Δάφνη Καλαβρύτων 90 - 91. Τα αρνητικά

Ξεκίνησα να γράφω για τις εμπειρίες μου από την Δάφνη Καλαβρύτων τη σχολική χρονιά 1990 - 1991. Και ξεκίνησα με τα  θετικά. Το πώς περνάγαμε εκεί. Σειρά έχουν τα αρνητικά. Όχι σαν αναπληρωτής (αν και συνδεμένες μ' αυτό το γεγονός). Τέτοια δεν υπήρξαν. Αλλά από την εμπειρία μου με το χωριό. Που ενώ κι εγώ από χωριό καταγόμουνα και σε χωριό μεγάλωσα (και μάλιστα πιο μικρό) αυτά που συνάντησα εκεί πέρα ήταν πράγματα απρόσμενα. Πράγματα που δεν περίμενα να τα δω το 1990. Γιατί ή τα είχαμε στο χωριό μου και τ' αφήσαμε πριν από πολλά χρόνια πίσω ή γιατί τα είχα ακούσει σαν ιστορίες απ' τα παλιά.

Στο χωριό όπως έχω πει υπήρχαν μόνο 750 - 800 κάτοικοι (παρά το ότι στην απογραφή εμφανίζονταν 1300). Οι κάτοικοι αυτάρκεις ως προς τα προϊόντα που κατανάλωναν, δεν είχαν ανάγκη τον μπακάλη ή τον μανάβη για να προμηθευτούν αυτά που χρειάζονταν. Τα επιπλέον τα έπαιρναν απ' την Πάτρα ή την Τρίπολη. Για μας όμως που ήμασταν ξένοι και δεν είχαμε τη δική μας τοπική παραγωγή ήταν δύσκολο. Το γεγονός πως υπήρχαν 8 ή 9 μπακάλικα δεν βοηθούσε σε τίποτα την κατάσταση γιατί τα περισσότερα ήταν ένα δωματιάκι που είχε μερικά απλά πράγματα: κονσέρβες. Άντε και κάνα απορρυπαντικό.

Την εποχή εκείνη μόνο ένα από τα μπακάλικα αυτά είχε ψυγείο. Στο χωριό μου αντίθετα, το τελευταίο μπακάλικο απέκτησε ψυγείο 10 και βάλε χρόνια πριν. Κι όταν λέω ψυγείο εννοώ το επαγγελματικό μεγάλο ψυγείο. Γιατί ψυγείο (οικιακό) είχε και το μπακαλοκαφενείο αλλά για να βάζει κάνα αναψυκτικό μέσα. Ένα μπάρμπας είχε ένα οίκημα με δυο χώρους. Στον έναν έμενε με τη γυναίκα του και ο άλλος ήταν το μπακάλικο. Προφανώς είχε κι αυτός ψυγείο. Του σπιτιού του. Που έβαζε ίσως και λίγο τυρί! Προφανώς κανένας δεν πουλούσε φρέσκο γάλα. Και αυγά αγοράσαμε μια φορά απ' το μπακάλη, τα πετάξαμε όλα και μετά παρακαλάγαμε στη γειτονιά να μας πουλήσουν κανένα.

Μετά από καμιά δεκαριά χρόνια ξαναπήγα στη Δάφνη. Ένα ακόμα μπακάλικο είχε βάλει ψυγείο και καμάρωνε με μια μεγάλη πινακίδα απ' έξω και μέσα "το κατάστημα διαθέτει ψυγείο". Μπήκαμε να πάρουμε κάτι (όχι, δεν έκανα το λάθος να ψάχνω είδος ψυγείου κι ας είχε την πινακίδα). Κοιτάζω από δω, κοιτάζω από κει δεν βλέπω ψυγείο. Τελικά το εντοπίζω. Και προκαλώ τη Μαρία να το εντοπίσει κι αυτή. Δεν τα καταφέρνει και της σκάω το μυστικό: είναι πίσω ακριβώς από την πινακίδα (και στο μέγεθός της - αυτά τα μικρά που έχουν συνήθως στα ενοικιαζόμενα δωμάτια, στο μέγεθος ενός πλυντηρίου). Δεν με πίστεψε μέχρι που είδε το μπακάλη να σκύβει και να το ανοίγει!

Έγραφα τις προάλλες πως το 1969 είχαμε αγοράσει στάβλο. Μέχρι τότε σαν στάβλοι χρησιμοποιούνταν ένα κομμάτι στο ισόγειο των σπιτιών ή κτίρια ανάμεσα στα σπίτια. Την εποχή εκείνη αυτό αρχίζει ν' αλλάζει και μαζεύονται οι στάβλοι σε κάποιες γειτονιές ενώ μετά από μερικά χρόνια ακόμα μεταφέρονται εκτός χωριού σε κοντινά κτήματα. Αντίθετα στη Δάφνη ακόμα και το 1990 υπήρχαν ζώα στο ισόγειο ή κολλητά με το σπίτι. Στους δρόμους κυκλοφορούσαν κότες ελεύθερα.

Για τα σκουπίδια υπήρχαν κάδοι. Ο ένας ήταν πιο κοντά στο σπίτι αλλά από πάνω μου ήταν άβολος. Ένας άλλος ήταν καθώς πηγαίνω απ’ το σπίτι στο σχολείο, εκεί συνήθως έριχνα τα σκουπίδια μου. Κι ένα βράδυ καθώς πετάω τη σακούλα ακούω από το διπλανό σπίτι: «Κι αυτός τόσα λαγκάδια περνάει μέχρι νάρθει εδώ, εδώ έρχεται και πετάει τα σκουπίδια του»!

Στον κεντρικό δρόμο έβγαινε η αποχέτευση από ένα πλυντήριο. Τα νερά έτρεχαν στο οδόστρωμα. Ε, και τι έγινε. Κάποια στιγμή θα έφταναν και στο ρέμα. Εξάλλου το θέμα ήταν πως υπήρχε και πλυντήριο. Γιατί εκεί τα ρούχα πλένονταν στη σκάφη. Και με ποιο απορρυπαντικό πλένονταν; Με "Θεία Όλγα". Ένα απορρυπαντικό που κυκλοφόρησε στις αρχές τις δεκαετίας του 70 και μετά δεν ξανακούσαμε γι' αυτό. Κι όμως. Εν έτη 1990 κυκλοφορούσε ακόμα στη Δάφνη.