Το πανηγύρι του ταύρου

Πρόσφατα (που λέει ο λόγος, έχουν περάσει κάμποσοι μήνες από τότε) ήρθε πάλι στην επικαιρότητα τα πανηγύρια που συμμετέχουν ζώα. Διάφοροι φιλόζωοι προσπαθούν να τα ακυρώσουν, εγώ διαφωνώ και τις διαφωνίες μου αυτές θα εκθέσω αφού πω και μερικά για το πανηγύρι του ταύρου αλλά και για τους χορούς των αλόγων (αυτό ήταν η φετινή αφορμή) που γίνονται στο πανηγύρι του ταύρου αλλά και σε άλλα πανηγύρια στη Μυτιλήνη. Το άρθρο αυτό ενδιαφέρθηκε να το παρουσιάσει ο Νίκος ο Σαραντάκος (εκεί γίνονται και εξαιρετικά ενδιαφέροντα σχόλια, για το ιστολόγιό του έχω ξαναγράψει) κι έπρεπε να βρεθεί κοινός χρόνος. Το βασικό ήταν να γράψω εγώ αυτά που ήθελα. Από κει και πέρα η καθυστέρηση ήταν μικρή.

Σφαγεία και σφαχτά

Τι σχέση έχουν οι παππούδες μου με τα σφαγεία; Καμιά. Όμως πίσω τους υπάρχει κάτι από σφαχτό 😀 (βλέπε παρακάτω)

Όταν ήμουνα μικρός στο χωριό το κρέας που τρώγαμε ήταν συνήθως από αρνιά ή κατσίκια (μπορεί το γάλακτος, μπορεί μεγαλύτερα, μπορεί και γέρικα). Το μοσχαρίσιο σπάνιο, το χοιρινό μόνο τα χριστούγεννα. Τα πρώτα ήταν συνήθως οικόσιτα, τα άλλα τα έφερναν οι χασάπηδες του χωριού. Ένα κρεοπωλείο υπήρχε που το είχαν τρεις χασάπηδες σε συνεργασία. Αυτοί έσφαζαν τα ζώα που είχαμε στα σπίτια, αυτοί έφερναν και ζώα από άλλα μέρη για σφάξιμο και πούλημα στη συνέχεια. Αγόραζαν βέβαια και το κρέας που περίσσευε από το ζώο που έσφαζαν για κάποιον, η διατήρηση του κρέατος ήταν δύσκολη, τα ψυγεία ανύπαρκτα. Ιδιώτες που να έσφαζαν ήταν σπάνιοι, τη δουλειά την έκαναν οι χασάπηδες αυτοί και για αμοιβή έπαιρναν την προβιά του ζώου.

Είδες η ΔΕΗ;

Πέρυσι είχα γράψει για την εξέλιξη των τρόπων επικοινωνίας πώς φτάσαμε στην τηλεφωνία και το ίντερνετ σήμερα. Ναι, αλλά αφού ο τίτλος λέει ΔΕΗ πάει να πει Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, τι σχέση έχουν οι επικοινωνίες; Μα έτσι κι αλλιώς το Δ έχει φύγει, μόνο στο όνομα υπάρχει, ιδιωτική επιχείρηση είναι σήμερα. Οπότε σκέφτηκε πως δεν είναι να μένει μόνο στο Ηλεκτρισμό. Να μπει και στον ανταγωνισμό για τις επικοινωνίες. Να πουλάει κι αυτή ίντερνετ (και τηλεφωνία μέσω ίντερνετ). Δεν είναι δε η μόνη, κι άλλες εταιρίες που πουλάνε ρεύμα έχουν παρόμοιες σκέψεις.

