Προετοιμασίες για γάμο

Η τελετή τέλειωσε. Το φρεσκοπαντρεμένο ζευγάρι ποζάρει με τις οικογένειες και τους κουμπάρους.

Την εποχή που θα έπαιρνα πτυχίο πια και θάφευγα απ' τα Γιάννενα, είχα προτείνει στη Μαρία να κάνουμε κι ένα γάμο. Αλλά αυτή είχε αντιρρήσεις. Κι έτσι δεν προχώρησε η ιδέα εκείνη την χρονιά. Τον επόμενο χρόνο επανήλθα. Η Μαρία είχε φτάσει στο τέταρτο έτος με 4 μαθήματα μόνο (έχοντας εκμεταλλευτεί το ν+1 είχε περάσει παραπάνω μαθήματα). Θεωρητικά θα μπορούσε να τα πάρει σε ένα τετράμηνο, όμως οι σπουδές έπρεπε να διαρκέσουν 8 εξάμηνα, άρα θα τα είχε δυο και δυο. Εδώ καθάριζε 4 μαθήματα το εξάμηνο δεν θα πέρναγε τα δύο; Οπότε το Φλεβάρη του 84 έχει περάσει τα δύο και τις μένουν τα δυο τελευταία. Την εποχή εκείνη πάω κι εγώ μια βόλτα από Γιάννενα κι ενώ συζητάμε για το αυτοκίνητο που θα θέλαμε, ξαναβάζω το θέμα του γάμου σε συνδυασμό με το τι θα κάνουμε αφού πάρει πτυχίο το καλοκαίρι, πού θα μείνουμε κλπ. Κι αυτή τη φορά η καλή μου λέει το ναι.

Η νύφη έχει ντυθεί με το γαλάζιο νυφικό της. Ο γαμπρός το ίδιο με την προβλεπόμενη κουστουμιά. Και προφανώς, όπως θέλουν οι παραδόσεις δεν βλέπονται τη μέρα πριν την τελετή. 😂

Ωραία, λοιπόν. Επίκειται γάμος. όμως ο γάμος έχει διάφορα διαδικαστικά: πού, πότε, άδειες, προσκλητήρια, μπομπονιέρες κλπ. Και βέβαια ανακοίνωση στους γονείς. Οι δικοί μου είπαν "α, καλά, εντάξει, κανονίστε ό,τι θέλετε". Ο πατέρας της Μαρίας είπε "σιγά που θα παντρευτούν αυτοί. Με τι λεφτά". Κι εμείς συνεχίσαμε τα πλάνα μας. Ως ημερομηνία γάμου διαλέχτηκε η 28η Ιουλίου που είναι και τα γενέθλια της Μαρίας. Μιας κι η σχέση μας είχε ξεκινήσει στα δικά μου γενέθλια, για ισορροπία είπαμε ο γάμος να είναι στα δικά της. Πάει το πότε (από μεριάς μας).

Ο γαμπρός έχει φτάσει και περιμένει τη νύφη. Για να περάσει η ώρα φωτογραφίζεται με τους καλεσμένους του.

Το επόμενο το πού. Το ότι θα ήταν πολιτικός δεν το συζητούσαμε το θεωρούσαμε δεδομένο (και δεν υπήρχαν αντιρρήσεις απ' τα σπίτια μας - γιατί τότε που ο πολιτικός γάμος ήταν κάτι καινούριο πολλά ζευγάρια είχαν θέμα, εδώ έχουν και σήμερα που αν δεν γίνει και θρησκευτικός τους λένε απάντρευτους). Το ζήτημα ήταν σε ποιο δημαρχείο. Το πιο φυσιολογικό θα ήταν στης Δραπετσώνας (στο χωρίο το είχαμε απορρίψει). Αλλά ο πεθερός μου ήταν τσακωμένος με τον δήμαρχο. Κι έτσι σκεφτήκαμε το δημαρχείο του Κερατσινιού. Διπλανός δήμος (σήμερα έχουν γίνει ένα με τον Καλλικράτη - εμείς ήμασταν πρωτοπόροι σ' αυτό 😀) και με κομμουνιστή (τότε) δήμαρχο τον Σαράφογλου. Πρώτη επαφή και πρώτο πρόβλημα: Τους γάμους τους τελεί ο αντιδήμαρχος κάθε Τετάρτη. Εμείς θέλαμε 28 του μήνα που ήταν Σάββατο. Ο αντιδήμαρχος συναινεί (ο γαμπρός φαντάρος, θάρθει απ' το χωριό κλπ). Αντιδρά η γραμματέας που θάσπαγε το Σαβατοκύριακό της στη μέση. Οπότε του υπενθυμίζει πως εκείνη τη μέρα παντρεύει την κόρη του! Κι αυτός την αποστομώνει: "Τι ώρα θα είν' αυτός ο γάμος; Στις 7:30. Η κόρη μου παντρεύεται στις 9. Μια χαρά μπορώ".

