Η σχέση μου με το τυρί

Σήμερα λέω να το παίξω Κάκτος - Γς. Αυτός που τα σχόλιά του στου Σαραντάκου τα μεταφέρει και στο μπλογκ του. Εντάξει, όχι όλα, αυτά που έχουν σαν θέμα τις προσωπικές του ιστορίες. Για σήμερα λοιπόν αποφάσισα να μεταφέρω κι εγώ ένα σχόλιο που έκανα πριν λίγες μέρες. Μόνο που εδώ θα υπάρξει μια διαφοροποίηση: το κείμενο θα είναι ξαναδουλεμένο κι όχι σκέτο κοπιπάστι!

Όταν ήμουνα μικρός δεν έτρωγα κανένα τυρί. Το τυρί όμως ήταν (και είναι) ένα σημαντικό διατροφικό συμπλήρωμα. Πεινάει το παιδί του δίνεις λίγο ψωμί και τυρί. Κι αν σήμερα υπάρχουν τα διάφορα "σνακ" (πατατάκια, κρουασανάκια κλπ) τότε τέτοιες εναλλακτικές δεν υπήρχαν (πέρα απ' το γεγονός πως αυτά δεν είναι και ό,τι καλύτερο για την υγεία και την ανάπτυξη ενός παιδιού). Επίσης δεν έτρωγα τις ελιές, το άλλο συνηθισμένο διατροφικό συμπλήρωμα. Έτσι η μάνα μου τα έβρισκε δύσκολα μαζί μου και γίνονταν διάφορες προσπάθειες να μου βάλει να φάω κάτι απ' αυτά. Τις ελιές πολλές φορές τις έχωσε σε κάτι που μ' άρεσε αλλά το έφτυσα μετά από δυο - τρία μασήματα. Ίσως γι' αυτό δεν τρώω τις ελιές ακόμα και σήμερα.

Κάποια στιγμή, καλοκαιράκι, είμαστε σε ένα καφενεδάκι. Την εποχή εκείνη τα καφενεδάκια τις Κυριακές είχαν και μουσική και συνηθίζανε να πηγαίνουν οικογένειες (ενώ τις άλλες μέρες ήταν αποκλειστικά ανδρική υπόθεση). Στο τραπέζι ούζο με μεζέ (και πιο σπάνια μπίρα) κι όταν ο μεζές τέλειωνε είτε βγαίναν ταπεράκια (καστανιές τα λέγαμε τότε) είτε έδιναν τη λύση τα φιστίκια που πούλαγε κάνας περαστικός φιστικάς. Ο μεζές παραδοσιακά περιλαμβάνει 5 πιάτα που το ένα έχει ψωμί, το δεύτερο σαλάτα ενώ τα υπόλοιπα εναλλάσσονται: όταν έρχεται δεύτερο μπουκαλάκι πρέπει να είναι διαφορετικοί μεζέδες. Το ίδιο και την τρίτη φορά κι αν φτάσεις και σε τέταρτο, ε, τότε επιτρέπεται να έρθει κάτι απ' τα προηγούμενα. Σ' αυτά μπορεί να είναι τυρί, σαρδέλα, κουκιά, φασόλια, κρέας κοκκινιστό, πατάτες τηγανητές κλπ. Το τυρί τότε το αγοραστό ήταν δυο ειδών: κασέρι και κεφαλοτύρι (που το λέγαμε και μύλο). Η φέτα ήταν άγνωστη. Απ' τα δύο πιο φτηνό το κασέρι άρα ο μεζές είχε κασέρι.

Το ενδιαφέρον να τρώω τυρί υπήρχε. Το κασεράκι μπροστά μου κίτρινο και μαλακό. Και με πείθουν να δοκιμάσω γιατί, λέει, αυτό δεν ήταν τυρί αλλά τυροπατάτα. Και μιας και μ' άρεσαν οι πατάτες (όπως στα περισσότερα μικρά - και μεγάλα) το έφαγα ο άσχετος. Μ' άρεσε. Οπότε ο πατέρας μου υποσχέθηκε πως θα ψάξει να βρει ποιος έχει και θα μου πάρει. Και συνεννοήθηκε μ’ έναν μπακάλη του χωριού, κι όχι μόνο αγόραζε ο ίδιος αλλά κι όταν πήγαινα εγώ και ζήταγα τυροπατάτα, μου πάσαρε κασέρι. Προφανώς, τυροπατάτα δεν το είπε γιατί στο τυρί μέσα έβαζαν πατάτα όπως διάφορες ευφάνταστες εκδοχές αναφέρουν, αλλά γιατί έτσι μαλακό που είναι, έμοιαζε σαν πατάτα.

