Λιμοντσέλο

Έφτιαξε η Μαρία το γκραν μαρνιέ, μας άρεσε το αποτέλεσμα και θυμήθηκα πως πριν μερικά χρόνια είχε φτιάξει η Ειρήνη λιμοντσέλο. Το τσίπουρο που είχαμε πάρει ήταν ένα λίτρο, στο γκραν μαρνιέ χρησιμοποίησε το μισό, κι είπαμε να φτιάξουμε και λίγο απ' το άλλο. Το λιμοντσέλο είναι ιταλικό ποτό (το δείχνει και το όνομά του) και πίνεται παγωμένο.

Απεργία και στη Γερμανία

Τις μέρες αυτές δεν έχουμε μόνο στην Ελλάδα απεργία. Και στη Γερμανία απεργεί ο δημόσιο τομέας διεκδικώντας αυξήσεις.

Χαλβάς με πετιμέζι

Για χαλβάδες μιλάγαμε προχθές, δεν πρόλαβα ν' αποσώσω κι η πηγή μου:) έβαλε πάλι χαλβά. Αυτή τη φορά με πετιμέζι. Ενδιαφέρον μου φάνηκε, οπότε είπα να τον δοκιμάσω. Αμ έπος αμ έργον. Το φτιάξαμε κι ήταν εξαιρετικά καλός, οπότε τον παρουσιάζω κι εδώ. Σειρά τώρα μάλλον πρέπει να πάρει ο σιμιγδαλένιος για να ολοκληρώσουμε (εκτός κι αν μου στείλει η Μαίρη τον ταχινένιο που βρήκε και είπε πως θα τον δοκιμάσει).

Χαλβάς Φαρσάλων

Ο χαλβάς (γενικά) είναι ένα γλυκό πράγμα, σχετικά μαλακό, γι' αυτό κι έναν μαλακό άνθρωπο πολλές φορές τον αποκαλούμε χαλβά. Ως προς το φτιάξιμο του χαλβά όμως υπάρχουν πολλές παραλλαγές. Ο πρώτος χαλβάς που γνώρισα ήταν ο πανηγυριώτικος, που πουλάνε στα πανηγύρια στη Μυτιλήνη. Είναι ένα μαστιχωτό μείγμα καλυμμένο με σουσάμι. Το πουλάνε είτε σε μικρά πιτάκια - μπουκιές είτε σε πιο μεγάλες πλάκες στολισμένες και με χρωματιστά κουφετάκια που δίνανε ένα αν αγόραζες αρκετό χαλβά. Παράλληλα, γνώρισα και τον ταχινένιο (ή μακεδονικό), που τρώγαμε τις μέρες της νηστείας, αλλά όταν άκουγα τη λέξη χαλβάς, ο πρώτος μου ερχόταν στο νου. Κάποια χρόνια αργότερα, έμαθα και τον σιμιγδαλένιο, του τηγανιού. Τον έμαθα σαν γεύση, τον έμαθα και να τον φτιάχνω (και πρέπει να βάλω κάποτε κι αυτή τη συνταγή). Ήταν ο πρώτος χαλβάς που δεν ήταν έτοιμος, αλλά μπορούσε να φτιαχτεί στο σπίτι. Όμως, η αποκάλυψη του χαλβά ήταν όταν δοκίμασα τον λεγόμενο Φαρσάλων ή σαπουνέ.

Μπράουνις

Το μπράουνις δεν το ήξερα. Ίσως το είχα ακουστά από την Ειρήνη, αλλά δεν το πρότεινε να το φτιάξουμε κι έτσι δεν το είχα υπόψη μου. Στο σχολείο μου φέτος έχω αναλάβει μεταξύ άλλων το μάθημα του πρότζεκτ και αυτό το τετράμηνο σκέφτηκα πως θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε πώς μπαίνει το φαγητό στη ζωή μας. Σε κάθε μάθημα (που γίνεται δίωρο μαζεμένο) φτιάχνουμε ένα φαγητό (ή γλυκό) και το τρώμε. Αυτό που θέλουμε, είναι να βγαίνει σε μια ώρα και κάτι από τη στιγμή που θα μπούμε στην αίθουσα (και οι μαθητές έρχονται και νωρίτερα) μέχρι την  στιγμή που θα το καταναλώσουμε. Στα πλαίσια αυτά η Νάγια πρότεινε να φτιάξουμε μπράουνις και μας έφερε τη συνταγή. Την τροποποίησα και την παρουσιάζω εδώ.

Παντζαροσαλάτα

Μια πολύ όμορφη σαλάτα που τη φτιάχνω όταν έχω τραπέζι αλλά και όταν θέλω κάτι ξεχωριστό. Παντζάρια βραστά σε σαλάτα αλλά όχι σκέτα. Με λίγο γιαουρτάκι που προσθέτει δροσιά και δίνει άλλη γεύση. Πού τη βρήκα; Δεν έχω ιδέα. Απίθανο να είναι πρωτότυπη, ίσως της έφαγα κάπου και την έφτιαξα κι εγώ. Και τη καθιέρωσα. Κι αν δεν έχω προγραμματίσει έγκαιρα να αγοράσω παντζάρια, έχω μερικά από τα βρασμένα και σε αεροστεγή συσκευασία που κυκλοφορούν στα σουπερμάρκετ και κρατάνε αρκετό καιρό (ειδικά αν τα βάλει κανείς και σε ψυγείο). Πάντως πάντα μ' αρέσει.

Η φωτογραφία κι εγώ

Μια απ' τις φωτογραφίες που τράβηξα με το πρώτο μου φιλμ

Η σχέση μου με τη φωτογραφία αρχίζει το 1977. Πάντα με γοήτευε η φωτογραφία αλλά μέχρι τότε δεν είχα φωτογραφική μηχανή. Αγόρασα μια σ' ένα πανηγύρι γύρο στο 1974 με 50 δραχμές, αλλά όλοι μου έλεγαν πως είναι μάλλον για παιχνίδι και δεν θα έβγαζε φωτογραφίες της προκοπής κι έτσι κι εγώ δεν το δοκίμασα. Μέχρι την άνοιξη του 1977. Μέχρι τότε, ό,τι φωτογραφίες έχω, είναι αγορασμένες απ' το φωτογράφο του χωριού (ή μάλλον τους φωτογράφους, δυο ήτανε). Τη χρονιά εκείνη ήμουν στην Γ' Λυκείου κι είχε γίνει μια μεγάλη απεργία των καθηγητών που κράτησε ένα μήνα (το Μάρτη). (Παρεμπιπτόντως, κάθε δέκα χρόνια περίπου, είχαμε μια τέτοια απεργία. Από τον Μάρτη του 77 στον Μάη του 88 κι από κει στο Φλεβάρη - Μάρτη του 1997, ενώ τη δεκαετία του 2000 τη σκυτάλη την πήραν οι δάσκαλοι με την απεργία που έκαναν τον Οκτώβρη του 2007). Η συμμετοχή στην απεργία ήταν μεγάλη κι έτσι δεν πηγαίναμε καθόλου στο σχολείο. Ευκαιρία για να βοηθήσω στο μάζεμα των ελιών (και πράγματι τις τελειώσαμε δυο - τρεις μέρες πριν λήξει η απεργία).

