Σκόπια

Αφήσαμε το Βελιγράδι κι ο δρόμος της επιστροφής συνεχίστηκε. Τελευταίος σταθμός αυτού του ταξιδιού τα Σκόπια. 440 χλμ περίπου υπολογίζαμε κάπου 5 ώρες (είχαμε πάλι σύνορα), δεν μας φαίνονταν και τόσο πολλές, ας είναι καλά οι αυτοκινητόδρομοι που υπάρχουν στο μεγαλύτερο μέρος (κάπου 100 χλμ. δεν έχουν τελειώσει ακόμα). Φτάσαμε στα Σκόπια νωρίς, αλλά όχι όσο υπολογίζαμε. Λίγο η κίνηση στους δρόμους, λίγο τα σύνορα, μια καθυστέρηση την είχαμε. (Στη φωτογραφία η Βουλή).

Κατευθυνθήκαμε προς το "ξενοδοχείο" μας, όπου είχαμε ακόμα μεγαλύτερη καθυστέρηση μέχρι να πάρουμε τα κλειδιά να μπούμε στο διαμέρισμα που είχαμε κλείσει. Που ήταν βασικά χάλι μέσα, ένα νεοπλουτίστικο παρατημένο εσωτερικό, απ' τη φωτογραφία της κουζίνας μπορεί κανείς να καταλάβει. Χώρια που το μπαλκόνι σε κάποια σημεία δεν είχε κάγκελα. Όσο για το "κλειδιά" τρόπος του λέγειν, ένα μαγνητικό για το ασανσέρ μας δώσανε αλλά τίποτα για τη πόρτα. Βέβαια, Το ασανσέρ ήταν, λέει, αποκλειστικό για τον όροφο, άρα δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω!

Το καλό ήταν πως είχε υπέροχη θέα στο ποτάμι (το Βαρδάρη ή ή μήπως να πούμε τον Αξιό; γνωστός και με τα δυο ονόματα στη Βόρεια Ελλάδα) απ' το μπαλκόνι. Λίγο η ταλαιπωρία, λίγο το σπάσιμο, λίγο η θέα, τελικά δεν βγήκαμε να δούμε την πόλη. Να σημειώσω πως σ' όλη τη χώρα, είναι συνηθισμένο να νοικιάζονται διαμερίσματα. Έχω ένα διαμέρισμα στο οποίο δεν μένω (ή δεν μένω συνέχεια). Το βάζω για νοίκιασμα κι έτσι αυξάνεται ο διαθέσιμος αριθμός κρεβατιών.

Η πόλη έχει αντίγραφα από πολλά και διάφορα εμβλήματα άλλων πόλεων και χωρών, Για παράδειγμα: Τα λεωφορεία στα Σκόπια είναι κόκκινα, διώροφα, ίδια με του Λονδίνου. Που περνάνε απ' την "πόρτα Μακεντόνσκα" που είναι ίδια με την αψίδα του θριάμβου του Παρισιού (καλά, το "Μακεδονία" υπάρχει παντού, όλα έχουν αυτό το όνομα).

Τα Σκόπια ήταν ένας ενδιάμεσος σταθμός για ξεκούρασμα μόνο κι όχι προορισμός. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν θ' αξιοποιούσαμε τη στάση μας εδώ, να ρίξουμε μια ματιά στην πόλη, που έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε ξαναδεί. Το μουσουλμανικό παρελθόν και παρόν είναι υπαρκτό στην πόλη. Περπατήσαμε μέχρι το παλιό τούρκικο παζάρι (Стара Чаршија ή Stara Čaršija, Στάρα Τσαρσίγια) το μεγαλύτερο των Βαλκανίων (εκτός Κωνσταντινούπολης βεβαίως). Από τα κτίρια μέχρι τις γυναίκες τις ντυμένες με μαντίλα ή και με φερετζέ, όλα έλεγαν πως το μουσουλμανικό στοιχείο είναι παρόν.

Υπάρχουν και κτίρια σε στιλ Ρώμης ή Βερολίνου (Ράιχσταγ) που ενώ θυμίζουν παλιά είναι πολύ πρόσφατα. 2009 λέει η χρονολογία, αλλά με λατινικούς αριθμούς για να μπερδεύει.

