Λίμνες Πλίτβιτσε 3

Συνέχεια 3. Το πάρκο, ήταν ανεπανάληπτη εμπειρία. Ο καιρός ήταν με το μέρος μας, ζεστός αλλά όχι πολύ, όχι βροχές κι ομίχλες, μόνο όση υγρασία έβγαζαν τα νερά που μας περιέβαλαν. Βέβαια, θα το απολαμβάναμε ακόμα περισσότερο αν πηγαίναμε σε δυο μέρες και κάναμε ένα κομμάτι της διαδρομής κάθε φορά, ώστε να μπορέσουμε να τα δούμε με την ησυχία μας και την άνεσή μας.

Πολύ περισσότερο που στο τέλος, όταν φτάσαμε στον μεγάλο καταρράκτη των 100 περίπου μέτρων (όντως μεγάλος δηλ.) ήμασταν τόσο κουρασμένοι που κάποιοι τον είδαν μόνο από μακρυά, αν και. από μακρυά ήταν που φαινόταν όλο του το μεγαλείο.

Καλύτερη ιδέα θα ήταν ίσως να γίνει η βόλτα σε δυο μέρες. Και περισσότερο χαλαρά για να δει κανείς πράγματα και χωρίς τόση κούραση. Έχει και τραπεζάκια για πικνίκ οπότε μπορεί να γίνει και τέτοιος συνδυασμός.

Η κούραση καθώς και η κακή σήμανση σ' ένα σημείο που λέγαμε είχε και δυσάρεστες συνέπειες καθώς η ισορροπία στα ξύλα δεν ήταν εύκολη για όλους κι έτσι κάποιος βρέθηκε στο νερό.

Δεν έφτανε δε αυτό, είχαμε και την ανηφόρα μέχρι το σταθμό που θα παίρναμε το τρενάκι. Που φτάνουμε εκεί και βρίσκουμε το κυλικείο κλειστό και δεν μπορούσαμε ούτε ένα νερό να πάρουμε να πιούμε.

Η Μαρία είπε να μη το αφήσει να περάσει έτσι αλλά να διαμαρτυρηθεί. Το είπε στους υπαλλήλους που ήρθαν συνοδεία στο τρενάκι κι αυτοί μας είπαν πως ό,τι έχουμε να πούμε να το πούμε στην είσοδο.

Πάμε λοιπόν στην είσοδο και διαμαρτύρεται στον εκεί υπάλληλο ο οποίος της συνιστά να κάνει την καταγγελία της γραπτά. Της έδωσε μάλιστα τη δυνατότητα να τα γράψει σε όποια γλώσσα ήθελε, ακόμα και Ελληνικά και της είπε πως το κείμενο θα διαβαστεί και θα πάρει γραπτή απάντηση στη διεύθυνση που θα δηλώσει.

Τα έγραψε στα αγγλικά και φύγαμε. Κι ήμασταν σίγουροι πως τσάμπα όλη η καταγραφή, αλλά τουλάχιστον εκτονωθήκαμε κάπως.

Γυρίσαμε λοιπόν στο σπίτι μας, πέρασε λίγος καιρός και παίρνει έναν αρκούντως μεγάλο φάκελο. Αποστολέας η διεύθυνση του πάρκου.

Μέσα υπήρχε ένα γράμμα (στα αγγλικά) που έλεγε πως λυπούνται για την ταλαιπωρία, πως υπήρχε πράγματι μονοπάτι στο τέλος που έβγαινε γρήγορα πάνω αλλά είχε μόνο πεζοπορική σήμανση (δηλ. με ένα μαύρο ή δεν θυμάμαι τι χρώμα τετραγωνάκι).

Πως στη διαδρομή που πήγαμε τελικά υπήρχε απαγορευτικό και κακώς πήγαμε (εμείς κι όλοι οι άλλοι) από κει που πήγαμε, αναγνωρίζοντας πως η σήμανση δεν ήταν και τέλεια και πως έχουν ένα μέρος ευθύνης.

Και για συγγνώμην για την ταλαιπωρία έστελναν ένα βιβλίο - οδηγό του πάρκου (που το πουλούσαν όταν ήμασταν εκεί, αλλά δεν είχαμε αποφασίσει να το αγοράσουμε), κάμποσους σελιδοδείκτες με εικόνες και πουλιά από το πάρκο και δεν θυμάμαι τι άλλο αναμνηστικό.
Είπε τίποτα κανείς για τακτ και ευγένεια;

Η ομορφιά του συγκεκριμένου προορισμού ήταν τέτοια που σκέπτομαι πως αν ξαναπερνάμε απ' την περιοχή, να βάλουμε μια στάση ξανά. Καμιά 140αριά χιλιόμετρα απ' το Ζάγκρεμπ είναι, τα μισά σε αυτοκινητόδρομο και τ' άλλα σ' επαρχιακό δρόμο καλής βατότητας.