Ατυχημάτων συνέχεια

Έγραφα στο προηγούμενο για ατυχήματα που μου συνέβησαν όταν δούλευα με το μηχανάκι. Μόνο που ατυχήματα δεν είχα μόνο εγώ. Είχαν κι άλλοι συνάδελφοι. Πολλοί ήταν μηχανόβιοι (δεν είχαν ένα παπάκι όπως εγώ αλλά μηχανές μεγάλες). Βέβαια αυτοί πιο σπάνια την πάθαιναν ήταν πιο εξοικειωμένοι. Μέχρι που ένα πρωί στην εταιρία πέφτει παγωμάρα. Μαθαίνουμε πως ένας απ' τους μηχανόβιούς μας (ο Δημήτρης ο Χρυσοσπάθης, που είχε φύγει όμως απ' την εταιρία αλλά πέρναγε για κάνα γεια πότε πότε) σκοτώθηκε. Πρώτη αντίδραση πως δεν πρόσεξε με τη μηχανή. Και σκοτώθηκε κάπου τρεις με τέσσερις τα χαράματα. Στην Γ' Σεπτεμβρίου. Όμως μαθαίνουμε πως δεν σκοτώθηκε με τη μηχανή. Είχε πάρει ένα αυτοκίνητο (ντεσεβό Citroen 2CV) κι ήταν στ' αυτοκίνητο όταν του συνέβη. Πάλι ήμασταν σίγουροι πως ο ίδιος θα έφταιγε. Κι αργότερα μαθαίνουμε πως την ώρα εκείνη τα φανάρια ήταν κλειστά, ο ίδιος πήγαινε κανονικά στην Γ' Σεπτεμβρίου και κάποιος άλλος που είχε πορτοκαλί που αναβόσβηνε (άρα θα έπρεπε να σταματήσει, να ελέγξει κι αν δεν παίρναγε αυτοκίνητο να συνέχιζε) έφυγε όπως ήτανε, και τον πέτυχε στο δόξα πατρί. Βέβαια κι οι θάνατοι μέσ' στη ζωή είναι αλλά η είδηση μας τάραξε για μέρες.

Άλλες πτώσεις στην εταιρία τότε δεν είχα, αφού μετά κυκλοφορούσα με αυτοκίνητο κι αργότερα ήμουνα μόνιμα σε γραφείο. Τον πρώτο χρόνο που δούλεψα αναπληρωτής, είπα το καλοκαίρι να δουλέψω ξανά την παλιά δουλειά, κούριερ δηλαδή. Στην ίδια εταιρία που είχα φύγει. Είχε γεννηθεί κι η κόρη μου, τα έξοδα είχαν μεγαλώσει, η Μαρία είχε γεννήσει στο νοσοκομείο της Κορίνθου και το ΙΚΑ δεν μας έδωσε το βοήθημα τοκετού γιατί λέει αυτό ήταν ν' αντιμετωπίσουμε τα έξοδα της γέννας, αλλά αφού πήγε σε δημόσιο σιγά τα έξοδα, άρα φράγκα γιοκ. (Αυτό καταργήθηκε το Σεπτέμβρη και τα πήραμε, αλλά τον Ιούνη έτσι είχε η κατάσταση). Δυο πτώσεις, δυο φορές αιμάτωμα κάτω απ' το γόνατο. Πάνω που έφτιαξε ήρθε το δεύτερο και πήρα την απόφαση να σταματήσω τη δράση αυτή.

Παρένθεση: Για την απόφασή μου αυτή βάρυναν και τα λόγια του πατέρα μου. Με ρώτησε πότε θα πάω στο χωριό κι εγώ του είπα πως θα κάτσω να δουλέψω.
- Κι εγώ πότε θα σε δω και σένα και τα μωρά.
- Έλα στην Αθήνα, του λέω.
- Μα ο κόσμος το καλοκαίρι φεύγει απ' την Αθήνα κι εγώ θα έρθω εκεί. Γιατί δεν έρχεστε;
- Γιατί πρέπει να δουλέψω να βγάλω κάνα σπασμένο.
- Πόσα λεφτά θα πάρεις, να στα δώσω εγώ.
- Σοβαρέψου τώρα, γιατί να μου δώσεις λεφτά αφού μπορώ να δουλέψω.
- Μα όταν πεθάνω τα λεφτά θα τα πάρεις έτσι κι αλλιώς. Καλύτερα να στα δώσω τώρα για να σε δω, να πιάσουν τόπο και να το ευχαριστηθώ.
Λίγο οι συγκυρίες, λίγο τα λόγια του αυτά, αποφάσισα και πήγα. Τον επόμενο χρόνο ο πατέρας μου δεν ζούσε. Πήγα, παρ' όλ' αυτά έχω να το λέω (κι ανατριχιάζω κάθε φορά). Πόσο πιο δύσκολο θα ήταν για μένα, ακόμα και σήμερα, αν δεν πήγαινα; Δεν μπορώ να το διανοηθώ.
Κλείνει η παρένθεση.

