Άδεια κυκλοφορίας

Πέρυσι που έβαλα γκάζι έπρεπε ν' αλλαχτεί (για να ενημερωθεί) η άδεια. Όμως τους είχε τελειώσει το ειδικό πράσινο έντυπο και μούδωσαν ένα σκέτο χαρτί που απλά έχει σφραγίδες. Με την απλή αυτή χάρτινη "άδεια" πέρασα χώρες και χώρες. Τουρκία, Αλβανία, Κροατία, Σερβία κι όχι μόνο. Όμως, σε κάποια σύνορα κόλλησα. Δεν μ' άφησε ο αστυνομικός - ελεγκτής να περάσω. Κι ίσως να τον έψηνα κι αυτόν αλλά για κακή μας τύχη οδηγούσε ο Νίκος. Που το δίπλωμά του το είχε σ' έναν φάκελο μαζί με την άδεια του δικού του αυτοκινήτου. Κι έτσι, μουλάρωσε κι ο συνοριοφύλακας και λέει ή τέτοια ή δεν περνάτε. Και δεν περάσαμε. Ευτυχώς αυτό έγινε σε κομμάτι της διαδρομής που το βάλαμε τελευταία στιγμή, να πάμε να δούμε το Μόσταρ στο ενδιάμεσο για το Σπλιτ, οπότε λίγο μας στοίχισε.

Γυρίζοντας, παίρνω τηλέφωνο στη διεύθυνση Ανατολικής Αττικής που ανήκω να παραπονεθώ και να ρωτήσω τι γίνεται με χαρτί και που λένε πως ακόμα δεν έχουν πάρει, ελπίζουν κατά τον Σεπτέμβρη! Έλα όμως που εγώ δεν είμ' απ' αυτούς που κάθονται στ' αυγά τους και προγραμματίζω ταξίδια στα εξωτερικά πάλι (κι ας είναι κλειστές οι τράπεζες :) ). Στις χώρες που έχω στο πρόγραμμα έχω ξαναμπεί μ' αυτό το χαρτί αλλά να το ρισκάρω; Κι αν κάποιος στραβώσει; Προβληματιζόμουνα.

Όταν έκλεισαν τα σχολεία και τέλειωσα και με τις σχετικές διαδικασίες αποφάσισα να πάω επιτόπου και να θέσω το θέμα βάζοντας και τον σχετικό προβληματισμό μου να δω τι θα μου πούνε. Γιατί πάντα εκτιμώ το επιτόπου, το καταπρόσωπο σε σχέση με το απρόσωπο τηλέφωνο (έστω κι αν αυτό κοστίζει σε χρόνο και σε καύσιμα). Παρασκευή ήταν, λίγο πριν το δημοψήφισμα και πάω στο Γέρακα. Εκεί μου λένε πως αν έχω την πράσινη κάρτα που εκδίδει η ασφαλιστική εταιρία, τότε κάνουν την μετατροπή επιτόπου! Έχουν κρατήσει κάτι λίγα χαρτιά και τα χρησιμοποιούν με φειδώ. Κάθομαι στην ουρά, στις 12:15 έρχεται η σειρά μου, δίνω το χαρτί και λέω τι θέλω, το κοιτάζει ο υπάλληλος και μου λέει πως είναι βγαλμένη απ' τον Δυτικό τομέα άρα πρέπει να πάω εκεί για την αλλαγή. Πού βρίσκετ' αυτός; Θεομήτορος 59, στον Άλιμο μου λέει. Στ' αυτοκίνητο και δρόμο για Θεομήτορος.

Δεν έβαλα το μυαλό μου να σκεφτεί πως ο Άλιμος δεν έχει σχέση με τη Δυτική Αθήνα. Πάω λοιπόν εκεί. Μπαίνω μέσα, με ¨"παρηγορεί" ένας υπάλληλος πως κάποιος άλλος δεν είχε πρόβλημα στα σύνορα αλλά κάπου ενδιάμεσα της χώρας (όχι της Βοσνίας, αλλού) και του κράτησαν το αυτοκίνητο μέχρι να πάει πίσω με κανονικά χαρτιά(!!!) αλλά όταν βλέπει την "άδεια" πάλι παρατήρηση πως είναι απ' τον Δυτικό τομέα άρα πρέπει να πάω στο Μπουρνάζι.

Η ώρα είναι 1 και κάτι ψιλά. Και στις δυο υπηρεσίες που πήγα μου είπαν πως γίνεται κι οι πινακίδες τους έγραφαν εξυπηρέτηση κοινού μέχρι τις 2. Άρα στο αυτοκίνητο και τρέχουμε για Μπουρνάζι. Με την ψυχή στο στόμα φτάνω εκεί στις παρά 10 και βλέπω πως αυτοί είν' ανοιχτά μέχρι 13:30. Φτου. Ευτυχώς για μένα, μαζί με μένα έφτασε κι ένας άλλος που ήθελε ένα χαρτί πως το αυτοκίνητό του του το είχαν κατασχέσει κι απ' το άγχος του βάραγε την πόρτα μέχρι να του ανοίξουνε. Περίμενα να δω τι θα γένει, να πω κι εγώ τον πόνο μου. Άνοιξαν, του είπαν να πάει στον πάνω όροφο να κάνει αίτηση. Τους λέω κι εγώ τι θέλω κι η απάντηση της προϊσταμένης ήταν α) να με στείλει στον υπάλληλο να με καθοδηγήσει στο τι χαρτιά ακριβώς χρειάζονται (και να μου πει να ξαναπεράσω από Δευτέρα) και β) πως τη δουλειά αυτή θα έπρεπε να την κάνουν κι οι δυο προηγούμενες υπηρεσίες αδιακρίτως (κι εκεί θυμήθηκα πως είχα διαβάσει κάποια στιγμή πως δε όποιο γραφείο συγκοινωνιών να πας είναι το ίδιο και δεν χρειάζεται να είσαι σ' αυτό που αντιστοιχεί στον τόπο κατοικίας σου, γι' αυτό κι όταν πέρυσι έκανα εξουσιοδότηση για την αλλαγή, ο άλλος πήγε σ' αυτό που τον βόλευε κι όχι στον Γέρακα).

Τέλος πάντων, την επόμενη Δευτέρα, αρκετά πρωί αυτή τη φορά. Δίνω τα χαρτιά (βασικά μια φωτοτυπία απ' την πράσινη κάρτα και μια υπεύθυνη δήλωση πως μ' αυτήν θα ταξιδέψω στο εξωτερικό - αλήθεια αν πάει κάτι στραβά και τελικά δεν πάω, τι θα γίνει) και σε μια ώρα επιστρέφω και παίρνω την κανονική. Έτσι τώρα είμαι μια χαρά. Έτοιμος καθόλα.