Σπλιτ

Ασπάλαθος. Ελληνικότατη λέξη. Πρόκειται για ένα φυτό με όμορφα κίτρινα λουλούδια (γι' αυτό και το κίτρινο στην φωτογραφία) που το αναφέρει κι ο Σεφέρης στο ομώνυμο (περίπου) ποίημά του.  Αλλά πού είναι τραβηγμένη η φωτογραφία και πού κολλάει ο ασπάλαθος; Εντάξει, δεν θα το βάλω για κουίζ, ούτε θα συνεχίσω με περισσότερα για το φυτό αυτό (το έχει κάνει ήδη άλλος). Στο Σπλιτ είναι τραβηγμένη κι η ταμπέλα κολλάει στο ότι το Σπλιτ είναι η αρχαία ελληνική πόλη Ασπάλαθος. Το πώς απ' τη μια λέξη πας στην άλλη, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανένας, ειδικά που μεσολαβούν κάτοικοι με τελείως διαφορετική γλώσσα. Εξάλλου, δίπλα βρίσκονται τα Σάλωνα, (που σήμερα είναι γειτονιά του Σπλιτ με τ' όνομα Σολίν - Solin) που ήταν παλιότερη αποικία και μετά μετακόμισαν πιο πέρα με άλλο όνομα.

Για το δημοψήφισμα

Απ' τη σημερινή δημοσίευση στου Σαραντάκου. Την προσυπογράφω με χέρια και με πόδια.

"Προβλέψεις για το δημοψήφισμα δεν θα διακινδυνεύσω. Είναι τόσο ρευστά τα πράγματα, που «όλα» είναι δυνατά. Και είναι τόσο πολωμένη και κατακερματισμένη η κοινωνία μας, που ανάλογα με τους ανθρώπους που συναναστρέφεται κανείς μπορεί να σχηματίσει την εντύπωση ότι επίκειται συντριπτική επικράτηση του Όχι ή θριαμβευτική νίκη του Ναι -ή οποιαδήποτε άλλο από τα ενδιάμεσα αποτελέσματα. Πάντως, αυτή την πόλωση, κι αν είναι αναπόφευκτη μεταξύ πολιτικών δυνάμεων πρέπει να φροντίσουμε να την χαλαρώσουμε ανάμεσα σε ανθρώπους, σε συναδέλφους, σε φίλους. Από αύριο τα πράγματα θα είναι δύσκολα, ό,τι και να έρθει, και θα χρειαστούμε να μπορούμε να συζητάμε."

Σύνοδος Πλανητών

Όταν λέμε σύνοδος πλανητών εννοούμε πως δυο ή περισσότεροι πλανήτες φαίνονται αρκετά κοντά καθώς κοιτάμε στον ουρανό. Το ότι φαίνονται δεν σημαίνει και πως είναι. Απλά, καθώς οι πλανήτες γυρίζουν γύρω απ' τον Ήλιο (και μαζί τους κι η Γη μας) η γωνία που τους βλέπουμε αλλάζει κι έτσι φαίνονται να είναι περίπου κολλητά ο ένας στον άλλον. Συνήθως η σύνοδος είναι με δυο πλανήτες, αλλά πιο σπάνια μπορεί να είναι και τρεις όπως τον Μάιο του 2013 (ή αυτή που θα γίνει στις 17/10/2015, σημειώστε από τώρα την ημερομηνία). Και παραπάνω μπορεί, αλλά τα πράγματα δυσκολεύουν (ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως οι ορατοί πλανήτες είναι μόλις 6.

Κουνουπίδι Τηγανητό

Tο σημερινό είναι μάλλον χειμωνιάτικο και δεν ταιριάζει με την εποχή, αν και την σήμερον μπορείς να βρεις όποιο λαχανικό θελήσεις κάθε εποχή του χρόνου. Το κουνουπίδι είναι ένα λαχανικό που γίνεται με διάφορους τρόπους. Είτε βραστό για σαλάτα, είτε ογκρατέν, αλλά και γιαχνιστό ή ακόμα και σούπα. Βέβαια, σε κάποιους δεν αρέσει η μυρωδιά όταν το προετοιμάζεις. Είναι το τίμημα της νοστιμιάς :)

Βύσσινο Γλυκό

Κλασσικό ελληνικό γλυκό του κουταλιού που φτιάχνεται αυτή την εποχή. Κάποτε δεν έλειπε από τα σπίτια, σήμερα έχουν προστεθεί τόσα γλυκά (όχι μόνο του κουταλιού) που δεν βρίσκεται τακτικά. Βασικά, το γλυκό αυτό το φτιάχνει η μάνα μου και το παίρνω έτοιμο, μαζί με την ανάλογη βυσσινάδα αλλά και τα σχετικά αλκοολούχα :)

Ναι ή Όχι

Δημοψήφισμα την Κυριακή. Το ερώτημα είναι αν συμφωνούμε με την πρόταση των (θ)εσμών, που οι ίδιοι λένε πως πια δεν ισχύει, αλλά εγώ δέχομαι πως με το ΝΑΙ εγκρίνω όλ' αυτά. Με το ΟΧΙ όμως; Δεν δέχομαι αυτά; Τι δέχομαι; Εξουσιοδοτώ την κυβέρνηση για τι πράγμα;

