Πλαγιά

Το ιστολόγιο αυτό, όπως λέει και ο τίτλος του, δεν είναι μόνο για φαγητό. Εκτός απ' τις γεύσεις ασχολείται (ή μάλλον προτίθεται να ασχολείται) και με άλλα. Τι άλλα; Όπως έγραφα και στο καλωσόρισμα, πρώτιστα τουριστικά θέματα αλλά και σχόλια από όσα γίνονται γύρω μας. Αυτό το τελευταίο με φειδώ. Σίγουρα τα θέματα της Γερμανίας με ακουμπούν κι είναι κι αυτά στο παιχνίδι, αν και, αποστασιοποιημένα πια. Αλλά η ματιά μου σε μέρη που επισκέπτομαι, θα μεταφέρεται κι εδώ. Ακόμα από το παλιό ακόμα ιστολόγιο είχα υποσχεθεί να γράψω για τόπους και ομορφιές της Ελλάδας και ειδικά της Λέσβου. Μόνο που για να γίνει αυτό πρέπει να ψάξω τα παλιά μου κιτάπια για ν' ανασύρω φωτογραφίες ή να περιμένω για το καλοκαίρι που θα ξαναπάω. Το ένα δεν είναι εύκολο το άλλο περιοριστικό. Γιατί έχω αρχίζει να κάνω καμιά εκδρομή, να μαζεύω φωτογραφίες και πότε να τις βάλω; Του χρόνου; Δεν λέει. Έτσι ξεκινάω σήμερα τ' αφιερώματα των εν Ελλάδι τουριστικών προορισμών από το χωριό μου. Το όνομά του, όπως έχω ξαναγράψει είναι Πλαγιά και στην παραπάνω φωτογραφία φαίνεται όπως ήταν στα μέσα της δεκαετίας του '50. Τη φωτογραφία μου την έστειλε ένας θείος να το πω; δεν ξέρω, ξάδερφος της μάνας μου που βρεθήκανε και βρεθήκαμε για πρώτη φορά πριν κάνα δυο χρόνια.

Η αρχική φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τον "κούκο". Έτσι λέγεται ο βράχος που είναι σ' ένα λόφο πάνω από το χωριό, στα δυτικά. Κι όχι γιατί μοιάζει με το ομώνυμο πουλί όπως νομίζουν κάποιοι (αν ήταν έτσι θα λεγόταν μπούφος, αφού μ' αυτόν μπορεί να πει κανείς πως μοιάζει!) αλλά γιατί κούκο λέμε και το σωρό. Κάνω έναν κούκο με ελιές, με πέτρες κλπ. Η εκκλησία φαίνεται και στις δυο φωτογραφίες, και στην παλιά και στην καινούρια, αλλά από διαφορετικές μεριές. Το καμπαναριό δίπλα είναι και στις δυο χωρίς το ρολόι του. Το ρολόι είχε τοποθετηθεί με δωρεά των μεταναστών του χωριού στην Αμερική αν δεν κάνω λάθος, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '60. Και προφανώς τότε ήταν μηχανικό κι ήθελε κούρντισμα. Στην αρχή το είχε αναλάβει ο παπάς του χωριού. Αργότερα για ένα διάστημα το κούρντιζα εγώ. Όταν έφυγα απ' το χωριό δεν ξέρω ποιος το είχε αναλάβει, κάποια στιγμή σταμάτησε να λειτουργεί. Κι αντί να το φτιάξουνε, αφού έμεινε κάμποσα χρόνια χαλασμένο, ο καινούριος παπάς φρόντισε να ξηλωθεί.

Δεν θα πω άλλα για την Πλαγιά σήμερα. Θα είχα να πω κι άλλα και ίσως το κάνω κάποια στιγμή πάλι. Αλλά για να έχει και το τουριστικό ενδιαφέρον που υποσχέθηκα, να βάλω και δυο φωτογραφίες από την κοντινή μας παραλία. Το χωριό είναι μεσογειακό, κρυμμένο από τη θάλασσα για το φόβο των πειρατών που δρούσαν στο Αιγαίο το 18ο αιώνα που ξεκίνησε σαν χωριό. Η πιο κοντινή παραλία είναι του Αγίου Ισιδώρου κι είναι ποοοολύ ωραία.Δυο απογευματινές φωτογραφίες τραβηγμένες από κει που κάνουμε το μπάνιο μας τα καλοκαίρια. Η φωτογραφική είναι λίγο της πλάκας. Είναι για υποβρύχιες φωτογραφίες και τη δοκιμάζαμε μιας και κάπου η μπαταρία δεν την έφτανε. Έτσι τραβήξαμε αυτές τις δυο, τη μια προς τον κάβο μεριά, με την δεύτερη πανσέληνο του Αυγούστου να έχει μόλις ανατείλει ενώ στην άλλη ο ήλιος πάει να δύσει πίσω απ' την Αγκαθερή, το βουνό που είναι πάνω απ' το Πλωμάρι.

Ο ήλιος μετακινείται πάνω απ' το βουνό καθώς περνάνε οι μέρες. Τον Ιούνιο δύει ψηλά, πολύ πιο πάνω απ' τις κεραίες της κινητής τηλεφωνίας που διακρίνονται. Όσο περνούν οι μέρες όλο και κατεβαίνει. Αρχές Σεπτέμβρη βουτάει ακριβώς στη μύτη, εκεί που έχει ένα βράχο. Κι από κει και πέρα, το πέλαγος είναι δικό του. Τότε είναι που παίρνει και τα πιο όμορφα χρώματα. Μόνο που εγώ δεν είμ' εκεί αφού το άνοιγμα των σχολείων έχει ήδη στείλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Αυτή η μετακίνηση του ήλιου όμως έχει και μια ακόμα συνέπεια. Να χάνεται (δύει) ο ήλιος την ίδια ώρα κάθε μέρα για όλο το διάστημα που βρισκόμαστε στο νησί. Γιατί ενώ η μέρα μικραίνει, η καμπύλη του βουνού δίνει κάποιον επιπλέον χρόνο που αντισταθμίζει τη μείωση!

Για το κλείσιμο ένας Μυτιληνιός σκοπός: Τα ξύλα. Που χορεύεται ακόμα στα διάφορα πανηγύρια σ' όλο το νησί. Όχι από επαγγελματίες χορευτές αλλά από τους γλεντιστάδες. Ίσως και σήμερα που έχει πανηγύρι στο χωριό, αν βάλουν μουσική το βράδυ, να ακουστεί. Δεν βάζω τραγούδι απ' το χωριό μιας και είναι λίγο βαρύ. Ας χαλαρώσουμε λίγο.