Όπως είναι γνωστό με την Γερμανία έχω πάρε δώσε. Πρώτα πρώτα έμεινα εκεί τρία χρόνια, γι' αυτό και ξεκίνησα με τα μπλογκ, πρώτα καθαρά με γερμανικά θέματα, αλλά όταν γύρισα που ξεκίνησα αυτό, τα θέματα Γερμανίας δεν λείψανε. Η πόλη που έμεινα πολύ είναι το Μόναχο. Από κει πήγαινα στο Άουγκσμπουργκ, τη Στουτγάρδη και το Μανχάιμ πολλές μέρες αλλά αυτό γινόταν για να κάνω μάθημα. Πήγαινα μέχρι το σχολείο που υπήρχε εκεί κι όταν σχόλαγα έφευγα πάλι για το σπίτι μου. Έμεινα σαν τουρίστας λίγο στην κάθε μια απ' αυτές αλλά δεν μπορώ να πω πως τις έχω γυρίσει πλήρως (αν και, δεν νομίζω πως έχουν και πολλά άλλα πράγματα να δω). Μετά το Μόναχο, η πόλη που έχω μείνει αρκετά είναι το Βερολίνο. Είτε ως τουρίστας τις εποχές εκείνες είτε ως επισκέπτης μετά το 2018 που μετακόμισε εκεί ο γιος μου. Και το Βερολίνο έχει πολλά πράγματα να δει κανένας. Έχω καταγράψει καμιά 80αριά σημεία και έχω δει κάπου τα μισά!
 |
| Εικόνα από euronews |
Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η Γερμανία χωρίστηκε σε 4 κομμάτια. Που επέβλεπαν (κατείχαν) από ένα οι μεγάλοι απ' τους νικητές του πολέμου, Άγγλοι, Αμερικάνοι, Σοβιετικοί και Γάλλοι (πώς η κατακτημένη Γαλλία βρέθηκε στους νικητές είναι θέμα το πώς θέλαν οι υπόλοιποι). Αντίστοιχα κι η πρωτεύουσα Βερολίνο χωρίστηκε σε 4 τομείς που επέβλεπε από έναν ο καθένας. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1949 οι τρεις περιοχές ενώθηκαν κι έφτιαξαν κράτος, την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ ή BDR γερμανικά ή GDR αγγλικά, κοινώς Δυτική Γερμανία) οπότε λίγο αργότερα και το τέταρτο κομμάτι άλλαξε κι έγινε κράτος η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (ΛΔΓ ή DDR που την λέγανε Ανατολική Γερμανία σε αντιδιαστολή με την άλλη). Για πληρότητα της αναφοράς, το σημερινό επίσημο όνομα της Γερμανίας είναι το πρώτο (ΟΔΓ) αφού τυπικά η δεύτερη προσχώρησε στην πρώτη.
Κάτι αντίστοιχο έγινε και με τους 4 τομείς του Βερολίνου. Οι τρεις ενοποιήθηκαν (περίπου) κι αποτέλεσαν το Δυτικό Βερολίνο. Οι διαφορές ανάμεσα στα δυο κράτη (ΟΔΓ και ΛΔΓ) ήταν μεγάλες και το 1961 οι της ΛΔΓ απομόνωσαν το Δυτικό Βερολίνο μ' ένα τείχος, το γνωστό τείχος του Βερολίνου. Που βέβαια και τότε από τους δυτικούς και σήμερα απ' όλους η ιδέα ήταν πως απομονωμένο ήταν το υπόλοιπο (Ανατολικό) Βερολίνο. Και που το γκρέμισμα του τείχους ήταν η αρχή του τέλους του καθεστώτος στην Ανατολική Γερμανία και στις υπόλοιπες χώρες με παρόμοιο καθεστώς μέχρι την Σοβιετική Ένωση. Κι ενώ οι περισσότερες απ' τις χώρες αυτές διασπάστηκαν, η Γερμανία ενώθηκε!
