Τα λουμπάγκα μου

25 Γενάρη ήταν Τετάρτη βλέπω. Γιόρταζε ο πεθερός μου, αλλά μιας κι η Τετάρτη δεν ήταν βολικιά θα μας έκανε τραπέζι την Κυριακή. Ξυπνάω μ' ένα πόνο στο δεξί μου πόδι, στη γάμπα. Πόνος πολύς που δεν μ' άφηνε να καθίσω. Έπρεπε να είμαι ή όρθιος ή ξαπλωτός. Είχα ένα ιδιαίτερο τότε που έκανα φυσική μια ώρα κάθε Κυριακή πρωί σε μια μαθήτρια της Μαρίας κι έλεγα πως θα πήγαινα με τ' αυτοκίνητο να το κάνω, θα γύρναγα μετά, θάπαιρνα τη Μαρία και θα πηγαίναμε για Δραπετσώνα. Πώς να κάτσω να οδηγήσω. Πήγα με τα πόδια, πέρασε η Μαρία με πήρε και μισοξαπλωμένος έφτασα στο σπίτι. Εκεί είχε κι άλλους καλεσμένους. Κάθισαν στο τραπέζι, έκατσα όσο κι όπως και την υπόλοιπη ώρα την πέρασα όρθιος.

Μια θείτσα που ήταν εκεί, όταν είπα πως δεν καθίζω αλλά συνέχεια σουλατσάρω γιατί με πονάει η γάμπα μου λέει μπας κι είν' η μέση σου; Μπα τις λέω, η μέση δεν έχει κάτι, το πόδι δεν μ' αφήνει.

Την επόμενη μέρα πάω στο γιατρό. Παθολόγος ήταν, αλλά στρατιωτικός (για κάποιο λόγο, όποτε είχα στρατιωτικό γιατρό, ήταν πάντα τσακάλι), μπορεί και με σύνταξη απ' το στρατό, αλλά ήταν στο ΙΚΑ και τότε είχαμε (πάλι) τον προσωπικό μας γιατρό που μας κατέτασσε το ΙΚΑ ανάλογα πού μέναμε. Πάω λοιπόν στο ιατρείο και του λέω γιατρέ πονάει το πόδι μου. Μου ρίχνει μια ματιά και μου λέει δυο επικές ατάκες:
- Δεν είναι το πόδι σου. Η μέση σου πονάει και δεν το ξέρεις.
- Θα σου γράψω πέντε μέρες άδεια απ' τη δουλειά και αν δεν σου περάσει (που δεν θα σου περάσει) θα πας σε ορθοπεδικό για να σου γράψει άλλη.

Μαύρα τα μαντάτα απ' τη σερενάτα. Η άδεια ήταν γιατί έπρεπε να είμαι συνέχεια ξάπλα. Ούτε αυτό ήταν εύκολο, κι απ' την άλλη στη δουλειά μεγάλος κλαυθμός, Πήρα τηλέφωνο κι ειδοποίησα πως δεν θα πάω. Την ώρα εκείνη οι ιδιοκτήτες δεν ήταν παρόντες. Όταν πήγαν κι ενημερώθηκαν με πήρε ο Τάκης τηλέφωνο και μου λέει να πάρω τον τάδε γιατρό, να του πω πως παίρνω εκ μέρους του και να ζητήσω άμεσο ραντεβού. Με προειδοποίησε να έχω αρκετά λεφτά μαζί μου και να μη στεναχωριέμαι λέει, όσα δώσω θα μου τα δώσει αυτός.

Παίρνω τηλέφωνο. Την Πέμπτη το βράδυ στις 8 είν' η απάντηση. Μα είμαι απ' τον κύριο Τάδε, την Πέμπτη στις 8. Δεν γίνεται πιο μπροστά; Είπαμε την Πέμπτη στις 8. Να το κλείσουμε ή όχι, έχουμε κι άλλες δουλειές. Το κλείνω. Παράλληλα ειδοποιώ στο γραφείο. Πρέπει να πήρε τηλέφωνο και να είπε για πιο μπροστά αλλά δεν άλλαξε κάτι.

Από το γραφείο με παρακάλεσαν να πηγαίνω για λίγη ώρα. Πέρναγε γύρω στις 12 και κάτι το φορτηγάκι που ερχόταν απ' τ' αεροδρόμιο που έπαιρνε τον κούριερ απ' την Κύπρο. Χτύπαγε το κουδούνι, κατέβαινα εγώ, ξάπλωνα στο πίσω μέρος, πήγαινα στην εταιρία. Έριχνα μια ματιά στα εισερχόμενα, μίλαγα με τους υπόλοιπους, συντόνιζα τη δουλειά και κατά τις 2 και κάτι έφευγε βανάκι για αεροδρόμιο πάλι. Μέσα εγώ, ξάπλα, στάση στο σπίτι μου, με ξεφόρτωναν.