Ήρθε κι η νύφη. Η βροχή έχει αφήσει το αποτύπωμά της στους ώμους του μπαμπά της.

Το τρίτο που χρειάζεται είναι οι άδειες, τα πιστοποιητικά δηλαδή πως δεν ήμαστε ξαναπαντρεμένοι. Από τη Δραπετσώνα το πήρε η Μαρία. Ειδοποιώ κι εγώ στο χωριό να το πάρουν οι γονείς μου. Αλλά ο γραμματέας έχει αντιρρήσεις. Γιατί να παντρευτεί στην Αθήνα. Να έρθει να παντρευτεί εδώ (ευκαιρία να κάνει πολιτικό γάμο στο χωριό). Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου ο καιρός περνάει και χαρτί δεν έχουμε. Έρχεται η Μαρία στο νησί, βασικά για να πάρει το χαρτί αυτό και της το αρνείται. Ξαφνικά θυμάμαι πως ο πατέρας μου είχε οικογενειακή μερίδα στο Πλωμάρι και το 64 έκανε μεταδημότευση στην Πλαγιά (για να είναι υποψήφιος κοινοτικός σύμβουλος) αλλά από το Πλωμάρι δεν τον είχαν διαγράψει, κάποια στιγμή εγώ είχα πάρει κάποιο πιστοποιητικό από κει γιατί δεν ήξερα πως έβγαινε (κανονικά) στην Πλαγιά. Οπότε της σκάω το μυστικό. Πάει στο Πλωμάρι, κάνει αίτηση και την άλλη μέρα αναχωρεί με το χαρτί στο χέρι. Τέλος τα γραφειοκρατικά.

Εν τω μεταξύ είχαμε ετοιμάσει τα προσκλητήρια. Η Μαρία κανόνισε και τα τύπωσε στα Γιάννενα. Μου τα έστειλε εμένα στη Μυτιλήνη (Στρ. (ΠΒ) Μαλλιαρό Ιωάννη, μονάδα τάδε ΣΤΓ δείνα). Αφού πήγαιναν σε στρατιώτη, η διακίνηση ήταν ατελώς. Ατελώς έφυγαν κι απ' την μονάδα και τον Στρ. (ΠΒ) Μαλλιαρό προς τους παραλήπτες. Είχα ενημερώσει τον ταχυδρόμο κι έστελνα καμιά 20αριά τη μέρα. Βλέποντας τα προσκλητήρια ο πατέρας της Μαρίας συνειδητοποίησε πως "αυτοί οι ψειρήδες μιλάνε σοβαρά. Θα παντρευτούνε".

Δείγμα από τις μπουμπουνιέρες. Έχει επιζήσει μετά από τόσα χρόνια. Βέβαια τα κουφέτα έχουν αλλάξει χρώμα, κάποια πήραν το κίτρινο της πολυκαιρίας, κάποια το πράσινο της μούχλας, αλλά το θέμα είναι ότι υπάρχει!

Όπως το περιμέναμε η Μαρία πέρασε τα δυο τελευταία μαθήματα που είχε και στις 10 Ιουλίου ορκίζεται ως πτυχιούχος μαθηματικός. Μαζεύει και τα πραγματάκια της απ' τα Γιάννενα και τα εγκαταλείπει. Το σπίτι στη Δραπετσώνα γίνεται εργαστήριο. Τούλια και κουφέτα αγοράζονται και φτιάχνονται μπομπονιέρες. Για να μοιραστούν αμέσως μετά το γάμο στους παρευρισκόμενους αλλά και στο χωριό. Εκεί δεν δόθηκαν προσκλητήρια, δεν είχε νόημα να καλέσουμε ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν να έρθουν, θα ήταν σαν να τους λέγαμε να μας φέρουν δώρο (ως είθισται). Έτσι είπαμε να δώσουμε εκ των υστέρων σαν αναγγελία για τον γάμο που έγινε. Αυτό δεν απέτρεψε να πάρουμε αρκετά δώρα και από το χωριό.

