Τουρκία: Συντελεστές ΦΠΑ

Η συζήτηση για τους συντελεστές ΦΠΑ επανέρχεται. Να τι θα γίνει με τα ιδιωτικά σχολεία, να η αύξηση που έρχεται σε κάποια νησιά (που υπήρχε πρόβλεψη για μείωση για να ενισχυθούν που έχουν αυξημένα μεταφορικά αλλά αυτό γινόταν και για νησιά που μόνο αδικημένα δεν μπορεί να τα πει κανένας, όπως η Μύκονος που έγινε εμβληματική για την αύξηση σε όλους, που τελικά αποφασίστηκε να γίνει ξεδιάλεγμα). Γενικά, οι συντελεστές ΦΠΑ που έχουμε στην Ελλάδα είναι απ' τους ψηλούς. Πάνω απ' το 23% που είναι ο κανονικός συντελεστής είναι μόνο 6 χώρες (Ουγγαρία 27%, Δανία, Κροατία, Σουηδία με 25%, και Φινλανδία, Ρουμανία 24%) κι άλλες 3 στη δική μας κατηγορία, πάει να πει το 1/3 των χωρών της ΕΕ.

Διόρθωση μυωπίας, μήνες μετά

Πέρασε κάμποσος καιρός  από τότε που έκανα την επέμβαση για τη διόρθωση της μυωπίας μου. Πάνω από τέσσερις μήνες. Ας γράψω το πώς πήγε η όλη ιστορία αυτούς τους μήνες, για να κλείσω το θέμα. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Πώς είμαι σήμερα; Μια χαρά. Βέβαια, ακόμα δεν έχω συνηθίσει πλήρως πως δεν φοράω γυαλιά. Ειδικά το πρωί που ξυπνάω. Επί σαράντα και βάλε χρόνια, με το που ξύπναγα η πρώτη μου κίνηση ήταν να βάλω τα γυαλιά μου (εκτός απ' τις εποχές που κοιμόμουνα με τους φακούς οπότε έπρεπε να ρίξω σταγόνες για να ανοίξουν τα μάτια μου). Τώρα ξυπνάω και βλέπω κανονικά. Ήταν κάτι που το είχα ξεχάσει. Να θέλω να δω το ρολόι μέσ' τη νύχτα π.χ. και να μην χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο πρώτα.

Μετονομασίες Υπουργείων

Άλλο πράγμα είχα στο νου μου να βάλω σήμερα, αλλά η επικαιρότητα ξαναφέρνει στην επιφάνεια ένα θέμα για το οποίο έχω ξαναγράψει στο παλιό μου μπλογκ. Με τον ίδιο τίτλο. Μόνο που τότε επικεντρώθηκα στο επείγον του πράγματος (έγινε μέσα στις εξετάσεις και τα αποτελέσματα) ενώ μπήκαν και άλλα σχετικά - άσχετα. Σήμερα, θέλω να πω λίγο για την ιστορία και να προβληματιστώ (εγώ κι οι υπεύθυνοι, που μιας και σίγουρα δεν με διαβάζουν, δεν πρόκειται να προβληματιστούν :) ). Αφορμή η νέα μετονομασία του υπουργείου στο οποίο δουλεύω, το υπουργείο παιδείας και κάτι άλλο.

Χορός των ποτηριών

Πρόσφατα βρέθηκα στην Οχρίδα. Την πόλη. Που βρίσκεται πάνω στην ομώνυμη λίμνη. Για την πόλη θα τα πούμε άλλη φορά. Για σήμερα κάτι σύντομο που μ' εντυπωσίασε. Τις μέρες που ήμασταν εκεί, πέσαμε λίγο πριν την έναρξη του τοπικού φεστιβάλ. Στα πλαίσια αυτά, έγινε μια παρέλαση από ομάδες διαφόρων χωρών: της Ουγγαρίας, της Σλοβακίας και μια ακόμα που έγραφε "Кипар". Να το διαβάσω τα κατάφερα (είχα μάθει να αναγνωρίζω τα κυριλλικά πριν από πολλά χρόνια). Κιπάρ. Αλλά ποια χώρα ήταν; Εν πάση περιπτώσει, λίγο αργότερα πέσαμε σε παρουσίαση χορών. Ωραία ήταν, πιο εντυπωσιακό απ' όλα ένας χορός απ' τους Κιπάρ. Η μουσική μου θύμισε Ελλάδα. Και έκανα τη σύνδεση. Κύπρος. Αυτό ήταν. Μόνο που οι χορευτές, δεν μου φάνηκαν και πολύ Κυπραίοι. Χώρια που όταν τους άκουσα μάλλον δεν μιλούσαν κυπραίικα. Πάντως ο χορός τους εντυπωσιακός.