Κουκιά

Τα κουκιά είναι ένα φαγητό που κάποτε δεν έλειπε ποτέ από το τραπέζι στο χωριό, Θυμάμαι πως στης θειας μου της Αμερισούδας, με το που θα σηκωνόντουσαν το πρωί, πρώτα θα "έστηναν" (όπως ήταν η έκφραση για τη συγκεκριμένη διαδικασία) ένα τσουκάλι κουκιά και μετά θα συζήταγαν τι θα μαγειρέψουν για το μεσημέρι. Τα κουκιά ήταν αυτονόητα. Στο χωριό βράζονται πάντα σε τσουκάλι και συνήθως στη φωτιά που μπαίνει με τα ξύλα, κι έτσι, πολλές φορές, όταν θα μπει φωτιά για κάποιο άλλο λόγο (από τραχανό μέχρι ψήσιμο κρέατος), θα υπάρχει και συμπλήρωμα ένα τσουκάλι κουκιά. ΚΑι βρασμένα σε σιγανή φωτιά ώστε να μην βγαίνει το υλικό τους από το ντύμα τους. Κι η μάνα μου πάντα επιμένει πως τα κουκιά δεν γίνονται στη χύτρα, αλλά εγώ έτσι τα μαγειρεύω.

Αλευρόπιτα

Άλλη μια συνταγή "κλεμμένη" από τις εκπομπές του Μαμαλάκη. Την είδαμε, μας άρεσε και ψάχναμε για να την ξαναδούμε. Ένα στοιχείο που άρεσε ιδιαίτερα ήταν η απλότητά της. Και κουβεντιάζοντας αργότερα με τον Χρήστο μας λέει: "καλά, ήσασταν στα Γιάννενα, πηγαίνατε στο Μονοδέντρι και δεν δοκιμάσατε Κικιτσόπιτα"! Γιατί η αλευρόπιτα είναι συνηθισμένη στους Ηπειρώτες (μανούλες στις πίτες γενικά, αλλά και σε ό,τι έχει σχέση με ζύμες:) ) αλλά ειδικά αυτή που φτιάχνει η Κικίτσα στο Μονοδέντρι είχε μεγάλη φήμη από εκείνα τα χρόνια που εμείς ήμασταν φοιτητές (τέλη της δεκαετίας του '70, αρχές του '80). Η πλάκα είναι που στο βίντεο, ρωτάει ο Μαμαλάκης την κυρία Κικίτσα: "Το αλεύρι το μετράς;" "Βεβαίως" του απαντάει. "Μία, δύο, τρεις" και μετράει τρεις χούφτες αλεύρι 😀

Αναμνήσεις

Είπα να γράψω συνταγή για κοτόπουλο και συνειρμικά θυμήθηκα το πώς και το γιατί το κοτόπουλο δεν είναι απ' τ' αγαπημένα μου εδέσματα. Και το ένα φέρνει τ' άλλο κι αποφάσισα να τα γράψω όλα μαζί εδώ, χωριστά απ' τα υπόλοιπα. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Με το κοτόπουλο δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις ποτέ. Έτσι κι αλλιώς στο χωριό αραιά και που να σφάξουμε καμιά κότα, συνήθως όταν δεν γένναγαν πια, άρα γριά που μόνο για σούπα ήταν καλή. Κάποια νεαρά πετεινάρια, τα πελεκάγαμε, αλλά όλα ήταν από σπόντα.

Αποκριάτικα έθιμα

Τέτοιες αποκριάτικες μέρες το πιο συνηθισμένο έθιμο είναι τα μασκαρέματα. Αυτό γινόταν και στο χωριό. Οι άνθρωποι άλλαζαν πρόσωπα μέσα από προσωπεία κοινώς μάσκες που τις όμως εμείς τις λέγαμε μουτσούνες. Η πιο συνηθισμένη αλλαγή ήταν η αλλαγή φύλλου: ο άντρες ντύνονταν γυναίκες (και μάλιστα χωρίς πολλά πολλά ντυσίματα) κι οι γυναίκες (λίγες αυτές) ντύνονταν άντρες! Επίσης, έβαφαν τα πρόσωπά τους (κι η πιο άμεση μπογιά ήταν η μουτζούρα από το τζάκι). Τους μεταμφιεσμένους τους λέγαμε κουδουνάτους, αν και εγώ δεν πέτυχα ποτέ να κυκλοφορούν οι κουδουνάτοι με τα κουδούνια κρεμασμένα γύρω τους. Δεν καταλάβαινα γιατί του λένε έτσι μέχρι πολύ αργότερα που το είδα σε ντοκιμαντέρ το πώς ντύνονταν σε άλλα μέρη.

Λαγάνα

Για δες τι θυμήθηκε η Μαρία σήμερα πρωί πρωί. Συζητάγαμε για τις προμήθειες των ημερών και αναφέρθηκε η λαγάνα οπότε και πρότεινε να φτιάξουμε τη δική μας λαγάνα μιας και μας είχε δώσει συνταγή η (πάντα πολύτιμη) Μαίρη που μετράει με ποτήρια κι όχι με γραμμάρια:) (κι είναι Χιώτισσα στην καταγωγή, εξού και η μαστίχα). Έτσι αποφάσισα να την παρουσιάσω εδώ, μιας και είναι των ημερών. Η πρόταση είναι να γίνει στον αρτοπαρασκευαστή, αλλά προφανώς δεν είναι απαραίτητο, θα μπορούσε να ζυμωθεί και στο χέρι, απλά η μηχανή προσφέρει ευκολία και στάνταρ συνθήκες. Τις λαγάνες στο χωριό τις λέμε πίτες τον υπόλοιπο χρόνο, επετειακή είναι η χρήση τους, αλλά για άλλες επετείους, ας τις αφήσουμε τώρα :)

Ελεύθερο λογισμικό

Μέσω της μετάβασης στο ελεύθερο λογισμικό, το Μόναχο γλιτώνει περισσότερα από 10 εκατομμύρια ευρώ!

