TNT Skypak 2

Με το που μπήκε ο Γενάρης του 86 δεν υπήρχε πια η παλιά Ταχυδέμα ΕΠΕ. Η Ταχυδέμα Ιντερνάσιοναλ ΕΠΕ είχε πάρει τη θέση της και με διακριτικό τίτλο TNT Skypak. Υπήρχε κάπου και μια TNT Skypak Hellas που ήταν η εταιρία που ήθελε ο όμιλος ν' ανοίξει στην Ελλάδα, την ίδρυσε το 84 αλλά τελικά αποφάσισαν πως δεν βολεύει να τη στήσουν απ' το μηδέν κι έτσι έδωσαν σε μας την αντιπροσωπεία να την κάνουμε να φτουρήσει η δουλειά και μετά να μας εξαγοράσουν (όπως και έγινε). Στην αρχή στην καινούρια εταιρία προσλήφθηκαν λίγοι (ο διευθυντής της, βεβαίως, πρώτος) και σιγά σιγά κι οι υπόλοιποι, άσχετα αν δουλεύαμε όλοι κανονικά. Εγώ επίσημα ξεκίνησα στα μέσα Φλεβάρη (κι άλλαξα μετά από καμιά δεκαριά μέρες).

Η ΤΝΤ (Thomas Nationwide Transport) ήταν μια μεγάλη διεθνής εταιρία μεταφορών (που ξεκίνησε απ' την Αυστραλία) και είχε δικές της διάφορες σχετικές εταιρίες από αεροπορικές (ANSA) μέχρι κούριερ (τη δική μας) που οι περισσότερες είχαν το ΤΝΤ μπροστά (π.χ. πρακτορείο εφημερίδων, μεταφορές ρούχων από στεγνοκαθαριστήρια μέχρι ταχυδρομεία στην Ολλανδία) - αργότερα άρχισε ενοποιήσεις και εξαγορές κι άλλαξαν τα πράγματα. Το χρώμα της Skypak τότε ήταν το κίτρινο (αργότερα έγινε πορτοκαλί) κι έτσι το αυτοκίνητο που αγοράσαμε βάφτηκε κίτρινο ενώ παραγγέλθηκαν κίτρινα μπουφάν και καπέλα (που μοιράστηκαν σε πελάτες αλλά και στο προσωπικό) μπλούζες κίτρινες και άλλα σχετικά διαφημιστικά. Σήμα ένα ανθρωπάκι μ' ένα βαλιτσάκι στο χέρι μπροστά από ένα αεροπλάνο. Φόρεσα λοιπόν τα σχετικά με τα χρώματα της εταιρίας και με φωτογράφησαν σε διάφορα εμβληματικά σημεία της Αθήνας και στάλθηκε ένα δελτίο ενημέρωσης στο παγκόσμιο δίκτυο της μαμάς εταιρίας πως έχουν πια πλήρη εξυπηρέτηση στην Ελλάδα.

Η εταιρία είχε διεθνώς παρουσία σε καμιά 150αριά χώρες. Και στις αραβικές και στο Ισραήλ και στις σοσιαλιστικές και παντού. Σε κάποιες μάλιστα ήταν η μόνη κούριερ που παρέδιδε εκεί. Απ' αυτή την άποψη είχαμε πλεονέκτημα απέναντι στην DHL που κυριαρχούσε τότε. Και σιγά σιγά της παίρναμε πελάτες. Κάναμε βέβαια και διακίνηση εντός Ελλάδας, αυτό ήταν ένα κομμάτι που δεν το αποχωριστήκαμε. Ο αντιπρόσωπος της Θεσσαλονίκης δεν είδε με καλό μάτι αυτές τις αλλαγές, προτίμησε να δουλεύει μέσα στην πόλη κι έτσι σταμάτησε η συνεργασία. Στη θέση του αντιπροσώπου αποφασίστηκε ν΄ ανοιχτεί γραφείο της εταιρίας. Βρέθηκε ο χώρος, υπεύθυνη του γραφείου η ιδιοκτήτρια του χώρου 😀 και βρέθηκα εγώ στη Θεσσαλονίκη να τους ενημερώσω για το πώς γίνεται η δουλειά (πώς ετοιμάζουμε τα πράγματα, τι πρέπει να προσέχουμε κλπ). Γνωρίζομαι με την Κατερίνα και την οικογένειά της (που όλοι βοηθούσαν να στηθεί το γραφείο) και κάποια στιγμή κουμπαριάσαμε κιόλας!

Το επιβλέπων κέντρο για μας στην Ελλάδα βρισκόταν στο Μπαχρέιν, στο γραφείο Μέσης Ανατολής αν και η μητρική εταιρία (αυτή που είχε ιδρύσει την αδρανοποιημένη εταιρία στην Ελλάδα) ήταν απ' την Ολλανδία. Αυτό μας δημιουργούσε διάφορα προβλήματα. Από τα κεντρικά προωθούσαν τη δρομολόγηση των αποστελλόμενων αντικειμένων μέσω Λονδίνου (εκεί στέλναμε με φορτωτική τα πράγματα) ενώ εμείς θα προτιμούσαμε να γίνεται μέσω Βρυξελλών (εκεί ήταν το κέντρο μεταφόρτωσης - χαμπ HUB - της Ευρώπης). Το δύσκολο ήταν πως (τότε) δεν υπήρχαν βολικές πτήσεις για Βρυξέλλες.