Σκόπια, τα αγάλματα

Το κέντρο των Σκοπίων είναι γεμάτο αγάλματα. Για ό,τι φανταστεί κανείς. Στην περιήγησή μςα στο κέντρο ο πρώτος σταθμός ήταν η κεντρική πλατεία της πόλης Πηγαίνοντας πήραμε μια γεύση αν και αυτό που δεσπόζει από μακρυά είναι με το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου: ένα συντριβάνι με μια ψηλή κολόνα στη μέση πάνω στο οποίο υπάρχει το άγαλμα. Έτσι που να φαίνεται από παντού.

Σκόπια

Αφήσαμε το Βελιγράδι κι ο δρόμος της επιστροφής συνεχίστηκε. Τελευταίος σταθμός αυτού του ταξιδιού τα Σκόπια. 440 χλμ περίπου υπολογίζαμε κάπου 5 ώρες (είχαμε πάλι σύνορα), δεν μας φαίνονταν και τόσο πολλές, ας είναι καλά οι αυτοκινητόδρομοι που υπάρχουν στο μεγαλύτερο μέρος (κάπου 100 χλμ. δεν έχουν τελειώσει ακόμα). Φτάσαμε στα Σκόπια νωρίς, αλλά όχι όσο υπολογίζαμε. Λίγο η κίνηση στους δρόμους, λίγο τα σύνορα, μια καθυστέρηση την είχαμε. (Στη φωτογραφία η Βουλή).

Βελιγράδι

Το Βελιγράδι το είχαμε ξαναδεί όλοι. Έτσι ήταν ένας σκέτος ενδιάμεσος προορισμός, χωρίς να καίγεται κανένας να δει πώς είναι αφού το ξέραμε. Λέγαμε να πάμε για να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα στο κάστρο πάνω απ' τη συμβολή του Σάββα με τον Δούναβη αλλά ήμασταν αρκετά κουρασμένοι κι έτσι χαλαρώσαμε για τα καλά στα κρεβάτια μας.

Λίμνες Πλίτβιτσε 3

Συνέχεια 3. Το πάρκο, ήταν ανεπανάληπτη εμπειρία. Ο καιρός ήταν με το μέρος μας, ζεστός αλλά όχι πολύ, όχι βροχές κι ομίχλες, μόνο όση υγρασία έβγαζαν τα νερά που μας περιέβαλαν. Βέβαια, θα το απολαμβάναμε ακόμα περισσότερο αν πηγαίναμε σε δυο μέρες και κάναμε ένα κομμάτι της διαδρομής κάθε φορά, ώστε να μπορέσουμε να τα δούμε με την ησυχία μας και την άνεσή μας.

Λίμνες Πλίτβιτσε 2

Λίμνες Πλίτβιτσε, μέρος 2ο. Γιατί προχτές είχα βάλει την αρχή, σήμερα η περιπέτεια συνεχίζεται αλλά οι φωτογραφίες δεν τελειώνουν. Τόση ομορφιά, όσες φωτογραφίες και να μπουν δεν φτάνουν για να την περιγράψουν, οπότε μένουν και για επόμενη φορά.

Λίμνες Πλίτβιτσε

Αυτός που περιέγραψε τις λίμνες σαν "ένα θαύμα της φύσης" δεν υπερέβαλε καθόλου. Πήγαμε για να μείνουμε κάνα δίωρο - τρίωρο. Κάναμε λάθος και μείναμε πάνω από πεντάωρο. Κουραστήκαμε αλλά δεν βαρεθήκαμε. Και χαλαλίσαμε το χρόνο που ξοδέψαμε (αν και θα ήταν καλύτερο, πιο ξεκούραστο και πιο αποδοτικό να τον ξοδεύαμε σε δυο μέρες). Γέμισαν τα μάτια μας απ' όλες τις αποχρώσεις που μπορεί να πάρει το νερό και τ' αυτά μας απ' τον ήχο του όταν τρέχει. Τόσο που όταν απομακρυνθήκαμε μας έλειψε η φασαρία αυτή :)

Τουρκία: Αριάνι

Τι είναι το αριάνι; Γιαούρτι αραιωμένο με νερό. Που συνήθως πίνεται δροσερό. Και στην Τουρκία που συνήθως πίνουν καυτό τσάι, εναλλακτικά έχουν το αριάνι. Αιράν (Ayran) το λένε εκεί και εκτός από σκέτο συνοδεύει και το φαγητό. Αφού έτσι κι αλλιώς δεν πίνουν οινοπνευματώδη, ένα δροσιστικό αριάνι είναι ότι πρέπει να σβήνει την καυτεράδα των μπαχαρικών. Κυκλοφορεί σε μπουκάλια ή σε ποτήρια μιας δόσης. Κι ενώ το τσάι έχει διάφορες τιμές, το αριάνι παντού το είδα 1 λίρα.

