Δάφνη Καλαβρύτων 90 - 91. Τα θετικά

Αλλαγή χρόνων για λίγο. Από τη δεκαετία του 60 που ήμασταν μέχρι τώρα, ένα σύντομο ταξίδι στις αρχές της δεκαετίας του 90 και ξαναγυρίζουμε πίσω. Αφορμή πάλι το μπλογκ του Σαραντάκου: Σε κείμενο για τη γήσμπα, κάποιος ανέφερε πως δεν μπορούσε να είν' αλήθεια πως το 1960 πετάγονταν σκουπίδια σε οικόπεδο. Κι εκεί θυμήθηκα τη Δάφνη. Τη Δάφνη Καλαβρύτων που οι ντόπιοι την έλεγαν Στρέζοβα (ήταν το παλιό της όνομα). Για τη χρονιά εκεί έχω ήδη γράψει, αλλά πολύ επιγραμματικά, τα κύρια σημεία μονάχα. Ενώ η χρονιά που ήμουνα εκεί ήταν πολύ γεμάτη. Με θετικές και αρνητικές εμπειρίες. Και θα ξεκινήσω απ' τις θετικές αλλά δεν θα σταματήσω σ' αυτές μόνο.

Στη Δάφνη έφτασα μια Τετάρτη μεσημέρι. Παρουσιάστηκα στο σχολείο μου όπως μούχαν πει κι εκεί μούπαν πού θα μπορούσα να φάω: στον Ντάνο. Αυτός είχε εστιατόριο στο χωριό. Που παρόλο που ήταν μικρό διέθεται και εστιατόριο (εκτός από ταβέρνες). Κάθομαι εκεί για φαγητό και πιάνουμε κουβέντα πώς και βρέθηκα εκεί και τέτοια και του λέω πως ψάχνω σπίτι. Σύσκεψη με τη γυναίκα του ποιος να έχει σπίτι που να το νοικιάζει (και να μην το έχει δώσει ήδη μιας και πήγα τον Οκτώβρη μέσα κι είχαν ήδη νοικιαστεί αρκετά). Στην κουβέντα κι άλλοι που έτρωγαν εκεί και βρίσκεται το κατάλληλο πρόσωπο. Τηλέφωνο, έρχεται ο ιδιοκτήτης (βασικά ο εκπρόσωπος ήταν) τα συμφωνούμε και πάω με το αυτοκίνητο και ξεφορτώνω.

Το σπίτι ήταν το εξοχικό της κόρης του που έμενε στην Πάτρα και το καλοκαίρι το πέρναγαν εκεί. Ήταν επιπλωμένο. Είχε κρεβάτια, καρέκλες, τραπέζια, πιάτα, ποτήρια κι όλα τα σχετικά. Είχε και τηλέφωνο (σημαντικό την εποχή εκείνη που όχι μόνο δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα αλλά και το να βάλεις τηλέφωνο στο σπίτι δεν ήταν εύκολο). Κάτι πολύ χρήσιμο και για επικοινωνία με την υπόλοιπη οικογένεια για το διάστημα που θα έμεναν οι υπόλοιποι στην Αθήνα αλλά και για επικοινωνία με τον γιατρό της εγκύου Μαρίας (που όταν έκλεινα το σπίτι δεν το ξέραμε ακόμα) όταν θα έρχονταν να μείνουμε όλοι μαζί. Δεν είχε όμως θέρμανση. Αφού οι ιδιοκτήτες το χρησιμοποιούσαν καλοκαίρι τι να την κάνουν τη θέρμανση. Η λύση ήταν δυο σόμπες υγραερίου. Η μια λειτουργούσε σε 24ωρη βάση ενώ η άλλη από την ώρα που ξυπνάγαμε το πρωί μέχρι να κοιμηθούμε το βράδυ.

Το σπίτι είχε και κάτι επιπλέον. Άυλο. Που ένα σπίτι ή το έχει ή δεν το έχει, δεν μπορείς να το αποκτήσεις εκ των υστέρων: Εξαιρετική θέα. Ήταν σε μια πλαγιά κι έβλεπε μέχρι κάτω το ρέμα αλλά και τα βουνά μακριά. Κι ένα τεράστιο μπαλκόνι που όταν ο καιρός ήταν καλός αράζαμε εκεί με τις ώρες.