Έγινε προσπάθεια να μπει ιδιωτικό αεροπλάνο που να παίρνει τα πράγματα απ' την Αθήνα, να σταματάει και να φορτώνει και στη Βιέννη και μετά να καταλήγει στις Βρυξέλλες και το αντίστροφο για την επιστροφή. Αυτό έδινε τεράστιο πλεονέκτημα χρόνου, θα μπορούσαμε να παραδώσουμε στην Ευρώπη την επόμενη μέρα, ενώ από την Ευρώπη κάποια θα παραδίδονταν στην Αθήνα την επόμενη και κάποια τη μεθεπόμενη (αφού το αεροπλάνο έφτανε μεσημέρι στο Ελληνικό που ήταν το αεροδρόμιο).

Για καμιά βδομάδα λειτούργησε έτσι το αεροπλάνο και ξαφνικά μας ειδοποιούν από την ΥΠΑ (Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας) να σταματήσουμε μιας και η μεταφορά αυτή ήταν εμπορευματική και τις εμπορευματικές μεταφορές τις είχε αποκλειστικά η Ολυμπιακή. Διαπραγματεύσεις που κράτησαν καμιά δεκαριά μέρες χωρίς θετικό αποτέλεσμα για την εταιρία μας. Όσο κράταγαν οι διαπραγματεύσεις μπήκε ένα άνθρωπος που ταξίδευε μέχρι το Μόναχο με τη Λουφτχάνσα (συνοδεύοντας τους σάκους με τα πράγματα) κι από κει τον έπαιρνε το αεροπλανάκι της Βιέννης, τον πήγαινε στις Βρυξέλλες, τον έπαιρνε πίσω και επέστρεφε με την Όστριαν. Τη διαδρομή την έκανα δυο φορές (και μια η Μαρία).

Κάποια στιγμή μετακομίζει το χαμπ της Ευρώπης απ' τις Βρυξέλλες στην Κολονία. Αυτό βόλευε μια χαρά. Στέλναμε τα πράγματα (με κούριερ - με άνθρωπο δηλαδή που τα συνόδευε σαν αποσκευές) με την βραδινή πτήση για Ντίσελντορφ (που έφευγε αργούτσικα, μετά τις 7 το βράδυ). Τον έπαιρνε άνθρωπος της εταιρίας και τον πήγαινε στην Κολονία (που είναι κοντά), έμενε αυτός σ' ένα ξενοδοχείο και το πρωί άνθρωπος και πράγματα στην πτήση της Ολυμπιακής από Ντίσελντορφ για Αθήνα που έφτανε κατά το μεσημέρι. Κούριερ βρέθηκαν δυο - τρεις φοιτητές που το έκαναν εναλλάξ κι έπαιρναν 25 μάρκα σε κάθε ταξίδι (και κάποια λεφτά από δω που δεν θυμάμαι πόσα ήταν).

Οι δουλειές πήγαιναν καλά. Για να βελτιώσουμε τους χρόνους μπήκε κούριερ και για Κύπρο (ή μάλλον από Κύπρο) και για Λονδίνο. Για το Λονδίνο η αναχώρηση ήταν στις 9 το πρωί κι η επιστροφή στις 7 το απόγεμα. Όποιος πήγαινε ίσα που προλάβαινε να βγει απ' τ' αεροπλάνο, να δώσει τα χαρτιά που είχε για τα πράγματα που συνόδευε (αν θα προλάβαινε να τα δει να βγαίνουν απ' τον ιμάντα με τις βαλίτσες δεν ήταν σίγουρο) και να ξαναμπεί στο αεροπλάνο για επιστροφή. Κι αυτοί δεν πληρωνόντουσαν. Αλλά αν έκαναν κάποια τέτοια μέσα στη βδομάδα, μετά έπαιρναν Σαββατοκύριακο μιας και αυτός που έφευγε Σάββατο πρωί δεν είχε νόημα να γυρίσει την ίδια μέρα, επέστρεφε την επόμενη.

Λίγο πριν φύγω απ' την εταιρία (που θα τα πούμε σε επόμενο) είχαμε και τέταρτη αποστολή, κατευθείαν προς Μπαχρέιν αυτή. Εδώ ενώ τα πράγματα ταξίδευαν σαν αποσκευές, δεν υπήρχε άνθρωπος να τα συνοδεύει. Είχαν συμφωνήσει από τα εκεί γραφεία με την εταιρία και ο σάκος με τα (ελάχιστα) αντικείμενα ταξίδευε μόνος του!