Λίγο πριν την αναχώρησή μας. Μια φίλη της Μαρίας έχει αναλάβει τα διαδικαστικά για να την ομορφύνει παραπάνω.

Έρχεται η καθορισμένη βδομάδα. Παίρνω άδεια απ' το στρατό (15 μέρες κανονική και μια βδομάδα για τον γάμο ή ήταν αιμοδοτική; Δεν θυμάμαι πάντως ήταν 20 μέρες γεμάτες) και με την μάνα μου ερχόμαστε την Τετάρτη στη Δραπετσώνα για ό,τι τελευταίο θα είχαμε (μπα, σχεδόν τίποτα). Ο πατέρας μου θαρχόταν την Παρασκευή. Την Τετάρτη το βράδυ πάμε στο γάμο της Μαρίας και του Μανώλη στο Αιγάλεω. Να δω κι εγώ πως είναι ένας πολιτικός γάμος!

Και το βράδυ γλέντι και χορός

Σάββατο πρωί κάνουμε ετοιμασίες. Πάμε και παίρνουμε κρασί για να έχουμε την επόμενη μέρα που είχαμε πει πως θα βρεθούμε με τους φίλους μας στο εξοχικό που είχαν η Μαρία στη Σαλαμίνα. Το πάμε σπίτι και ετοιμαζόμαστε να ξαναβγούμε για άλλες προμήθειες. Μα, μας λέει η μάνα μου, αφού το βράδυ θα έχει γλέντι εδώ, εσείς θα κάνετε άλλο αύριο; Όπα! Τι γίνετ' εδώ; Αφού ξέραμε πως δεν θα γινόταν κάτι μετά. Ναι, αλλά έλα που του κόλλησαν του πεθερού μου στο καφενείο πως θα τη βγάλει στο έτσι και τι είν' αυτά κλπ. Οπότε αποφάσισε να κάνουμε κάτι στο σπίτι μετά (κάτι λέμε, εννοούμε όμως όλοι μαζί να φάμε και να πιούμε και να χορέψουμε). Στοπ στις προμήθειες (το κρασί δεν θα πήγαινε χαμένο βέβαια).

Κι η ανθοδέσμη έχει επιζήσει (κάπως).

Μέσα στις άλλες ετοιμασίες ήταν να βρούμε και μια ανθοδέσμη. Δεν γίνεται ο γαμπρός να μην δώσει λουλουδικό στη νύφη. Βέβαια, με τα στενά χρονικά περιθώρια (αφού το σκεφτήκαμε τελευταία στιγμή) και τα ακόμα πιο στενά οικονομικά κάνουμε μια εξόρμηση με το μηχανάκι να βρούμε λουλουδάδικο. Δεν βρίσκουμε πουθενά και σκέφτομαι πως έξω απ' τα νεκροταφεία υπάρχουν συνήθως μαγαζιά πουο πουλάνε λουλούδια. Η ιδέα αποδείχτηκε αποτελεσματική. Πήραμε 5 τριαντάφυλλα κι επειδή είπαμε στον ανθοπώλη τι τα θέλαμε μας έδωσε οδηγίες το πώς θα φτιάξουμε την ανθοδέσμη με τα λουλούδια να στέκονται (το μυστικό είναι να βάλεις συρματάκια στη βάση).

Υποδοχή και παράδοση ανθοδέσμης.

Έτσι ήμασταν έτοιμοι για όλα. Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε κι έπιασε δουλειά η φίλη της Μαρίας για το μακιγιάζ. Γιατί πώς θα πας να παντρευτείς χωρίς ειδικό μακιγιάζ. Δεν γίνεται, ειδικά αν έχεις φίλη αισθητικό!

Αρκετά όμως για σήμερα με τα της προετοιμασίας. Στο επόμενο ο γάμος και τα διαδραματισθέντα εκεί.

Σημείωση:
Οι φωτογραφίες είναι και απ' το γάμο, όχι μόνο απ' τις προετοιμασίες. Εμ, στο γάμο βγαίνουν οι πολλές.