Είχαμε δέσει οι συνάδελφοι. Οι περισσότεροι αναπληρωτές, οι μόνιμοι μόλις 5 ή έξι σε Γυμνάσιο και Λύκειο. Ο διευθυντής με πρόσεξε ιδιαίτερα μιας και ήμουν παντρεμένος κι είχα και παιδί αλλ' αυτό ήταν για τα Σαββατοκύριακα. Τις υπόλοιπες μέρες που ήμασταν εκεί; Κάναμε παρέα μεταξύ μας. Ο Γιώργος κι εγώ με την Δώρα και τη Βιολέτα και την Ανθή, τη Μαίρη και την Κική και την Κατερίνα που ήταν γνωστές από παλιά από τη σχολή (κι οι δυο πρώτες κουνιάδα και νύφη). Υπήρχε κι ο κύκλος των δασκάλων που έκαναν παρέα μεταξύ τους αλλά και με τον δικό μας κύκλο. Κι από κοντά ο Γιάννης ο γιατρός που έκανε το αγροτικό του εκεί κι αργότερα ήρθε κι η Αγγελική να κάνει το αγροτικό της κι αυτή. Και μαζί με τους γιατρούς κι η φαρμακοποιός με τον άντρα της την γιατρό που έκανε ειδικότητα στα Τρόπαια. Βέβαια, αυτοί οι τελευταίοι συμμετείχαν όταν κατάφερναν ν' αφήσουν τα δίδυμα μωράκια τους. Να προσθέσουμε στην παρέα και τον οδοντογιατρό που όμως ήταν πιο σπάνια μιας κι είχε αρχίσει να μένει στην Τρίπολη. Αλλά μαζί μας πολλές φορές είχαμε και τον αστυνόμο του χωριού.

Συγκεντρωνόμαστε κάποιοι απ' όλους αυτούς πότε σε σπίτια, πότε σ' ένα καφενείο. Είχε δυο τρεις ταβέρνες αλλά δεν τις συνηθίζαμε πολύ. Αντίθετα το καφενείο του Φωτόπουλου ήταν στέκι. Καφενείο κι η κουζίνα του σπιτιού προμήθευε ό,τι χρειαζόμασταν από μια καταπακτή. Δεν είχε πολλούς μεζέδες. Λουκάνικο ή συκωτάκια λαδορίγανη (το πιο εκλεκτό) ή βραστό. Όχι όλα ταυτοχρόνως. Σαλάτα, πατάτες, τυρί για συμπλήρωμα πάντα βρισκότανε (κι αν ο μανάβης δεν έφερνε τίποτα τι τον ένοιαζε αυτόν, ο κήπος του νάναι καλά). Και κρασί. Ένα κρασί ρουμπινί. Εξαιρετική γεύση και ένα χρώμα απίθανο (προφανώς κι αυτό δικής του παραγωγής).

Νέοι όλοι, στα σπίτια μας εναλλάξ με μουσική και χορό ή με ατέρμονες συζητήσεις για πολλά και διάφορα. Και στο σπίτι της φαρμακοποιού έμαθα την μονόπολη. Ώρες και ώρες.

Δύσκολες οι συνθήκες λόγω υψομέτρου αλλά όταν ο καιρός ήταν καλός η φύση και η  θέση προσφερόταν για πολλές βόλτες. Η λίμνη του Λάδωνα παραδίπλα (πριν την ανάδειξή της ακόμα), τα Τριπόταμα, η Κλειτορία. Το ότι η Δάφνη αναφέρεται σαν "Καλαβρύτων" με τα Καλάβρυτα μικρή σχέση είχαμε. 60 χιλιόμετρα μακριά βρίσκονται και πρέπει να περάσεις ράχη βουνού στα 1000 και βάλε μέτρα. Δύσκολη η προσέγγιση. Αντίθετα υπήρχαν μέρη που δεν είναι πολύ γνωστά όπως το κλίμα του Παυσανία ή το Πλανητέρο με τις πηγές του Αροάνιου και το σπήλαιο των λιμνών στα Καστριά (που τότε είχε ξεκινήσει να προβάλλεται) αλλά και η Βυτίνα και τα υπόλοιπα χωριά της περιοχής (Λαγκάδια, Δημητσάνα, Τρόπαια) εύκολα προσβάσιμα μας έδιναν ευκαιρίες για βόλτες πολλές.

Σειρά έχουν οι κακές καταστάσεις που συνάντησα, αλλά στο επόμενο...