Εξόφληση ΙΚΑ

Όχι, δεν είναι δικιά μου φωτογραφία, απ' το ίντερνετ την αλίευσα!

Πάντα είναι δύσκολο να βάλεις το χέρι και να πληρώσεις. Ειδικά, όταν αυτό για το οποίο πληρώνεις δεν το βλέπεις άμεσα. Είτε είναι το ρεύμα και το τηλέφωνο, είτε ακόμα χειρότερα ο φόρος ή οι ασφαλιστικές εισφορές. Κι εμείς οι μισθωτοί δεν τόχουμε τόσο άγχος. Άλλος έκανε το λογαριασμό, μας τα κράτησε και θα τα δώσει. Όλα μου τα χρόνια, όταν με ρωτούσαν πόσα παίρνω η απάντησή μου ήταν τα λεφτά που έβλεπα στο χέρι. Τα ονομαστικά (τα μικτά λεγόμενα) δεν με απασχόλησαν ποτέ. Απ' την παρακράτηση ένα μέρος ήταν οι εισφορές (που συμπληρώνονταν με τα ανάλογα του εργοδότη και πληρώνονταν όπου δει) ενώ το υπόλοιπο ο φόρος. Που είναι εισόδημα και έτσι εμφανίζεται στις βεβαιώσεις, αλλά μόνο εκεί (και που στο τέλος συμψηφίζεται με αυτόν που πρέπει να πληρώσεις κι ή παίρνεις πίσω (αρκετές φορές μούτυχε) ή δίνεις (και τσούζει) ή στην καλύτερη είσαι ίσα βάρκα ίσα πανιά.

Πληρωμή μισθών δημοσίου (παλιά)

Κι αφού είπα ποιοι υπολογισμού έπρεπε να γίνουν ώστε να φτάσουμε στο "εν τη παλάμη" το χρήμα δηλαδή που θα έπρεπε να εισπράξει ένας έκαστος ΔΥ (πάει να πει ΔημοσιοΥπάλληλος) πάμε τώρα να δούμε πώς κατάφερνε το χρήμα να φτάσει μέχρι την παλάμη και πόσο δυσκόλευε τα πράγματα. Βλέπετε τότε έφτανε πράγματι στο χέρι μας χρήμα (έστω και χαρτονόμισμα - που δεν είναι ακριβώς χρήμα) ενώ τώρα απλά το βλέπουμε στον τραπεζικό μας λογαριασμό (κι από κει το ξοδεύουμε, άμα λάχει). Για να φτάσουμε όμως σ' αυτό υπήρξαν πολλά ενδιάμεσα βήματα (που κόστισαν κιόλας).

Παλιάς μισθοδοσίας δημοσίου συνέχεια

Στο προηγούμενο έγραφα για τα πρακτικά θέματα της μισθοδοσίας στο δημόσιο τα χρόνια πριν το 2011. Βασικά στα πολύ πριν, αρχές δεκαετίας του 1990. Γιατί κάποια στιγμή υπήρξε κάποια πρόοδος, αλλά με πολλούς περιορισμούς. Συνεχίζω λοιπόν σήμερα για το πλαίσιο της μισθοδοσίας (πώς γίνονταν οι υπολογισμοί) και μετά για το πώς βρίσκαμε πατέντες να μας βοηθάει η τεχνολογία. Να προειδοποιήσω πως το σημερινό είναι μακρύ και κουραστικό μιας κι έχει αρκετές λεπτομέρειες σχετικά με υπολογισμούς.