Το υπουργείο εξωτερικών. Με τα κολονάκια του και τ' αγαλματάκια του. Το τι αγάλματα υπάρχουν στην πόλη δεν λέγεται. Αγάλματα για ό,τι φανταστεί κανένας. Τόσα που λέω να τους κάνω ένα ξεχωριστό αφιέρωμα.

Στο Βαρδάρη μπορεί να δει κανείς το Κάτι Σαρκ (επί τρία), κι ας μην είναι πλωτός ο ποταμός. Χτισμένο σε κολώνες και με τσιμέντο, αλλά από μακριά φαίνεται σαν ξύλινο παλιό καράβι.

Θα γίνουν χώροι διασκέδασης ίσως και ξενοδοχεία. Μπορεί εμείς να πέσαμε την εποχή που χτίζονταν, όμως το αποτέλεσμα θα είναι εντυπωσιακό για άλλη μια φορά.

Επίσης, όλο το κέντρο χτίζεται. Πέσαμε και σε έργα στην κεντρική πλατεία, αλλά και παντού ένα γύρω γερανοί που ή έκαναν ανανεώσεις ή έχτιζαν από ξαρχής. Κι όπως λέγεται στα 570 εκατ. ευρώ τα έργα «εξαρχαϊσμού» των Σκοπίων. Ποιος τα πληρώνει όλ' αυτά; Άγνωστο.

Το καλό που υπάρχει είναι πως, για τα δικά μας δεδομένα, η πόλη είναι φτηνή. Και η διαμονή αλλά και το φαγητό. Είχαμε παρκάρει σε πάρκινγκ πίσ' απ' το κοινοβούλιο. Έπρεπε να πληρώσουμε κι η πληρωμή να γίνει σε δηνάρια. Ευτυχώς, υπήρχε δίπλα μια Άλφαμπανκ ν' αλλάξουμε αλλά δεχόταν μόνο χαρτονομίσματα. Κι είναι σύνηθες εκτός απ' την τράπεζα να δέχονται κι αλλού ευρώ αλλά μόνο χαρτονομίσματα. Και τα ρέστα να στα δίνουν σε δηνάρια. Τέλος πάντων, αγοράζουμε μια κάρτα για δυο ώρες και ξεκινάμε τη βόλτα μας. Μας άρεσε δίπλα στο ποτάμι κι είπαμε να πιούμ' ένα καφέ. Αλλά μιας κι είχε περάσει η ώρα πάμε να βάλουμε κάρτα για μια ώρα ακόμα. Πίσω μας είναι παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο. Βάζουμε την καινούρια κάρτα και γυρίζουμε εκεί που είχαν κάτσει οι άλλοι για καφέ.

Όση ώρα κάναμε να πάμε και να γυρίσουμε, καφές δεν είχε παραγγελθεί. Καθόμαστε κάμποση ώρα, παραγγελία δεν μας πήραν. Και βλέπουμε οι διπλανοί να παίρνουν ένα πιάτο που το ζηλέψαμε. Αποφασίζουμε να παραγγείλουμε κι εμείς ένα το ίδιο, πως το λένε τον ρωτάμε, χάμπουργκερ μας το λέει. Ένα τεράστιο χάμπουργκερ συν πατάτες συν σαλάτα. Το πιάτο σκάρτα 2,5€. Μέχρι να τα φέρει, άντε μια κάρτα ακόμα στο αυτοκίνητο. Ο άλλος ακόμα παρκαρισμένος πίσω μας.

Τρώμε και το ευχαριστιόμαστε. Όμως η ώρα περνάει, και ο χρόνος στο πάρκινγκ λήγει και πρέπει κάποια στιγμή να ξεκινήσουμε έχουμε κάμποσα χιλιόμετρα να κάνουμε μέχρι το σπίτι. Πάμε να πάρουμε το αυτοκίνητο κι ο άλλος από πίσω μας δεν έχει φύγει ακόμα (και προφανώς δεν έχει πληρώσει όλες αυτές τις ώρες). Τι να κάνουμε, ρωτάμε στο μαγαζάκι από δίπλα και μας λέει πολύ απλά και πολύ φυσικά πως το αυτοκίνητο θα έχει νεκρά και να το σπρώξουμε για να μπορέσουμε να βγούμε. Και πράγματι. Το τσουλήσαμε, βγάλαμε το δικό μας, μπήκαμε μέσα και φύγαμε :)