Καθρεφτίσματα ημερήσια

Το καθρέφτισμα μπορεί να γίνει όχι μόνο τη νύχτα αλλά και τη μέρα. Πάντα με εξιτάριζε όταν έβλεπα το διπλό αντικείμενο. Απ' τις ασπρόμαυρες ακόμα. Και μιας και προχτές έβαλα νυχτερινές (που έχουν το ιδιαίτερο πως παιχνιδίζουν τα φώτα κι έχει μια μυσταγωγία) να βάλω σήμερα μερικές ημερήσιες για ισορροπία. Όλες πρόσφατες.

Καθρεφτίσματα νυχτερινά

Κάθε φορά που είμαι στη Μυτιλήνη, βγάζω και μια (τουλάχιστον) φωτογραφία τον Άγιο Θεράπη όπως φαίνεται απ' το λιμάνι. Αν είναι μέρα μπορεί και όχι μιας και συνήθως τη μέρα έχω δουλειές αλλά τα βράδια σίγουρα. Είναι πανέμορφα και πολύ περισσότερο όταν είναι ήρεμα τα νερά του λιμανιού (κάτι που το καλοκαίρι είναι συνηθισμένο). Είπα λοιπόν να μοιραστώ μερικές. Δυστυχώς, το εξίσου υπέροχο κτίριο που κάποτε στεγαζόταν το ξενοδοχείο Μ. Βρετάνια δεν φωτίζεται.

Ζαντάρ

Πάσχα ήταν η μέρα εκείνα αλλά εκεί που βρισκόμασταν αρνάκι δεν είχε. Ε, και τι έγινε. Εμείς συνεχίσαμε ακάθεκτοι την εκδρομή μας. Αφήσαμε πίσω μας το Σπλιτ, περάσαμε το Σιμπενίκ και καταλήξαμε στο Ζαντάρ που ήταν ο τελευταίος προορισμός στις Δαλματικές ακτές. Μετά θα προχωρούσαμε προς τα ενδότερα και θα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής.

Αυγουστιάτικο φεγγάρι

Πέρασε κι η πανσέληνος του Αυγούστου. Και μπορεί να μην είδαμε ούτε δυο φεγγάρια τον Αύγουστο ούτε μέσα στο μήνα (αφού η προηγούμενη ήταν την τελευταία μέρα του Ιούλη) ούτε ταυτόχρονα στον ουρανό όπως ήθελε μια μούφα που κυκλοφορεί κάθε χρόνο τέτοια εποχή (λέγοντας πως ο Άρης θα είναι τόσο μεγάλος και άλλες ιστορίες) αλλά πάντα συγκινεί η αυγουστιάτικη πανσέληνος. Κι είπα να φιλοδωρήσω μερικές φωτογραφίες που τράβηξα μιας κι η καινούρια μηχανή είναι καταπληκτική.

Προσφυγικός τουρισμός

Είναι πολλές μέρες που θέλω να γράψω κάποια πράγματα απ' την εμπειρία μου στο νησί αλλά και στη Σμύρνη για το θέμα των προσφύγων που έρχονται καθημερινά. Απ' τις πρώτες μέρες που πήγα. Κι έψαχνα για τίτλο. Σκεφτόμουνα το "άλλοι προσκυνητές"¨το "άλλοι τουρίστες" και διάφορες παραλλαγές. Μέχρι που τις τελευταίες μέρες πριν φύγω από κει είδα σ' ένα κουβά σκουπιδιών μια αφισέτα που δεν την διάβασα, ήμουνα με το αυτοκίνητο, ούτε ξέρω ποιος την είχε βγάλει. Όμως ο τίτλος μου άρεσε, μου έδινε διέξοδο στο πώς να περιγράψω αυτά που είχα στο νου μου και τον οικειοποιήθηκα.

Χταποδάκι

Για άλλο πήγαινα κι άλλο ανεβάζω. Για πανσέληνο τ' Αυγούστου ήθελα να βάλω σήμερα, αλλά έλα που η σύνδεση στο νέτι είναι να την κλαις. Έτσι βάζω μια φωτογραφία που την είχα ανεβάσει αλλά δεν είχα προλάβει να γράψω. Καλοκαίρι και τα πλοκάμια απ' το χταπόδι λιάζονται. Στη Σκάλα Σκαμιάς, στη Λέσβο. Έτοιμα να καταλήξουν στο πιάτο του κάθε καλοφαγά. Συνταγή για χταπόδι ψητό; Κάρβουνα δυνατά να υπάρχουνε και δεν χρειάζεται κάτι άλλο :)