Σιγά σιγά, μαζί με το κασέρι άρχισα και άλλα κίτρινα τυριά. Τελευταίο το λαδοτύρι του χωριού, το κλασσικό, το συντηρημένο στο λάδι, που επειδή α) ήταν θεόβαρο (απ' τα λιπαρά) και β) ήμουν πια σε ηλικία να μπορώ να επιβάλω απόψεις ζήταγα να κρατάνε έξω απ’ το λάδι κάποια κασκαβάλια (έτσι λέμε τα κεφαλάκια το λαδοτύρι). Ήταν και από πρόβειο γάλα κι ήταν πολύ νόστιμα, αλλά με περιορισμένη διατηρησιμότητα. Κι ο χώρος στο ψυγείο περιορισμένος, άρα δεν προλάβαινε να ωριμάσει και πολύ, έπρεπε να το φάω. Πάντως, υπήρχαν κι άλλοι στο σπίτι που άρχισαν να εκτιμούν το τυρί που ήταν λαδοτύρι αλλά χωρίς λάδι και με βοηθούσαν. Ενώ όταν τέλειωνε, βγάζαμε ένα κεφάλι, το αφήναμε κάμποσες μέρες να καλοστραγγίξει και μετά το πελεκάγαμε:)

Μαλακά τυριά, (το τουλουμοτύρι του χωριού ή τη φέτα) δεν έτρωγα μέχρι που πήγα στο πανεπιστήμιο. Εκεί έτρωγα στη λέσχη που στο ημερήσιο μενού (τρώγαμε όλοι το ίδιο και δεν ήταν αλά καρτ, να παραγγέλνουμε) είχε σχεδόν καθημερινά φέτα. Στην αρχή λοιπόν έπαιρνα τη φέτα και την έδινα στο διπλανό μου που έκανε χαρές. Έτσι, για όσο διάστημα δεν την έτρωγα, το φαΐ που έτρωγα ήταν λειψό. Κι άρχισα σιγά σιγά να δοκιμάζω και να την τρώω για να χορτάσω. Αλλά ήταν κι η φέτα Δωδώνης, της εποχής εκείνης, οπότε μ' άρεσε κι άρχισα να τρώω και τη φέτα.

Σημερινό στάτους; Κάθε καλοκαίρι προμηθεύομαι κάποια κιλά λαδοτύρι, κασέρι και γραβιέρα Χιδήρων για να βγάλω τη χρονιά μου κι αγοράζουμε και φέτα που της δίνουμε και καταλαβαίνει :). Γιατί επιμένω στα Χιδήρων; Στο νησί παράγονται καμιά δεκαριά λαδοτύρια. Έπαιρνα κάθε φορά κάποιο, αλλά χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Μια φορά είχαμε πάει εκδρομή στην Κέρκυρα με την εργατική εστία (τότε το μακρινό 94-95 που ήμουν αναπληρωτής) κι είπαμε ν' αγοράσουμε λίγο τυρί. Μπαίνουμε σ' ένα μπακάλικο, βλέπουμε λαδοτύρι κι αποφασίζουμε να τιμήσουμε την πατρίδα και παίρνουμε λίγο. Το τρώμε και μας εντυπωσιάζει. Και τύχη αγαθή είχε μείνει πάνω του ένα κομμάτι απ' την ετικέτα που έλεγε από πού ήταν. Κι από τότε πάω κάθε χρόνο και ψωνίζω απ' την πηγή μιας και δεν τα βρίσκω εύκολα στα σουπερμάρκετ (ο Βασιλόπουλος φέρνει, αλλά πρέπει να το πετύχεις).