Καταλήψεις - δίκες - παρεπόμενα

Ως Πανσπουδαστική γενικά ήμασταν ενάντια στις καταλήψεις. Θεωρούσαμε πως μια κατάληψη θα ήταν βεβήλωση εκείνων που έγιναν ενάντια στη χούντα, της Νομικής και του Πολυτεχνείου δηλαδή. Εξάλλου ως ανώτατη μορφή πάλης θα εκφυλιζόταν αν την κάναμε με ασήμαντη αφορμή. Ο 815 όμως καθόλου ασήμαντος δεν ήταν, ανέτρεπε πολλά στα πανεπιστήμια κι έτσι ξεκίνησαν καταλήψεις σε διάφορες σχολές ανά την Ελλάδα. Στα Γιάννενα κάποιοι σύλλογοι αποφάσισαν κατάληψη οπότε συμμετείχαμε και εμείς για να περιφρουρήσουμε την κατάληψη!

Στη διαδικασία των καταλήψεων βέβαια κάποιες φορές σημειώθηκαν παρατράγουδα σαν αυτά της φωτογραφίας αλλά αυτά ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Στην κατάληψη για τον 815 είχε φτιαχτεί και ένας πομπός (ή τουλάχιστον έγινε προσπάθεια να φτιαχτεί) στα πρότυπα του πομπού του Πολυτεχνείου. Ήτανε στημένος στην αίθουσα Καραβέλα αν και με φτωχά αποτελέσματα. Για τον πομπό αυτόν έγιναν μηνύσεις από την αστυνομία και παραπέμφθηκαν σε δίκη πρόεδροι των διοικητικών συμβουλίων των φοιτητικών συλλόγων.

Δεύτερη φορά στα χρόνια μου που υπήρξε κατάληψη (και που δεν είχαμε αντιρρήσεις, κάθε άλλο μάλιστα) ήτανε όταν ξανά μπήκαμε στο (στρατιωτικό σκέλος του) ΝΑΤΟ τον Οκτώβρη του 80. Γενικά στις καταλήψεις καλά περνάγαμε. Στην κατάληψη που τη βλέπαμε ως διαμαρτυρία και μέσο πίεσης εκτός απ' το να είμαστε μέσα στο πανεπιστήμιο γίνονταν και συζητήσεις στην αίθουσα τελετών (αλλά και σε άλλες αίθουσες - συνήθως κάποιες παρατάξεις ήταν εδώ κάποιες άλλες εκεί) και μετά από την όποια συζήτηση είχαμε μουσικές βραδιές, να έχουμε κάτι να περνάμε την ώρα μας. Τα μεγάλα κεφάλια και οι μεγάλοι δεξιοτέχνες που είχαμε ο Βασιλάκης, ο Βασίλης, ο Αλέκος, ο Θέμης παίζανε, ο Βασίλης (πήξαμε στους Βασίληδες 😀), ο Παναγιώτης, ο Χρήστος τραγούδαγαν αλλά και πολλοί άλλοι που δίνανε ρεσιτάλ και μία χαρά ήμασταν. Τα χαράματα πηγαίναμε για τυρόπιτες απέναντι και μετά ύπνος όπου βρεθεί.

Η φωτογραφία είναι από την κινητοποίηση των σπουδαστών της παιδαγωγικής ακαδημίας τις ίδιες μέρες με αυτές για τον 815 (και παρόμοια αιτήματα)

Στην κατάληψη για το ΝΑΤΟ ανάμεσα στους άλλους που ήταν εκεί πέρα ήταν και μία κοπέλα πρωτοετίνα που την έλεγαν Μαρία (προφανώς όχι η μόνη Μαρία). Είχαμε γνωριστεί στην αυλή και κάποια στιγμή το βράδυ έχουμε γυρίσει από το εστιατόριο και καθόμαστε στην αίθουσα τελετών για να παρακολουθήσουμε το πρόγραμμα. Εκεί που έκατσα εγώ υπήρχε καρέκλα ένα μοντγκόμερι της Μαρίας. Ε, και τι έγινε, κάθομ' επάνω. Από κάτω όμως εκείνη έχει φυλάξει το γάλα που είχαμε πάρει από το εστιατόριο. Οπότε καθώς έκατσα σκάει η συσκευασία (από την εποχή εκείνη η Δωδώνη συσκεύαζε το γάλα σε τετραπάκ κι όχι σε γυάλινα ή πλαστικά μπουκάλια). και όπως καταλαβαίνετε το μοντγκόμερι έγινε χάλια. Ήταν από τις πρώτες μας επαφές. Με συγχώρεσε, και μούκανε την τιμή να παίξει τάβλι μαζί μου (και να χάσει οπότε δεν ξανάπαιξε). Κι εγώ φιλοτίμως της πλήρωσα το καθαριστήριο μετά.

