Τρογκίρ

Το Μεγάλο Σάββατο πρωί πήγαμε μέχρι το Τρογκίρ σε απόσταση 30 χλμ. δυτικά από το Σπλιτ. Μπόλικες φωτογραφίες κι από κει, είπα να τις βάλω όλες σε μια μέρα.

Το θετικό για μας ήταν πως ακόμα δεν είχε ξεκινήσει στο φουλ η τουριστική σαιζόν. Στις ετοιμασίες τους βρήκαμε :)

Πρόκειται για το μεσαιωνικό Τρογκίρ (άλλοτε ελληνική αποικία με το όνομα Τραγούριον, αργότερα λατινικό Tragurium Civium Romanorum, ιταλ., δαλμ. Traù, κροατ. Trogir, ), που είναι μια ιστορική πόλη και λιμάνι στις Δαλματικές Ακτές της Κροατίας. Έχει πληθυσμό περίπου 11.000 κατοίκων. Το ιστορικό τμήμα της πόλης βρίσκεται πάνω σε ένα μικρό νησί κοντά στο νησί Τσιόβο. Το 1997, το ιστορικό κέντρο της πόλης ανακηρύχτηκε από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Είναι δηλαδή κι αυτή μια πόλη που είναι τειχισμένη (το παλιό κομμάτι της). Με τα χαρακτηριστικά στενάκια της. Στο λιθόστρωτο της πόλης απλώνονται υπέροχα παλάτια, αρχοντικά κι εκκλησίες με κυρίαρχο τον πανέμορφο καθεδρικό ναό του Αγίου­ Λαυρεντίου με την απίστευτης ομορφιάς Πύλη Ράντοβαν από τον ομώνυμο μεγάλο Δαλματό γλύπτη και αρχιτέκτονα που έζησε το 13ο αιώνα. Βυθιζόμαστε στο ρομαντισμό και στη γαλήνη κάνοντας ένα άλμα στο παρελθόν, από το οποίο δεν θα θέλουμε να επανέλθουμε.

Πρόκειται για μια πόλη-μουσείο με την πραγματική έννοια της λέξης. Χτισμένη σε μια μικρή χερσόνησο που ενώνεται με τη στεριά με μια γεφυρούλα, περιβάλλεται από οχυρό που δεν εμπόδισε ωστόσο τους Σαρακηνούς, τους Ενετούς, τον στρατό της Αυστρουγγαρίας και τους Γάλλους να επιβάλουν την κυριαρχία τους και να αφήσουν το πολιτιστικό τους στίγμα στον τόπο.

Τον 3ο αιώνα π.Χ., κάτοικοι των Συρακουσών ίδρυσαν αποικία στο νησί Ίσσα (σημ. πόλη Βις), από το οποίο προέρχονταν οι άποικοι που ίδρυσαν την πόλη Τραγούριον, η οποία αναφέρεται και από τους ιστορικούς και γεωγράφους Στράβωνα και Πτολεμαίο.

Το Τραγούριον αναπτύχθηκε σε μεγάλο λιμάνι μέχρι τους ρωμαϊκούς χρόνους, οπότε και άρχισε να την ανταγωνίζεται η δαλματική πόλη των Σαλώνων. Μετά από επίθεση Σλάβων και Αβάρων στην πόλη των Σαλώνων, η οποία καταστράφηκε, οι κάτοικοί της κατέφυγαν στο Τρογκίρ.

Οι γνωστές εικόνες που συναντήσαμε ξανά στην περιοχή με τα λεπτά (αλλά και πολλά) καλώδια για την ηλεκτροδότηση της παλιάς πόλης. Την υπογειοποίηση δεν την έχουν ανακαλύψει.

Αλλά γιατί να μιλάμε για υπογειοποίηση καλωδίων όταν πάνω απ' τα κεφάλια των περαστικών κρέμονται οι μπουγάδες. Το είδαμε και στο Ντουμπρόβνικ ας πούμε, αλλά στο Τρογκίρ ήταν σε πλήρη ανάπτυξη.

Μετά τις κατακτήσεις του Καρλομάγνου, οι δαλματικές πόλεις πέρασαν στα χέρια των Φράγκων. Τον 11ο αιώνα, ιδρύθηκε στο Τρογκίρ επισκοπή, η οποία καταργήθηκε αιώνες μετά το 1828, ενώ το 1107 ιδρύθηκε επίσημα ως αυτόνομη πόλη από τον Ούγγρο βασιλιά Κολομάν. Το 1123, η πόλη κατακτήθηκε και καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από τους Σαρακηνούς.

Ωστόσο, ανέκαμψε σε σύντομο χρονικό διάστημα και γνώρισε μεγάλη οικονομική άνθηση κατά το 12ο και 13ο αιώνα. Το 1242, κατέφυγε εκεί ο Βασιλιάς Μπέλα Δ' της Ουγγαρίας, θέλοντας να ξεφύγει από τους Τατάρους. To 1420 είναι η χρονολογία-αφετηρία για την μακροχρόνια κυριαρχία των Ενετών στην περιοχή. Με την πτώση της Βενετίας το 1797, το Τρογκίρ πέρασε στη δυναστεία των Αψβούργων.

Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, το Τρογκίρ και όλη η Κροατία αποτέλεσε μαζί με τη Σλοβενία, την Κροατία και τη Σερβία το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας, περίοδο κατά την οποία οι Ιταλοί κάτοικοι της πόλης, άλλοτε άρχουσα τάξη και μεγάλη σε πληθυσμό, αναγκάστηκαν να φύγουν προς την Ιταλία.

Κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το Τρογκίρ καταλήφθηκε από την Ιταλία το 1941 και τη Γερμανία το 1943. Απελευθερώθηκε το 1944, αποτέλεσε τμήμα της μεταπολεμικής Γιουγκοσλαβίας μέχρι τη διάλυσή της, οπότε το 1991 ανήκει επίσημα στο κράτος της Κροατίας.

Το Τρογκίρ, λοιπόν, έχει μια συνεχή ιστορία 2.300 ετών, η οποία επηρεάστηκε πολιτισμικά από τους αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους Βενετούς.

Αποτελεί το καλύτερα σωζόμενο ρωμανο-γοτθικό συγκρότημα στην Αδριατική και σε ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, ιδρύθηκε στην πόλη ναυπηγείο, του οποίου η ναυπηγική δραστηριότητα αποτελεί μέχρι σήμερα τη κεντρική βάση της οικονομίας της περιοχής, μαζί με τον τουρισμό, τη γεωργία και την αλιεία.

Και για κλείσιμο μια φωτογραφία που δείχνει τον ουρανό γεμάτο με "ουρές" αεροπλάνων, να τα βλέπουν οι οπαδοί της θεωρίας των ψεκασμών και να χαίρονται (βέβαια, όχι όλοι, αυτοί που θεωρούν πως αυτά γίνονται μόνο για τον περιούσιο λαό θα έχουν πρόβλημα). :)