Αποχαιρετισμοί (και ολίγα περί αξιολόγησης)

Η ζωή είναι κύκλοι, κομμάτια με αρχή και τέλος (ξέρω, ο κύκλος δεν έχει τέτοια, αλλ' απ' την άλλη όταν ξεκινάς να σχεδιάζεις έναν κύκλο έχει μια αρχή κι όταν ξαναφτάνεις εκεί, ο κύκλος κλείνει, άρα τελειώνει).  Το 1990 άνοιξε ένας τέτοιος κύκλος για μένα. Ο κύκλος της εκπαίδευσης. Θα μου πει κάποιος πως η εκπαίδευση ξεκίνησε στα 6 που πήγα δημοτικό. Σωστά. Άλλος κύκλος αυτός. Τότε μάθαινα. Στον άλλον δίδασκα (αν και, σίγουρα μάθαινα παράλληλα: από το πώς το μάθημα θα είναι πιο καλό και αποδοτικό μέχρι το γιατί τα πράγματα πάνε έτσι, θέματα που δεν είχα καταλάβει μέχρι τότε). Και φέτος ο κύκλος αυτός κλείνει, δηλαδή έκλεισε ήδη, μένει μόνο η διαπιστωτική πράξη πως πάει κι αυτό.

Το τελευταίο μάθημα ήταν την Τετάρτη 9 Ιούνη. Φέτος όπως είναι γνωστό τα μαθήματα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση πήγαν μέχρι 11 του μήνα και χωρίς να ακολουθήσουν ενδοσχολικές εξετάσεις. Σύμφωνα με το νόμο, την τελευταία μέρα των μαθημάτων δεν γίνονται διδασκαλίες αλλά έκδοση αποτελεσμάτων. Βασικά φοίτησης, αλλά μιας και δεν ακολουθούσαν εξετάσεις και αποτελέσματα επίδοσης. Τα πρώτα έχουν να κάνουν με το αν κάποιος μαθητής μένει από απουσίες ενώ το δεύτερο με το πώς πήγε από βαθμούς. Άρα, οι τελευταίες διδασκαλίες θα ήταν την Πέμπτη 10 του μήνα. Αλλά εκείνη η μέρα ήταν μέρα απεργίας οπότε εγώ είχα τελευταίο μάθημα την Τετάρτη. Τελευταίο για φέτος, αλλά και τελευταίο μάθημα εν γένει για μένα.

Τα περισσότερα από αυτά τα 31 χρόνια στα σχολεία, ήμουν σε σχολεία με μεγάλα παιδιά. Σε Λύκεια, γενικά και τεχνικά (με διάφορα ονόματα). Σε γυμνάσιο δούλεψα το 91 - 92 και τα τελευταία δύο χρόνια. Είχα βρεθεί για κάποιες ώρες και στα ενδιάμεσα χρόνια, αλλά δεν ήταν πλήρης απασχόληση σ' αυτά τότε. Δεν ξέρω πώς γινόταν αυτό, εν μέρει γιατί επέλεγα εγώ να είμαι με μεγάλα παιδιά αλλά και εν μέρει από σύμπτωση. Και μπορεί το 91 να είναι μακρινό αλλά τα δυο τελευταία χρόνια είναι φρέσκα και οι αναμνήσεις ζωντανές (ή μάλλον δεν είναι καν αναμνήσεις - φρέσκο πράγμα είναι). Κι οι εντυπώσεις εξαιρετικές. Έπεσα σε παιδιά εξαιρετικά και την τελευταία ώρα είχα τα καλύτερα απ' αυτά. Και με συγκίνησαν τα σκασμένα.

Το συγκεκριμένο τμήμα είχε 24 μαθητές. Την Τρίτη ήταν παρόντες 15. Κι όταν το σχολίασα πως ήταν λίγοι μου είπαν πως την επόμενη θα ήταν ακόμα λιγότεροι (παλιό έθιμο οι απουσίες των τελευταίων ημερών). Κρίμα τους λέω γιατί με σας αύριο θα κλείσω τον κύκλο μου ως εκπαιδευτικός κι έτσι το αυριανό μάθημα θα είναι διαφορετικό, χαλαρό και χωρίς πράξεις στον πίνακα :) Και την άλλη μέρα αρχίζουν οι εκπλήξεις.

Έκπληξη πρώτη. Στην τάξη παρόντες 20 μαθητές. Ήρθαν τα παιδάκια μου ν' αποχαιρετήσουν! Και είχαν φτιάξει μια ομαδική κάρτα με ευχές μέσα (η πιο συνηθισμένη το καλά ταξίδια τώρα - κάτι είχαν ακούσει από τις συνήθειες μου και το τι με ευχαριστεί). Κι άλλη μια κάρτα πιο απλή. Και μια σοκολάτα! Κι ένα βιβλίο με ένα σημείωμα μέσα. Ο τίτλος του βιβλίου "Οι Μαλλιαροί". Βασικά βιβλίο για παιδιά, αλλά ήταν ο τίτλος που έκανε αυτόν το μαθητή να το συνδέσει με μένα. Και το σημείωμα (μην σταθείτε στα ορθογραφικά, είναι παιδί με δυσλεξία και φαίνεται):

Τι πιο συγκινητικό. Και τι να την κάνω την αξιολόγηση που επανέρχεται στην επικαιρότητα για μια ακόμα φορά. Ο συγκεκριμένος μαθητής δεν είναι "άριστος". Δεν ήταν και κακός. 17 του είχα. Αλλά αυτά που έγραψε είναι ο καλύτερος έπαινος για μένα. Για μένα που πριν δυο χρόνια, σε άλλο σχολείο μαθητές πέταγαν αυγά στον πίνακα την ώρα που έγραφα. Για μένα που άλλα δυο χρόνια πριν, μαθητές που της Γ' Λυκείου που δεν θα έδιναν μαθηματικά (ενδιαφέρονταν για ιατρική) έλυναν ασκήσεις στην τάξη και δούλευαν στα μαθηματικά που κάναμε (όποιος έχει κάνει μάθημα σ' αυτήν την τάξη καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό). Και τόσες άλλες στιγμές θετικές και αρνητικές.

Συμπέρασμα; Εγώ φεύγω ευχαριστημένος από την εκπαίδευση. Με τις καλύτερες εντυπώσεις. Όσο για τις προτάσεις για αξιολόγηση τις ακούω βερεσέ. Μιας και δεν μιλάμε για μια χώρα με αρχές. Για ένα πολιτικό σύστημα που αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία να λειτουργούν σαν αλυσίδα και να μην είναι ο πρώτος στόχος τους να ανατρέψουν αυτά που οργάνωσαν οι προηγούμενοι. Που να έχουν κερδίσει (σαν σύστημα) την εμπιστοσύνη του πολίτη. Πουν να μην είναι πελατειακό.