Η δίκη για τον πομπό της κατάληψης για τον 815, έγινε λίγες μέρες αργότερα, αρχές Νοέμβρη του 80. Εκεί στα δικαστήρια ξαναβρεθήκαμε ως ακροατές - συμπαραστάτες κι ανάμεσα στους άλλους είναι κι η Μαρία. Ευκαιρία να τα πούμε και κάποια στιγμή της λέω να 'ρθει την Κυριακή στο σπίτι για φαγητό. Έρχεται, τα λέμε, είμαστε παρέα μεγάλη, από τρεις οι συγκάτοικοι είχαμε γίνει τέσσερις, και κανονίζουμε το βράδυ να βρεθούμε να πάμε σινεμά. Πήγαμε στον Μπίτα, έπαιζε την Παραγγελιά. Όταν τελειώνει η ταινία βγαίνουμε και βλέπουμε πως ψιλόβρεχε. Ε, να μην την πάω την κοπέλα μέχρι το σπίτι εγώ που είχα και ομπρέλα ως παλιός στα Γιάννενα ενώ αυτή η καινούργια δεν είχε; Να την πάω στο σπίτι. Τέρμα Δωδώνης έμενε και τότε ήτανε στην άκρη της πόλης (σήμερα είναι η αρχή της νέας πόλης που φτιάχτηκε προς την πανεπιστημιούπολη).

Πήγαμε στο σπίτι κι εκεί πέρα πες αυτό πες εκείνο πήραμε κάποιες αποφάσεις, Εγώ έφυγα βέβαια εκείνο το βράδυ, έπρεπε να γυρίσω σπίτι μου να ετοιμάσω μιας και ξημέρωνε η 10η Νοέμβρη, ημέρα γενεθλίων μου οπότε είχα κανονίσει ένα παρτάκι (με καμιά 40 άτομα και βάλε - άρα η ετοιμασία ήθελε δουλειά). Το μεσημέρι βρεθήκαμε ξανά στο πανεπιστήμιο την ώρα του φαγητού και γυρίσαμε μαζί στο σπίτι. Από κει και πέρα δεν έχουμε μείνει χώρια εκτός για λόγους ανάγκες π.χ. όταν εγώ ήμουνα φαντάρος ή για κάποιες επισκέψεις σε γονείς και τέτοια. 1980 - 2022, 42 χρόνια μαζί, καλά είναι.

Να σημειώσω πως ήμουν ευνοϊκά διακείμενος 😀 στην περίπτωση του να δοθώ σε κάποια κοπέλα. Τα χρόνια πέρναγαν χωρίς να μου προκύπτει κάτι κι όχι μόνο σε μένα αλλά και σε διάφορους φίλους. Κάποια στιγμή ο Βασίλης που ήταν ήδη στο 4ο έτος τάφτιαξε με μια κοπέλα απ' το 1ο. Κι έγραψα ένα σύνθημα σ' ένα χαρτί δίπλα στην πόρτα "Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Βασίλης". Αργότερα το συμπλήρωσα "κι ακολουθεί ο Αντρέας". Εντάξει, αυτοί ήταν στο ίδιο έτος και οι δυο, δεν ήταν εκεί το θέμα. Λίγες μέρες πριν απ' τη μέρα που λέγαμε, νέα συμπλήρωση "π' ακολουθεί κι ο Μάξιμος". Τη μέρα που ερχόντουσαν για το πάρτι υπήρχε κι άλλη συμπλήρωση από κάτω "κι ακολουθώ κι εγώ". Κάποιοι λίγοι την παρατήρησαν και κατάλαβαν τι είχε συμβεί!