Πώς γινόταν η μισθοδοσία του δημοσίου παλιά

Αφορμή για το σημερινό στάθηκε μια κουβέντα που είχαμε με την Ειρήνη. Την κόρη μου ντε. Ήμασταν στο θέατρο και κάπου συζητούσαμε για το ότι έχει καθυστερήσει ν' ανέβει η ενημέρωση για τη μισθοδοσία της για τον προηγούμενο χρόνο και περιμένει να γίνει αυτό για να μπορέσει να κάνει τη φορολογική της δήλωση και να πάρει την επιστροφή φόρου. Κι αυτό μιας και εγώ που έκανα δήλωση στις 30 Μάρτη, την πρώτη μέρα που άνοιξε η πλατφόρμα στις 4 του Απρίλη τα πήρα (δηλαδή σε λιγότερο από βδομάδα - το ότι έχουμε εκλογές τον άλλο μήνα λέτε να έχει κάποια σχέση; Μπαααα. Δεν το πιστεύω). Εκεί θυμήθηκε πως κάποια στιγμή της λέγαμε πως φτιάχναμε εμείς το αρχείο και το στέλναμε στην τράπεζα με δισκέτα και κάνει την ερώτηση "δηλαδή, πιο μπροστά πληρωνόσασταν με μετρητά;" Γέλασα, πήγα να της πω το τι αλλαγές έχω δει στα χρόνια που ήμουνα στα σχολεία αλλά χτύπησε το τρίτο κουδούνι, άρχισε η παράσταση και τ' αφήσαμε για άλλη φορά. Όμως σκέφτηκα πως οι αλλαγές αυτές καλό θα ήταν να υπήρχαν κάπου γραμμένες "για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι" κι έτσι ξεκινώ την παρουσίαση.

Η Πλαγιά το 1990

Ποια Πλαγιά; Μα το χωριό μου, η Πλαγιά Πλωμαρίου Μυτιλήνης για την οποία έχω βάλει μερικά πράγματα πριν πολλά χρόνια. Τον Μάη του 1990 αποκτώ βιντεοκάμερα και το καλοκαίρι που πήγα στο χωριό τράβηξα την τότε εικόνα του. Ξεκίνησα απ' τον Κούκο, τον βράχο που φαίνεται στην παραπάνω (περσινή) φωτογραφία, με το κοντάρι για τη σημαία (κάποιες εποχές κυματίζει καθημερινά, κάποιες μόνο σε γιορτές και επετείους, κάποιες καθόλου) και μετά έκανα μια βόλτα μέσα στο χωριό.

Οι καφενέδες του χωριού

Η ιδέα για το σημερινό μούρθε όταν έγραφα για τη χαρτοπαιξία. Που γινόταν στους καφενέδες. Στο χωριό πρόλαβα τους καφενέδες, πριν γίνουν καφενεία. Τι εννοώ; Πως την εποχή που ήμουν μικρός η λέξη καφενείο μόλις και είχε αρχίσει να χρησιμοποιείται, ειδικά όταν μιλάγανε σε μας τους μικρούς ενώ η λέξη που λεγόταν ανάμεσα στους μεγάλους ήταν καφενές. Γι' αυτό κι εγώ θα μιλήσω για τους καφενέδες που ήταν στο χωριό τις δεκαετίες του 60 και του 70 που εγώ έμενα στο χωριό, σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, πολλοί απ' αυτούς έχουν κλείσει, λίγοι έχουν αλλάξει ιδιοκτήτη κι ένας μόνο συνεχίζει μέσα στην οικογένεια, με εκσυγχρονισμένη όμως μορφή.

Χαρτοπαιξία

Οι μέρες αυτές είναι μέρες που συνηθίζεται η χαρτοπαιξία λίγο παραπάνω απ' ό,τι σ' άλλες εποχές. Έτσι είπα να θυμηθώ  τι κάναμε με τα χαρτιά στα μικρά μας χρόνια, τις δεκαετίες του 60 και του 70, στο χωριό (αλλά και λίγο στο πανεπιστήμιο - αν κι αυτά τάχω ξαναγράψει). Βασικά, κάπου διάβαζα για τα χαρτιά στη Σχεδία του Δεκεμβρίου που γράφει για παλιότερες εποχές και έκανα τη σύνδεση με τα δικά μου.