κίνδυνος σύγκρουσης με το τρένο - διασχίζοντας την Κατάρα (συρματόσχοινο)

Αλλά αν δεν είχα ατυχήματα με το μηχανάκι παραλίγο να έχω ένα πολύ άσχημο με το αυτοκίνητο. Χειμώνας του 89. Έχουμε πάει στα Γιάννενα (ο Δημήτρης μωρό αχρόνιστο), έχουμε περάσει απ' το Μέτσοβο και κατεβαίνουμε από Κατάρα στον θεσσαλικό κάμπο, να πιάσουμε Δομοκό, Λαμία κλπ. Σ' όλο το δρόμο ομίχλη κάργα κι οι ταχύτητες στα πατώματα. Λίγο μετά τον Κάμπο του Δεσπότη επιτέλους άνοιγμα. Επιταχύνουμε. Κατεβαίνουμε επιτέλους στα ισιώματα και μπροστά μας πάει ένα αυτοκίνητο αργά αλλά δεν έχω ευκαιρία να τον περάσω. Ξαφνικά σταματάει. Επιταχύνω, περνάω και συνειδητοποιώ πως αυτός είχε σταματήσει μπροστά από μπάρα τρένου. Με την ταχύτητα που έχω φεύγω και περνάω τις γραμμές. Στην ουρά μου περνάει το τρένο σφυρίζοντας μου. Ευτυχώς πρόλαβα.

Την ομίχλη την ξαναβρήκαμε με το που ανεβήκαμε Δομοκό. Σ' όλη τη διαδρομή μέχρι τη Λαμία με το τελευταίο κομμάτι στο κατέβασμα για Λαμία να πηγαίνουμε αράδα και μόλις να βλέπουμε δυο αυτοκίνητα μπροστά μας (τα πίσω φώτα τους). Η συνέχεια ήταν καλή. Ευτυχώς.

Κι ένα ευτράπελο που μας συνέβη στην ίδια διαδρομή. Εκεί στον Κάμπο του Δεσπότη ή λίγο πριν. Ένα φορτηγό έχει φύγει από το δρόμο. Ένα άλλο προσπαθεί να το τραβήξει. Δένονται μεταξύ τους με σχοινί, τραβάει αυτό που ήταν στο δρόμο να το φέρει και τ' άλλο στην άσφαλτο. Αλλά σπάει το σχοινί. Είναι σε τέτοια θέση που εγώ δεν μπορώ να περάσω και να φύγω. Αλλά όταν σπάσει το σχοινί δεν μου κάνουν μέρος να πάω στη δουλειά μου και να συνεχίσουν. Αλλοίμονο επαγγελματίες άνθρωποι ν' ασχοληθούν μ' ερασιτέχνη γιωταχή (χώρια που ήμουν και νέος τότε). Δεύτερη προσπάθεια, ίδιο αποτέλεσμα. Εγώ από τότε που οδηγούσα το κατρέλ της εταιρίας είχα προμηθευτεί συρματόσχοινο και καλώδια για να το βάζω μπροστά όταν έμενε από μπαταρία κι αφού είχα δει πως είναι χρήσιμα στο παλιό είπα να πάρω και για το δικό μου κι ας ήταν καινούριο. Οπότε (για να τελειώνουν καμιά φορά και να φύγω κι εγώ από κει) τους προτείνω να τους δώσω το συρματόσχοινο να το βάλουν μαζί με το σχοινί για να είναι πιο γερό στο τράβηγμα. Με κοιτάζουν με οίκτο και με περιγελούν. Ήταν λεπτό το συρματόσχοινο σε σχέση με το σχοινί που είχαν (αλλά από άλλο υλικό - αυτό δεν το υπολόγισαν).

Συνεχίζονται οι προσπάθειες, σπάει ξανασπάει το σχοινί τους μέχρι που στο τέλος έχουν έρθει τόσο κοντά τα δυο φορτηγά και δεν έχουν περιθώρια να το δέσουν πια. Στέκονται και κοιτάνε πώς θα γίνει να δέσουν, εγώ να περάσω δεν μπορώ. Τους ξαναπροτείνω το συρματόσχοινο. Το παίρνουν, αφενός μεν γιατί δεν είχαν κάτι άλλο κι αφετέρου για να μου δείξουν πως τσάμπα τους ζάλιζα εγώ ο άσχετος. Δένουν απ' τη μια, δένουν απ' την άλλη, τραβάει το φορτηγό κι αρχίζει σιγά σιγά να έρχεται στο δρόμο. Ολοκληρώνεται η ρυμούλκηση. Το συρματόσχοινό μου τα κατάφερε μόνο του (ενώ εγώ τόλεγα να μπει με το σχοινί, όχι δεν του είχα εμπιστοσύνη πως θα μπορούσε ν' αντέξει μόνο τόσο βάρος). Το λύνουν και μου το επιστρέφουν και λένε μεταξύ τους: "Για δες ρε που ένας γιωταχής μας έβαλε τα γυαλιά"!