Διέλευση συνόρων με αυτοκίνητο

Τι γίνεται όταν περνάμε τα σύνορα με το αυτοκίνητό μας; Ποια διαδικασία ακολουθείται; Τι χρειάζεται να κάνουμε; Τα απαιτούμενα έγγραφα για να ταξιδέψει ένας άνθρωπος σε ξένη χώρα είναι το διαβατήριο (μερικές φορές και η βίζα) ενώ αρκετές χώρες (όλες την Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και κάμποσες άλλες) δέχονται την ταυτότητα (αρκεί τα στοιχεία του κατόχου να είναι λατινογραμμένα να μπορούν να διαβαστούν και παραέξω). Τι γίνεται όμως με το αυτοκίνητο; Όπως έγραφα παλιότερα, απαραίτητο χαρτί είναι η πράσινη κάρτα, η βεβαίωση δηλαδή ότι το αυτοκίνητο είναι ασφαλισμένο και μάλιστα πως η εταιρία που το ασφαλίζει έχει διεθνή αναγνώριση κι αν συμβεί κάτι θα πληρώσει. Πολλές φορές ζητιέται και η άδεια κυκλοφορίας του αυτοκινήτου ενώ πιο σπάνιο είναι να ελεγχτεί η άδεια οδήγησης (δίπλωμα) του οδηγού. Και η διαδικασία;

Τουρκία: Φόρτιση κινητού

Βρίσκεται κάποιος στο δρόμο και θέλει να φορτίσει το κινητό του, Αν έχει φορτιστή μαζί του ψάχνει να μπει σε κάποια καφετέρια ή άλλο μαγαζί, να παρακαλέσει να του δώσουν κάποια πρίζα και να το φορτίσει για λίγο. Για όσο μπορέσει. Αργότερα βλέπουμε. Και πολλές φορές βλέπουμε κόσμο κολλημένο δίπλα σε πρίζες σε δημόσιους χώρους (αίθουσα αναμονής σε μέσα μεταφοράς π.χ.).

Σαρδέλα, το ελληνικό σούσι

Το σούσι σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια είναι γιαπωνέζικο φαγητό και αποτελείται από ρύζι και ψάρι βασικά ωμό. Και συνήθως αυτό το τελευταίο έχουμε στο νου μας όταν μιλάμε για σούσι οι μη ειδήμονες: το ωμό το ψάρι. Και στην Ελλάδα τέτοιο πράγμα συνηθίζεται. Ίσως όχι σ' όλη την Ελλάδα αλλά στη Μυτιλήνη σίγουρα. Πρόκειται για σαρδέλες που το καλοκαίρι αλατίζονται ένα πρωί και το βράδυ τρώγονται. Χωρίς άλλη επεξεργασία. Αποτελούν αγαπημένο ουζομεζέ.

Ελιά και ντομάτα

Θερινή ραστώνη λέει συνήθως ο Σαραντάκος. "Δεν προλαβαίνω" λέω εγώ. Τρέχω με διάφορα απ' τη μια, κάθομαι με τις ώρες στην παραλία, χωρίς υπολογιστή (αλλά με κινητό) έτσι το μπλογκ μένει άδειο. Χώρια πως σήμερα ταξιδεύω για επιστροφή απ' το νησί. Όμως μου τυχαίνουν κάτι όμορφα. Όπως αυτό. Που κάποιος σκέφτηκε να βάλει μια ντοματιά σε μια γλάστρα που είχε ελιά. Κι έτσι εμφανίζεται το περίεργο φαινόμενο να έχει η ελιά ντομάτες :) Κάτι που πολλοί συνηθίζουν (ή πιο σωστά συνήθιζαν) να συνδυάζουν για φαγητό. Κι έτσι μου προέκυψε το σημερινό. Άντε, βολευτήκαμε και σήμερα!

Κέικ σοκολάτα 3

Το προηγούμενο σοκολατένιο κέικ ανέβηκε δυο φορές. Μια προβληματικό που αποσύρθηκε και ανέβηκε διορθωμένο. Για αποκατάσταση της ισορροπίας να βάλω κι ένα τρίτο σοκοκέικ σερί. Είναι που δεν προλαβαίνω να γράψω κι όλα όσα θέλω. Οι διακοπές τελικά δεν βοηθάνε για παραπάνω δουλειά :)

Κέικ Σοκολάτας (Γεωργίας) διορθωμένο

Κέικ σοκολάτας προχτές, άλλο κέικ σοκολάτας σήμερα. Για πληρότητα :) Αυτή η παραλλαγή είναι της Γεωργίας κι άλλα σχόλια δεν έχω (ούτε φωτογραφία!).