Αρνητικός ισολογισμός

Άντε να κλείνουμε σιγά - σιγά. Γιατί μ' αυτά και μ' αυτά φτάνουμε στο τέλος των αφηγήσεων. Καλύψαμε (και επικαλύψαμε) τα χρόνια απ' τα γεννητούρια μέχρι το 1990. Απ' το 1990 και μετά τις περιπέτειες του καθηγητή (αναπληρωτή στην αρχή και διορισμένου στη συνέχεια) τις έχουμε πει παλιότερα, απ' το 1999 που γύρισα στο κλεινόν άστυ δεν υπάρχουν αξιομνημόνευτα γεγονότα εκτός απ' τα χρόνια της Γερμανίας που όμως γι' αυτά έχουν γραφτεί πολλά, ολόκληρο μπλογκ στήθηκε (από κει ξεκίνησαν τα γραφτά). Για το κλείσιμο, λοιπόν, μερικά ακόμα γεγονότα την περίοδο της ανεργίας ή πώς όταν δεν έχεις κάτι να ασχοληθείς έχεις παραπάνω έξοδα (αλλά τι γίνεται που δεν έχεις έσοδα).

Ανεργία

Μ' αυτά και μ' αυτά βρέθηκα στην ανεργία παραμονές πρωτοχρονιάς (προγραμματισμένη ενέργεια γιατί μετά θα δικαιούμουνα την άδεια του 1990). Πρώτη δουλειά να γραφτώ στον ΟΑΕΔ, στο ταμείο ανεργίας. Εκεί μου είπαν πως θα παίρνω για έξι μήνες 59 χιλιάδες δραχμές το μήνα περίπου και μετά για άλλους τρεις τα μισά. Από τα 100 που έπαιρνα μέχρι τότε έπεσε αρκετά, αλλά δεν ήταν και λίγα αυτά που (θα) έπαιρνα.

Επίστρατος

Ο κάθε κληρωτός όταν απολυθεί δεν έχει τελειώσει οριστικά τη σχέση του με τον στρατό γιατί η πατρίδα μπορεί να τον ξαναχρειαστεί και να τον ξανακαλέσει. Η διαδικασία αυτή λέγεται επιστράτευση. Γενικά σκεφτόμαστε πως αυτό γίνεται σε καιρό πολέμου (ή απειλής πολέμου) όμως επιστράτευση γίνεται και για "εκπαίδευση στα νέα όπλα". Άλλη περίπτωση επιστράτευσης είναι η πολιτική επιστράτευση όταν το κράτος θέλει να χρησιμοποιήσει το προσωπικό του που απεργεί (μας είχαν επιστρατεύσει πριν κάμποσα χρόνια τους εκπαιδευτικούς και το γεύτηκα κι αυτό).

Κούριερ για Βρυξέλλες

Εμβόλιμο το σημερινό, λόγω φιλοξενίας του στο ιστολόγιο Σαραντάκου. Θα επανέλθει χρονικά όταν έρθει ο καιρός του! Ε, ο καιρός του ήρθε. Νάτο και στη σειρά του!

Είπαμε πως ο Σαραντάκος όλο αφάλες βάζει; Να τις προάλλες έγραφε για εθνικά φαγητά με αφορμή μια σχετική παρουσίαση από κάποιο σάιτ. Και θυμήθηκα για το πώς έμαθα το εθνικό φαγητό των Βέλγων. Κάτι που έγινε όταν δούλευα στην εταιρία. Που από τότε που έγραψα για τον Πειραιώτη, λέω να γράψω την ιστορία μου εκεί συνολικά. Και λέω να τη γράψω με τη σειρά, αλλά έλα που προέκυψε αυτό το ενδιάμεσο. Είπα να γράψω σε σχόλιο μόνο τη μέση και να το κρατήσω για να το βάλω με τη σειρά του. Αλλά μου βγήκε μεγάλο για σχόλιο. Δεν πάει το σχόλιο να είναι το μισό απ' το άρθρο. Κι έτσι αποφάσισα να το γράψω ολόκληρο, απ' τη στιγμή που έφυγα απ' το αεροδρόμιο μέχρι που επέστρεψα, αλλά για να γίνει κατανοητό αυτό θέλει κι άλλη επέκταση, μια μικρή εισαγωγή.

OBC

OBC είναι τα αρχικά απ' τις λέξεις on board courier και σημαίνει τον κούριερ που ταξιδεύει μ' ένα αεροπλάνο (συνήθως) ή άλλο μέσον μαζικής μεταφοράς συνοδεύοντας έτσι τα πράγματα που στέλνονται. Γιατί χρειάζεται να ταξιδέψει κάποιος μαζί και δεν στέλνονται σκέτα; Για επιτάχυνση διαδικασιών. Σε μια προγραμματισμένη πτήση η αποστολή ενός δέματος (ή ενός συνόλου δεμάτων δεν έχει σημασία) έχει μια κάποια διαδικασία. Ειδικά σήμερα με τους κανονισμούς ασφαλείας μπορεί να χρειαστεί να παραμείνει σε καραντίνα για 24 ώρες! Αλλά και τα χρόνια κείνα τα παλιά που ήμουνα στην εταιρία, πάλι έπρεπε η αποστολή να έχει ολοκληρωθεί κάνα δίωρο πριν την πτήση. Ενώ ο επιβάτης μόλις ένα μισάωρο (σε συμφωνία και με την αεροπορική που είχε ένα στάνταρ επιβάτη κάθε μέρα).

TNT Skypak τέλος

Στη νέα εταιρία ήρθε νέος διευθυντής. Ενώ ο προηγούμενος (ο σύζυγος της ιδιοκτήτριας δηλαδή) περίμενε πως θα συνέχιζε οι καινούριοι ιδιοκτήτες είχαν άλλες απόψεις. Τον κράτησαν σαν σύμβουλο για κάνα δυο μήνες αλλά έφεραν δικό τους, απ' το εξωτερικό. Τσάρλι συστηνότανε κι είχε εγγλέζικο διαβατήριο αλλά το όνομά του ήταν αραβικό (καταγόταν απ' το Ιρακ).

TNT Skypak 6

Δυο τηλέφωνα μεταφέρθηκαν στο καινούριο κτίριο, το τέλεξ το ίδιο, έλλειψαν απ' τα γραφεία της Σμολένσκη που δουλεύαμε. Κι αυτό δυσκόλευε τις επικοινωνίες. Οπότε μπήκε θέμα πώς θα γίνει να ξεκινήσει να δουλεύει και ο καινούριος χώρος κάτι σαν υποκατάστημα, όπως του Πειραιά π.χ. Και μιας κι η διεύθυνση μου φέρθηκε εντάξει, προθυμοποιήθηκα να μετακομίσω εκεί. Ήταν πιο κοντά στο σπίτι αλλά το κέρδος της ώρας μετάβασης δεν το είχα αφού χρειαζόταν να δουλεύω παραπάνω απ' το 8ωρο. Οι επιχειρήσεις του νότιου τομέα ειδοποιήθηκαν κι έπαιρναν σε μένα, είχα και κάνα δυο κουριέρηδες ενώ παράλληλα έκανα και τις δουλειές τις κανονικές, του διευθυντή ντε. Τα πράγματα που μαζεύαμε τα ετοιμάζαμε κιόλας κι όταν πήγαινα το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο έκανε στάση, έπαιρνε κι αυτά και συνέχιζε. Εκεί τέλειωνε η βάρδια μου (εκτός κι αν άφηνα τα πράγματα και άνοιγε ο οδηγός με κλειδί, αλλά αυτό σπάνια συνέβαινε). Κάποιες μέρες είχα και το Δημήτρη δίπλα μου. Και να κλαίει το μωρό κι εγώ να προσπαθώ να μην ακουστεί στο τηλέφωνο.

Γεννητούρια

Ενώ με τη Μαρία ήμασταν μαζί από το 1980 και παντρευτήκαμε το 1984 δεν είχαμε καμιά σκέψη για ν' αποκτήσουμε παιδιά. Κάθε άλλο. Λεφτά δεν είχαμε (είτε φοιτητές είτε με την προσωρινότητα του κούριερ) για παιδιά ήμασταν; Για να μην συμβεί κάνα απρόοπτο βοήθησε και το γεγονός πως στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων ήρθε ένα γυναικολόγος που έστησε ένα κέντρο οικογενειακού προγραμματισμού. Από κει είχαμε την κατάλληλη καθοδήγηση και παρακολούθηση. Την εποχή που μετακομίσαμε στην Αθήνα μετακόμισε κι ο Κανελλόπουλος (ο γιατρός που λέγαμε) στο Κρατικό της Νίκαιας. Κι έστησε ένα παρόμοιο κέντρο κι εκεί. Το μάθαμε και καταφύγαμε πάλι στις υπηρεσίες του (μόνο που τώρα ήταν συνεργάτες που βρίσκονταν στο κέντρο, σπάνια να δούμε τον ίδιο).

Τα λουμπάγκα μου

25 Γενάρη ήταν Τετάρτη βλέπω. Γιόρταζε ο πεθερός μου, αλλά μιας κι η Τετάρτη δεν ήταν βολικιά θα μας έκανε τραπέζι την Κυριακή. Ξυπνάω μ' ένα πόνο στο δεξί μου πόδι, στη γάμπα. Πόνος πολύς που δεν μ' άφηνε να καθίσω. Έπρεπε να είμαι ή όρθιος ή ξαπλωτός. Είχα ένα ιδιαίτερο τότε που έκανα φυσική μια ώρα κάθε Κυριακή πρωί σε μια μαθήτρια της Μαρίας κι έλεγα πως θα πήγαινα με τ' αυτοκίνητο να το κάνω, θα γύρναγα μετά, θάπαιρνα τη Μαρία και θα πηγαίναμε για Δραπετσώνα. Πώς να κάτσω να οδηγήσω. Πήγα με τα πόδια, πέρασε η Μαρία με πήρε και μισοξαπλωμένος έφτασα στο σπίτι. Εκεί είχε κι άλλους καλεσμένους. Κάθισαν στο τραπέζι, έκατσα όσο κι όπως και την υπόλοιπη ώρα την πέρασα όρθιος.

TNT Skypak 5

Η ΤΝΤ υπάρχει και σήμερα και είναι σε διαδικασία συγχώνευσης FedEx και TNT Express

Στην εταιρία επικρατούσε καλό κλίμα. Πολλές φορές βρισκόμασταν οι εργαζόμενοι μεταξύ μας για κάποια έξοδο κι αρκετές απ' αυτές συμμετείχαν και τ' αφεντικά (το ζευγάρι που είχε την εταιρία δηλαδή). Επίσης είχε καθιερωθεί την παραμονή της πρωτοχρονιάς να γίνεται ένα πάρτι στα γραφεία. Τέτοιες μέρες όλοι μισοδουλεύουνε. Οι ημιαργίες δεν είναι μόνο για το δημόσιο, όπως θέλουν οι διαδόσεις, αλλά για όλους. Κι ενώ καθημερινά τα γραφεία κλείναν μετά τις 6, εκείνη τη μέρα σταματάγαμε κατά τις 3. Έρχονταν κάποια φαγητά από το Έδεσμα (ναι, το θυμήθηκα τ' όνομα) που ήταν κάτι σαν κέτεριγκ στη Σόλωνος (όλα τότε ήταν σε άλλους ρυθμούς από σήμερα που το ντελίβερι πάει σύννεφο), ανοίγονταν κάποια μπουκάλια (ντεμέκ σαμπάνια) και το γιορτάζαμε μέχρι να χαιρετηθούμε. Μόνο αυτός που είχε δρομολόγιο για αεροδρόμιο ήταν που δεν μπορούσε να σταματήσει και να μην πάρει το αυτοκίνητο εγκαταλείποντας το τζέρτζελο.

TNT Skypak 4

Στην εταιρία τα πράγματα πήγαιναν καλά. Ως διευθυντής δεν είχα πολλά πάρε δώσε πια ούτε με τα μηχανάκια ούτε με τ' αεροδρόμια. Αλλά αυτά για τις κανονικές συνθήκες. Όταν υπήρχε ζόρι και το μηχανάκι καβάλαγα και το αυτοκίνητο για τ' αεροδρόμιο. Π.χ. γύριζε ο κούριερ που είχε πάει να παραδώσει ένα δέμα με το μηχανάκι (ή το αυτοκίνητο αν το δέμα ήταν μεγάλο) και μας έλεγε πως αυτή η διεύθυνση δεν υπάρχει. Ή θα ήξερα την περίπτωση να του δώσω οδηγίες για το πώς θα πάει να τη βρει (μπορεί και νάβρισκα άκρη με τον χάρτη - είχαμε τους οδηγούς της Αθήνας που έβγαζε τότε τη εταιρία Καπρανίδης - Φώτης, αργότερα χώρισαν κι είχε ο καθένα τη δική του παραλλαγή με ελάχιστες διαφορές) ή θάπαιρνα το όχημα και θα πήγαινα να το παραδώσω εγώ (και η διεύθυνση θα βρισκόταν, απλά το πώς την έγραφαν και πού ήταν, πώς βρισκόταν, άλλο θέμα).

TNT Skypak 3

Ξαναγυρίζω σήμερα στα της εταιρίας. Όπως έλεγα μεγαλώναμε και μεγαλώναμε. Εκεί που λέγαμε αμάν να έχουμε να στείλουμε 5 κομμάτια τη μέρα φτάσαμε να στέλνουμε πάνω από 50 μόνο από Αθήνα. Η Θεσσαλονίκη έστελνε τα δικά της κι αυτή. Το δρομολόγιο που χρησιμοποιούσε ο κούριέρ μας ήταν Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Ντίσελντορφ. Είχαμε συμφωνήσει με την Ολυμπιακή κι όταν σταμάταγε το αεροπλάνο στη Σαλονίκη έπαιρνε ένα σάκο κι από κει. Ομοίως στην επιστροφή, αφήναμε έναν εκεί κι έτσι είχαμε πολύ καλούς χρόνους παράδοσης από Ευρώπη για Θεσσαλονίκη. Για Αθήνα μόνο για το κέντρο και μόνο για περιπτώσεις που είχε ζητηθεί (και ίσως χρεωθεί έξτρα).

Ατυχημάτων συνέχεια

Έγραφα στο προηγούμενο για ατυχήματα που μου συνέβησαν όταν δούλευα με το μηχανάκι. Μόνο που ατυχήματα δεν είχα μόνο εγώ. Είχαν κι άλλοι συνάδελφοι. Πολλοί ήταν μηχανόβιοι (δεν είχαν ένα παπάκι όπως εγώ αλλά μηχανές μεγάλες). Βέβαια αυτοί πιο σπάνια την πάθαιναν ήταν πιο εξοικειωμένοι. Μέχρι που ένα πρωί στην εταιρία πέφτει παγωμάρα. Μαθαίνουμε πως ένας απ' τους μηχανόβιούς μας (ο Δημήτρης ο Χρυσοσπάθης, που είχε φύγει όμως απ' την εταιρία αλλά πέρναγε για κάνα γεια πότε πότε) σκοτώθηκε. Πρώτη αντίδραση πως δεν πρόσεξε με τη μηχανή. Και σκοτώθηκε κάπου τρεις με τέσσερις τα χαράματα. Στην Γ' Σεπτεμβρίου. Όμως μαθαίνουμε πως δεν σκοτώθηκε με τη μηχανή. Είχε πάρει ένα αυτοκίνητο (ντεσεβό Citroen 2CV) κι ήταν στ' αυτοκίνητο όταν του συνέβη. Πάλι ήμασταν σίγουροι πως ο ίδιος θα έφταιγε. Κι αργότερα μαθαίνουμε πως την ώρα εκείνη τα φανάρια ήταν κλειστά, ο ίδιος πήγαινε κανονικά στην Γ' Σεπτεμβρίου και κάποιος άλλος που είχε πορτοκαλί που αναβόσβηνε (άρα θα έπρεπε να σταματήσει, να ελέγξει κι αν δεν παίρναγε αυτοκίνητο να συνέχιζε) έφυγε όπως ήτανε, και τον πέτυχε στο δόξα πατρί. Βέβαια κι οι θάνατοι μέσ' στη ζωή είναι αλλά η είδηση μας τάραξε για μέρες.