Η Πλαγιά το 1990

Ποια Πλαγιά; Μα το χωριό μου, η Πλαγιά Πλωμαρίου Μυτιλήνης για την οποία έχω βάλει μερικά πράγματα πριν πολλά χρόνια. Τον Μάη του 1990 αποκτώ βιντεοκάμερα και το καλοκαίρι που πήγα στο χωριό τράβηξα την τότε εικόνα του. Ξεκίνησα απ' τον Κούκο, τον βράχο που φαίνεται στην παραπάνω (περσινή) φωτογραφία, με το κοντάρι για τη σημαία (κάποιες εποχές κυματίζει καθημερινά, κάποιες μόνο σε γιορτές και επετείους, κάποιες καθόλου) και μετά έκανα μια βόλτα μέσα στο χωριό.

Τέτοια βίντεο δεν τραβάω πια. Η ψηφιακή φωτογραφική έφερε το τέλος της χρήσης βίντεο. Πέρα απ' το γεγονός πως σήμερα κι οι ψηφιακές μηχανές έχουν εν πολλοίς αντικατασταθεί απ' τα κινητά, όλα τα ψηφιακά μέσα τραβάνε ΚΑΙ βίντεο, άρα η ανάγκη για χωριστή βιντεοκάμερα υπάρχει μόνο σε ειδικά γεγονότα. Σ' αντίθεση με τις αναλογικές φωτογραφικές (που ξεκίνησα να χρησιμοποιώ το 1977).

Μια απ' τις φωτογραφίες που τράβηξα με το πρώτο μου φιλμ

Τότε όμως (το 1990) η φωτογράφιση ήταν ακριβό χόμπι. Κόστιζε το φιλμ, η εμφάνισή του, η εκτύπωση των φωτογραφιών. Κι αν κάποιες λήψεις ήταν χάλια, θάπρεπε να πληρώσεις όλ' αυτά τα έξοδα απλά για να τις πετάξεις στο τέλος! Η βιντεοσκόπηση αντίθετα κόστιζε ελάχιστα. Μπορεί η βιντεοκάμερα σαν αρχική αγορά να ήταν ακριβή (300 - 400 χιλιάδες δραχμές ή και περισσότερα, δηλαδή πάνω από 6 - 7 βασικούς μισθούς για να υπάρχει σύγκριση) αλλά μετά μ' ένα χιλιάρικο που κόστιζε μια τρίωρη άγραφη κασέτα τράβαγες με την ψυχή σου. Έτσι, είχα δυο κασέτες που τράβαγα παράλληλα: η μια με πρόσωπα κι άλλη με τοπία. Αλλά κάποιες φορές δεν είχ' αλλάξει κασέτα και εμφανίζονται και οικεία πρόσωπα στα τοπία και τούμπαλιν.

Οι κασέτες εκείνες (που ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητες στη φθορά από το χρόνο) μεταφέρθηκαν σε CD κι από και σε αρχείο. Κάτι τα χρόνια της κασέτας, κάτι οι μεταφορά της μεταφοράς, τα χρώματα έχουν λίγο αλλοιωθεί, πάντως νομίζω πως το αποτέλεσμα είναι ανεκτό.

Πώς και θυμήθηκα να παρουσιάσω σήμερα αυτή το κομμάτι; Να το εξηγήσω κι αυτό. Ο Σαραντάκος φταίει 😀. Σε ένα Σαββατιάτικο άρθρο του (που έχει καθιερώσει κάθε Σάββατο να παρουσιάζει γλωσσικά παράτυπα που τα λέει μεζεδάκια) έγραφε "Στη συσκευασία της κονσέρβας, το Chickpea dip (Hummus) αποδίδεται στα ελληνικά: Ρεβίθι βουτιά. Αφού λέει dip, είναι ντιπ καταντίπ βουτιά!". Από το ντιπ αυτό η κουβέντα πήγε στο ντιπ το εντελώς, το τελείως (την έννοια δηλαδή που το βάζει μετά) κι από αναφέρθηκα στο Ντίπι, το χωριό που είναι στον κόλπο της Γέρας. Έγινε κάποια κουβέντα γι' αυτό κι εγώ σκέφτηκα να βάλω κάποια πράγματα για τα χωριά της Γέρας που επειδή θάταν πολλά αποφάσισα να το κάνω στο δικό μου μπλογκ, να βάλω και καμιά φωτογραφία (κάτι που μάλλον από βδομάδα θα το καταφέρω). Ψάχνοντας υλικό για το άρθρο αυτό έπεσα πάνω στο απόσπασμα για την Πλαγιά. Και σκέφτηκα πως δεν γίνεται να μείνει στο σκοτάδι τέτοιο ντοκουμέντο!