Σπανακόπιτα

Οι πίτες δεν είναι το φόρτε μου. Στο χωριό συνηθίζουμε περισσότερο να φτιάχνουμε μικρά πιτάκια, ακόμα και τη λέξη πίτα όταν τη λέμε έτσι σκέτη εννοούμε τη λαγάνα. Πίτες μεγάλες πρωτοσυνάντησα στα Γιάννενα, αν και κάποιες τυρόπιτες, κάποιες κολοκυθόπιτες κλπ φτιάχναμε. Κάποιες φορές όμως φτιάχνω καμιά πίτα και στο σπίτι, έτσι για ποικιλία. Μεγάλη υπόθεση στις πίτες είναι το φύλλο. Που πρέπει να είναι σχετικά χοντρό. Και τα έτοιμα είναι συνήθως λεπτά, για μπακλαβάδες κλπ γλυκά. Η λύση; ή να φτιαχτεί στο χέρι ή να διαλεχτεί ειδικά χοντρό απ' τα έτοιμα. Παλιότερα έβγαζε ένα η "χρυσή ζύμη" που μ' άρεσε πολύ, αλλά δεν το βρίσκω τελευταία. Το καλό με τη σπανακόπιτα είναι πως το σπανάκι βρίσκεται όλο το χρόνο είτε φρέσκο στον καιρό του είτε κατεψυγμένο κι έτσι μπορεί να γίνει οποιαδήποτε εποχή. Βέβαια, για σπανακόπιτα γράφω συνέχεια, σπανακοτυρόπιτα εννοώ, αλλά έτσι έχει νοστιμιά:)

Ο άρτος πωλείται ζυγιστός

Ο τίτλος είναι από μια ταμπέλα που υπήρχε πριν πολλά χρόνια στους φούρνους. Γιατί τότε το ψωμί το πουλάγαν οι φούρνοι (άντε τα "αρτοποιεία") κι όχι τα πρατήρια, τα σουπερμάρκετ κλπ που το πουλάνε σήμερα. Και το ψωμί ήταν δυο ειδών: το "άσπρο" το επίσημα αναφερόμενο ως 70% και το "μαύρο" ή αλλιώς αλεύρι 85%. Την εποχή που πρωτοθυμάμαι, το άσπρο ήταν πιο ακριβό (κάπου 40 λεπτά, της δραχμής βέβαια τότε, κάπου κοντά στα 1970 είχε 5,80 το άσπρο και 5,40 το μαύρο) και η τιμή ήταν ίδια παντού καθότι το ψωμί θεωρούμενο βασικό είδος διατροφής ήταν σε διατίμηση (η τιμή του οριζόταν από την κυβέρνηση). Και προφανώς αν ήταν με το κομμάτι κι όχι με το κιλό, η τιμή του δεν μπορούσε να ελεγχθεί. Κάτι που έγινε κάποια στιγμή. Και πώς έγινε!

Έμπνευση

Το βρήκα σε ένα μαγαζί που πήγα για φαγητό. Μου θύμισε που επί χούντας τα κείμενα λογοκρίνονταν κι αφού πέρναγαν απ' το λογοκριτή μετά δεν μπορούσες να προσθέσεις τίποτα. Μπορούσες όμως ν' αφαιρέσεις ό,τι ήθελες. Έτσι είχε περάσει "Το μεγάλο μας τσίρκο". Στη συγκεκριμένη τώρα πινακίδα, που σήμερα είναι υποχρεωτική σ' όλα τα μαγαζιά δεν προστέθηκε ούτε αφαιρέθηκε κάτι. Μόνο που κάποια γράμματα τυπώθηκαν μ' άλλο χρώμα και περνάει ένα δεύτερο μήνυμα 😀

Σπιτικό Γκραν Μαρνιέ (Grand marnier)

Πριν από αρκετό καιρό έψαχνα να βρω συνταγές που να περιέχουν πορτοκάλι. Αρχικά σκέφτηκα να φτιάξω κουλουράκια, μετά το πήγα σε μαρμελάδα και ψάχνοντας έτσι, βρήκα ότι μπορώ να φτιάξω ποτό. Μου φάνηκε πολύ παράξενο, μιας και δεν ασχολούμαι με την παρασκευή ποτού. Βρήκα λοιπόν μια ωραιότατη συνταγή στα αγγλικά που αποφάσισα να την ακολουθήσω. Το αποτέλεσμα είναι καλό και πολύ κοντά στο αντίστοιχο ποτό του εμπορίου.

Ταχύτατοι

Αυτό θα πει απαίτηση ταχύτητας από τους άλλους. Ενώ οι του υπουργείου για να βγάλουν μια απόφαση το κάνουν όταν πια αυτή θα αρχίσει να ισχύει (από προγραμματισμό σχολικών μαθημάτων που ανακοινώθηκαν μόλις την περασμένη βδομάδα σε ποια ύλη θα εξεταστούν οι μαθητές της Α' Λυκείου μέχρι τις προσλήψεις καθηγητών που πρέπει να βγάλουν και την προηγούμενη ύλη ή τις μεταθέσεις που έπρεπε να έχουν ξεκινήσει το Νοέμβρη αλλά ακόμα δεν έχει βγει η σχετική εντολή) από τους άλλους έχουν την απαίτηση να βγουν πεντέξι αποφάσεις μέσα σε μια βδομάδα (όχι την όποια βδομάδα, αυτήν που τρέχει, από την ώρα που το αποφάσισαν πως πρέπει οι άλλοι να τους στείλουν τις προτάσεις τους)! Προσχήματα, βεβαίως, ώστε ό,τι βγάλουν μετά να μπορούν να που πως εμείς ζητήσαμε προτάσεις, αλλά δεν πήραμε κι έτσι έπρεπε ν' αποφασίσουμε μόνοι μας. Καλό, ε;

Μαρμελάδα πορτοκάλι

Τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι με νέες συνταγές πάνω σε υλικά εποχής. Χειμώνας είναι ακόμη και τα πορτοκάλια βρίσκονται παντού. Έτσι ξεκίνησα να φτιάξω μαρμελάδα πορτοκάλι, μιας η μαρμελάδα μανταρίνι στέφτηκε με απόλυτη επιτυχία. Κοίταξα δυο τρεις ιδέες σε ιστοσελίδες τις συνδύασα και ξεκίνησα.

