TNT Skypak 3

Ξαναγυρίζω σήμερα στα της εταιρίας. Όπως έλεγα μεγαλώναμε και μεγαλώναμε. Εκεί που λέγαμε αμάν να έχουμε να στείλουμε 5 κομμάτια τη μέρα φτάσαμε να στέλνουμε πάνω από 50 μόνο από Αθήνα. Η Θεσσαλονίκη έστελνε τα δικά της κι αυτή. Το δρομολόγιο που χρησιμοποιούσε ο κούριέρ μας ήταν Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Ντίσελντορφ. Είχαμε συμφωνήσει με την Ολυμπιακή κι όταν σταμάταγε το αεροπλάνο στη Σαλονίκη έπαιρνε ένα σάκο κι από κει. Ομοίως στην επιστροφή, αφήναμε έναν εκεί κι έτσι είχαμε πολύ καλούς χρόνους παράδοσης από Ευρώπη για Θεσσαλονίκη. Για Αθήνα μόνο για το κέντρο και μόνο για περιπτώσεις που είχε ζητηθεί (και ίσως χρεωθεί έξτρα).

Η πτήση για Ντίσελντορφ ήταν η μόνη που είχε σταθερές ώρες χειμώνα καλοκαίρι. Αντίθετα του Λονδίνου ήταν η πιο δύσκολη. Γιατί μπορεί μεν το χειμώνα να ήταν 9 το πρωί αναχώρηση και 7 το βράδυ επιστροφή αλλά το καλοκαίρι η επιστροφή ήταν μέσα στην άγρια νύχτα. Πότε στις 2:30 πότε στις 5. Για να είμαι στις δυόμιση στο αεροδρόμιο έπρεπε να φύγω απ' το σπίτι κατά τη μιάμιση, να πάω στα Εξάρχεια να πάρω το αυτοκίνητο και να πάω για αεροδρόμιο. Το αυτοκίνητο το άφηνε ο άλλος κατά τις 7 με 8 το βράδυ. Έτσι, συνήθως πήγαινα εκείνη την ώρα, το εύρισκα πού το είχε παρκάρει (είχαμε φωτοτυπήσει έναν χάρτη της περιοχής των γραφείων κι είχαμε πινέζες με το χρώμα του αυτοκινήτου - γιατί εκτός απ' το κανονικό το κατρέλ είχαμε κι ένα άσπρο Φίατ Αμίκο αλλά κι ένα νοικιασμένο Νισάν - και τις βάζαμε εκεί που είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο) και το έπαιρνα. Πήγαινα σπίτι, κοιμόμουνα όσο προλάβαινα, ξύπναγα κατά τις 2 κι έφευγα κατευθείαν. Βέβαια κάποια φορά από τη νύστα ψιλοκοιμήθηκα και κατευθύνθηκα προς το διάζωμα. Το πήρα χαμπάρι έγκαιρα (τα μάτια μου έκλεισαν για δευτερόλεπτα) κι από τότε οδηγούσα με το παράθυρο ανοικτό να με ξυπνάει ο αέρας.

Κούριερ στην αρχή ήταν απ' το Λονδίνο που τους βρίσκανε αυτοί κι εμείς έπρεπε να τους περιμένουμε χωρίς να τους γνωρίζουμε. Συνήθως νεαρές κοπέλες που ήθελαν να κάνουν ένα ταξίδι στην Ελλάδα τσάμπα. Κάποιες φορές τις χάναμε και δεν τις βρίσκαμε για την επιστροφή τους. Στο αεροδρόμιο έπρεπε να τις βρούμε στην αίθουσα αφίξεων. Στην αρχή δεν είχαμε θέμα γι' αυτό. Αλλά αργότερα έπρεπε να έχουμε ταυτότητα και να διαπιστευτούμε για να μπούμε μέσα. Παίρναμε τους σάκους με τα πράγματα και τους πηγαίναμε στους τελωνειακούς. Οι σάκοι με τα έγγραφα έφευγαν χωρίς δεύτερη ματιά. Αλλά για τα δέματα υπήρχε ψάξιμο. Τι έχουν μέσα. Είχαμε πάντα τα προβλεπόμενα συνοδευτικά έντυπα αλλά πολλές φορές δεν λαμβάνονταν υπόψην. Εκεί που υπήρχε φορολόγηση ήταν όταν τα έγγραφα ερχόντουσαν σε μικροφίλμ. Που κανονικά αφού τα μικροφίλμ ήταν χρησιμοποιημένα δεν είχαν δασμούς. Αλλά κάποιοι τελωνειακοί έλεγαν πως αυτά μπορεί να είναι προγράμματα μεγάλης αξίας οπότε τα φορολογούσαν (που συνήθως ήταν τα δεδομένα από δοσοληψίες της εταιρίας που τα έστελνε).

