Με μηχανάκι, συνέχεια

Συνεχίζω λοιπόν σήμερα για τις ιστορίες μου με τα μηχανάκια. Συνολικά τέσσερα ήταν, στο προηγούμενο αναφέρθηκα στα δύο πρώτα, αλλά με το δεύτερο δεν τελειώσαμε. Από προχτές είχα στο νου μου να τ' ανεβάσω, αλλά οι τελευταίες μέρες ήταν γεμάτες δραστηριότητες :) κι έτσι καθυστέρησε λίγο. Το δεύτερο λοιπόν αυτό το κράτησα 7 χρόνια κι ήταν το μηχανάκι με το οποίο έκανα τα περισσότερα χιλιόμετρα. Αυτό με ταξίδεψε βδομάδα του μέλιτος στην Κρήτη. Σάββατο ο γάμος, Δευτέρα βράδυ στο βαπόρι, Τρίτη πρωί βγαίνουμε στο Ηράκλειο. Είχαμε και παρέα, αυτοί με το λεωφορείο (και καν δεν σκεφτήκαμε να τους δώσουμε τα μπαγκάζια μας που τα είχε η Μαρία στην πλάτη της) εμείς οι νιόπαντροι με το παπί, τραβάμε για Σητεία. Στο δρόμο ανηφόρα, όλο ανεβαίνουμε, το υψόμετρο μεγαλώνει, το μηχανάκι ζορίζεται, λέω πάει χάλασε, αλλά τα κατάφερε τελικά.

Στη Σητεία μένουμε Τρίτη και Τετάρτη βράδυ, πεταχτήκαμε και μέχρι το Βάι. Την Πέμπτη, καβαλάμε το μηχανάκι να γυρίσουμε προς τα πίσω. Περάσαμε απ' τη Γεράπετρο να δούμε και την Αγνή, και καταλήγουμε στο Ηράκλειο πάλι, να το δούμε κι αυτό. Δεν μπορώ να πω πως μου άρεσε καθόλου κι έτσι κοιμηθήκαμε σ' ένα πάρκο με σλίπινγκ (κουβαλάγαμε κι απ' αυτά) και την επόμενη πρωί πρωί δρόμο για Χανιά. Στάση στη Γεωργιούπολη να βρούμε την Πόπη και το βράδυ πίνουμε τον καφέ μας βλέποντας το φάρο. Το Σάββατο, αφού ήπιαμε μια καταπληκτική και μπόλικη πορτοκαλάδα για πρωινό, είπαμε να πάμε μέχρι Κίσσαμο αλλά είχε τόσο πιαστεί ο απαυτός μας που δεν αντέξαμε. Στα μισά σταματήσαμε, ρίξαμε μια βουτιά και γυρίσαμε πίσω. Κυριακή ήταν η επιστροφή. Ταξίδι τέλος.

Αλλά αυτά γίνονται το καλοκαίρι του '84 και είχαμε αφήσει το μηχανάκι με το που έστρωσε, το Μάρτη του '83. Στο μεταξύ πήγα φαντάρος και το μηχανάκι έγραψε ιστορία και στη φανταρική μου ζωή. Φαντάρος έκανα στη Μυτιλήνη (καλό, αφού ήμουν στο νησί μου), στην Παγανή, ένα λόφο κοντά στην πόλη της Μυτιλήνης, άρα θεωρητικά καλά. Το δύσκολο (όχι μόνο για μένα αλλά για όλους όσους ήμασταν εκεί) ήταν να γυρίσουμε απ' την πόλη μιας και το να πάμε ήταν κατηφόρα ενώ στην επιστροφή είχε ζόρικο ανήφορο. Η ιδιαίτερη δυσκολία η δικιά μου ήταν να πάω μέχρι το χωριό μου. Καμιά 30αριά χιλιόμετρα είναι η απόσταση άρα δεν βγαίνουν με το πόδι. Έτσι, είχα το μηχανάκι στο μηχανουργείο ενός θείου μου, είχα και κλειδί κι όταν έβγαινα Σάββατο ή Κυριακή που βγαίναμε απ' το μεσημέρι, πήγαινα το έπαιρνα και πήγαινα κατά το χωριό μεριά.

