Ζαντάρ

Πάσχα ήταν η μέρα εκείνα αλλά εκεί που βρισκόμασταν αρνάκι δεν είχε. Ε, και τι έγινε. Εμείς συνεχίσαμε ακάθεκτοι την εκδρομή μας. Αφήσαμε πίσω μας το Σπλιτ, περάσαμε το Σιμπενίκ και καταλήξαμε στο Ζαντάρ που ήταν ο τελευταίος προορισμός στις Δαλματικές ακτές. Μετά θα προχωρούσαμε προς τα ενδότερα και θα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής.

Το Ζαντάρ δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Είχε κι αυτό καθεδρικό (ο οκταγωνικός ναός του αγίου Δονάτου, καταπληκτικός όπως τον είδαμε απ' έξω αλλά κούνα δεν δώκαμε να μπούμε μέσα, ούτε στο καμπαναριό ν' ανέβουμε), είχε και δημαρχείο, είχε και πλατείες και στενά αλλά δεν είχε τείχη και τα στενά του δεν ήταν τόσο στενά και εντυπωσιακά. Μάλλον ξεχάσαμε να βγούμε κι απ' την πόρτα της θάλασσας που λένε οι οδηγοί...

Ο οκτάγωνος πυργωτός ναός του Αγίου Δονάτου ( του 9ου αιώνα) με το εντυπωσιακό ρωμανικό καμπαναριό του,

Το Ζαντάρ κατοικείται από τον 7ο π.Χ. αιώνα. Το 1202 της επιτέθηκαν οι σταυροφόροι της Δ' σταυροφορίας για να κονομήσουν το χρήμα που τους ζήταγαν οι Βενετοί για να τους δώσουν πλοία.

Η παλιά πόλη είναι χτισμένη σε μια χερσόνησο, και περιβάλλεται από τείχος και είναι πλήρως οικοδομημένη με μικρά δρομάκια και τριώροφα-τετραώροφα κτίρια, τυπική αρχιτεκτονική μεσαιωνικών πόλεων.

Σήμερα αυτό το μέρος της πόλης δεν είναι προσβάσιμο με αυτοκίνητο. Το σύγχρονο Ζαντάρ εκτείνεται αρκετά και στις δύο πλευρές της παραλίας και το 2011 είχε 75 χιλιάδων κατοίκους.

Είναι πάντως τουριστική πόλη αν και όχι στον κατάλογο της Ουνέσκο.

Ποιος θα αποκρυπτογραφήσει την χρονολογία; Δεν είναι δύσκολο. Το A.D. πάει να πει μετά Χριστόν. Το Μ=1000, D=500, C=100, L=50, X=10, V=5 και I=1. Τα προσθέτουμε όλ' αυτά (τόσες φορές όσες γράφονται) και βγαίνει 1877. Δεν έχει και καμιά αφαίρεση να το κάνει πιο δύσκολο :)

Το να την περπατήσεις όμορφη είναι, έχει τον κολπίσκο που της δίνει έναν άλλον αέρα.

Βέβαια, αν την διαδρομή την κάναμε ανάποδα, θα μας είχαν μαγέψει τα στενάκια. Αλλά όταν είχαμε δει τόσα και τόσα το ένα καλύτερο απ' το άλλο, αυτά τι να μας πούνε.

Τον Άγιο Δονάτο τον είδατε; Να βάλω και μια απογευματινή φωτογραφία του να βρίσκεται :)

Το πραγματικά ιδιαίτερο που έχει το Ζαντάρ είναι η μουσική που ακούγεται στην παραλία. Είναι πρωτότυπη και ανεπανάληπτη αφού δημιουργείται και πεθαίνει στη στιγμή. Δημιουργείται με τον κυματισμό της θάλασσας μέσα από αυλούς. Όταν την ακούσαμε ψάχναμε από πού έρχεται ο ήχος. Κι όταν το συνειδητοποιήσαμε μείναμε ν' ακούμε μαγεμένοι.

Το ηλιοβασίλεμα στο Ζαντάρ είναι πανέμορφο. Όπως κι όπου ο ήλιος βουτάει στη θάλασσα (και δεν χάνεται πίσ' απ' τα βουνά). Κάτσαμε και τ΄απολαύσαμε (συνοδεία της μουσικής), αντέξαμε το κρύο που άρχισε να πέφτει.