Κέρδη τραπεζών (και όχι μόνο)

Η φωτογραφία είναι κλεμμένη από σχετική αρθρογραφία στο σάιτ "Στο Νησί"

Οι τράπεζες προσπαθούν ν' αυξήσουν τα κέρδη τους. Θα μου πείτε περίεργο; Κάθε επιχείρηση αυτό θέλει. Και παραπονιούνται πως δεν είν' αρκετά. Γιατί δεν αρκεί ν' αυξάνονται αυτά καθαυτά τα κέρδη. Πρέπει ν' αυξάνεται κι ο ρυθμός αύξησής του, δηλ. τα καινούρια ν' αυξηθούν παραπάνω απ' ότι την προηγούμενη περίοδο (στα μαθηματικά μιλάμε για θετική δεύτερη παράγωγο ή ότι η γραφική παράσταση των κερδών έχει τα κοίλα άνω 😀). Και μιλάνε με τρόμο για την περίπτωση "πτώσης της κερδοφορίας" που σημαίνει πως θα βγάλουν κέρδη λιγότερα από την προηγούμενη φορά κι όχι πως θάχουνε ζημιά.

Κρεμμυδόπιτα

Κάποτε είχα μαζεμένες όλες τις συνταγές μου σ' ένα αρχείο. Άλλες απ' αυτές τις είχα φτιάξει κι άλλες απλά γιατί κάπου την είδα και τη μάζεψα. Μετά άρχισα τις διάφορες συνταγές που δεν είχα φτιάξει να τις κρατώ σ' ένα ξεχωριστό αρχείο που το ονόμασα "Μαγειρική για δοκιμή". Τις προάλλες ήθελα κάποιο συμπλήρωμα στο τραπέζι που θα μαζευόμασταν. Και θυμήθηκα ν' ανατρέξω στο αρχείο αυτό και βρήκα μια συνταγή για κρεμμυδόπιτα. Μ' άρεσε η ιδέα. Δεν ξέρω πού την είχα βρει. Αλλά κρεμμυδόπιτα παίρνω το καλοκαίρι, κάθε φορά που θα πάω σε μια ταβέρνα στην Κάγια. Οπότε αποφάσισα να δοκιμάσω να φτιάξω τη δική μου. Καλά πήγε, μ' άρεσε το αποτέλεσμα (αν και βλέπω κάποιες προσαρμογές). Είναι μια πολύ νόστιμη και ιδιαίτερη πίτα, ιδανική για κύριο γεύμα αλλά και για μεζεδάκι. Με εξαιρετική γέμιση, γίνεται νοστιμότατη.

Θαλασσινά μπάνια τον Νοέμβρη

Η παραπάνω φωτογραφία είναι πραγματική, σημερινή. Απλά κάπου αριστερά φαινόταν μια κυρία και την αφαίρεσα, να μην το μάθει (από πού; τέλος πάντων) και πει πως της μοστράρω τη φάτσα χωρίς να τη ρωτήσω. Στις άλλες φαίνεται διάφορος κόσμος, ε, δεν γίνεται να φύγουν όλοι! Η μέρα σήμερα ήταν πολύ όμορφη, κι είπα να κάνω ένα ακόμα (θαλασσινό) μπάνιο. Και το ξεχωρίζω πως είναι θαλασσινό γιατί κάνω και κάποια στο κολυμβητήριο, αλλά εκεί είναι με τελείως άλλες συνθήκες. Ανοικτό μεν, αλλά το νερό ζεσταίνεται.

Χάχλες με φέτα και...

Οι χάχλες είναι τραχανάς που απλά όταν ξεραίνεται φτιάχνεται με κάποια μορφή συγκεκριμένη. Όπως έγραφα τότε που είχα περιγράψει τη διαδικασία για την παρασκευή τραχανά "Ο τραχανάς τρίβεται πολύ ή λίγο, ανάλογα τα γούστα. Κι έτσι έχουμε τον χοντρό, τον ψιλό ή τις χάχλες. Χάχλα είναι μια πίτα σκαφάτη που ξεραίνεται έτσι και μπορεί να φαγωθεί είτε σκέτη είτε γεμισμένη ωμή ή βρασμένη". Δεν είχα γράψει πως το πιο συνηθισμένο ήταν να μπαίνουν οι χάχλες στο μαγκάλι με την πυρήνα και να τρώγονται ψημένες, μια πρακτική συνηθισμένη παλιότερα (τότε που συνήθως ζεσταινόμασταν με τέτοια μαγκάλια).