Να το δώσω με ένα παράδειγμα: έρχεται ο τραμπούκος της γειτονιάς και λέει πως θα ρίχνει στο κάθε μέλος της οικογένειας σου 15 σφαλιάρες τη μέρα. Το διαπραγματεύεσαι, κατεβαίνει στις 12, εσύ προτείνεις 10, αυτός δεν κατεβαίνει άλλο και του λες πως θα ρωτήσεις την υπόλοιπη οικογένεια, αφού το ξύλο όλοι θα το φάτε. Ρωτάς λοιπόν: «Δέχεστε να σας δίνουν 12 σφαλιάρες τη μέρα; Ναι ή Όχι». Προφανής η απάντηση όχι. Αλλά αυτό δεν πάει να πει ούτε πως δέχονται τις 10 ή τις 11 ούτε πως ο νταής σαν νταής που είναι δεν θα πει στην επόμενη φάση, «καλά, πολύ το συζητήσαμε, 20 κι αν σας αρέσει, αν όχι σκασίλα μου, εγώ τόσες γουστάρω».

Μπορεί να μου πει κάποιος πώς εξασφαλίζεται πως δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο; Κι ακόμα στις πόσες σφαλιάρες θα γίνει ο συμβιβασμός; Ποιος θ' αποφασίσει;

Εγώ λέω να ψηφίσω "ΟΧΙ", όμως αυτό δεν πάει να πει πως όλα θα είναι εντάξει μετά. Το παράδειγμα της Κύπρου αναφέρεται συχνά, αλλά μάλλον δεν το θυμόμαστε καλά Γιατί κι οι Κύπριοι όχι απάντησαν (μέσω Βουλής) στην αρχή και η συνέχεια ήταν αυτή που ήταν. Και μ' ένα Ναι τόοοοοοσο μετά συγχωρήσεως.

Δεν πληρώνω (διόδια)

Γυρίζοντας απ' την Έδεσσα, πλησιάζοντας στην Αθήνα, έχει πια νυχτώσει. Μπροστά μας διόδια (της Τραγάνας; της Θήβας; κάπου εκεί). Πάμε στη λουρίδα που είν' ανοιχτή με υπάλληλο. Μπροστά μας είν' άλλα δυο αυτοκίνητα. Ένα που πληρώνει εκείνη την ώρα, ένα άλλο πίσω του κι εμείς. Βλέπουμε πως ο μπροστινός μας έχει καλύψει με χαρτί το τρίτο γράμμα και το τέταρτο νούμερο της πινακίδας του. Όχι όλα, Κι όχι με κανένα ιδιαίτερο τρόπο. Απλό άσπρο χαρτί με ταινία, έτσι που να μην μπορεί να διαβαστεί ολόκληρη, άρα να μην υπάρχει δυνατότητα για πλήρη ταυτοποίηση. Σχολιάζουμε πως μάλλον το έχει για να μην τον φωτογραφίζουνε τα ραντάρ.

Ένας χρόνος γκάζι

Κλείνει σήμερα ένας χρόνος που έχω βάλει γκάζι στο αυτοκίνητο. Είχα κάνει μια παρουσίαση της κατάστασης στο εξάμηνο περίπου, τώρα που έκλεισε κι ο χρόνος νομίζω πως είναι πιο ολοκληρωμένα τα πράγματα κι έτσι λέω να κάνω απολογισμό. Και το θέμα είναι, αξίζει τον κόπο; Η απάντηση είναι ένα μεγάλο "ναι" και θα προσπαθήσω να το τεκμηριώσω με αριθμούς, αν και αυτό σημαίνει πως το άρθρο θα γίνει λίγο βαρύ.

Μύδια κοκκινιστά

Μύδια για άλλη μια φορά. Ένα βράδυ σκέφτηκα να φτιάξω ένα μεζέ, είχα μύδια κι είπα να τα φτιάξω κόκκινα, με σάλτσα για να συνοδέψω το ουζάκι μου. Ωραιότατος έγινε.

Κούκις σοκολάτας

Για τα γενέθλια της Ειρήνης που λέγαμε, είπ' η Μαρία να φτιάξει κάτι για τους συναδέλφους στο σχολείο της. Και διάλεξε να φτιάξει κούκις από μια συνταγή που είχε φέρει η Ειρήνη και την είχαμε στα υπόψη, για δοκιμή. Η δοκιμή έγινε. τα συμπεράσματα ενσωματωμένα στην εκτέλεση. Το ιδιαίτερο που έχει αυτή η συνταγή (σε σχέση με άλλες που βρήκα και έκανα σύγκριση) είναι πως δεν έχει καθόλου αυγά.

Κρέμα

Για τις κρέμες έγραφα στο προηγούμενο. Έβαλα τη μία, να βάλω και την άλλη που είχα στη συλλογή, μόνο που αυτή δεν την έφτιαξα να έχω φωτογραφία :)

Κρέμα (Μαμάς)

Προσωπικά δεν είμαι φίλος της κρέμας. Σ' αντίθεση με την κόρη μου - που έπιασε φουλ τάιμ δουλειά αυτή τη βδομάδα (και σήμερα έχει γενέθλια - χρόνια πολλά Ειρήνη). Και σκέφτηκε να φτιάξουμε καμιά κρέμα βανίλια για να παίρνει μαζί της στη δουλειά. Πρώτη κίνηση να δω αν έχω ανεβάσει συνταγή. Δεν έχω. Δεύτερη να γκουγκλάρω. Μου βγάζει διάφορες που όμως είχαν αυγά και δεν μ' άρεσαν. Κ εκεί πάνω μούρχεται η ιδέα να ψάξω στο αρχείο με τις συνταγές κι απ' το οποίο ανασύρω συνήθως αυτά που ανεβάζω. Και  βέβαια είχα. Δυο: μια της μάνας μου και μια άλλη παραλλαγή με αυγά (που λέω να την βάλω κι αυτή στο επόμενο). Με επιλογή μυρωδιάς ανάμεσα σε βανίλια και κακάο. Ιδού τη λοιπόν.