Κι ανέβασα τη συνταγή και μου επισημαίνει φίλη στο φέισμπουκ πως δεν γράφω πόσο αλεύρι θέλει. Τηλέφωνο στην πηγή. Μπα, έχουμε διαφορές. Σοκολάτα δεν έχει; πώς γίνεται; Μα έχει πολύ κακάο. Άσε, θα σου στείλω φωτό της συνταγής με το Βάιμπερ (η τεχνολογία προχωράει), Την πήρα, έκανα τις διορθώσεις και τις προσαρμογές και ιδού το διορθωμένο :)

Κέικ Σοκολάτας (Barbie)

Ένα κέικ απ' τα παλιά. Το 98 ή το 99 που μέναμε στο Διδυμότειχο. Το είχε βρει η Ειρήνη όταν ήταν μικρή σε κάποιο απ' τα περιοδικά που διάβαζε (ή που φυλλομετρούσε). Την είχε εντυπωσιάσει το γεγονός πως ήταν με πολύ κακάο αλλά και απ' το όνομα (της Barbie!) κι έτσι μια μέρα που είχαμε πάει στην Ορεστιάδα (για συνέλευση;) κι είχαν μείνει τα παιδιά μόνα τους στο σπίτι αποφάσισαν να μας κάνουν έκπληξη. Είχαν μαζέψει τα υλικά, χρησιμοποίησαν μίξερ, φούρνο κλπ κι είχαν ετοιμάσει ένα τέτοιο κέικ!
Τώρα που έψαχνα για κάνα κέικ να φτιάξω, το θυμηθήκαμε.

Μελιτζανοσαλάτα

Σκέφτηκα να βάλω σήμερα και την κανονική εκδοχή της μελιτζανοσαλάτας αφού τις προάλλες έβαλα την αγιορείτικη εκδοχή της. Η μια είναι νηστίσιμη αφού το μόνο που έχει είναι λάδι (που αν και φυτικό, δεν είναι νηστίσιμο, δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί το λάδι είναι μπόλικο στην ανατολική Μεσόγειο που θεμελιώθηκε και αναπτύχθηκε ο Χριστιανισμός!) η κανονική έχει μαγιονέζα.
Με την ευκαιρία να ευχηθώ χρόνια πολλά στις Μαρίες, τις Δέσποινες, τις Παναγιώτες και τους Παναγιώτηδες που γιορτάζουν σήμερα. Ιδιαίτερα να ευχηθώ στη μάνα μου και τη γυναίκα μου.

Κεμπάπ, ντονέρ και μπλέξιμο

Τι είναι το κεμπάπ; Κρέας κομμένο σε κιμά και αρωματισμένο με διάφορα μπαχαρικά, αρκετά έντονα. Η λέξη κεμπάπ είναι τούρκικη (προερχόμενη λέει απ' τ' αραβικά) σημαίνει ακριβώς αυτό και έτσι το δίνει και το λεξικό της νέας ελληνικής. Συνήθως το κεμπάπ πλάθεται σε μακρουλά μπιφτέκια που ψήνονται είτε έτσι, σκέτα είτε σε σούβλα και τέτοιες εικόνες δίνει μια αναζήτηση στο γκουγκλ. Γνωστό κεμπαπτζίδικο στην Αθήνα είναι του Θανάση δίπλα στο Μοναστηράκι (αλλά και ο Μπαϊρατκάρης και ο Σάββας απ' απέναντι έχουν και κεμπάπ). Συνταγή για (γιαουρτλού) κεμπάπ έχω δώσει κι εγώ ενώ αυτό της φωτογραφίας είναι ένα Άδανα κεμπάπ που έφαγα πρόσφατα στην Πέργαμο.

Μελιτζανοσαλάτα Αγιορείτικη Γιαννάκη

Πάνε κάμποσα χρόνια που είχα βρεθεί στη Σαλονίκη. Ο Γιαννάκης προσφέρθηκε να φτιάξει μελιτζανοσαλάτα. Πιάνει τη μελιτζάνα και τη βάζει όπως ήταν στο μάτι της κουζίνας και την ψήνει γύρω - γύρω. Μετά προσθέτει και μερικά ακόμα υλικά και γίνεται μια καταπληκτική σαλάτα. Κράτησα τη συνταγή κάπου και προχθές τη θυμήθηκα ξαφνικά! Με την ευκαιρία, να ευχηθώ και χρόνια πολλά στην Κατερίνα (του) για αύριο :)

Μελιτζανοκεφτέδες

Πολλές φορές είχα δοκιμάσει μελιτζανοκεφτέδες σε μαγαζιά, για μεζέ. Κάποια στιγμή αποφάσισα να τους φτιάξω. Είχα συνταγή. Την ακολούθησα (μαζί με τη Μαρία βέβαια) και τους έφτιαξα και στο σπίτι. Υπέροχοι βγήκανε.

Σίμπενικ

Πήγαμε και στο Σίμπενικ (Šibenik). Σε αντίθεση με τις άλλες πόλεις που επισκεφτήκαμε μέχρι τώρα στις ακτές της Αδριατικής, η πόλη δεν ιδρύθηκε από τους Έλληνες, τους Ιλλυριούς ή τους Ρωμαίους, αλλά από τους Κροάτες, τον 10ο αιώνα κι είναι η αρχαιότερη Κροατική πόλη.

Ιμάμ, αλλά όχι μπαϊλντί!