Περί διοδίων και πάλι

Τις προάλλες είχα μια συζήτηση με την Ειρήνη. Όχι την κόρη μου, φίλη που μένει στην Πιερία και υποστήριζε με σθένος πως ο νομός τους είναι ριγμένος γιατί έχει δυο σταθμούς διοδίων και είναι ο μόνος νομός στην Ελλάδα στον οποίο συμβαίνει αυτό. Εγώ γενικά κουμπώνομαι όταν ακούω για κάτι που συμβαίνει εκεί και μόνο εκεί. Έτσι και στην συγκεκριμένη περίπτωση, πολύ περισσότερο που είχα πρόχειρο το παράδειγμα της Φθιώτιδας που θυμάμαι νάχει 3 - 4. Οπότε για να μην λέω λόγια στον αέρα έκατσα και έψαξα πού υπάρχουν σταθμοί διοδίων κι έφτιαξα έναν πίνακα.

Τυροβόλια

Για το τυρί έχω γράψει διάφορα. Από το πώς άρχισα να το τρώω μέχρι για τα τυριά του νησιού (και μάλιστα δυο φορές). Συνταγή δεν έχω βάλει αν και κάποια στιγμή με ρώτησαν σχετικά. Επειδή έχω διαβάσει διάφορα, να σημειώσω πως το γάλα για το τυρί ΔΕΝ το βράζουμε, απλά το ζεσταίνουμε (νομίζω στους 39 βαθμούς) και ρίχνουμε τη μαγιά. Που σήμερα είναι από κουτάκια του εμπορίου παλιά όμως ήταν από το στομάχι πολύ μικρού κατσικιού, την εποχή που μόνο βυζαίνει. Όταν αρχίσει και τρώει χορτάρι παύει να έχει τα κατάλληλα ένζυμα για την πήξη. Γι' αυτό και δεν κάνει στομάχι από αρνιά: Τ' αρνιά είναι συνέχεια με τις μάνες τους και γλύφουν χορτάρι απ' την αρχή που θα γεννηθούν. Αντίθετα με τα κατσίκια μπαίνουν κάτ' απ' το κοφίνι για κάποιες μέρες.

ΑΠΑΓΟΡΕΒΕΤΑΙ ΤΟ ΧΕΖΙΝ

Όταν πρωτοφτιάχτηκε το σπίτι στο χωριό, είχε παράθυρα από δυο μεριές μόνο. Την δεκαετία του 60 αρκετά σπίτια στη γειτονιά δεν είχα τουαλέτα. Μιας και πίσω δεν υπήρχε ούτε το σπίτι της Αγγέλας αλλά και το άλλο, αυτό που έχει πάθει απ' το σεισμό, ήταν ακατοίκητο το στενάκι ανάμεσα στο σπίτι και στο χώρο από πίσω αρκετοί, ειδικά οι μικρές που έμεναν από πάνω το χρησιμοποιούσαν σαν αποχωρητήριο. Κάποια στιγμή ανοίχτηκε ένα ακόμα παράθυρο στην κουζίνα που ήταν προς το χώρο αυτόν, οπότε οι μυρωδιές ορμούσαν στο σπίτι φουριόζες. Το είπε ο πατέρας μου στους γείτονες πως δεν είναι κατάλληλος χώρος αφενός μεν γιατί ήταν υπαίθριο κι αφετέρου γιατί ήταν στη μύτη μας αλλά αφού έτσι είχαν συνηθίσει σιγά μην άλλαζαν. Οπότε κι εκείνος έγραψε σε δυο τρεις μεριές στους τοίχους ένα γύρω "ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΧΕΖΕΙΝ". Εντάξει, ανορθόγραφα τόγραψε, δεν ήξερε και πολλά γράμματα.