Ήρθε η Πέμπτη. Βελτίωση καμιά. Λέω, πριν πάω σ' αυτό που έχω ραντεβού, δεν πάω κι απ' τον ορθοπεδικό του ΙΚΑ, τον Ζαφείρη. Πάω, μ' εξετάζει. Στάσου στις μύτες. Σιγά που μπορούσα. Κάνε βήματα πίσω. Όχι, στάσου, μην πέσεις και ποιος σε σηκώνει. Ναι, η μέση σου είναι. Πήγαινε να κάνεις ακτινογραφία (στο Νέο Κόσμο) και φέρ' τη μου. Επειδή σε λίγο σχολάω, φέρ' τη στο ιατρείο, μη στεναχωριέσαι δεν θα πληρώσεις. Θα σου γράψω πέντε μέρες άδεια ακόμα και μετά άλλες πέντε. Μέχρι εκεί δικαιούμαι. Μετά για τις υπόλοιπες που θα χρειαστείς θα τις γράψω και θα περάσεις από επιτροπή, αλλά μη στεναχωριέσαι θα τις εγκρίνουνε. Μούκανε την καρδιά περιβόλι.

Πάω στο Νέο Κόσμο (δηλαδή τι πάω, με πάει η Μαρία που είν' εφτά μηνών έγκυος - έχουμε ρίξει το κάθισμα στο αυτοκίνητο και έχω ξαπλώσει ο μισός πίσω κι ο μισός στο συνοδηγό). Βγάζω την ακτινογραφία αλλά μιας και πέρναγε η ώρα δεν γυρίζω στην Ηλιούπολη (τόχα πει στον Ζαφείρη) αλλά πάω για την Κυψέλη, στον άλλο γιατρό που είχα ραντεβού.

Φτάνουμε. Κάπου καταφέρνουμε να παρκάρουμε. Μπαίνουμε στην πολυκατοικία, φτάνουμε στην πόρτα του, Χριστοδουλάρης Τάδε, χειροπράκτωρ οστεοπαθολόγος. Περίεργο κάπως, τίποτα δεν είχαμ' ακούσει απ' αυτά, χτυπάμε το κουδούνι και μπαίνουμε μέσα. Προχωράμε σ' ένα διάδρομο κι έχει μια πινακίδα: "Δεν είμαι γιατρός, δεν είμαι φυσικοθεραπευτής, δεν είμαι κάτι-που-δεν-θυμάμαι, είμαι χειροπράκτωρ οστεοπαθολόγος. Μπορείτε να με αποκαλείτε όπως θέλετε, εγώ προτιμώ να με λέτε κύριο Χριστοδουλάρη". Η περιέργεια (κι η επιφυλακτικότητα) μεγαλώνει, αλλ' αφού ο Τάκης είχε υποσχεθεί εκπληκτικά αποτελέσματα, προχωράμε.

Μπαίνουμε σ' ένα σαλόνι που περιμένουν κάποιοι. Εμφανίζεται μια κυρία. Ποιοι είστε; Μαλλιαρός. Α, που έχετε ραντεβού στις 8. Ωραία. Είναι 6 χιλιάδες η πρώτη επίσκεψη, 5 η επόμενη που προπληρώνεται (και σίγουρα θα υπάρξει κι άλλη) κι αν θέλετε απόδειξη άλλες χίλιες. Συνολικά 13 χιλιάρικα με το καλησπέρα και πριν δω τον χειροπράκτορα (γιατί αφού θα μου τάδιναν απ' την εταιρία, σκέφτηκα πως θα ήθελαν απόδειξη να τα δικαιολογήσουν - μετά έμαθα πως δεν επρόκειτο κι έτσι δεν πλήρωσα άλλα χιλιάρικα για αποδείξεις). Τα πληρώνω και περιμένω.

Από μέσα ακούγονται φωνές και βογγητά. Κάθε λίγο φωνάζει και κάποιον, κάποια στιγμή έρχεται η σειρά μου, με φωνάζει στο γραφείο, με ρωτάει πώς και γιατί, χαίρεται για τις ακτινογραφίες που τις βλέπει και μου λέει να περάσω σ' ένα δωμάτιο. Εκεί έρχεται μια κυρία (αυτή που είχε κανονίσει και τα χρηματικά), μου λέει να ξαπλώσω μπρούμητα, να γδυθώ αρκετά κι αρχίζει να μου τρίβει τη μέση για κάνα δεκάλεπτο. Με σκεπάζει μ' ένα μάλλινο πανί και φεύγει.

Μένω έτσι κάνα δεκάλεπτο κι έρχεται ο Χριστοδουλάρης που μ' αρχίζει στις λαβές. Τράβ' από δω, τράβ' από κει, να τα χέρια (λίγο) να τα πόδια, πόνος πολύς εκείνη τη στιγμή. Αυτό κρατάει κάνα δεκάλεπτο. Τέλος, ντύσου και θα τα πούμε την άλλη βδομάδα την ίδια ώρα.

Βγαίνω και κάθομαι κανονικά στο αυτοκίνητο. Πονάει μεν το πόδι, αλλά σε υποφερτό βαθμό. Την άλλη μέρα δεν πάω στο Ζαφείρη. Πάω με το αυτοκίνητο των 12 και κάτι στη δουλειά, αλλά δεν φεύγω με των δύο παρά στις 4 ή στις 5. Ναι, είχα άδεια αλλά αφού τα κατάφερνα.

Στον Χριστοδουλάρη πήγα άλλες τρεις φορές. Επειδή το κόστος ήταν αρκετό κι επειδή ο Τάκης δεν ξανάκανε κουβέντα για τα λεφτά, αποφάσισα να μην ξαναπάω αν και ο ίδιος είπε πως ναι, μπορώ να σταματήσω αλλά καλά θάταν αν πήγαινα μια ή δυο φορές ακόμα. Τελικά τα λεφτά μου τάδωσε λίγο πριν τη γέννηση του Δημήτρη.