Για το ιμάμ είχα βάλει τη συνταγή πριν δυο σχεδόν χρόνια. Πού το ξαναθυμήθηκα; Πάλι καλοκαίρι, πάλι οι μελιτζάνες στο φόρτε τους, πάλι στο χωριό, πάλι να φτιάξουμε ιμάμ. Αλλά λάιτ. Η μάνα μου επιμένει σ' αυτό, λίγο γιατί έχει χοληστερίνη και τα πολλά τηγανητά δεν κάνουν καλό, λίγο γιατί είναι πιο εύκολο, το έχει καθιερώσει. Και μιας και η εκδοχή αυτή είναι πιο ελαφριά, θέλει πολύ ζόρι για να καταφέρεις να σκάσεις, να μπαϊλντίσεις. Έτσι, την ονόμασα ιμάμ αλλά όχι μπαϊλντί :)

Δρόμοι στην Τουρκία

Όπως έγραφα στο προηγούμενο, το παρεδώσε μου με τους δρόμους της Τουρκίας αρχίζει το 97 - 98. Τότε είχα δει κάποια κομμάτια αυτοκινητόδρομου, αλλά επίσης και πολλά χιλιόμετρα με απλούς δρόμους. Με κακό οδόστρωμα κάτω, αρκετές λακκούβες μπαλωμένες όπως όπως. Με δυο λουρίδες, μια πήγαινε και μια ερχόταν. Σε κάποια σημεία υπήρχε και μια τρίτη, Που πότε δινόταν στους μεν και πότε στους δε. Κι αυτό ήταν αιτία πολλών ατυχημάτων γιατί δεν είχαν και πολύ το νου τους πως τώρα η λουρίδα που βρίσκονταν είχε δοθεί στους απέναντι κι έτσι βρισκόντουσαν δυο αυτοκίνητα στην ίδια λουρίδα που κινιόντουσαν αντίθετα. Οι συνέπειες εύλογες.

Αυτοκινητόδρομοι στην Τουρκία

Το 1997 είχαμε πάει βόλτα απ' το Διδυμότειχο που υπηρετούσα στις Καστανιές κι εκεί επισκεφτήκαμε το ελληνικό συνοριακό φυλάκιο. Η επίσκεψη επιτρεπόταν κι όχι μόνο αυτό αλλά μας ξεναγούσαν κιόλας και μας ανέβαζαν και στο πάνω μέρος απ' όπου μπορούσες να δεις ένα μεγάλο μέρος των "απέναντι", της Τουρκίας δηλαδή. Φαινόταν η Αδριανούπολη και πίσω ο μεγάλος αυτοκινητόδρομος που ένωνε (κι ακόμα ενώνει δηλαδή) την Κωνσταντινούπολη με τη Βουλγαρία. Κι ένας δόκιμος που ήταν εκεί, θέλοντας να μειώσει τον "εχθρό" μας είπε πως ναι, είναι ένας μεγάλος δρόμος αυτός που φαίνεται αλλά τους τον έφτιαξαν οι Γερμανοί και για τη χρήση του πληρώνουν διόδια! Δεν ξέρω από ποιο μέρος ήταν το δοκίμι και πού είχε κυκλοφορήσει, αλλά την εποχή εκείνη (και πολλά χρόνια πριν) στην Ελλάδα πληρώναμε διόδια κι ας μην μας είχαν φτιάξει αυτοκινητόδρομους (και στην περίπτωση Κορίνθου - Πατρών ή στα Τέμπη αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα, έστω κι αν γίνονται έργα). Κι εμείς που για να πάμε απ' την Αθήνα στο Διδυμότειχο και πληρώναμε και ταλαιπωρούμασταν στο δρόμο γελάγαμε, αλλ' από μέσα μας να μην τον προσβάλουμε.

Τόποι στην ποίηση του Ν. Καββαδία

Ο Νίκος Καββαδίας είναι ποιητής που έγινε ιδιαίτερα γνωστός απ' τις μελοποιήσεις των ποιημάτων του (για παράδειγμα το Θ. Μικρούτσικος έχει ασχοληθεί με το "Σταυρό του Νότου" τρεις φορές!). Δούλεψε χρόνια στα καράβια, γυρίζοντας όλο τον κόσμο και στην ποίησή του αναφέρει πολλά απ' τα μέρη που πέρασε. Κάποια απ' αυτά τα μέρη είναι γνωστά και εύκολα αναγνωρίσιμα ενώ άλλα δεν πάει ο νους μας πού βρίσκονται. Πολύ περισσότερο που κάποιοι τόποι έχουν αλλάξει όνομα σήμερα ή ο τρόπος που γράφονται είν' αυτός με τον οποίο τους λένε οι ναυτικοί, που δεν προσέχουν και πολύ τους κανόνες και την ορθοφωνία :). Πριν λίγο καιρό βρήκα μια καταπληκτική δουλειά: Κάποιος είχε καθίσει και καταγράψει όλους του τόπους που αναφέρονται στα ποιήματα αυτά και τους είχε ενσωματώσει στους χάρτες της Γκουγκλ. Με στοιχεία, σε ποιο ποίημα και σε ποιο στίχοαναφέρεται το κάθε μέρος. Μ' άρεσε πολύ κι είπα να το κοινοποιήσω.