Πεζοδρόμια (άλλη μια φορά)

Ο φίλος Θανάσης έβαλε σήμερα στο ΦΒ τον παρακάτω σχολιασμό (να σημειώσω πως με τον Θανάση γνωριστήκαμε όταν δουλεύαμε κι οι δυο στο ελληνικό λύκειο της Στουτγάρδης -οπότε ξέρουμε τι γίνετ' εκεί).

Καλησπεριστών κατανόηση

Βλέπω πως δεν έχω γράψει κάτι για τους καλησπεριστές. Όπου καλησπεριστές αυτοί που λένε καλησπέρα στις 12:00:01. Κάτι που μου φαίνεται εξωπραγματικό (και είναι). Που έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια. Την πρώτη φορά που το συνειδητοποίησα ήταν σε ταξίδι. Πληρώνω τα διόδια (τότε δεν υπήρχε η διασύνδεση για να περνάμε από παντού μ' ένα μηχανάκι όπως σήμερα) και μου λέει η κοπέλα "καλησπέρα". Μου φάνηκε τόσο παράξενο, αλλά επειδή τόχα μάθει πως υπάρχει κι αυτή η κατηγορία, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να κοιτάξω το ρολόι στο ταμπλό και βλέπω 12:05 (ή κάτι τέτοιο). Γέλασα μέσα μου, το σχολίασα όταν φύγαμε κι έμεινε η υπόθεση μέχρις εκεί.

Πάρκινγκ ΑμεΑ

Θα μπορούσα να το βάλω και σαν κουίζ αλλά έτσι κι αλλιώς είναι πανεύκολο. Όχι το τι δείχνουν οι παραπάνω φωτογραφίες. Νομίζω πως φαίνετ' εύκολα. Θέσεις για στάθμευση αυτοκινήτων αναπήρων δίπλα σε τουαλέτες σε αυτοκινητόδρομους. Το ζήτημα δεν είναι αυτό. Αλλά σε ποιο μέρος ή μάλλον σε ποια χώρα είναι τραβηγμένη η κάθε μία. Ή μάλλον ας το πάρω αλλιώς. Η μια είναι στην Ελλάδα κι άλλη στο εξωτερικό. Ας αφήσουμε το ποια συγκεκριμένη χώρα. Ομοιότητες και διαφορές είναι το ζητούμενο.

Σημερινή Γερμανία και κομμουνιστικά μνημεία

Όπως είναι γνωστό με την Γερμανία έχω πάρε δώσε. Πρώτα πρώτα έμεινα εκεί τρία χρόνια, γι' αυτό και ξεκίνησα με τα μπλογκ, πρώτα καθαρά με γερμανικά θέματα, αλλά όταν γύρισα που ξεκίνησα αυτό, τα θέματα Γερμανίας δεν λείψανε. Η πόλη που έμεινα πολύ είναι το Μόναχο. Από κει πήγαινα στο Άουγκσμπουργκ, τη Στουτγάρδη και το Μανχάιμ πολλές μέρες αλλά αυτό γινόταν για να κάνω μάθημα. Πήγαινα μέχρι το σχολείο που υπήρχε εκεί κι όταν σχόλαγα έφευγα πάλι για το σπίτι μου. Έμεινα σαν τουρίστας λίγο στην κάθε μια απ' αυτές αλλά δεν μπορώ να πω πως τις έχω γυρίσει πλήρως (αν και, δεν νομίζω πως έχουν και πολλά άλλα πράγματα να δω). Μετά το Μόναχο, η πόλη που έχω μείνει αρκετά είναι το Βερολίνο. Είτε ως τουρίστας τις εποχές εκείνες είτε ως επισκέπτης μετά το 2018 που μετακόμισε εκεί ο γιος μου. Και το Βερολίνο έχει πολλά πράγματα να δει κανένας. Έχω καταγράψει καμιά 80αριά σημεία και έχω δει κάπου τα μισά!