Πάντα σχεδόν μας ζήταγαν να πληρώσουμε ΔΕΤΕ. Μπορεί να πληρώναμε δασμούς για κάποια αντικείμενα, μπορεί όχι, αλλά ΔΕΤΕ είχε πάντα. Αν διαφωνούσαμε ή αν ο τελωνειακός ήταν τζόρας μας κράταγε τους σάκους κι έπρεπε να πάμε να τους πάρουμε το πρωί απ' το τελωνείο. Τα λεφτά που πληρώναμε τα ζητάγαμε (ως εταιρία) απ' τους παραλήπτες. Μια φορά μέσα στα διάφορα δέματα υπήρχε ένα ζευγάρι μπότες. Το συνοδευτικό χαρτί έλεγε πως είναι δείγμα που η αξία του ήταν 10 χιλιάδες δραχμές. Ο τελωνειακός τις κοίταξε από δω, τις κοίταξε από κει κι αποφάσισε να πληρώσουμε τόσο ΔΕΤΕ. Το περίεργο ήταν πως παραλήπτης ήταν εταιρία πετρελαιοειδών με γραφεία στο Σύνταγμα. Ο διευθυντής μας (ο Τάκης) θεώρησε υπερβολικό το ποσό που πλήρωσα και μου λέει να πάω να τις παραδώσω εγώ για να εξηγήσω το πώς και το γιατί. Τις πάω, τους λέω το πόσα έδωσα και πάω να ζητήσω συγγνώμην. Και γελάνε. Οι μπότες ήταν από δέρμα κροκόδειλου, προορίζονταν για τη γυναίκα του ιδιοκτήτη της εταιρίας (γνωστή τοις πάσι) κι η αξία αγοράς ήταν πάνω από 100 χιλιάρικα. Οπότε όσα και να έδωσα ήταν ψιλοπράγματα. Έτσι έμαθα πως έγινα και λαθρέμπορος.

Αργότερα όπως έλεγα, οι κουριέρηδες για Λονδίνο έμπαιναν από μας. Βρίσκονταν αρκετοί που έκαναν δρομολόγιο ημερήσιο (έφευγαν το πρωί και γύριζαν το βράδυ) μόνο και μόνο για να πάνε και να μείνουν το Σαββατοκύριακο. Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη αυθημερόν. Παρασκευή με επιστροφή Κυριακή, Σάββατο επιστροφή Δευτέρα. Μεταξύ αυτών κι η Μαρία, η αδερφή της έμενε στο Λονδίνο και πήγαινε να τη δει. Κάποιες φορές πήγα κι εγώ (με τροποποίηση, Παρασκευή - Δευτέρα η Μαρία και σκέτο Σαββατοκύριακο εγώ, να μην λείπω απ' τη δουλειά) κι έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με το Λονδίνο. Πάντα υπήρχε αρκετή προσφορά για το ημερήσιο ταξίδι και πάλι περίσσευαν κάποια Σαββατοκύριακα  να δοθούν σε υψηλά ιστάμενους εταιριών που ήταν πελάτες μας.

Κάποια στιγμή άνοιξε και υποκατάστημα στον Πειραιά, στην Τρούμπα που είχε αρχίσει να αναβαθμίζεται. Οπότε το νυχτερινό δρομολόγιο από το αεροδρόμιο πηγαίναμε κατευθείαν Πειραιά, ανοίγαμε τους σάκους, ξεχωρίζαμε ποια ήταν να μείνουν εκεί και ποια για το γραφείο της Αθήνας (και μ' ένα χοντρομοίρασμα κατά περιοχές αν ήταν δυνατόν). Πηγαίνοντας ή φεύγοντας ήταν η ώρα που έσκαγε μύτη ο ήλιος. Στην Αθήνα είχα χρόνο μέχρι να ξεκινήσουν οι υπόλοιποι οπότε κάποιες φορές ανέβαινα μέχρι την Καστέλα, εκεί δίπλα στο μπόουλινγκ κι απολάμβανα την ανατολή.

Το Δεκέμβρη του 1988 γίνεται έκρηξη πάνω από το Λόκερμπι της Σκωτίας σε ένα αεροπλάνο της Παναμέρικαν που πήγαινε απ' το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη. Εκτός απ' τις άλλες απώλειες, στην έκρηξη αυτή χάθηκε κι ένα δέμα με σχέδια που είχαν σταλεί από μας προς Νέα Υόρκη. Το ψάχναμε κάμποσες μέρες μέχρι να εντοπίσουμε πως το δέμα αυτό ήταν στο συγκεκριμένο αεροπλάνο. Γι' αυτό και έμαθα για το γεγονός και μάθαινα αργότερα για τις εξελίξεις σχετικά μ' αυτό. Τόχα ξεχάσει το γεγονός μέχρι πριν λίγες μέρες που είδα στην τηλεόραση την ταινία "Ο ναυαγός" που σύμφωνα με το σενάριο ένα αεροπλάνο της FedEx εκρήγνειται στον αέρα, ένας απ' τους επιβαίνοντες επιβιώνει και μαζεύει διάφορα πακέτα απ' το νερό.

Για να κλείσω για σήμερα, σε στιλ κουίζ μια εμπειρία ακόμα από τα τελωνεία και δεν θα ξανασχοληθώ μ' αυτά. Μια μέρα είμαι στην ουρά και περιμένω να μου ελέγξουν τα χαρτιά. Τελειώνει με τον μπροστινό μου και του ζητάει να υπογράψει. Υπογράφει αυτός και βλέπω τον τελωνειακό να δείχνει κάτι στην υπογραφή και να λέει:
- Α, δεν μου το είπες
- Ε, καλά και τι έγινε
- Γιατί, θα κάναμε κάτι άλλο
- Έλα μωρέ, σιγά το πράγμα, δεν πειράζει.
Μήπως κάποιος μπορεί να καταλάβει το τι ακριβώς συζητήθηκε μπροστά μου; Τι είχε η υπογραφή που έκανε τον τελωνειακό να πει αυτά που είπε; Τι δεν του είπε εγκαίρως ο άλλος που ήταν μετά υπεράνω και τι δεν τον πείραζε;

Η συνέχεια στο επόμενο!