Σπλιτ τέλος

Συνέχεια τρίτη.
Σήμερα το πρόγραμμα περιλαμβάνει μπόλικες φωτογραφίες αλλά λίγα λόγια :) Στο ξεκίνημα η πλατεία του Λαού με το ρολόι και τη Σιδερένια Πύλη (που μας έλλειπε απ' τη συλλογή).

Έργα τέχνης. Γευστικά (σε μπλογκ για γεύσεις βρισκόμαστε) αλλά και αισθητικά.

Άνοιγμα των τειχών προς τη θάλασσα κι ο κεντρικός πεζόδρομος του Σπλιτ.

Πώς να καταφέρουμε να βολευτούμε στα στενά; Καλώδια πατενταριστά στον αέρα (όχι, η υπογειοποίηση δεν είναι γνωστή ούτ' εκεί). Κι από εξαερισμό στα μαγαζιά; Τον κάνουμε τελείως πλακέ. Πιο στενό κι απ' ένα ερκοντίσιον (αλλά είναι και πιο χαμηλά).

Και μια εκκλησία που φαινόταν από ψηλά με εντυπωσιακό τρούλο. Και πήγαμε να τη δούμε από κοντά. Και μόνο ο τρούλος ήταν που ξεχώριζε. Σαν εκκλησία ήταν μια σταλιά. Αλλά μέσα σε εμπορικό κέντρο. Και μου θύμισε την παρόμοια περίπτωση του "Μεντιτεράνιαν κόσμος" στη Θεσσαλονίκη.

Βρύσες στα στενά, αλλά και εσπεριδοειδή στους κήπους, ακόμα και σ' αυτό το γεωγραφικό πλάτος.

Οι πλατείες ανάμεσα στα παραδοσιακά κτίρια ήταν πανέμορφες κι έτσι είπαμε να κάτσουμε για καφέ ή μπίρα σ' αυτές.

Ν' αφήσουμε, βρε αδερφέ, την παραλία (παραλίες έχουμε και στην Ελλάδα, ειπώθηκε χαρακτηριστικά. Πάμε μέχρι Φάληρο - Άλιμο και έχουμε κάμποση απ' αυτή την εικόνα).

Το περιστύλιο γεμάτο κόσμο και η ολόκληρη σφίγγα που λέγαμε στην αρχή, φωτογραφημένη από κοντά.

Την ώρα που το αποφασίσαμ' εμείς οι καφετέριες κλείνανε. Και ρίχνω την πρόταση να κάτσουμε στο Λούξορ. Που γράφεται Lvxor. Κάπου υπήρχε προβληματισμός αν θα μπορούμε να κάτσουμε στα σκαλάκια του Περιστυλίου του ανακτόρου, αλλά είχε και τραπεζάκια παραπέρα. Είχε και έναν τύπο με κιθάρα που έπαιζε μουσική κι ήταν μαγευτικά.

Μπαράκια υπήρχαν κι άλλα, αλλά ήταν για ζευγαράκια. Δύσκολα για μεγάλη παρέα όπως η δική μας, αφού έπρεπε να καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, πού να κάτσεις απέναντι και να κλείσεις το δρόμο! Και για κλείσιμο, μια νυχτερινή φωτογραφία απ' τη "χρυσή πύλη" :)