Γαρίδες σαγανάκι

Έγραφα για το απλό σαγανάκι και θυμήθηκα πως γίνεται ένα πολύ όμορφος και ιδιαίτερος μεζές όταν συνδυαστεί με γαρίδες. Και δεν χρειάζεται τίποτα μεγάλες, οι μικρές του ταιριάζουν πολύ καλύτερα. Αν και γράφω για κατεψυγμένες γαρίδες, μια χαρά γίνεται και με φρέσκες, ακαθάριστες, μόνο που τότε χρειάζεται να τις καθαρίζεις καθώς τις τρως (άρα είναι μεζές για τραπέζωμα). Κι όταν λέω το θυμήθηκα, εννοώ αφενός μεν για να το βάλω εδώ κι αφετέρου για να το μαγειρέψω:)

Σαγανάκι

Σαγάνι, σύμφωνα και με το λεξικό της νεοελληνικής, είναι ένα τηγάνι (μικρό συνήθως) με δυο χερούλια, όπως έχουν και οι κατσαρόλες. Έχω καιρό να δω και να χρησιμοποιήσω κάτι τέτοιο, έχει ξεμείνει ένα στο χωριό. Μάλλον ήταν πρόδρομος του τηγανιού, που επειδή όταν το τηγάνι είναι στη φωτιά είναι δύσκολο να βάλεις τα χέρια σου και να το βγάλεις μάκρυνε το χερούλι. Εν πάση περιπτώσει, δεν θα ασχοληθούμε τώρα με την ιστορία του τηγανιού, εδώ μας ενδιαφέρει το σαγανάκι. Η κατάληξη -άκι συνήθως δείχνει κάτι μικρό και πράγματι, η αρχική σημασία της λέξης σαγανάκι ήταν το μικρό σαγάνι (κι αυτήν έχει μόνο το ΛΚΝ), τηγανάκι δηλαδή, ειδικού σχήματος. Όμως, η λέξη έχει άλλη μια σημασία που ευτυχώς μας τη δίνει η Βικιπαίδεια: το τυρί που μαγειρεμένο σ' ένα τέτοιο σκεύος πήρε αυτό το όνομα και προφανώς αυτό είναι που μας ενδιαφέρει εδώ.

Φτώχεια στη Γερμανία

Υπάρχει φτώχεια στη Γερμανία; Αλίμονο. Ακόμα και στο πλούσιο Μόναχο. Το όριο φτώχειας για τη συγκεκριμένη περιοχή είναι στα 1.000 ευρώ. Περίπου το διπλό απ' ότι στην Ελλάδα. Αιτία; τα ιδιαίτερα ψηλά νοίκια. Το θυμάμαι καλά, για 50 τετραγωνικά (τόσο είναι για δυο άτομα) έδινα 560 ευρώ το 2009 κι όταν έφυγα το 2012 το νοίκιασε 600 και κάτι. Μόνο που αυτό είναι το νοίκι που παίρνει ο ιδιοκτήτης. Κάτι τα κοινόχρηστα, κάτι τα δημοτικά τέλη εγώ έδινα κάθε μήνα 800 ευρουλάκια. Πώς να τα βγάλει πέρα ένας απασχολούμενος (αυτοί που δουλεύουν με 400 ευρώ το μήνα κι είναι ανασφάλιστοι και περιμένουν συμπλήρωμα απ' την πρόνοια). Αυτά δεν τα λέω εγώ, τα λέει η Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ (Süddeutsche Zeitung, μια απ' τις μεγαλύτερες της Γερμανίας με έδρα το Μόναχο) με μια φωτογραφία από συσσίτια (που όμως τα προσφέρουν ιδιώτες) (Για όποιον δεν ξέρει Γερμανικά, ό,τι βγάλει το γκουγκλομεταφραστήρι).

«Ντολμαδάκια» Εύκολα (Βίκης)

Αχ, αυτή η Βίκη. Όλο ιδέες υπέροχες είναι, αλλά δεν αποφασίζει να τις γράψει στο μπλογκ, αυτό ή άλλο. Η βασική αιτία, πως δεν έχει τις κατάλληλες φωτογραφίες, λέει, για να συνοδέψει τα γραφόμενά της! Τέλος πάντων. Ας παρουσιάσω την ιδέα της. Που μπορεί να γίνει είτε αυτόνομα, είτε σαν συμπλήρωμα. Τι εννοώ: μπορεί να πάρω τα κληματόφυλλα μόνο και μόνο για να φτιάξω το μεζέ αυτόν που δεν είναι ακριβώς ντολμαδάκια, γι' αυτό και τα εισαγωγικά, μπορεί να το κάνω όμως και αν φτιάξω κάτι με κληματόφυλλα και μου περισσέψουν μερικά. Έτσι μου προέκυψε την τελευταία φορά. Είχα μερικά φύλλα κι αντί να τα πετάξω, είπα να τα εκμεταλλευτώ για ένα νοστιμότατο μεζεδάκι. Η ιδέα: να τυλίξω στα φύλλα φέτα και να την ψήσω ούτως ώστε η αρμύρα της φέτας να έρθει να δέσει με την ξυνάδα που έχουν τα φύλλα :) Απλούστατον και μεγαλοφυές.

Ντάκος (κρητικός)

Ένας ακόμα μεζές. Κλασσικός κρητικός που όμως σερβίρεται κι από μη κρητικούς (όπως εγώ). Καταπληκτικός μεζές για τα ρακιά. Κι όχι μόνο. Εγώ το έχω και για βραδινό. Βέβαια, υπάρχει ένα προβληματάκι: είναι μάλλον καλοκαιρινό φαγητό, όταν υπάρχει φρέσκια, σωστή ντομάτα. Θα μου πει κανείς πως ντομάτα υπάρχει όλον το χρόνο. Αναμφίβολα. Αλλά άλλη η ντομάτα του θερμοκηπίου κι άλλο η ζουμερή καλοκαιρινή υπαίθρια ντοματούλα που θα βρέξει το παξιμάδι με το ζουμάκι της και δεν θα χρειαστεί καθόλου νερό. Ντάκο έχω φάει με πολλούς τρόπους. Π.χ. για πιο εντυπωσιακό, η κριθαροκουλούρα να είναι σερβιρισμένη πάνω σε μαρουλόφυλλο. Ή αντί για κριθαροκουλούρα μικρά ντακάκια ή κρίθινα παξιμαδάκια - μπουκιές. Με τα υλικά από πάνω τριμμένα στον τρίφτη (που προτιμώ) ή κομμένα σε κυβάκια. Και με δυο φύλλα δυόσμο για χρώμα.

