Πάρκινγκ ΑμεΑ

Θα μπορούσα να το βάλω και σαν κουίζ αλλά έτσι κι αλλιώς είναι πανεύκολο. Όχι το τι δείχνουν οι παραπάνω φωτογραφίες. Νομίζω πως φαίνετ' εύκολα. Θέσεις για στάθμευση αυτοκινήτων αναπήρων δίπλα σε τουαλέτες σε αυτοκινητόδρομους. Το ζήτημα δεν είναι αυτό. Αλλά σε ποιο μέρος ή μάλλον σε ποια χώρα είναι τραβηγμένη η κάθε μία. Ή μάλλον ας το πάρω αλλιώς. Η μια είναι στην Ελλάδα κι άλλη στο εξωτερικό. Ας αφήσουμε το ποια συγκεκριμένη χώρα. Ομοιότητες και διαφορές είναι το ζητούμενο.

Η ομοιότητα είναι πως και οι δυο είναι χωροθετημένες ακριβώς δίπλα στις τουαλέτες. Ώστε ο ανάπηρος να πρέπει να μετακινηθεί στη μικρότερη δυνατόν απόσταση. Κι είναι λογικό. Ειδικά αν η μετακίνηση πρέπει να γίνει με αμαξίδιο (μην γράψω καροτσάκι και με κράξει πάλι η κόρη μου 😀). Η κατασκευή όμως του χώρου είναι τελείως διαφορετική. Γιατί το να πεις πως εδώ είναι θέση για ΑμεΑ δεν φτάνει. Πρέπει να υπάρχει κι η προσβασιμότητα (που έχω ξαναγράψει). Κι αυτή δεν ξέρουμε πώς να την πετύχουμε στην Ελλάδα.

Βλέπουμε στην πρώτη φωτογραφία πως το πεζοδρόμιο δίπλα στη συγκεκριμένη θέση έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί. Υπάρχει μεν σαν όριο όμως είναι χαμηλωμένο τόσο που έχει γίνει ένα με το δρόμο (και το μέρος που θα έχει σταματήσει τ' αυτοκίνητο). Κι έτσι ο ανάπηρος μπορεί να φτάσει στη ράμπα για την τουαλέτα που υπάρχει πιο μετά απ' όπου τον βολεύει.

Αντίθετα. στη δεύτερη, είναι σχετικά χαμηλωμένο ένα μικρό κομμάτι στα δεξιά. Άρα αν ο ανάπηρος κινείται μόνος του (και ξέρω πολλές τέτοιες περιπτώσεις που οδηγούν μεν αλλά χρησιμοποιούν καρότσι για να μετακινηθούν εκτός αυτοκινήτου) πρέπει να κάνει το γύρο του αυτοκινήτου, να φτάσει στο συγκεκριμένο σημείο, να ευθυγραμμιστεί (αφού το πλάτος είναι τσίμα τσίμα) και να κάνει μια επιπλέον προσπάθεια ώστε οι ρόδες ν' ανέβουν τα πέντε αντί τα 10 εκατοστά. Τόση παραχώρηση.