Το ότι υπήρχε το τείχος ήταν σημείο τριβής τότε. Διχασμένη πόλη, αίσχος κλπ (αλλά το ότι υπάρχουν κι άλλες διχασμένες πόλεις το παραβλέπουμε). Και απ' όταν έπεσε κι ενώθηκαν τα κομμάτια του παζλ εξακολουθεί να προβάλλεται με διάφορους τρόπους πως "εδώ είχαμε τείχος". Με κομμάτια του περαδώθε, με σημεία στους δρόμους από δω πέρναγε το τείχος με διάφορους τρόπους να το θυμίζουν. Να θυμίζουν πως υπήρχε ένα καθεστώς που κατατροπώθηκε. Κι ενώ στις άλλες χώρες που τα αντίστοιχα καθεστώτα κατέρρευσαν καταστράφηκαν και τα μνημεία και ό,τι άλλο θύμιζε το καθεστώς αυτό, στη Γερμανία εκτός απ' το τείχος τα υπόλοιπα τα διατηρούν με σεβασμό.
Το Μόναχο ανήκε στη Δυτική Γερμανία κι έτσι όταν έμενα εκεί δεν είχα καταλάβει τίποτα απ' αυτά. Αλλ' απ' την πρώτη φορά που πήγα στο Βερολίνο το 2010, εκείνο που μούχε κάνει εντύπωση ήταν πως στο Δυτικό υπήρχε ένα Σοβιετικό μνημείο με άρματα μάχης και οβιδοβόλα προς τιμήν των στρατιωτών που σκοτώθηκαν στη Μάχη του Βερολίνου (οι προηγούμενες φωτογραφίες είναι όλες απ' αυτό). Το είδα και έμεινα λίγο μιας και τότε η υπενθύμιση του τείχους και της ύπαρξης της ΛΔΓ ήταν πολύ έντονη με διάφορους ντυμένους με στρατιωτικές στολές εποχής για να βγάλεις μια φωτογραφία μαζί τους (δίνοντας το κάτι τις σου) ή για να σου βάλουν μια σφραγίδα διαβατηρίου από τότε ή να πουλάνε σηματάκια, παράσημα, πηλήκια κλπ. Σήμερα όλ' αυτοί έχουν αραιώσει πολύ, μόνο στο απομεινάρι από το (αμερικάνικο) πέρασμα ελέγχου Τσάρλι (Checkpoint Charly) υπάρχει ακόμα κίνηση.
Η συνύπαρξη του δυτικού τομέα και του Σοβιετικού μνημείου, δίπλα απ' την Πύλη του Βραδεμβούργου μου φαινόταν αδιανόητη.
Κι οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν. Σε επόμενες επισκέψεις μου διαπίστωσα πως δεν ήταν το μόνο σχετικό μνημείο. Αντίστοιχο μνημείο υπήρχε και στο Ανατολικό Βερολίνο. Σ' ένα πάρκο στο Τρέπτοβ (Sowjetisches Ehrenmal Treptow). Κι αυτό με τα σφυροδρέπανά του στην είσοδο
και με πινακίδες που χρησιμοποιεί ακριβώς τη λέξη Σοβιετικό.
Τεράστια έκταση, με σφυροδρέπανα στην είσοδο και όπου υπήρχαν τότε που φτιάχτηκε χωρίς να προσπαθούν να τα καταστρέψουν.
Με όλη την αισθητική και το στιλ της σοβιετικής εποχής.
Και το καλοκαίρι έμαθα πως υπάρχει και τρίτο παρόμοιο μνημείο. Της μάνας του Σοβιετικού στρατιώτη (Schönholzer Heide), με τάφους στρατιωτών κι αυτό.
Με τσιτάτα του Στάλιν στα Γερμανικά
και στα Ρώσικα. Του Στάλιν που είναι εξοβελισμένος από παντού αλλού.
Με τα σχετικά σφυροδρέπανα σε πολλά σημεία.
Που μένει προσεγμένο και περιποιημένο (και με διακριτική παρουσία και έλεγχο από την αστυνομία).
Αλλά εκτός απ' τους Σοβιετικούς νεκρούς, τιμές αποδίδονται και στους ντόπιους πρωτεργάτες του κομμουνιστικού κινήματος. Ένα κομμάτι στο κεντρικό νεκροταφείο είναι αφιερωμένο σ' αυτούς.
Εδώ είναι θαμμένοι οι ηγέτες του γερμανικού κομμουνιστικού κινήματος (εντάξει, σοσιαλιστικό το λένε) αλλά και της ΛΔΓ π.χ. βουλευτές και υπουργοί (της κακιάς ΛΔΓ, θυμίζω).
Εδώ υπάρχουν οι τάφοι (ή τα κενοτάφια) της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ
Εκτός απ' τα σοβιετικά μνημεία όμως υπάρχουν και μνημεία που έστησαν οι ΛΔΓ και η Λαϊκή Δημοκρατία (η κομμουνιστική δηλαδή) της Πολωνίας. Στο Λαϊκό πάρκο Φρίντριχσάιν (Volkspark Friedrichshain) που το επισκέφτηκα γιατί στη μια του άκρη υπάρχει το σιντριβάνι των παραμυθιών (ένα σιντριβάνι με παραστάσεις από διάφορα παραμύθια π.χ. την Σταχτοπούτα, την Ωραία Κοιμωμένη, τους επτά νάνους, τον Χάνσελ και την Γκρέτελ, την Ραπουνζέλ κ.ά.).
Για να γυρίσουμε στο σπίτι, ο Δημήτρης μας πρότεινε να περπατήσουμε μέσ' απ' το πάρκο. Και ξαφνικά βρεθήκαμε σ' ένα αντιπολεμικό μνημείο που είχε στηθεί την παλιά (κακή!) εποχή. Με το εθνόσημο της ΛΔΓ απ' τη μια
και το σήμα της (τότε) Πολωνίας απ' την άλλη.
Εννοείται πως τα αγάλματα του Μαρξ και του Έγκελς υπάρχουν σε διάφορα σημεία (ειδικά του Μαρξ σε πολλές πόλεις). Τέκνα της Γερμανίας ήτανε. Τα σπίτια τους βρίσκονταν στη Δυτική Γερμανία (Τριρ και Βούπερταλ αντίστοιχα) και είναι μουσεία από παλιά.
Αλλά όχι μόνο. Στην αυλή ενός σχολείου (πανεπιστημιακό ίδρυμα κάποτε, σήμερα κάτι σαν κολλέγιο, το Hochschule für Technik und Wirtschaft Berlin)
υπάρχει ένα μνημείο για τον Νίκο Μπελογιάννη.
Τον Έλληνα εκτελεσμένο κομμουνιστή Νίκο Μπελογιάννη.
krouvalos aka spyridos
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο λαικό πάρκο Φρίντριχσαιν έχει μεγάλη ιστορία και πολλά ακόμα αξιοθέατα.
Συνήθιζαν τότε να ονομάζουν τα πάρκα λαικά γιατί ήταν φτιαγμένα προς τέρψιν του λαού.
Όταν φτιάχτηκε ονομάστηκε έτσι τιμητικά για τον θείο Φριτς (έτσι τον έλεγαν μάλλον ειρωνικά οι Βερολινέζοι) δηλαδή τον Φρειδερίκο Γουλιέλμο Δ΄ της Πρωσίας.
Οι προύχοντες λοιπόν απαίτησαν από το τοπικό συμβούλιο βασιλικά αγάλματα και μνημεία ηρωικών πράξεων του θείου.
Χμμμμμ όχι, απάντησαν οι σύμβουλοι, ας φτιάξουμε μια παιδούπολη βγαλμένη από τα παραμύθια των Γκριμ.