Πληρώνουμε ακριβά (και με τη βούλα)

Μπορεί ο πρωθυπουργός να προσπάθησε να πείσει τους Γερμανούς πως δεν είναι φτωχότεροι απ' τους Έλληνες (το έχω ξαναγράψει πως οι στατιστικές καταφέρνουν να φέρνουν τ' αποτελέσματα που θέλουν) αλλά πώς να πειστούν οι Γερμανοί όταν έρχονται στην Ελλάδα και βλέπουν από κοντά τις τιμές που πληρώνουμε ό,τι αγοράζουμε. Αφού και το "καλάθι της νοικοκυράς" (δηλ, αυτά που συνήθως αγοράζει και καταναλώνει μια οικογένεια) είναι ακριβότερο απ' ότι στη Γερμανία (γι' αυτό είμαι σίγουρος γιατί το έζησα) ή από αρκετές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (κι αυτό το λένε οι στατιστικές υπηρεσίες της Ευρώπης που δεν έχουν κι ιδιαίτερη όρεξη να μας καλοπιάσουνε, χώρια που στατιστική = μαγείρεμα) και οι υπηρεσίες εστίασης (π.χ. ένας καφές ή κάτι σχετικό) για αντίστοιχη ποιότητα υπηρεσιών στη Γερμανία κοστίζει λιγότερο. Απ' την άλλη του λένε πως έχουμε και ακίνητα (που ο ίδιος δεν έχει, όσα βγάζει φροντίζει να τα τρώει), οπότε πώς να μην τρελαίνεται που τον πρήζουνε πως πρέπει να βοηθήσει (άσχετα αν η "βοήθεια" είναι δάνεια που τα χρεώνεται ο ελληνικός λαός για να κονομάνε οι τράπεζες, ελληνικές και γερμανικές και όποιες άλλες είναι στο κόλπο)

Το κυνήγι των αποδείξεων

Δεν είμαστε μόνο εμείς εδώ στην Ελλάδα που η κυβέρνηση μας ζαλίζει για να μαζεύουμε αποδείξεις. Τα ίδια γίνονται και στην Πορτογαλία: Εκεί η κυβέρνηση θα κληρώνει λέει πολυτελή αυτοκίνητα κάθε βδομάδα για τους πολίτες που ζήτησαν και πήρα απόδειξη από κάποιες κατηγορίες επιχειρήσεων. Προφανώς η κατοχή πολυτελούς αυτοκινήτου δεν θα τιμωρείται με αυξημένους φόρους γιατί αλλιώς θα είναι σαν με το ένα χέρι να τα δίνει και με το άλλο να τα παίρνει. Απ' την άλλη στη Γερμανία οι αποδείξεις δεν έχουν μεγάλη πέραση. Μπορεί να μας παραμυθιάζουν πως όλα γίνονται τυπικά και πως τον κόβουν αποδείξεις είναι αυτονόητο, αλλά εγώ δεν το είδα. Σ' ένα σωρό μαγαζιά, εστιατόρια, καφετέριες και τέτοια ο λογαριασμός γινόταν σ' ένα κομματάκι χαρτί από μπλοκάκι. Στο έδειχνε, το πλήρωνες και τέλος.

Μηλόπιτα αναποδογυριστή

Έγραφα τις προάλλες για τη μηλόπιτα και η Μαίρη που παρακολουθεί ανελλιπώς, μου στέλνει μήνυμα: "έχω μια πιο εύκολη συνταγή". Μα άμα έχεις κάτι, δεν το γράφεις έτσι. Γράφεις τη συνταγή, της απαντώ. Κι αυτή μου τη στέλνει. Κι εγώ την ανεβάζω σήμερα. Τι να γίνει, αφού δεν αποφασίζει να το κάνει η ίδια. Που θα είχε πολλές ενδιαφέρουσες προσθήκες να κάνει. Τέλος πάντων, ας συνεχίσω με τη μηλόπιτα. Η συγκεκριμένη είναι η λεγόμενη "αναποδογυριστή". Την είχα στο νου μου (ανάποδη την ήξερα εγώ, δεν αλλάζει ιδιαίτερα η έννοια), αλλά δεν την έχω φτιάξει. Η Μαίρη λέει πως γίνεται καταπληκτική :)

Κούκις κουβερτούρας (της άλλης) Ειρήνης

Τα κούκις τα είχε φτιάξει η Ειρήνη (όχι η κόρη μου) που τα είχε δει στην τηλεόραση. Τα δοκίμασα και μ' αρέσαν πολύ. Έτσι α) μια επόμενη φορά την έβαλα να μου φτιάξει και β) της ζήτησα να μου δώσει τη συνταγή για να την παρουσιάσω από εδώ. Μιας και μου τα είχε φτιάξει, είχα και φωτογραφία, άρα με βόλευε:)

Επιμήκυνση έτους - οι πραγματικοί λόγοι

Μιας και καταπιάστηκα με τα σχολικά τις τελευταίες μέρες,  Ας συνεχίσω και σήμερα, μπας και το ολοκληρώσω και κλείσω και τις σελίδες που κρατώ ανοιχτές για να βλέπω τα λίνκια. Γιατί η πρεμούρα τελευταία για την επιμήκυνση (το γράφω και το ξαναγράφω μπας και το χωνέψω, αυτή η λέξη κάπως περίεργα μου έρχεται, πάντως απ' όλους αυτή χρησιμοποιείται, αφού αυτή δίνει το υπουργείο); Πώς τους ήρθε; Για δυο απλούς λόγους θα έλεγα εγώ που είμαι μακριά μεν από τα υπουργεία, κοντά όμως στα πράγματα: Ο ένας η ανικανότητα των κυβερνώντων και δεύτερον η εκδικητικότητά τους. Ας ξεκαθαρίσω τι εννοώ.

Η δυστυχία του να είσαι μαθητής

Δυστυχία; Γιατί δυστυχία; Μα δεν το λέω εγώ. Η έρευνα του ΟΟΣΑ το λέει. Και συγκεκριμένα το λέει για του Έλληνες μαθητές (και "τους αδερφούς Κυπρίους", μια χαρά χάλια κι εκεί). Τέταρτοι (και τρίτοι!) αντίστοιχα, μέσα σε 65 χώρες. Πρέπει να είμαστε εξαιρετικά χαρούμενοι που τα καταφέραμε, αν και θέλουμε λίγο ακόμα για την πρωτιά (από το τέλος).

Επιμήκυνση σχολικού έτους

Η φημολογία που λέγαμε για παραπάνω μέρες του σχολείου καλά κρατεί. Κι είπα πως θα γράψω αναλυτικά, αλλά θέλει χρόνο και διάθεση και προς το παρόν δεν υπάρχουν. Όμως, σ' αυτά που γράφονται δεν αντέχω να μην σχολιάσω. Σύντομα λοιπόν, πώς παρουσιάστηκε η είδηση χθες και πόσα απ' αυτά που αναφέρονται είν' αλήθεια. Κι η απορία μου είναι, το υπουργείο τα λέει αυτά ή ο συντάκτης; Δεν περιμένω απάντηση. Αλλά ας δούμε λίγο το σχετικό:

Λευκή εβδομάδα και πράσινα άλογα

Πριν μερικές μέρες, στο σάιτ του Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τον ίδιο τίτλο. Αναφερόταν στην πρόταση για μέρες διακοπών μετά την Καθαρά Δευτέρα που τελικά αναβλήθηκε  για φέτος (αλλά άνοιξε άλλες κουβέντες για επιμήκυνση - λέξη κι αυτή - του διδακτικού έτους με διάφορες προεκτάσεις). Εκεί στα σχόλια, έγραψα κάμποσα σχετικά (ή και άσχετα) που νομίζω πως έχουν γενικότερο ενδιαφέρον. Κι είπα να τα μεταφέρω κι εδώ (αφού τα επεξεργαστώ και λίγο πάλι). Βλέποντας την έκτασή τους, δεν με παίρνει να βάλω και πολλά παραπάνω, μάλλον πρέπει να το κάνω τις επόμενες μέρες μιας και έχουν ακολουθήσει αρκετά από τότε (εννοώ τα της επιμήκυνσης). Αρχικά μερικά για το σχολικό και το διδακτικό έτος και τη διάρκειά τους. Για να ξέρουμε γιατί πράγμα συζητάμε. Είναι πράγματα που πολλές φορές τα λέω στον κύκλο μου, ευκαιρία να τα πω και σε πιο πολλούς.

Μετανάστης στη Γερμανία

Έγραφα τις προάλλες για τους Έλληνες νεομετανάστες στη Γερμανία. Και πριν προλάβω να ανεβάσω το κείμενο, μια σχετική είδηση. "Νοσοκόμες από την Κίνα εισάγει η Γερμανία λόγω έλλειψης". Τίποτα το περίεργο. Το έχω ξαναπεί: Η Γερμανία προτιμάει να μην ξοδεύει χρήματα για εκπαίδευση. Ό,τι εξειδικευμένο προσωπικό χρειάζεται, προτιμάει να το εισάγει.

Χοιρινό σταμνάτο

Ένα εξαιρετικό φαγητό. Που το κάνω σπάνια τώρα πια, κάποτε το συνήθιζα πάρα πολύ, τόσο που το βαρεθήκαμε. Η ιστορία ξεκίνησε από μια διήγηση της Κατερίνας όταν την είχαμε επισκεφθεί στο εξοχικό τους, έξω από την Έδεσσα. Μας περιέγραψε ένα πανόστιμο φαγητό που έφτιαξε στη γάστρα και με την ευκαιρία μας έφτιαξε και ένα κοτόπουλο. Δεν έχει τύχει να φτιάξω εγώ, άρα από κοτόπουλο συνταγή δεν έχω (προς το παρόν τουλάχιστον). Όμως η νοστιμιά μας έκανε να ζηλέψουμε. Έτσι, κατεβαίνοντας στάση στην Αγία Παρασκευή στα Τέμπη, απ' όπου είχε πάρει εκείνη τη δική της γάστρα κι όπου πάντα υπάρχουν ένα δυο πάγκοι που πουλάνε πήλινα. Αγοράζουμε μια για μας και μια πιο μικρή την πήγαμε κάπου δώρο. Μαζί με τη γάστρα, μας έδωσαν και συνταγή για το πώς να μαγειρέψουμε σ' αυτήν. Ήταν η βασική ιδέα απ' αυτό που παρουσιάζω παρακάτω.

Μηλόπιτα

Χειμωνιάζει και τα μήλα έχουν βγει στη φόρα. Έτσι, όταν σκεφτήκαμε για γλυκό, είπαμε να φτιάξουμε μια μηλόπιτα. Τα υπόλοιπα υλικά, συνήθως υπάρχουν στο σπίτι. Τη φτιάξαμε και την παρουσιάζω.

Αστικές συγκοινωνίες Μυτιλήνης

Μιας και έπιασα τις αστικές συγκοινωνίες, ας πως και για τη Μυτιλήνη. Έχω γράψει για τις αστικές συγκοινωνίες σε διάφορες πόλεις, δεν πάει ν' αφήσω απέξω το νησί μου, ή μάλλον την πρωτεύουσά του. Που είχε αστική συγκοινωνία από τα παλιότερα χρόνια, όσο τη θυμάμαι. Και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση που σε άλλες πόλεις με ανάλογο μέγεθος (π.χ. Άργος ή Πύργος) υπήρχε μόνο υπεραστικό λεωφορείο, πράγμα που σημαίνει πως δεν υπήρχε εξυπηρέτηση για τα διάφορα μέρη της πόλης, παρά μόνο για τα γύρω χωριά και όποτε. Θα μου πει κανείς πως ούτε στη Μυτιλήνη οι γραμμές ήταν ιδιαίτερα πυκνές. Αλλά σίγουρα τα γύρω χωριά είχαν καλύτερη εξυπηρέτηση. Μιλάμε για τα χωριά που ήταν σε μικρή απόσταση (μέχρι 7 - 8 χλμ) από την πόλη. Και κύρια ο Χάλικας, που βρίσκεται λίγο μετά το νοσοκομείο, μ' αποτέλεσμα να έχει λεωφορείο μπορεί και κάθε μισάωρο.

Σούπα (από Κρέας, Ψάρι ή Κοτόπουλο)

Άλλο ένα φαγητό με ρύζι. Μόνο που εδώ το ρύζι είναι ελάχιστο, ίσα να δέσει η σούπα. Η συνταγή είναι κοινή είτε έχω για πρώτη ύλη το κρέας, είτε το ψάρι, είτε όποιο άλλο υλικό θέλω που όταν το βράσω να δίνει γεύση στο νερό. Έτσι έχω κρεατόσουπα, ψαρόσουπα, κοτόσουπα, σούπα λαχανικών και πάει λέγοντας, αν και, αυτή η τελευταία μπορεί να φτιαχτεί και χωρίς ρύζι. Για μένα η σούπα πρέπει να είναι αρκούντως ρευστή. Βέβαια, αν μείνει αρκετά σφίγγει από μόνη της, αλλά αν δεν βάλω πολύ ρύζι, είναι καλύτερα. Να είναι σούπα κι όχι σουποπίλαφο:)

Κρούσματα εκμετάλλευσης Ελλήνων από Έλληνες

Άρθρο στη Ντόιτσεβέλε (DW) που αναδημοσιεύει το in.gr. Ζόρικα, λέει, τα πράγματα για τους Έλληνες νεομετανάστες στη Γερμανία, ειδικά αν δεν ξέρουν γερμανικά. Το ίδιο έλεγε κι η εμπειρία μου από τότε που ήμουνα εκεί. Και, εντάξει, οι Γερμανοί τα γράφουνε, εύκολα να πετάνε το μπαλάκι των ευθυνών στους Έλληνες παλαιομετανάστες, αλλά το θέμα είναι πως τα πράγματα είναι ζόρικα για όποιον αποφασίζει σήμερα να πάει για μετανάστης.

Ψάρια τηγανητά

Το ψάρι φτιάχνεται με πολλούς τρόπους. Ψητό, τηγανητό, βραστό, στο φούρνο ή πλακί στην κατσαρόλα όρεξη να έχεις να το μαγειρεύεις. Βέβαια, δεν ταιριάζουν όλα τα ψάρια για όλα τα μαγειρέματα. Υπάρχουν κάποια που ταιριάζουν περισσότερο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ας πούμε τα πετρόψαρα (σκορπιοί και τέτοια) είναι για βραστά. Η τσιπούρα κι η σαρδέλα πάλι ταιριάζουν όπως και να τις φτιάξεις. Σήμερα θα πω πώς τηγανίζω τα απλά ψάρια, ο μπακαλιάρος ας πούμε έχει άλλη διαδικασία. Η ποσότητα διαφέρει αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθος: τα ψιλά (μαριδάκι, αθερίνα κλπ) είναι χορταστικά και δεν χρειάζεται μεγάλη ποσότητα. Ένα κιλό άνετα βγαίνει για 4 άτομα. Αντίθετα, τα χοντρά (π.χ. τσιπούρα) πρέπει να υπολογίζει κανείς γύρω στα 350 - 400 γρ. τη μερίδα.

Φωτοβολταϊκά πάρκα

Όταν είχα πρωτοπάει στη Γερμανία κι άρχισα τα πηγαινέλα με το τρένο, μου είχαν κάνει εντύπωση τα χωράφια που έβλεπα δίπλα στις γραμμές και που ήταν "σπαρμένα" με φωτοβολταϊκά πάνελ. Κι όχι μόνο στα χωράφια αλλά και στα κεραμίδια και σε κάθε μέρος. Και σκεφτόμουνα πώς γίνεται κι οι Γερμανοί, που ο ήλιος τους είναι πιο περιορισμένος, έχουν τόσα φωτοβολταϊκά ενώ αντίθετα στην Ελλάδα που έχουμε τόσο ήλιο να μην έχουμε καθόλου κάτι τέτοιο. Και μάλιστα, όσο πέρναγαν τα χρόνια τα σχετικά χωράφια πλήθαιναν. Και ξαφνικά, γυρνώντας στην Ελλάδα το 2012 είδα δίπλα στην εθνική να έχουν ξεφυτρώσει κι εδώ τέτοια μποστάνια.

Παντζάρια ψητά

Είχα πάει στη λαϊκή. Ο Βασίλης, απ' τον οποίον συνήθως αγοράζω μαρούλια, εκείνη τη μέρα δεν είχε. Είχε βέβαια άλλα πράγματα. Δεν θυμάμαι τι πήρα, και βλέπω να έχει στην άκρη κάτι τεράστια παντζάρια. Ξέρω καλά πως το παντζάρι δεν έχει εποχικότητα, αλλά όπως και να το κάνουμε, χειμωνιάτικα δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Η ιδανική εποχή είναι η άνοιξη. Τέλος πάντων, δεν θυμάμαι τι ακριβώς αγόρασα (λάχανα; κάτι άλλο; πάντως κάτι πήρα) και πέφτει το μάτι μου στα παντζάρια. Ήταν μόνο κεφάλια, αλλά μεγάλα. Και τα είχε στο ξεπούλημα. 0,75€ το κιλό. Αποφάσισα να πάρω μερικά, έτσι για αλλαγή. Του είπα να βάλει ένα ευρώ κι απ' αυτά και δεν ξέρω κι εγώ πόσα έβαλε. Μπορεί δυο κιλά μπορεί και δυόμισι. "Πάρ' τα", μου λέει "και κάν' τα ψητά. Και θα με θυμηθείς". Τα πήρα κι εγώ, τα έψησα και πράγματι τον θυμήθηκα μετά. Και τα έφτιαξα ξανά και ξανά (και αγόρασα, βέβαια, ξανά).

Αυγά γεμιστά

Έψαχνα ιδέες για να ετοιμάσω κανένα ορεκτικό για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι και μου ήρθε ξαφνικά να φτιάξω αυγά γεμιστά. Εύκολος μεζές, απλά υλικά, εξαιρετικής νοστιμιάς, αγαπήθηκε (και καταναλώθηκε) πολύ.

Επετειακό

Αναρτήσεις ανεβάζω κάθε δεύτερη μέρα συνήθως. Και σήμερα δεν ήταν κανονικά να βάλω κάτι. Αλλά έλα που έχουμε επέτειο. Το μπλογκ αυτό κλείνει ένα χρόνο κι εγώ τέσσερα από τότε που ξεκίνησα να μπλογκάρω: 14 Γενάρη ήταν η αρχή (αλλά και το τέλος) των Γραμμάτων απ' τη Γερμανία. Έτσι είπα να ανεβάσω κάτι σήμερα, αλλά θα είναι κάτι ελαφρύ.

Κινητομάνια

Όλες τις εποχές υπάρχουν πολλές διαφημίσεις στην τηλεόραση (και όχι μόνο) για κινητά τηλέφωνα. Οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας είναι απ' τους λίγους διαφημιζόμενους που έχουν μείνει. Και μαζί με τις υπηρεσίες τους, τα τηλεφωνήματα δηλαδή που μπορείς να κάνεις και πόσο καλή είναι η κάθε μια τους (απ' τις τρεις συνολικά), διαφημίζουν και κινητά τηλέφωνα. Κάθε τεχνολογίας, απ' τα πιο φτηνά μέχρι τα πανάκριβα. Εντάξει, τα φτηνά διαφημίζονται γενικά, έχουμε και φτηνά, αλλά επίσης και τι ωραία κινητά που τα δίνουμε φτηνά. Μέχρις εδώ τίποτα το περίεργο και δεν θα καθόμουνα να γράψω αν δεν τύχαινε να χρειαστώ ένα τέτοιο μαραφέτι. Και βλέποντας της απόδειξη μου βγήκε το μάτι.

Νερόπιτες του καλόγερου (Μαμαλάκη)

Τη συνταγή την είχε δει η Ειρήνη στην τηλεόραση. Είχε πάει ο Μαμαλάκης σ' ένα Μοναστήρι στην Κρήτη κι ο καλόγερος εκεί του έφτιαξε νερόπιτες. Απλά υλικά, αλλά θέλει λίγη ώρα για να γίνουν. Τις είδε λοιπόν κι εντυπωσιάστηκε. Μας είπε πώς περίπου ήτανε (δεν έχουν δα και τίποτα περίεργο), τις φτιάξαμε και τ' αποτέλεσμα τη δικαίωσε. Παν-νόστιμες. Μετά από κάμποσο καιρό, βλέπει διαφημιστικό πως θα προβαλλόταν η εκπομπή σε επανάληψη. Τη γράψαμε και τη μελετήσαμε ομαδικά. Κι από τότε, όποτε το θυμηθούμε, φτιάχνουμε μερικές... Αν και η αυθεντική συνταγή είναι με ανθότυρο, εγώ βάζω φέτα (το ανθότυρο δεν είναι από τα υλικά που υπάρχουν στο ψυγείο μου, πέρα απ' το γεγονός πως δεν διατηρείται και πολύ).

Μαρμελάδα από φλούδα μανταρίνι

Μια φοβερή μαρμελάδα έφτιαξα αυτές τις μέρες και είπα πως αξίζει τον κόπο να την ανεβάσω και στο μπλογκ. Τα μανταρίνια μου αρέσουν πολύ, και η φίλη μου η Βίκυ κάποια στιγμή που ήταν στο σπίτι μου είπε ένα κόλπο να κρατήσω το άρωμά τους. Εύκολο και εξαιρετικά φτηνό! Όταν έτρωγα τα μανταρίνια να κρατούσα τα φλούδια τους στην κατάψυξη. Που κάποια στιγμή να τα έφτιαχνα μαρμελάδα! Έτσι κι έγινε. Μόλις γέμισα μια σακούλα. ξεκίνησα την διαδικασία. Τώρα, το πρωινό μόλις ανοίγω το καπάκι από το βάζο, με πλημμυρίζει η όμορφη μυρωδιά από τα εσπεριδοειδή.

Ζβίμπελκούχεν (Zwiebelkuchen)

Ακόμα ένα γερμανικό φαγητό σήμερα. Κι αυτό υπήρχε στο παλιό το μπλογκ, είναι το τελευταίο, εκεί δεν είχε συνήθως συνταγές αλλά το τι συμβαίνει στη Γερμανία. Αλλά αφενός για να τα μαζέψω όλα εδώ, αφετέρου λόγω της ημέρας, γιορτάζω σήμερα, άρα να τη βγάλω με κάτι εύκολο. Το ζβίμπελκούχεν (Zwiebelkuchen), λοιπόν, είναι μια τάρτα κρεμμυδιών (Zwiebel - ζβίμπελ στα γερμανικά είναι το κρεμμύδι). Αν και ανήκει στα αρμυρά και έχουμε συνηθίσει τη λέξη τάρτα για γλυκά, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Το δοκίμασα κάποιες φορές, μ' άρεσε, έψαξα για συνταγή και βρήκα αρκετές, αλλά στην πραγματοποίηση έκανα μια σύνθεση με βάση και τις δικές μου εμπειρίες (και γούστα). Δοκιμάστε το κι εσείς.

Μανιτάρια ψητά

Καλή χρονιά. Επιστρέφουμε στις συνταγές μας. Αλλά μιας και είναι γιορτινές μέρες, να βάλω και μια γιορτινή συνταγή. Γιατί γιορτινή; Ε, δεν είναι ένα φαγητό που το φτιάχνω κάθε μέρα. Έχει και μια ιδιαίτερη όψη, απ' αυτές που το δείχνουν γκουρμεδιάρικο:) Είναι αυτό που έλεγα να βάλω την πρωτοχρονιά. Ε, να μην πάει χαμένη:) Για μένα είναι ένας παν-νόστιμος μεζές. Μανιτάρια πλευρώτους έχει η σημερινή συνταγή, λοιπόν, ψημένα στο φούρνο.

Free Liapis

Μωρ' τι 'ταν τούτο. Η απόλυτη ξεφτίλα. Ο υπουργός που την υπογραφή του έχει από κάτω φαρδιά πλατιά ο εν ισχύ κώδικας οδικής κυκλοφορίας να συλλαμβάνεται για μια σειρά παραβάσεων του δημιουργήματός του. Αλλά το πράγμα δεν σταματάει εκεί. Στην αρχή το παίζει μετανοούσα Μαγδαληνή. Συγγνώμην, λάθος. Με συγχωρείτε. Έσφαλα και θα πληρώσω. Μετά του σφυρίζουνε πως δεν είναι μόνο να πληρώσει αλλά το πράγμα είναι πιο σοβαρό κι αρχίζει τις δικαιολογίες. Αλλά οι σύμβουλοι μια χαρά τα καταφέρνουνε. Αναλαμβάνουν να ρυθμίσουν τις διαδικασίες. Ενώ στην αρχή φαινόταν πως θα γίνει η δίκη άμεσα, αρχίζουν οι αναβολές. Και πάει μια βόλτα μέχρι τη Μαλαισία, εδώ δίπλα, να ξεσκάσει λίγο γιατί ζορίστηκε ο άνθρωπος!

Κάλαντα

Καλή χρονιά. Σήμερα το ιστολόγιο (μπλογκ στα ελληνικά:) ) κρατώντας το ρυθμό της δημοσίευσης κάθε δεύτερη μέρα και κάτι νέου (εκτός από τις περιπτώσεις που η επικαιρότητα δεν παίρνει αναβολή) είναι μέρα να έχει κάτι καινούριο. Είχα σκεφτεί στην αρχή να βάλω καμιά γκουρμεδιάρικη συνταγή (αφού τις επετειακές τις βάζω λίγο πριν για να χρησιμοποιηθούν όταν είναι η μέρα τους). Μετά θυμήθηκα πως είχα κάπου ηχογραφημένο τον πατέρα μου να τραγουδάει τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς όπως τα έλεγαν παλιά στο Πλωμάρι. Κι αποφάσισα να τα ανεβάσω. Τόσο το κείμενο όσο και την ίδια την ηχογράφηση. Σκάλισα αρκετά να βρω που τα έχω καταχωνιασμένα. Γιατί η εγγραφή είχε γίνει με ένα μαγνητόφωνο της πλάκας πριν από καμιά 40αριά χρόνια. Την ανακάλυψα, την ψηφιοποίησα (με ένα εξάρτημα που είχα πάρει στη Γερμανία, αν και είδα πως υπάρχει κι εδώ, σε κάνα Λιντλ) και την προσφέρω.