Λίμνες Πλίτβιτσε, μέρος 2ο. Γιατί προχτές είχα βάλει την αρχή, σήμερα η περιπέτεια συνεχίζεται αλλά οι φωτογραφίες δεν τελειώνουν. Τόση ομορφιά, όσες φωτογραφίες και να μπουν δεν φτάνουν για να την περιγράψουν, οπότε μένουν και για επόμενη φορά.
Στο πάρκο έχουν γίνει ήπιες επεμβάσεις ώστε να το κάνουν λειτουργικό για επισκέπτες. Έχουν φτιαχτεί π.χ. καφετέριες στους ενδιάμεσους σταθμούς ή τα τρενάκια (ένας τράκτορας που σέρνει δυο βαγόνια πίσω του) για την μετακίνηση των επισκεπτών ώστε να μικραίνουν τον απαραίτητο χρόνο για τη βόλτα.
Κάποιοι πιο ανθεκτικοί ανεβοκατεβαίνουν όλες τις διαδρομές με το πόδι. Κάποιοι άλλοι ακολουθούν τα μονοπάτια που είναι χαραγμένα στο δάσος, ώστε εκτός απ' τα νερά να έχουν και πεζοπορικές εμπειρίες.
Υπάρχουν και οι διάδρομοι από κλαδιά και κορμούς δέντρων για να περπατήσει κανείς πάνω στη λίμνη! Έτσι ξεκινήσαμε κι εμείς το περπάτημα που μας πήγαινε από λίμνη σε καταρράκτη κι από καταρράκτη σε λίμνη.
Πολλά είδαμε,
πολλά φωτογραφίσαμε,
πολλά θαυμάσαμε
Κι επιτέλους, λίγο μετά τις τρεισήμισι κι αφού περπατήσαμε λίγο περισσότερο από 3 χλμ βρεθήκαμε στην αποβάθρα 2. Είχαμε ολοκληρώσει την προγραμματισμένη μας διαδρομή (κοντά 4 χλμ). Τώρα έμενε να πάρουμε το πέραμα να μας περάσει απέναντι στο σταθμό 2 και να τελειώσει η επίσκεψή μας.
Σκεφτήκαμε όμως πως ωραία θα ήταν και μια βόλτα στη λίμνη. έτσι είπαμε να τροποποιήσουμε την προτεινόμενη διαδρομή και να πάρουμε το μεγάλο καραβάκι μέχρι την αποβάθρα 3 και να γυρίσουμε με το ίδιο πίσω. Ίσαμε να μαζευτεί όλη η ομάδα έφυγε το καραβάκι που ήταν δεμένο εκείνη την ώρα, κανένα πρόβλημα περιμένουμε το επόμενο, χρόνο έχουμε. Με το που μπαίνουμε μας σφραγίζει τα εισιτήρια (που δεν μας τα είχε κοιτάξει κανείς μέχρι εκείνη τη στιγμή). Κοιτάω και τι να δω. Πάνω στην εικόνα με το καραβάκι που είχε το εισιτήριο είχε μπει σφραγίδα ακύρωσης.
Δείτε, λέω στους υπόλοιπους, πως δεν θα μας αφήσει να επιστρέψουμε. Συζητάμε να βγούμε, αλλα δεν προλαβαίνουμε γιατί το καραβάκι ξεκινάει. Υπομονή, να δούμε. Και όντως είδαμε. Με το που φτάνουμε στην άλλη άκρη της (μεγάλης) λίμνης, μας βγάζει όλους και μας διώχνει. Βρε καλέ, βρε χρυσέ μου, να γυρίσουμε θέλουμε, τίποτα. 10 λεπτά με το πόδι, λέει, είναι ο σταθμός 1 να πάρουμε το τρενάκι αν θέλουμε για την επιστροφή, στο καραβάκι μια διαδρομή δικαιούμαστε.
Τι να κάνουμε, παίρνουμε το μονοπάτι που μας έδειξε για το τρενάκι. Το είχα δει στο χάρτη πως υπήρχε. Αλλά οι πινακίδες έδειχναν τη διαδρομή Α, τις Κάτω λίμνες. Σ' ένα κρίσιμο σημείο, λίγο μετά που ξεκινήσαμε και περάσαμε πάν' απ' τη λίμνη, έπρεπε να κάνουμε λίγο δεξιά και να πάρουμε την ανηφόρα, αλλά μόνο αν το ήξερες θα έπαιρνες αυτή τη διαδρομή αφού η πινακίδα έδειχνε να πάμε αριστερά. Κι ακολουθούμε την πινακίδα. Κι όλο πάμε κι όλο προχωράμε και τώρα θα δούμε το σταθμό, ύστερα θα τον δούμε, σταθμός πουθενά. Και στο κομμάτι αυτό να έχουν βγει οι λίμνες στο μονοπάτι αλλά ξύλα να μην υπάρχουν να πατήσουμε κι έτσι να τσαλαβουτάμε.
Το χειρότερο; Σ' ένα σημείο υπήρχε πινακίδα μην πας από κει, αλλά κι άλλη μια που έλεγε πως η διαδρομή είν' από κει. Τι να κάνουμε; Σύσκεψη, βλέπουμε κι άλλους που πέρναγαν απ' τ' απαγορευτικό, περνάμε κι εμείς. Όμως, σ' ένα κομμάτι που βρήκαμε επιτέλους διάδρομο, έχουν βγάλει καμία 10αριά μέτρα για αλλαγή. Έχουν βάλει τα πλαϊνά αλλά δεν τον έχουν στρώσει. Έτσι πρέπει να κάνουμε ισορροπία σε δοκό. Όποιος μπορεί. Κι όποιος δεν μπορεί; Περπατάει στο νερό μέχρι το γόνατο :( Δράμα.
Αλλά η ταλαιπωρία αυτή μας αποζημίωσε γιατί μας οδήγησε στον μεγάλο (και μεγαλειώδη) καταρράκτη (περισσότερα στο επόμενο). Τον είδαμε κι άντε για τον σταθμό 1. Που η διαδρομή μέχρις εκεί είναι μια όρθια ανηφόρα. Κι είμαστε κατακουρασμένοι μετά από τόσες ώρες περπάτημα.
Άλλα 3 χιλιόμετρα αυτά (συνολικά απ' την αποβάθρα) και βρισκόμαστε επιτέλους στον σταθμό. Πάλι αναμονή για το τρενάκι, αλλά εδώ την χρειαζόμασταν. Είχαμε μπαϊλντίσει όλοι. Ανηφόρα, ψιλοζέστη, τόσες ώρες περπάτημα, μούσκεμα στον ιδρώτα, μια ανάπαυλα ήταν απαραίτητη. Γιατί ενδιάμεσα είδαμε την τρύπα που ανέβαιναν κάτι σκαλιά και κόβαμε δρόμο, αλλά στο σημείο αυτό δεν υπήρχε πινακίδα που να σου λέει που βγάζει (ήταν εκεί με το απαγορευτικό). Όχι δηλ. πως θα ήταν εύκολο ν' ανέβουμε. Χώρια πως θα χάναμε τον μεγάλο(!).
Τελικά κάναμε τη διαδρομή Η των 4 - 6 ωρών που έλεγε. Από τη μία παρά 10 μέχρι τις 6 και κάτι, ώρες πεντέμιση. Βάλε και από το πάρκινγκ στο σταθμό και πίσω, συνολικά σχεδόν επτά ώρες ήμασταν εκεί και κάπου 8 χλμ περπατήσαμε. Όχι πως είναι πολλά. Αλλά δεν τα είχαμε προγραμματίσει :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.