Ανεργία

Μ' αυτά και μ' αυτά βρέθηκα στην ανεργία παραμονές πρωτοχρονιάς (προγραμματισμένη ενέργεια γιατί μετά θα δικαιούμουνα την άδεια του 1990). Πρώτη δουλειά να γραφτώ στον ΟΑΕΔ, στο ταμείο ανεργίας. Εκεί μου είπαν πως θα παίρνω για έξι μήνες 59 χιλιάδες δραχμές το μήνα περίπου και μετά για άλλους τρεις τα μισά. Από τα 100 που έπαιρνα μέχρι τότε έπεσε αρκετά, αλλά δεν ήταν και λίγα αυτά που (θα) έπαιρνα.

Έψαξα για δουλειά. Προφανώς στον τομέα που είχα ασχοληθεί. Βρήκα σε εταιρία μεταφορών που είχε στα πλάνα της να φτιάξει τμήμα κούριερ. Θα δούλευα σαν οδηγός μέχρι να προχωρήσουν στο κούριερ που θα αναλάβενα να το στήσω. Μισθός 75 χηνάρικα. Κυκλοφορούσα με ένα Φορντ Τράνζιτ, Χαλαρή η δουλειά ως προς τις ώρες κίνησης, αρκετά βαριά ως προς το αντικείμενο γιατί έπρεπε να σηκώνω. Ήδη μ' είχε πιάσει η μέση μου. Απ' την άλλη δούλευα για 15 χιλιάρικα μόνο (η διαφορά από το επίδομα μέχρι το μισθό). Οπότε σταμάτησα στη βδομάδα πάνω. Ίσα που πρόλαβα να μην γίνει αναγγελία πρόσληψης στον ΟΑΕΔ.

Ένα φίλος που ασχολιόταν με σίδερο και αλουμίνιο μου πρότεινε να πάω να τον βοηθήσω σε μια μεγάλη δουλειά που είχε πάρει: να φτιάξει μια λυόμενη εξέδρα από αλουμίνιο για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου (τότε τον είδα κι από κοντά νάχω να μολογάω). Ήμουν επιφυλακτικός αλλά μου είπε πως μπορώ να το κάνω, θα έπρεπε να κόβω τα κομμάτια με το δίσκο. Προφανώς θα δούλευα μαύρα. Μιας και δεν είχα τι άλλο να κάνω είπα να ξεκινήσω. Ο Γρηγόρης (έτσι λεγόταν ο φίλος) είχε πρόβλημα κύφωσης. Εγώ με τη μέση. Κι οι δυο μέναμε στην Ηλιούπολη και το πρωί πέρναγε, μ' έπαιρνε με τ' αυτοκίνητο και πηγαίναμε κάπου πίσω απ' την Αχιλλέως που ήταν το μαγαζί. Και καθώς βγαίναμε κι οι δυο απ' τ' αυτοκίνητο ήταν να μας βγάζεις φωτογραφία.

Εκτός απ' την εξέδρα κάναμε και κάποιες άλλες δουλειές. Μια σιδερένια σκάλα και κάποια πορτοπαράθυρα (κι έμαθα πώς φτιάχνονται τα αλουμινένια κουφώματα - έφτιαξα μόνος μου ένα παράθυρο για την τουαλέτα στο χωριό). Η εξέδρα ήταν κολλητή. Για να κολληθεί το αλουμίνιο πρέπει να είναι φυσικό κι η κόλληση γίνεται με ηλεκτροκόλληση αερίου (το αέριο είναι αργό για την ακρίβεια). Φτιάχναμε τα πλαίσια και τα πόδια της εξέδρας, τα πήγαινα κάπου στην Κάτω Κηφισιά για "βάψιμο" (ανοδείωση - ηλεκτρολυτική διαδικασία) και μετά συμπληρώνονταν με κόντρα πλακέ θαλάσσης.

Εκεί δούλεψα συνολικά τρεις μήνες. Στο ξεκίνημα με ρώτησε πόσα θα ήθελα για μισθό. Εγώ καθώς φιλότιμος του λέω δεν ξέρω, να δεις τι δουλειά μπορώ να κάνω και τα βρίσκουμε. Μετά από κάποιες μέρες μου είπε για 60 χιλιάρικα. Στο τέλος του πρώτου μήνα μου λέει να μου τα δώσει. Κάνω το λάθος και του λέω άσ' τα να τα πάρω όλα μαζί να μου φανούνε (αν και είχε πάρει προκαταβολή ένα εκατομμύριο για τη δουλειά, είχε αρκετά έξοδα με τα υλικά κι είπα να το διευκολύνω). Το κακό ήταν πως όταν ήρθε η ώρα για εξόφληση μόνιμα δεν είχε λεφτά. Μούδωσε έναντι και τα υπόλοιπα όταν θα τον ξοφλούσε ο Παπακωνσταντίνου. Συμφώνησα (δεύτερο λάθος) και τούδωσα αριθμό λογαριασμού τράπεζας να μου τα βάλει εκεί και φύγαμε για διακοπές στο νησί.

Πέρασε όλο το καλοκαίρι και λεφτά δεν φάνηκαν. Σε τηλεφωνική επικοινωνία έλεγε στην αρχή πως περίμενε κι αυτός και μετά δεν τον έβρισκα. Είχε πάει κι αυτός διακοπές. Όταν γυρίσαμε και βρεθήκαμε μούπε πως το 1,5 εκατομμύριο που πήρε για εξόφληση τόχε ήδη ξοδέψει και δεν μπορούσε να με πληρώσει. Με τα πολλά μούδωσε πάλι κάτι έναντι κι έμενε να παίρνω κάνα κατοστάρι ακόμα.

Ο καιρός περνούσε. Τέλειωσε το εξάμηνο της πλήρους επιδότησης, τέλειωνε και το τρίμηνο της μισής και δουλειά δεν φαινόταν τον ορίζοντα. Είχα κάνει αίτηση για αναπληρωτής αλλά δεν με είχαν ειδοποιήσει από κάπου. Ο Γρηγόρης μου λέει να ξαναπάω να δουλέψω μαζί του. Μιας κι είχαμε εκκρεμότητες συμφώνησα αλλά με την συμφωνία πως κάθε Σάββατο θάπεφτε το βδομαδιάτικο, αλλιώς τη Δευτέρα δεν ξαναεμφανίζομαι. Ξεκινάω τη Δευτέρα, πάω και την Τρίτη και μετά το σκόλασμα βρίσκω πως μπορούσα να δουλέψω σαν αναπληρωτής. Έφυγα.