Καλαμάκια (π' ρουφούν)

Καιρό σκεφτόμουνα ν' αναφερθώ στα πάθη (μας) με τα καλαμάκια κι όλο τ' άφηνα. Παρόλο που είχα απ' όλων των ειδών για να βάλω εδώ. Αλλά πρόσφατα διάβασα πως ο Τραμπ θα καταργήσει τα χάρτινα (και θα ξαναφέρει τα πλαστικά; δεν έρχεται να του ξηγήσουμ' εμείς;) κι έτσι είπα να το ξεκινήσω. Πριν από κάμποσα χρόνια, λοιπόν, για να ρουφάμε τ' αναψυκτικά μας ή τις φραπεδιές μας κλπ είχαμε κάτι πλαστικά σωληνάκια, τα καλαμάκια. Στην αρχή ήταν μονοκόμματα, μετά γίναν σπαστά και μετά βγήκαν σε πολλά και διάφορα μεγέθη, ποικιλία σε μήκος και διάμετρο ανάλογα για τι είδος ρούφηγμα ήταν. Επίσης στην αρχή ήταν όλα μαζί, μετά άρχισαν να μπαίνουν σε ατομική συσκευασία, σε χαρτάκι και πιο ύστερα σε σελοφάν. Αλλά απαγορεύτηκαν. Να γλιτώσουμε απ' το πλαστικό. Αυτά στη φωτογραφία δεν είν' απ' τα παλιά. Είναι λαθραία, που τα έφεραν από γειτονική χώρα. Όπου δεν είχαν τέτοιες ευαισθησίες.

Μπακαλιάρος πανέ στο φούρνο

Ο μπακαλιάρος μας αρέσει. Όμως θέλουμε ν' αποφεύγουμε τα τηγανητά. Κι ειδικά που έχω τώρα ένα μικροφουρνάκι (σαν ερφράιερ αλλά όχι αυτό με τον κάδο μου μούπεσε μικρό) είναι εύκολο να φτιάξω φαγητό για δυο άτομα (αν και οι αναλογίες παρακάτω είναι για 4). Πολλές φορές είχα βάλει το μπακαλιάρο στο φούρνο, αλλά καμιά φορά δεν έμεινα ευχαριστημένος. Δεν έβγαιναν τραγανά. Οπότε πρόσφατα που ήθελα να τα φτιάξω πάλι, έριξα μια ματιά στο ίντερνετ. Βρήκα και πάντρεψα τον Άκη με το cookpad με τα στέφανα δικά μου (οι δικές μου απόψεις δηλαδή 😀). Το βασικό είναι το πέρασμα απ' το ασπράδι του αυγού. Και μπορεί αντί για μπακαλιάρο να είναι άλλο ψάρι απ' αυτά που γίνονται πανέ.

Σος μαγιονέζας

Αυτή την έχω για ψάρι, άρα λίγη η μουστάρδα, πολύ η μαγιονέζα. Αριστερά πριν, δεξιά μετά.

Αλήθεια, σος ή σως; Πολλού προτιμούν την δεύτερη εκδοχή που όμως δεν βλέπω το λόγο. Αν και μ' ένα ψάξιμο σε τρία λεξικά δεν βρήκα να την αναφέρουν ούτε με τη μια ούτε με την άλλη μορφή (α, να: μούρθε ιδέα να ψάξω στο χρηστικό της Ακαδημίας Αθηνών κι αυτό την έχει σος ουσ. (θηλ.) {άκλ.} & σως: ΜΑΓΕΙΡ. σάλτσα που σερβίρεται κυρ. με φαγητά: γλυκόξινη ~. ~ βινεγκρέτ/γιαουρτιού/κρασιού/λεμονιού/μαγιονέζας/ροκφόρ. Πβ. ντρέσινγκ.|| (κατ' επέκτ.) ~ σοκολάτας/φράουλας. Βλ. γαρνίρισμα, επικάλυψη, σιρόπι. ● ΣΥΜΠΛ.: σος/σάλτσα ταρτάρ βλ. ταρτάρ [< γαλλ. sauce]) άρα εγώ έχω δίκιο. Πάμε και στην ουσία. Γενικά οι σάλτσες μ' αρέσουν στα φαγητά. Κι αν γίνονται κι εύκολα αυτό μ' αρέσει ακόμα παραπάνω. Αρκετά παλιά είχα ανεβάσει μια εύκολη εκδοχή για εύκολη σάλτσα, παρόμοια είναι κι αυτή που θα βάλω σήμερα, αυτή είχε κέτσαπ και ταίριαζε πιο πολύ σε λαχανοσαλάτα.