Διόρθωση της μυωπίας μου με λέιζερ (συνέχεια)

Συνέχεια στην ιστορία της επέμβασης για τη μυωπία μου. Τα παρακάτω έχουν μπει και στην αρχική δημοσίευση, αλλά αν μείνουν μόνο εκεί, θα ψιλοχαθούν. Αν δεν μπουν, βέβαια, θα πρέπει όποιος διαβάζει την ιστορία να ψάχνει περαδώθε.

Ντουμπρόβνικ 3 - τέλος

Έλεγα στο προηγούμενο πως βγάλαμε φωτογραφίες από ψηλά τσάμπα γιατί ο Νίκος έσκασε τις 110 περίπου κούνες (δηλ. κάπου 16€) και περπάτησε πάνω στα τείχη.

Ντουμπρόβνικ 3

Σηκώνομαι πρωί. 8:05 είμαι στο συνεργείο. Τους αφήνω τ' αυτοκίνητο, μου λένε πως τ' ανταλλακτικό έχει έρθει και πως μέχρι τις 2 - 3 η ώρα θα είναι έτοιμο. Οι υπόλοιποι κοιμούνται. Από τύχη, το συνεργείο είναι πάνω απ' το καινούριο λιμάνι, πολύ κοντά στο σπίτι, λιγότερο από 1000 μέτρα. Άρα δεν είναι τίποτα να γυρίσω με το πόδι. Αλλά πώς θα κινηθούμε την υπόλοιπη μέρα;

Μαρμελάδα φράουλα

Κάτι γευστικό σήμερα. Και της εποχής. Όσο προλαβαίνουμε βέβαια, γιατί οι φράουλες τελειώνουν. Πάμε λοιπόν. Για καιρό με τρωγόταν η Μαρία ν' αγοράσω φράουλες για να φτιάξει μαρμελάδα. Χρόνια είχαμε να φτιάξουμε τέτοια, θαρρώ απ' την εποχή του Τσερνομπίλ :) Άντε να πέσει η τιμή, άντε να είναι ο καιρός τους αλλά ο καιρός πέρναγε και για διάφορους λόγους δεν πήγαινα στη λαϊκή άρα φράουλες δεν έπαιρνα. Μέχρι χτες. Που πήγα, βρήκα όμορφη μυρωδάτη φράουλα (αν και όχι τελείως ώριμη) και σε σχετικά καλή τιμή (2,5€). Ναι, καλά τις πήρα τις φράουλες αλλά συνταγή; Δεν είχα στα κιτάπια μου, μόνο ό,τι θυμόμουνα, χωρίς να είμαι και πολύ σίγουρος. Αλλά ο Γκούγκλης μου έβγαλε διάφορα. Πήρα βασικά αυτήν του Πετρετζίκη (που τόσο εκτιμούν οι Ειρήνες), έριξα μια ματιά για κάνα συμπλήρωμα απ' της Αργυρώς και ιδού τη (βασικά έφτιαξα δυο κιλά :) ). Α! όταν έβαλα μπρος, είπα να ρίξω μια ματιά αν είχε κάτι κι η Ελένη (κι αλίμονο να μην είχε).

Ρολό μαρμελάδας

Είχαμε πάει προχθές στη Γιωργία και μας κέρασε γλυκό. Περίεργο γλυκό, δεν το είχα ξαναδοκιμάσει σ' αυτούς παρόλο που το φτιάχνουνε (λένε) τακτικά. Κι είναι (λέει) εύκολο. Τι πιο φυσικό απ' το να ζητήσω τη συνταγή. Κι αφού είχα τη συνταγή, αμ έπος αμ έργον. Το έφτιαξα χτες. Το όνομα το βγάλαμε επιτόπου, δεν ήξεραν να το ονοματίσουν. Η δοσολογία είναι για ένα ταψί τυπικού οικιακού φούρνου (35Χ45), εκείνης το ταψί είναι λίγο μικρότερο και το είχε φτιάξει με 4 αυγά. Στη δική μου δοκιμή μου φάνηκε πολλή η ζάχαρη, θα το προτιμούσε με κάπως λιγότερη (αντί 1 1/2 στο 1 1/4). Κι όταν το δοκίμασαν τα παιδιά είπαν πως ένα τέτοιο γλυκό (αλλά ετοιματζίδικο) είχε δοκιμάσει η μάνα μου πριν μερικά χρόνια κι είχε ξετρελαθεί. Αν ήταν με αντίστοιχη συνταγή και με τόσα αυγά ζήτω που κάηκε, τινάχτηκε στον αέρα η αντιχολιστερινική δίαιτα :) (Εδώ που τα λέμε, δεν είναι έτσι ακριβώς, αφού εξαρτάται από το πόσο κομμάτι θα φας).

Αποστείρωση στα βάζα

Κάθε φορά που φτιάχνω μια μαρμελάδα ή ένα γλυκό του κουταλιού χρειάζομαι βάζα για αποθήκευση. Συνήθως τα βάζα αυτά είναι ξαναχρησιμοποιημένα, αλλά και καινούρια νάναι είναι βασικό να αποστειρωθούν πριν χρησιμοποιηθούν αν δεν θέλω να μου χαλάσει το περιεχόμενο. Η διαδικασία είναι απλή. Το θέμα είναι να κλείνουν καλά οι γυάλες (άρα εννοείται πως πρέπει να έχουν μεταλλικό καπάκι). Προσοχή για τα χρησιμοποιημένα: τα μεταλλικά καπάκια αφενός μεν παραμορφώνονται εύκολα κι αφετέρου έχουν μέσα ένα πλαστικό κάλυμμα που μένουν κατάλοιπα απ' την προηγούμενη χρήση. Αυτό οδηγεί στο να χαλάει το περιεχόμενο. Θέλει πολύ σχολαστικό πλύσιμο.

Ντουμπρόβνικ 2

Ξεκινάμε τις βόλτες μας στην πόλη. Το Ντουμπρόβνικ, το λιμάνι της χώρας που είναι επίσης γνωστό ως το «μαργαριτάρι της Αδριατικής». Η πόλη έχει υπέροχες παραλίες και παράλληλα είναι μία από τις καλύτερα διατηρημένες μεσαιωνικές πόλεις της Ευρώπης. Από τον 13ο αιώνα υπήρξε μεγάλη θαλάσσια δύναμη. Αργότερα αν και υπέστη σημαντικές ζημιές, τόσο από ένα σεισμό το 1667 όσο και από την ένοπλη σύρραξη το 1990, η πόλη διατηρεί τις όμορφες εκκλησίες, τα μοναστήρια, τα παλάτια της σε γοτθικό, αναγεννησιακό και μπαρόκ ρυθμό. Από το 1979 κατέχει μία θέση στον Κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO (και αυτή).

Καινούρια φωτογραφική μηχανή

Την ιστορία μου με τις φωτογραφικές μηχανές την έχω γράψει πέρυσι το Μάρτη. Κι είχα σταματήσει στο γεγονός πως είχα αγοράσει μια Φούτζι μετά από πολλές Ολύμπους. Και πως δεν ήμουνα ευχαριστημένος. Παρόλο που πέρασε ένας χρόνος οι απόψεις μου δεν άλλαξαν. Ακόμα δεν είμ' ευχαριστημένος.Οι φωτεινότητά της κι η καθαρότητα του φακού οι κύριες αιτίες καθώς κι η διακριτότητα, ειδικά όταν έκανε ζουμ. Γιατί μπορεί μεν να υποστηρίζει 30Χ οπτικό ζουμ (η προηγούμενη ήταν 28Χ, άρα πολύ κοντά) αλλά στην πράξη όταν έπιανες παν' από 20Χ υπήρχε πρόβλημα, εκτός κι αν είχες τρίποδο.

Ντουμπρόβνικ 1

Κατά τις 3 το μεσημέρι είμαστε έξω απ' τη Ραγούζα, που λέγαμε. Βέβαια, σήμερα είναι γνωστή με το όνομα Ντουμπρόβνικ κι είναι μια πόλη 44 χιλ. κατοίκων στις Δαλματικές ακτές, σημαντικό λιμάνι κάποτε. Είμαστε πάλι στην Ευρωπαϊκή Ένωση μ' ό,τι πλεονεκτήματα έχει αυτό, αφού από 1/7/2013 η Κροατία έχει ενταχθεί κι αυτή. Ήδη από μακριά φάνηκε πως είναι πανέμορφο. Σταματήσαμε για μια γρήγορη φωτογράφηση και δρόμο για το συνεργείο.

Νέο Λύκειο

Ολοκληρώθηκαν οι απαραίτητοι νόμοι και υπουργικές αποφάσεις για το πώς θα λειτουργήσει το νέο Λύκειο, αυτό που το 2015-2016 θα είναι με όλες τις τάξεις του. Αυτό έχει να κάνει τόσο με τα προγράμματα σπουδών που μιας και φέτος η Β' έκανε όχι αυτά που πρόβλεπαν τα διατάγματα Λοβέρδου του Γενάρη αλλά τα παλιά, αναγκαστικά κι η Γ' θα κάνει τα ίδια με παλιά. Χώρια που δεν υπάρχουν βιβλία για τα καινούρια. Αλλά αυτό που θ' αλλάξει είναι το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ (αν και μάλλον κι αυτό μεταβατικό θα είναι). Εν πάση περιπτώσει, το τι αποφάσεις βγήκανε τα έγραψα στο μπλογκ του σχολείου μου, ε, να μην τα ξαναγράφω κι εδώ τώρα :)

Διόρθωση της μυωπίας μου με λέιζερ

Ημερολόγιο

Στο προηγούμενο έγραφα αφενός για τις εξελίξεις στην χειρουργική διόρθωση της μυωπίας κι αφετέρου (και παράλληλα) πώς αντιμετώπιζα εγώ το πρόβλημα της μυωπίας μου. Κι ενώ την έχω και με παιδεύει πάνω από 40 χρόνια, ξαφνικά φέτος αποφασίζω να απαλλαγώ απ' αυτήν. Κι απαλλάχτηκα. Ε, είπα να καταγράψω σ' ένα "ημερολόγιο" το πώς και το τι. Μια ιδιαιτερότητα είναι πως το ημερολόγιο θα συμπληρώνεται (θα ενημερώνεται και θα επικαιροποιείται) και μετά το σημερινό ανέβασμα.

Μυωπία και λέιζερ - ιστορικό

Χρονολόγιο

Η σημερινή ανάρτηση θα είναι λίγο διαφορετική. Γιατί μετά από πολλά χρόνια αποφάσισα ν' ακολουθήσω το παράδειγμα της Ειρήνης και να κάνω κι εγώ την επέμβαση για διόρθωση της μυωπίας μου. Έτσι είπα να περιγράψω το πώς και το τι παίρνοντας τα πράγματα απ' την (πολύ) αρχή τους. Και για να μη χανόμαστε να βάλω κι ημερομηνίες. Έτσι ξεκινάω στην αρχή με τα παλιά σ' ένα χρονολόγιο κι όταν φτάσω στα τωρινά θα το αλλάξω σε ημερολόγιο.

Κότορ, το φιόρδ

Στο Κότορ που βρισκόμασταν, όσοι άντεχαν (οι αρσενικοί της παρέας δηλαδή) ανεβήκαμε μέχρι κάποιο σημείο στο κάστρο κι είδαμε την πόλη από ψηλά.

Κότορ

Την άλλη μέρα ξεκινάμε με επίσκεψη στην καστροπολιτεία του Κότορ ένα μνημείο φυσικής ομορφιάς και πολιτισμού, μια πολύ παλιά πόλη καλά διατηρημένη με έντονη Βυζαντινή και βενετσιάνικη επιρροή. Βρίσκεται στο βαθύτερο σημείο, σε έναν από τους πιο όμορφους κόλπους των ακτών του Μαυροβουνίου στον οποίο ορισμένοι αποδίδουν την έννοια του μεγαλύτερου, νοτιότερου και ομορφότερου φιορδ της Αδριατικής (28 χιλιόμετρα βάθος).

Καταρράκτης Έδεσσας

Το 2004 ήταν για μένα η χρονιά των σπηλαίων αφού πήγα στο Δυρό, στα Γιάννενα στον Αγγίτη και στην Αλλιστράτη Σερρών. Φέτος θα είναι η χρονιά των καταρρακτών. Πήγα πριν κάνα μήνα στις λίμνες Πίτβιτσε με πολλούς "μικρούς" (15 - 20 μέτρων) αλλά κι έναν πραγματικά μεγάλον καταρράκτη, κι αυτόν το μήνα επισκέφτηκα αυτόν της Αττικής αλλά και της Έδεσσας και βλέπουμε.

Καταρράκτης στην Αττική

Απίστευτο κι όμως αληθινό. Στην Αττική υπάρχει καταρράκτης. Κι είναι απίστευτο όχι για το ότι υπάρχει αλλά γιατί δεν είναι καθόλου γνωστό. Αν και ο τύπος το αναφέρει σε διάφορες φάσεις. Είχε γραφτεί και την Πρωτομαγιά ξανά κι έτσι υπήρχε μπόλικος κόσμος όταν τον επισκέφτηκα εγώ εκείνο το τριήμερο. ΤΟ είχα μάθει πριν λίγα χρόνια, μετά την επιστροφή πάντως απ' τη Γερμανία. Μου το είχε στείλει κάποιος φίλος, ο Θοδωρής θυμήθηκε πως αυτός ήταν. Το είχα κάπου σημειώσει, αλλά πιο πολύ στο μυαλό μου, σε χαρτί ή σε ηλε-σημείωση δεν το βρήκα όταν το χρειάστηκα, αλλά ο γκούγκλης τα ξέρει όλα :) Μια αναζήτηση μου έδωσε ό,τι πληροφορίες χρειαζόμουνα. Ας πούμε μια καλή περιγραφή του τι θα δούμε ή οδηγίες πώς να πάμε (αλλά από συγκεκριμένο σημείο που εμένα με βόλευε αλλά όχι όλους) ή και φωτογραφίες του.

Άγιος Στέφανος, Μπούντβα

Δεύτερη μέρα της εκδρομής μας και ξεκινάμε για το Κότορ. Το πρόγραμμα λέει πως θα διανυκτερεύσουμε λίγο πριν κι απλά ίσως πεταχτούμε να το δούμε τη νύχτα που είναι όμορφο όπως το είδα και στη φωτογραφία που βρήκα στο πανοράμιο. Αναλυτικά θα το δούμε την τρίτη μέρα, για σήμερα θα δούμε τον Άγιο Στέφανο (όχι αυτόν απ' τον οποίο ξεκινήσαμε) και την Μπούντβα. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, 300 χλμ "μόνο" αλλά 6 ώρες λέει, βάλε και τα σύνορα. Κι οι ώρες πληθαίνουν μιας κι οι δρόμοι της Αλβανίας μας άφησαν κατάλοιπα. Από ένα σημείο και μετά το αυτοκίνητο δυσκολεύεται. Πρώτη ιδέα πως φταίει το γκάζι. Ή σαν γκάζι ή σαν ποιότητα. Το γυρίζουμε στη βενζίνα (γι' αυτό και κάψαμε και τόσα λίτρα) αλλά βελτίωση καμιά. Απώλεια ισχύος.

Μπεράτι

Πρώτη μέρα ταξιδιού. Ξεκινάμε απ' την κεντρική Ελλάδα με πρώτο προορισμό το Μπεράτι (Berat) της Αλβανίας του οποίου το κέντρο είναι στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Το ταξίδι ξεκίνησε καλά, αλλά στο δρόμο μας έπιασε βροχή. Ευτυχώς, μας έκανε και διαλείμματα να μπορέσουμε να δούμε την πόλη.

Κότσι χοιρινό

Το κότσι το είχα πρωτοδοκιμάσει σε μια ταβέρνα στα Λιόσια. Προ του 55 λεγότανε (και λέγεται) κι είχαμε πάει εκεί μιας και τραγουδούσε κάποιος γνωστός μας. Έψαχνα πολύ να βρω ένα ταβερνάκι που να έχει και μουσική, κάτι που στη Θεσσαλονίκη ήταν στάνταρ. Έτσι το θεώρησα δώρο εξ ουρανού. Και πράγματι η ταβέρνα αποδείχτηκε εξαιρετική. Από τότε πήγα και ξαναπήγα (τελευταία φορά φέτος το Γενάρη). Εκεί λοιπόν δοκίμασα κότσι κι όταν πάω συνήθως παραγγέλνω ένα. Που είναι φαγητό για δυο άτομα συνήθως. Το ξαναβρήκα στη Γερμανία. Κλασσικό πιάτο μπιραρίας. Όπως στη Χόμπροϊχαους απ' την οποία κι η φωτογραφία. Εκεί συνοδευτικό είναι τα κνέντελ, Μπαλάκια από πουρέ πατάτας στην καλύτερη περίπτωση όπως αυτά που τρωγόντουσαν.

Μπάμιες

Πολύ τουριστικό ταξίδι έπεσε κι άφησα πίσω τα γευστικά. Διακοπή λοιπόν σήμερα, να βάλω μια συνταγή. Τις μπάμιες δεν τις χώνευα και πολύ. Θες γιατί είχαν διαδικασία για να γίνουνε (γιατί παλιότερα τις καθαρίζαμε και τις αφήναμε με ξύδι στον ήλιο να μαραθούνε) θες γιατί έχουν μια περίεργη υφή δεν τις μαγείρευα. Μέχρι που κάποια στιγμή συζητάγαμε στο σπίτι για το ότι πρέπει να έχουμε ποικιλία στο φαγητό μας και πως εμείς (εγώ κι η Μαρία δηλ.) τρώμε απόλα τα φαγητά. Και πετάγετ' ο Δημήτρης και μας λέει "ναι, αλλά μπάμιες δεν τρώτε και δεν μαγειρεύετε". Απ' αυτή την αφορμή και για να καταρρίψουμε την ιστορία εντάχθηκαν κι οι μπάμιες στα λαδερά. Βέβαια, πιο απλοποιημένα τα πράγματα. Κατεψυγμένη μπάμια που υπάρχει όποτε τη θες κι είναι και πιο εύκολη.

Ξύσιμο κεφαλιού

Έγραφα προχτές για την βόλτα που κάναμε στους τόπους κράτησης που υπήρχαν επί χούντας στον δήμο Διονύσου. Για να πραγματοποιηθεί η βόλτα υπήρχε ένα λεωφορείο του δήμου και πολλά ιδιωτικά αυτοκίνητα. Κάποια στιγμή βλέπω την οδηγίνα του λεωφορείου να σηκώνει το χέρι της και να ξύνει το κεφάλι της. Και θυμήθηκα μια παρόμοια φάση στα Γιάννενα. Όταν ήμουνα φοιτητής. Που ήμουνα εγώ που ξυνόμουνα αλλά για πλάκα. Αλλιώς γιατί να θυμάμαι τη συγκεκριμένη φορά.

Κέικ με φρούτα του δάσους

Προχτές ήταν η γιορτή της Ειρήνης. Την παραμονή φτιάχτηκαν στο σπίτι 4 + 1 γλυκά. Το συν ένα ήταν τα μουστοκούλουρα που μας είχαν τελειώσει κι έπρεπε να ανανεώσουμε :) Τα 4 ήταν ένα για το σχολείο της Ειρήνης κι από ένα για το δικό μου και της Μαρίας, ε, να μην έχουμε κι ένα για το σπίτι ;) Για το σπίτι αποφασίσαμε ένα τσίζκεϊκ. Η Ειρήνη έφτιαξε μάφιν. Η Μαρία ήθελε κέικ με καρύδια. Εγώ θάθελα κάτι παρόμοιο, αλλά το καρύδι δεν το πολυπάω (εκτός απ' την καρυδόπιτα). Έτσι είπα να το παραλλάξ χρησιμοποιώντας κάτι φρούτα του δάσους που είχα στην κατάψυξη. Κι έγινε καταπληκτικό. Και δεν το λέω μόνο εγώ που το έφτιαξα. Το είπαν όσοι το δοκίμασα.

Μικρά αλλ' εντυπωσιακά

Όταν διαβάζω κάτι που με εντυπωσιάζει ως γεγονός, συνήθως κρατάω ανοιχτή την καρτέλα για να αναφερθώ σ' αυτό από δω. Μερικές φορές ο καιρός περνάει και οι ανοιχτές καρτέλες πληθαίνουν και τίποτα δεν γράφω, συνήθως γιατί το άρθρο που διάβασα δεν είναι τέτοιο που θα μπορούσα να γράψω αρκετά. Έτσι, πολλές φορές τα κλείνω και πάνε. Σήμερα λοιπόν είπα να κάνω μια αλλαγή και να παρουσιάσω μαζεμένα κάποια τέτοια μικροθέματα. Ένα ας πούμε είναι πως η καρέκλα του επικεφαλής του ΔΝΤ είναι επικίνδυνη. Μετά τον Στρος Καν που συνελήφθη, τώρα σειρά είχε ακόμα ένας (πρώην) επικεφαλής ονόματι Ράτο, που τον συλλάβανε. Και αυτοί οι άνθρωποι κανονίζουν τα λεφτά μας και τη ζωή μας :(

Αναμνήσεις, 1967

Την περασμένη Κυριακή έγινε μια επετειακή εκδήλωση με αφορμή την 48η επέτειο απ' το πραξικόπημα του 1967, Η εκδήλωση ήταν μια βόλτα στους τόπους κράτησης που υπάρχουν στο δήμο μας. Το στρατόπεδο Διονύσου που ήταν η πρώτη στάση, δεν υπάρχει πια. Εκεί ήταν το 501 τάγμα πεζοναυτών. Σήμερα είδαμε πού περίπου ήτανε,. Σήμερα στη θέση του υπάρχουν ένα κλειστό γυμναστήριο, ένα γήπεδο, ο χώρος που ΘΑ χτιστεί το λύκειο Διονύσου, ένα κομμάτι που έχει γίνει δάσος και μπόλικες βίλες. Το μόνο που υπάρχει απ' τα παλιά είν' ένα κτίριο που πρέπει να ήταν το ΚΨΜ (ας πούμε το κυλικείο :) για τους αμύητους στα στρατιωτικά).

Δαλματικές

Ξεκίνησα στο προηγούμενο σημείωμα να γράφω για το ταξίδι μου στις Δαλματικές ακτές τις μέρες του Πάσχα. Και λέω να το συνεχίσω αυτές τις μέρες και να βάλω ό,τι σχετικό έχω να γράψω και να μην τ' αφήσω για το μέλλον γιατί ό,τι αφήνεται ξεμένει. Όπως π.χ. με την Τουρκία που ακόμα δεν έχω τελειώσει (αλλά ήταν και πολλά αυτά που σημείωσα, καμιά 80 θέλω συνολικά). Και τώρα σε κάποια δεν θυμάμαι τι ήθελα να γράψω :). Συνεχίζω λοιπόν με τον απολογισμό.

Στις Δαλματικές ακτές

Τις μέρες του Πάσχα αποφασίσαμε και κάναμε ένα μεγάλο ταξίδι στις Δαλματικές ακτές. Το ταξίδι τέλειωσε, τα 3,8 χιλιάδες χιλιόμετρα βγήκαν, κάποια προβλήματα που υπήρξαν με το αυτοκίνητο ευτυχώς αντιμετωπίστηκαν και νάμαστε πάλι πίσω στο σπίτι. Οι εντυπώσεις είναι ανεπεξέργαστες ακόμα, το ζόρικο είναι το ξεδιάλεγμα από φωτογραφίες. Όμως. αποφάσισα να κάνω έναν συνολικό απολογισμό αλλά και παρουσίαση για το κάθε μέρος που είδαμε. Τέτοιον απολογισμό συνολικό δεν έχω ξανακάνει, συνήθως παρουσιάζω το κάθε μέρος ανεξάρτητα, Αλλά υπάρχουν μερικά γενικότερα πράγματα που έχουν να κάνουν με το σύνολο της εκδρομής κι έτσι αλλάζω συνήθειες :) Επίσης, αρχίζω ανορθόδοξα, από τον τελικό απολογισμό. Θα υπάρξουν όμως και τα επιμέρους...

Το πανηγύρι του Ταύρου

Στα χωριά της βορειοανατολικής Λέσβου υπάρχει το έθιμο του Ταύρου. Εντάξει, όχι σε όλα. Βασικά εγώ ήξερα αυτό το έθιμο στην Αγιαπαρασκευή που έχει και το θρύλο του για το πώς ξεκίνησε. Μετά έμαθα για το Μανταμάδο κι αργότερα για την Πηγή (απ' όπου και το παραπάνω βίντεο του 1996) και τα Μιστεγνά. Σε άλλο δεν θυμάμαι, αν και κάποια κομμάτια απ' το όλο δρώμενο υπάρχουν και σ' άλλα χωριά. Π.χ. το κεσκέτς μοιράζεται σε διάφορα πανηγύρια (ας πούμε στην Πέτρα) ενώ χοροί με αλόγατα για να τιμηθεί ο άη Χαραλάμπης (θεωρείται προστάτης των ζώων και των αγωγιατών) γίνονται ακόμα και στο Πλωμάρι. Κι αυτό το έθιμο αποφασίστηκε φέτος να απαγορευθεί με εισαγγελική παρέμβαση ή να μπουν νέοι όροι για το πώς θα γίνεται για να είναι σύμφωνα με τους κανόνες (ποιους και από ποιον είν' άλλο θέμα).

Και πίνω μπίρες

Ποιες είναι οι μπίρες κάθε χώρας; ποιες ειν' οι προτιμήσεις στον κόσμο; Ένας ενδιαφέροντας χάρτης που δείχνει ποια μπίρα θεωρείται η εθνική παραγωγή της κάθε χώρας δημοσιεύτηκε πριν λίγο καιρό στο vinepair και αναδημοσιεύτηκε στο news247. Βέβαια, τόσο το αγγλόφωνο όσο και το ελληνικό άρθρο μιλάνε για τις πιο δημοφιλείς μπίρες, όμως δεν νομίζω πως στην Ελλάδα η Μύθος ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία.

ΜΜΕ

Τις τελευταίες μέρες διάβασα το βιβλίο "Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ" (ή πώς γεννιέται η βία και πού μπορεί να οδηγήσει). Παλιό βέβαια, 40 χρονών, αλλά ψάχνοντας στην Πρωτοπορία για κάνα βιβλίο νάχω για διάβασμα, το είδα, γνωστό ήτανε, οπότε το πήρα. Το βιβλίο είναι του 1974 μεν, αλλά το θέμα που πραγματεύεται είναι επίκαιρο ακόμα και σήμερα: πώς ο "κίτρινος" τύπος μπορεί να καταστρέψει ανθρώπους κι ακόμα περισσότερο  αυτούς που προσπαθούν να τον αντικρούσουν κρατώντας την αξιοπρέπειά τους. Συγγραφέας του, ο Γερμανός Χάινριχ Μπελ

Ξηρός

Ψηφίστηκε, λέει η ειδησεογραφία, το νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης, απ τα πρώτα της νέας κυβέρνησης. Σ' αυτό περιλαμβάνεται η κατάργηση των φυλακών τύπου Γ αλλά επίσης υπάρχει η πρόβλεψη πως οι φυλακισμένοι με αναπηρία άνω του 80% μπορούν να μη βρίσκονται στη φυλακή αλλά σε κατ' οίκον περιορισμό. Στην κατηγορία αυτή είναι δυο κρατούμενοι αυτή τη στιγμή, ο ένας απ' τους οποίους είναι ο Σάββας Ξηρός. Κι ενώ χρόνια και ζαμάνια ακολουθείται η πρακτική, όταν κάποιος κρατούμενος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας να αφήνεται ελεύθερος με δικαστική απόφαση (η λεγόμενη ανήκεστος βλάβη) κάτι που έχει χρησιμοποιηθεί και καταχρηστικά αλλά και σε καραμπινάτες περιπτώσεις (μέρα που είναι να θυμηθώ τον Παττακό που βγήκε για σοβαρά προβλήματα υγείας το 1990 κι 25 χρόνια μετά ακόμα ζει).

Τουρκία: Παπούτσια στα σπίτα

Όταν πας σ' ένα τούρκικο σπίτι είναι απαραίτητο να βγάλεις τα παπούτσια σου πριν μπεις μέσα. Τα σπίτια είναι συνήθως στρωμένα με κιλίμια, χαλιά, κουρελούδες και ότι άλλο οπότε το να πατήσεις με τις παπούτσες σου δεν είναι το καλύτερο. Απ' την άλλη, είναι τόσο τυπωμένο στο μυαλό τους πως δεν μπορείς να μπεις σε σπίτι με παπούτσια που ακόμα και στα ξενοδοχεία έχουν παντόφλες για να κυκλοφορεί άνετα στο δωμάτιό του ο ένοικος. Βέβαια, επειδή κι εγώ θέλω την άνεσή μου και κάτι τέτοιο δεν συνηθίζεται σε άλλα μέρη, έχω τις δικές μου (παρόμοιες) παντούφλες στα ταξίδια μου.

Τουρκία: Το ψωμί

Καιρό έχω να βάλω θέμα απ' την Τουρκία κι έχω πολλά ακόμα. Σήμερα λοιπόν λέω ν' αναφερθώ στο ψωμί. Το ψωμί στην Τουρκία (χρόνια τώρα) φτιάχνεται από μεγάλες αρτοβιομηχανίες και πουλιέται όπου λάχει. Ακόμα κι οι φούρνοι, τις περισσότερες φορές είναι στην πραγματικότητα πρατήρια. Έτσι, δεν είναι περίεργο που για ν' αγοράσεις ψωμί πας στο σουπερμάρκετ, σε ψιλικατζίδικα ή και σε κιόσκια. Το θέμα είναι πως στα μικρά μέρη υπάρχει και μικρή ποικιλία. Το πιο συνηθισμένο είναι το άσπρο ψωμί, τελείως της πλάκας.

Γκρίνουιτς, το σημείο 0

Στο Γκρίνουιτς είχα πάει και στο προηγούμενο ταξίδι μου στο Λονδίνο οπότε έχω ξαναγράψει. Έτσι εδώ δεν θα κάνω επανάληψη απ' τα ίδια πράγματα, δεν έχει νόημα. Αλλά τότε δεν είχα κινητό με δυνατότητα να δείχνει γεωγραφικές συντεταγμένες όπως τώρα. Που δείχνει 0,0Ε δηλαδή 0 γεωγραφικό πλάτος (το Ε και το W δηλαδή το ανατολικό και το δυτικό εναλλάσσονταν ανάλογα τη μικρομετακίνηση). Το θέμα είναι πως δεν ήξερα πώς να πάρω στιγμιότυπο της οθόνης οπότε το έβγαλα φωτογραφία. Πάντως, το 0 στο GPS δεν ταυτίζεται με τη γραμμή που υπάρχει στη περιοχή και δείχνει πώς ορίζεται το ανατολικό και το δυτικό ημισφαίριο.