Γιατί δεν το είχα στο στρατόπεδο; Μα τα χρόνια εκείνα, το να καβαλάει ο φαντάρος μηχανάκι ήταν ενάντια στους στρατιωτικούς κανονισμούς. Έτσι, έβγαινα απ' το στρατόπεδο, κατέβαινα 3 χλμ μέχρι την πόλη, καβάλαγα το μηχανάκι και πέρναγα έξ' απ' το στρατόπεδο να πάω στο χωριό. Στην επιστροφή η αντίστροφη διαδικασία που ήταν κι η πιο δύσκολη, αφού είχε ανηφόρα. Ειδικά τις ελάχιστες φορές που πήρα διανυκτέρευση (να κοιμηθώ δηλ. σπίτι μου) κι έπρεπε να είμαι πριν τις εξήμισι στο στρατόπεδο. Κάποιες λίγες φορές το είχα παρατήσει σε κάτι χόρτα μέσα, δίπλα στο στρατόπεδο. Το ίδιο κάνανε και δυο ή τρεις ακόμα, αλλά δεν ξέρω πως το πήρε χαμπάρι ο διοικητής και μας έκανε στην αναφορά μια γενική σύσταση, αν ξέρουμε κανέναν που αφήνει μηχανάκι απέξω να του πούμε να το πάρει και να μην το ξαναφέρει. Έτσι, το μάζεψα και πού να το ξαναφήσω.

Όποιος καβαλάει δίκυκλο, είναι νομοτέλεια πως κάποια στιγμή θα πέσει κιόλας. Κι εγώ δεν μπορούσα να είμαι η εξαίρεση. Και με το ποδήλατο είχα πέσει αλλά και με το μηχανάκι διάφορες φορές. Για την περίοδο αυτή που συζητάμε, θυμάμαι δυο ιδιαίτερα πεσίματα. Το ένα την παραμονή του γάμου (τέλος Ιούλη ήτανε ο γάμος στο δημαρχείο Κερατσινίου.). Που είχα πάρει και το μηχανάκι  βέβαια αφού θα πηγαίναμε στην Κρήτη. Την εποχή εκείνη στο λιμάνι ήταν ακόμα οι γραμμές απ' το τραμ του Περάματος που είχε σταματήσει όμως να κυκλοφορεί. Άμαθος εγώ από γραμμές, πήγα να τις περάσω λίγο λοξά, πάρε μας κάτω. Από τότε έμαθα πως με μηχανάκι τις ράγες τις περνάς μόνο κάθετα!

Η άλλη ήταν στη Μυτιλήνη, μάλλον αφού απολύθηκα. Είχε φύγει το συρματόσχοινο από το γκάζι και το έβαλα μόνος μου, αλλά από λάθος το έβαλα ανάποδα. Κι ενώ γυρίζοντας προς τον οδηγό τη μανιέτα ανοίγει το γκάζι και τρέχει το μηχανάκι, έτσι όπως τόβαλα, έπρεπε να το γυρίζεις προς τα έξω για να τρέξει ενώ αν το έκανες προς τον οδηγό έκοβε. Μια χαρά τα κατάφερνα και το παίρνουμε να πάμε στο Μόλυβο. Σε μια στροφή (είχε και έργα) αντί αν κόψω που έβλεπα πως η στροφή είναι μεγάλη, κάνω το χέρι προς τα έξω όπως ήταν το κανονικό, ανοίγει το γκάζι, πάρ' τους κάτω...

Αλλά μεγάλο μου βγήκε κι αυτό. Αύριο (ελπίζω) η συνέχεια και το τέλος(; )