Τσίζκεϊκ -άλλη εκδοχή

Που μπορεί να το δούμε και τσιζκέικ (άλλο τονισμό δεν βρίσκω, cheesecake στ' αγγλικά). Έχω ξαναγράψει συνταγή γι' αυτό. Απλά με το ζαχαρούχο που έχω περιλάβει εκεί είχα θέμα τώρα τελευταία που άρχισα να το φτιάχνω σε μικρή ποσότητα (είτε στα ποτηράκια είτε σε μικροταψάκι). Θυμίζω πως το τσίζκεϊκ είναι ένα κέικ τυριού. Εύκολο και ευπαρουσίαστο γλυκό. Με πολλές παραλλαγές, αυτή που παρουσιάζεται εδώ είναι εύκολη. Είναι παρόμοια με την άλλη, για βάση έχει κι εδώ τριμμένο μπισκότο, άρα το ψήσιμο έχει γίνει πιο μπροστά και όταν το φτιάχνω εγώ δεν χρειάζεται να το ψήσω εγώ.

Αυστηρά πρόστιμα

Η Γερμανία είναι ομόσπονδο κράτος. Κάθε μια απ' τις ομόσπονδες οντότητες που συνήθως στα Ελληνικά τις λέμε κρατίδια άσχετα απ' την έκτασή τους (μπορεί να είναι μια πόλη όπως η Βρέμη ή μια τεράστια περιοχή όπως η Βαυαρία), κάθε μία λοιπόν αποφασίζει τα του οίκου της. Στην κεντρική (ομοσπονδιακή) κυβέρνηση έχουν μείνει οι γενικές κατευθύνσεις περισσότερο παρά τα κανονιστικά. Για παράδειγμα η εκπαίδευση αποφασίζεται τοπικά. Ο ομοσπονδιακός υπουργός παιδείας μόνο στο γενικό πλαίσιο παρεμβαίνει. Οι μέρες αργίας διαφέρουν από κρατίδιο σε κρατίδιο. Ας πούμε τα Φώτα αλλού είναι αργία κι αλλού όχι. Αλλά εκεί δεν έχουν πρόβλημα να τρώγονται μεταξύ τους και να ζητάνε να μειωθούν οι μέρες των άλλων για να έχουν όλοι τις ίδιες (έτσι κι αλλιώς να πληθύνουν δεν πρόκειται).

Κολοκυθοκεφτέδες με κίτρινη (ή κόκκινη) κολοκύθα

Συνταγή για κολοκυθοκεφτέδες με τα καλοκαιρινά κολοκύθια είχα. Επειδή γενικά προτιμώ τα λαχανικά στην εποχή τους, δεν τους φτιάχνω χειμώνα (χώρια που είναι πανάκριβα). Όμως το χειμώνα έχουμε χειμωνιάτικα κολοκύθια -για την ακρίβεια κολοκύθες). Οπότε έψαξα για καμιά ιδέα στο ίντερνετ. Τους βρήκα τελικά στην Αργυρώ (από κει και η εικόνα στο τέλος) και βέβαια τους προσάρμοσα. Πρώτα πρώτα η κολοκύθα που χρησιμοποίησα ήταν κόκκινη. Παρόμοιες είναι η κίτρινη με την κόκκινη, η μια είναι απλά λίγο πιο γλυκιά. Δεύτερον εγώ τους έψησα σε φούρνο, στον αέρα, καλύτερα θα ήταν στο ερφράιερ, αλλά η ποσότητα τότε θα είναι μικρή. Και μάλλον τους έψησα λίγο παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε.