Λίμνες Πλίτβιτσε

Αυτός που περιέγραψε τις λίμνες σαν "ένα θαύμα της φύσης" δεν υπερέβαλε καθόλου. Πήγαμε για να μείνουμε κάνα δίωρο - τρίωρο. Κάναμε λάθος και μείναμε πάνω από πεντάωρο. Κουραστήκαμε αλλά δεν βαρεθήκαμε. Και χαλαλίσαμε το χρόνο που ξοδέψαμε (αν και θα ήταν καλύτερο, πιο ξεκούραστο και πιο αποδοτικό να τον ξοδεύαμε σε δυο μέρες). Γέμισαν τα μάτια μας απ' όλες τις αποχρώσεις που μπορεί να πάρει το νερό και τ' αυτά μας απ' τον ήχο του όταν τρέχει. Τόσο που όταν απομακρυνθήκαμε μας έλειψε η φασαρία αυτή :)

Αφήνουμε τις ακτές και προχωράμε προς τα ενδότερα. Αναχώρηση για την περιοχή των λιμνών Πλίτβιτσε.Ένα τεράστιο εθνικό πάρκο µε µία σειρά 16 λιμνών (και πολλών μικρότερων) στις Δειναρικές Άλπεις σε διαφορετικά επίπεδα που συνδέονται µε μικρούς ή μεγαλύτερους καταρράκτες, είναι ένα θέαµα μοναδικό, μαγικές εικόνες που θα "πάρουμε μαζί µας". Είναι πραγματικά παραμυθένιες, όχι τυχαίο πως οι λίμνες και το ομώνυμο πάρκο, δηλαδή ο χώρος που τις περιβάλλει έχουν ενταχθεί, από το 1979, στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ ως περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.

Το καλύτερο κομμάτι της διαδρομής μας. Όχι δηλ. πως και το Ντουμπρόβνικ δεν ήταν καταπληκτικό. Αλλά το ένα είναι μνημείο των ανθρώπων ενώ το άλλο μνημείο της φύσης. Κι είναι πέρα από περιγραφές. Γιατί άλλο να διαβάζεις για λίμνες και καταρράκτες (έστω κι αν βλέπεις φωτογραφίες) κι άλλο να είσαι μέσα και να περπατάς πάνω τους ή δίπλα τους.

Δυστυχώς την προηγούμενη στο ξενοδοχείο που μείναμε δεν είχαμε ίντερνετ. Δεν είχαν πληρώσει το λογαριασμό μας είπαν, και τους το είχαν κόψει! Ευτυχώς, είχαμε βρει ένα φυλλάδιο στο Σπλιτ κι είχα ψάξει εκεί στο σάιτ του πάρκου. Ο Νίκος είχε ήδη διαβάσει πως καλύτερο κομμάτι είναι οι πάνω λίμνες. Το είδα κι εγώ, βρήκα και διάφορες επιπλέον πληροφορίες (όπως τιμές και ώρες, διαδρομές κλπ) Πρότεινα ν' ακολουθήσουμε την διαδρομή Ε που θα ήταν 2 - 3 ώρες.

Φτάσαμε στην είσοδο 2 του πάρκου στις 12 η ώρα. Άντε να παρκάρουμε, να βγάλουμε εισιτήρια να πάμε στο σταθμό 2 για να πάρουμε το "τρενάκι"¨να μας ανεβάσει στο σταθμό 4. Εκεί μάθαμε πως οι μετακινήσεις γίνονται βασικά κάθε μισή ώρα. Ε, παρά 10 φτάσαμε, μέχρι να χαζέψουμε πώς ήταν το τρενάκι, ήρθε η ώρα να φύγουμε. Η διαδρομή που έκανε ήταν κάνα τέταρτο και ξεκινήσαμε την περιήγηση.

Άνοιξη, αλλά μιας και το πάρκο είναι βορειότερα απ' την Ελλάδα, μόλις κι είχε αρχίσει να φαίνεται η αλλαγή. Η εποχή η καλύτερη, μιας και ναι μεν δεν ήταν όλα τα δέντρα φυλλωμένα αλλ' αυτό ήταν προς όφελός μας γιατί μπορούσαμε να δούμε άνετα απ' την απέναντι πλευρά και να βγάλουμε φωτογραφίες, ενώ αλλιώς θα μας έκοβαν αρκετά τα φύλλα.

Όταν φτάσαμε πάνω είδαμε πως αυτό που μας υπόσχονταν, πως θα περπατάμε πάνω στις λίμνες, ήταν πραγματικότητα κι όχι σχήμα λόγου. Μια απ' τις ήπιες παρεμβάσεις που έχουν γίνει είναι να φτιαχτούν διάδρομοι για να μπορούν οι επισκέπτες να μετακινούνται με ασφάλεια αλλά συγχρόνως ν' απολαμβάνουν χωρίς να ενοχλούν.

Πληροφοριακές πινακίδες υπήρχαν παντού. Να σου υποδεικνύουν τη διαδρομή, να σε πληροφορούν πού βρίσκεσαι αλλά και για το τι βλέπεις.

Καθώς τα νερά ρέουν στα ασβεστολιθικά πετρώματα της περιοχής συγκεντρώνονται σε μικρές ή μεγαλύτερες κοιλότητες. Με το πέρασμα των χρόνων τα ιζήματα που μεταφέρουν συγκεντρώνονται εκεί που συναντούν εμπόδια, δημιουργούν φυσικά φράγματα που με τη σειρά τους δημιούργησαν μια σειρά από πανέμορφες λίμνες με σπηλιές και καταρράκτες.

Οι λίμνες βρίσκονται σε διαφορετικό υψόμετρο και καταλαμβάνουν έκταση κάπου 200 τετρ. χλμ. Στη διαδρομή μας εκτός απ' τη χλωρίδα συναντήσαμε και διάφορα μέλη της πανίδας, αυτά που ήταν δύσκολο να το σκάσουν μακριά μας :) Και παρόλο που ήταν Απρίλης μήνας, τα ίχνη απ' τα χιόνια, υπήρχαν μισοκρυμμένα στις άκρες.

Η περιοχή είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός από τα χρόνια ακόμη της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας.

Τα νερά γάργαρα, διάφανα μας έδιναν την ευκαιρία να δούμε τι κρυβόταν στο βυθό των λιμνών. Κι είχε πολλούς "θησαυρούς".

Το δύσκολο ήταν η φωτογράφιση. Γιατί μας πρόδωσαν οι μπαταρίες και στις δυο φωτογραφικές μηχανές από πολύ νωρίς. Έτσι, οι περισσότερες φωτογραφίες είναι τραβηγμένες με τα κινητά μας. Ευτυχώς που έχουν αξιοπρεπή φωτογραφική και μπορέσαμε να κρατήσουμε μνήμες. Βέβαια, το να κουβαλάς όλ' αυτό το βάρος τσάμπα, δεν ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά τι να κάνουμε...


Συνεχίζεται