Κουλουράκια κανέλας Δέσποινας

Αφού ευχηθώ χρόνια πολλά στη Μαρία (μου) που σήμερα έχει γενέθλια, ας πως λίγα πράγματα για τα κουλουράκια αυτά. Εμένα, τα αγαπημένα μου κουλούρια έχουν γίνει τα μουστοκούλουρα. Τι γίνεται όμως όταν δεν έχεις πετιμέζι; Αυτό έπαθα τώρα το καλοκαίρι στο χωριό (αν και βρήκα στη Σμύρνη και θα επανέλθω στα κλασικά την άλλη βδομάδα). Όμως είχε φτιάξει κάτι παρόμοιο η μάνα μου, κουλούρια κανέλας τα είπε. Τη συνταγή της την είχε δώσει η νονά μου. Αλλά την ίδια συνταγή τη είχα ήδη εγώ απ' τη Δέσποινα. Τα δοκίμασα και μ' αρέσανε, ξεφεύγουν απ' τα πασχαλινά που είναι με βούτυρα κι αυγά και δεν μ' ενθουσιάζουν (και που πρέπει να τα παρουσιάσω κάποια στιγμή κι αυτά). Έτσι τα φτιάξαμε (και μάλιστα σε διπλή δόση) αλλά εμείς πιο τεμπέληδες τα προσαρμόσαμε στον αρτοπαρασκευαστή.

Μύδια τηγανητά

Στο χωριό μου παλιά φτιάχναμε τηγανητά τα χτένια. Καταπληκτικός ουζομεζές (κυρίως) αλλά σαν φαγητό. Αλλά γιατί όχι και τα μύδια που είναι παρόμοια; Έτσι, αποφάσισα να τα δοκιμάσω. Και τ' αποτέλεσμα μ' άρεσε. Εννοείται πως μιλάμε για το μέσα μόνο, την ψίχα. Αν θέλεις με το όστρακο δεν τα τηγανίζεις. Τα αχνίζεις.

Τρογκίρ

Το Μεγάλο Σάββατο πρωί πήγαμε μέχρι το Τρογκίρ σε απόσταση 30 χλμ. δυτικά από το Σπλιτ. Μπόλικες φωτογραφίες κι από κει, είπα να τις βάλω όλες σε μια μέρα.

Άδεια κυκλοφορίας

Πέρυσι που έβαλα γκάζι έπρεπε ν' αλλαχτεί (για να ενημερωθεί) η άδεια. Όμως τους είχε τελειώσει το ειδικό πράσινο έντυπο και μούδωσαν ένα σκέτο χαρτί που απλά έχει σφραγίδες. Με την απλή αυτή χάρτινη "άδεια" πέρασα χώρες και χώρες. Τουρκία, Αλβανία, Κροατία, Σερβία κι όχι μόνο. Όμως, σε κάποια σύνορα κόλλησα. Δεν μ' άφησε ο αστυνομικός - ελεγκτής να περάσω. Κι ίσως να τον έψηνα κι αυτόν αλλά για κακή μας τύχη οδηγούσε ο Νίκος. Που το δίπλωμά του το είχε σ' έναν φάκελο μαζί με την άδεια του δικού του αυτοκινήτου. Κι έτσι, μουλάρωσε κι ο συνοριοφύλακας και λέει ή τέτοια ή δεν περνάτε. Και δεν περάσαμε. Ευτυχώς αυτό έγινε σε κομμάτι της διαδρομής που το βάλαμε τελευταία στιγμή, να πάμε να δούμε το Μόσταρ στο ενδιάμεσο για το Σπλιτ, οπότε λίγο μας στοίχισε.

Εκείνο το καλοκαίρι (1974)

Ένα περσινό άρθρο του Σαραντάκου για τα στρογγυλά 40 χρόνια από εκείνο το καλοκαίρι και  ειδικά δυο σχόλια της Κυπραίας Λ και του geobartz με τις δικές τους αναμνήσεις ήταν η αφορμή γι΄αυτή την ανάρτηση. Σκέφτηκα να γράψω πώς βίωσα εγώ τα γεγονότα του πραξικοπήματος και της εισβολής στην Κύπρο, της επιστράτευσης και της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα. Μόνο που πέρασε ο καιρός και το θέμα έγινε ανεπίκαιρο. Έτσι κράτησα τα λίνκια και το έβαλα στο ράφι να το γράψω το καλοκαίρι, τις μέρες εκείνες,

