Στη νέα εταιρία ήρθε νέος διευθυντής. Ενώ ο προηγούμενος (ο σύζυγος της ιδιοκτήτριας δηλαδή) περίμενε πως θα συνέχιζε οι καινούριοι ιδιοκτήτες είχαν άλλες απόψεις. Τον κράτησαν σαν σύμβουλο για κάνα δυο μήνες αλλά έφεραν δικό τους, απ' το εξωτερικό. Τσάρλι συστηνότανε κι είχε εγγλέζικο διαβατήριο αλλά το όνομά του ήταν αραβικό (καταγόταν απ' το Ιρακ).
Με το νέο διευθυντή δεν τα πήγαμε καλά απ' την αρχή. Η μετακόμιση έγινε για να έχουμε χώρο να πάρουμε προσωπικό. Χώρια που υπήρχε και καινούριο υποκατάστημα. Του ζητάγαμε προσλήψεις, α, πώς τα καταφέρνατε τόσον καιρό ήταν η απάντηση. Μα. Όχι, πρέπει να μου αποδείξετε πως δουλεύετε εσείς και χρειάζεστε κι άλλους. Μας μοίρασε ένα χαρτί να γράφουμε κάθε τέταρτο τι κάναμε το προηγούμενο τέταρτο. Μα αν κάναμε αυτό, δεν θα κάναμε δουλειά. Δεν το κάναμε αλλά και προσλήψεις δεν βλέπαμε.
Το Φλεβάρη είχαν αγοραστεί δυο βέσπες για ανανέωση των μηχανών που είχαμε κι ήταν προβληματικές. Προγραμματίζαμε δε τον Αύγουστο να πάρουμε άλλες δυο. Το λέω στον καινούριο το σκεφτόταν. Σε έξοδα θα μπούμε ακόμα δεν ξεκινήσαμε; Τι θα πουν αυτοί που τον έστειλαν. Τις μέρες εκείνες τρακάρει κι ένας κούριερ κι η βέσπα του βγαίνει άχρηστη. Είμαστε μείον τρεις. Με τα πολλά μου λέει να πάρω προσφορές να τις στείλει στο Μπαχρέιν για έγκριση. Παίρνω δυο - τρεις που όλες ήταν με ισχύ για ένα μήνα. Τελειώνει ο μήνας, τελειώνει και δεύτερος κι αρχές Νοέμβρη έρχεται η έγκριση. Ναι αλλά οι τιμές είχαν αλλάξει. Να πάρουμε τις καινούριες τιμές και να ζητήσουμε αναπροσαρμογή. Γραφειοκρατία κι άγιος ο θεός (αλλά συνήθως για το δημόσιο λέμε).
Εν τω μεταξύ οι ώρες που δούλευα είχαν σταθεροποιηθεί από 9 και βάλε. Κι είχαμε κανονίσει να γυρίζω σπίτι να κρατάω τον Δημήτρη για να πηγαίνει η Μαρία για κάνα ιδιαίτερο. Κι έβγαινε εκτός προγράμματος. Όταν τόλμησα να το πω στον διευθυντή τον νέο η απάντησή του ήταν πως είμαι διευθυντής τμήματος, δηλαδή στέλεχος της εταιρίας και δεν δικαιούμαι υπερωρίες αλλά πρέπει να δουλεύω όσες ώρες είναι απαραίτητο. Εντάξει, του λέω αλλά κάνε μου και το μισθό μου μισθό διευθυντή. Α, δεν μπορώ να κάνω αυξήσεις αν δεν δω τη δουλειά σου και πως το αξίζεις. Ωραία, μέχρι να δεις τη δουλειά μου να δουλεύω 8ωρο. Μα είσαι διευθυντής. Μύλος η υπόθεση.