Στο πάρκο υπάρχουν δυό λόφοι. Ο μεγάλος (Großer Bunkerberg) στα δυτικά αξίζει την ανάβαση το χειμώνα για τη θέα προς το κέντρο. Το καλοκαίρι τα φυλλώματα των δέντρων περιορίζουν την ορατότητα. Οι δυό αυτοί λόφοι ήταν πύργοι (Flakturm) για την αντιαεροπορική αεράμυνα στον Β ΠΠ. Μετά τον πόλεμο σκεπάστηκαν με εκατομμύρια τόνους μπάζων από τα γύρω γκρεμισμένα κτίρια και φτιάχτηκαν οι λόφοι.
Η νότια μεριά ως τα ανατολικά έχει σε μεγάλο βαθμό χτιστεί. Από την εποχή της ΛΔΓ. Το μεγαλύτερο νοσοκομείο του Φρίντριχσαιν είναι ένα από τα κτίρια. Αθλητικές εγκαταστάσεις που σε μεγάλος μέρος τους δόθηκαν μετα την ενσωμάτωση της ΛΔΓ σε ιδιώτες και γίναν αποθήκες και εντελώς στα ανατολικά το SEZ. Το καμάρι της γειτονιάς τη δεκαετία του 80 με αίθουσες γυμναστικής και αναψυχής και τη μεγαλύτερη πισίνα αναψυχής στο Βερολίνο. Λειτούργησε ως τη δεκαετία του 90 αλλά οι προσπάθειες των τοπικών συμβουλίων να το δώσουν σε ιδιώτες για κονόμα δεν καρποφόρησαν και ρημάζει κοντά 25 χρόνια.
Στα βόρεια το μνημείο για τους Γερμανούς και Πολωνούς αντιφασίστες για το οποίο γράφεις.
Στα νότια του πάρκου βρίσκεται το μνημείο για τους χιλιάδες Γερμανούς αντιφασίστες που πολέμησαν στις Διεθνείς Ταξιαρχίες εναντίον των φασιστών του Φράνκο. Με ένα πολύ ωραίο άγαλμα φτιαγμένο από τον Φριτς Κρέμερ.
Προχωρώντας προς τα ανατολικά βρίσκουμε το Friedhof der Märzgefallenen (νεκροταφείο των πεσόντων της Πορείας https://www.berlin.de/ba-pankow/politik-und-verwaltung/aemter/strassen-und-gruenflaechenamt/gruenflaechen/artikel.1210917.php ). Εδώ είναι θαμένοι οι 255 νεκροί διαδηλωτές, ανάμεσά τους και παιδιά, της επανάστασης των ξυπόλητων του 1848. Ζητούσαν ψωμί , παιδεία και σύνταγμα.
Στη γωνία του νεκροταφείου έχει στηθεί το μνημείο του Κόκκινου Ναύτη. Το ναυτικό στάθηκε στη μερια των κομμουνιστών διαδηλωτών στην επανάσταση του 1919.
Εδώ είχαν φτιαχτεί και οι τάφοι των Λούξεμπουργκ και Λίμπκνεχτ, αλλά η σοσιαλημοκρατική κυβέρνηση που τους είχε εκτελέσει αρνήθηκε την τιμητική ταφή. Η ταφή τους έγινε στο Κεντρικό Νεκροταφείο από όπου και οι φωτογραφίες σου. Γύρω από τους τάφους τους δημιουργήθηκε το Μνημείο των Σοσιαλιστών. Το πρώτο μνημείο είχε φτιαχτεί από τον διάσημο αρχιτέκτονα Μις φαν ντερ Ρόχε τη δεκαετία του 30. Ο Εβραίος Μις πρόλαβε να τη κοπανήσει στην Αμερική. Το μνημείο καταστράφηκε από τους Ναζί. Το σημερινό μνημείο είναι καινούργιο (1950) της ΛΔΓ.
Ευχαριστώ πολύ. Ολόκληρη πραγματεία! Και προφανώς τα περισσότερα (για να μην πω όλα) δεν τα ήξερα.
Διαγραφή