Αστείος συνδυασμός

Αλήθεια, πώς φαίνεται ο παραπάνω συνδυασμός; Πρόσφατα στην περιοχή που μένω άνοιξε ένα καινούριο γραφείο τελετών. Στήθηκε, μπήκαν και λουλουδάκια απέξω, όλα έτοιμα και μπροστά έχει ξεμείνει η ταμπέλα "πάρκιν πελατών" απ' τον προηγούμενο ιδιοκτήτη. Όταν το πρωτοείδα ξεράθηκα στα γέλια. Φαντάζεστε να κρατιέται η θέση για τον πελάτη που (τυπικά) είν' ο πεθαμένος; Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να πει πως πελάτης είν' ο συγγενής που θα πάει να κανονίσει για τα των τελετών. Ίσως, όμως με το που το είδα εγώ γέλαγα με τις ώρες.
Να σημειώσω πως η ταμπέλα για το πάρκιν έχει φύγει πια.

Αιδηψός

Η ιδέα να πάμε Αιδηψό το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος μας είχε έρθει πριν το Πάσχα. Την αφήσαμε για αργότερα, να δούμε αν θα είχαμε δυνάμεις αφού θα είχαμε περάσει το δεκαπενθήμερο του Πάσχα στο δρόμο. Και κάποια στιγμή βλέπει η Μαρία αυτή την αφίσα και το θυμάται αφενός, ενθουσιάζεται αφετέρου. Και κλείνουμε. Με 54€ για τρεις νύχτες.

Ιαματικά λουτρά

Το νερό είναι απ' τους καλύτερους διαλύτες. Λίγες ουσίες του αντιστέκονται. Έτσι, απ' όπου περνάει, κάτι παίρνει μαζί του. Και συνήθως, όσο πιο ζεστό είναι τόσο περισσότερα πράγματα διαλύει. Κι απ' την αρχαιότητα ακόμα είχαν παρατηρήσει πως όταν κάποιος κάνει μπάνια σε κάποια απ' αυτάς τα ζεστά βλέπει βελτίωση στην υγεία του. Και σιγά σιγά τα νερά από κάθε περιοχή βρέθηκε πού μπορούν να γιάνουν τον κόσμο. Όταν το νερό απ' τις θερμές πηγές, που λέγαμε, το χρησιμοποιούμε για μπάνια έχουμε τα ιαματικά λουτρά!

Grexit

Grexit το γράφουν συνέχεια. Την έξοδο της Ελλάδας απ' το Ευρώ εννοούν αυτοί που το γράφουν. Κι ενώ κάποτε γραφόταν ή λεγόταν με πολύ φόβο σήμερα όλο και περισσότερο συζητιέται. Οι περισσότεροι Έλληνες το φοβούνται και τα ΜΜΕ κάνουν ό,τι μπορούν για να τους τρομάζουν. Η δική μου άποψη; Ούτε κρύο ούτε ζέστη, αλλά ποιος με ρωτάει εμένα; Κι ούτε θα έγραφα το σημερινό για να δημοσιοποιήσω την άποψή μου αυτή. Αυτό που θάθελα να κάνω είναι κάποια σχόλια στο να συμφέρει τους άλλους (τους υπόλοιπους συμμετέχοντες στο Ευρώ δηλ.) ή όχι. Δεν είμαι οικονομολόγος, το θέμα είναι πώς τα καταλαβαίνω.

Θερμές πηγές

Το όλο θέμα μου βγήκε από ένα ταξίδι που έκανα στην Αιδηψό. Και μου βγήκε τριπλό. Ένα το σημερινό για τις θερμοπηγές, ένα το επόμενο που θα είναι για τη χρήση τους για ιαματικούς σκοπούς, ε, κι ένα τρίτο για την Αιδηψό την ίδια. Οι φωτογραφίες είναι όλες απ' την Αιδηψό αν και οι αναφορές στα δυο πρώτα θα είναι γενικότερες μιας και οι εμπειρίες μου είναι κι από άλλες περιοχές αλλά δύσκολα να βρω τώρα φωτογραφίες από το αρχείο μου.

Σπλιτ τέλος

Συνέχεια τρίτη.
Σήμερα το πρόγραμμα περιλαμβάνει μπόλικες φωτογραφίες αλλά λίγα λόγια :) Στο ξεκίνημα η πλατεία του Λαού με το ρολόι και τη Σιδερένια Πύλη (που μας έλλειπε απ' τη συλλογή).

Σπλίτ συνέχεια

Δεύτερη συνέχεια.
Tο Σπλιτ σε θαμπώνει απροσδόκητα. Περιμένεις μια τυπική μεσογειακή πόλη για καλοκαιρινό τουρισμό: ηλιόλουστες παραλίες, χαλαρή ζωή, γαλάζιες θάλασσες. Ιδού μια πανοραμική άποψη της πόλης από τα ψηλά. Μπροστά το κτίριο του λιμεναρχείο μας θύμιζε κάπως το κτίριο Παπαστράτου (νυν πανεπιστήμιο) στο Βόλο.