Μ' αυτά και μ' αυτά του δίνω μια επιστολή που λέω ότι παραιτούμαι από διευθυντής και να είμαι απλός υπάλληλος. Καλά μου λέει, θα αλλάξετε με τον άλλον που είναι στην Αθήνα (αυτόν που ήταν στην ίδια θέση με μένα στην ΧΡ, θυμίζω). Αλλάζουμε, έδινα συμβουλές από τηλεφώνου σ' ό,τι χρειαζόταν και περνάει ο Νοέμβρης. Αρχές Δεκέμβρη παίρνω την υπόλοιπη άδειά μου (καμιά 20αριά μέρες) και πάμε στα Γιάννενα. Επιστρέφω και ξεκινάω ξανά στη Σμολένσκη.
Αμέσως μετά τα Χριστούγεννα, με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει πως με το που κλείνω από κει να περάσω από τα κεντρικά (τα νέα). Μα πρέπει να πάω σπίτι, δεν θ' αργήσουμε σε θέλω όμως να μιλήσουμε από κοντά. Πάω εκεί. Μου κάνει παρατηρήσεις. Μου λέει πως πήρε ο τάδε πελάτης και δεν του έστειλα κούριερ. Του εξηγώ πως την ώρα που πήρα δεν προλάβαινε να φύγει το πακέτο του αυθημερόν. Του είχα δώσει την επιλογή να το παραλάβουμε αλλά εν γνώσει του πως θα φύγει την επόμενη. Δεν το πολυσυνέχισε αυτό αλλά μου λέει πως μιλάω απότομα στο προσωπικό και του πετάω ψωμιά.
Πράγματι, πριν μερικές μέρες ένας κούριερ γύρισε από το δρομολόγιό του αλλά δεν είχε περάσει να πάρει κάποιο πακέτο γιατί ήταν εκτός ορίων περιοχής του. Όμως αυτός που δούλευε σ' εκείνη την περιοχή δεν προλάβαινε (ήταν καινούριος) ενώ εκείνος θα πέρναγε απ' το σημείο αυτό για να γυρίσει στο γραφείο. Τσακωθήκαμε κι εκείνη την ώρα έτρωγα ένα σάντουιτς που το πέταξα κάτω απ' τα νεύρα μου. Αλλά οι φωνές μου κι ο εκνευρισμός μου ήταν γιατί ήθελα να εξυπηρετήσω την εταιρία. (Όντως, δεν είμαι και πολύ καλός στη διαχείριση ανθρώπινων πόρων, γι' αυτό και ποτέ αργότερα δεν επεδίωξα να γίνω διευθυντής σε κάποιο σχολείο παρά τις προτροπές συναδέλφων).
Για να μην τα πολυλογούμε, εγώ ήμουνα σ' απολογητικό ύφος και εντάξει αφού έτσι θέλετε, έτσι θα γίνεται στο μέλλον κι αυτός γυρνάει και μου λέει πως δεν έχει σημασία γιατί δεν θα συνεχιστεί η συνεργασία μας. Μου δίνει ένα χαρτί απόλυσης και μια επιταγή αποζημίωσης και τέλος η ΤΝΤ για μένα. Την επόμενη μάλιστα, ενώ εγώ έψαχνα στον ΟΑΕΔ τι θα γίνει, πήγε δικαστικός επιμελητής στο σπίτι και παρέδωσε την απόλυση επίσημα (ναι, τον πλήρωσε παρ' όλο που είχα ήδη πάρει την επιταγή υπογράφοντας πως δεν έχω άλλες αξιώσεις απ' την εταιρία). Να σημειώσω πως κανείς απ' τους συναδέλφους δεν με ειδοποίησε παρόλο που κάποιος πληκτρολόγησε την απόλυση και κάποιος ετοίμασε την επιταγή.
Εγώ έφυγα απ' την εταιρία με απόλυση. Επειδή για αρκετό διάστημα είχα επαφές με τους συναδέλφους έμαθα πως σε μια αποστροφή του λόγου του είπε στους υπόλοιπους πως θα τους διώξει όλους αλλά άλλη αποζημίωση δεν θα δώσει. Θα τους αναγκάσει να φύγουν μόνοι τους. Και όντως. Σιγά - σιγά έφυγαν μέσα στο 1990. Ένας ξέρω ότι έμεινε (και συνέχιζε μέχρι πρόσφατα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.