Περιμένοντας τη βαλίτσα

Δεν είναι πρώτη φορά που αφορμή για ανάρτηση παίρνω από κάτι που γράφεται στο ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου. Σήμερα έχει άρθρο για τις βαλίτσες. Με αφορμή μια βαλίτσα του που δεν έφτασε στην ώρα της με το αεροπλάνο, γράφει για τη βαλίτσα και τις αποσκευές. Η αρχή του μου θύμισε το πρόσφατο δικό μου πάθημα με βαλίτσα και πήγα να το γράψω σε σχόλιο. Και σκεφτόμουνα μετά να το μεταφέρω (ελαφρά τροποποιημένο) κι εδώ. Αρχίζω να (περι)γράφω και βλέπω πως τραβάει πολύ σε μάκρος. Οπότε το βάζω πρώτα εδώ και θα βάλω εκεί λίνκι προς τα εδώ (ν' ανεβαίνουν κι οι επισκέψεις μου 😀)

Την επόμενη μέρα απ' τα Χριστούγεννα (Κυριακή πρωί) ταξιδέψαμε τρεις για το Βερολίνο (πήγαμε να δούμε το γιο, να κάνουμε πρωτοχρονιά μαζί, ε και όλο και με καμιά βόλτα στα πέριξ). Η πτήση ήταν η TR 722 με τη Scoot μια εταιρία χαμηλού κόστους που κάνει το δρομολόγιο Σιγκαπούρη - Αθήνα - Βερολίνο και πίσω. Αυτό έχει το κακό ότι αντιμετωπίζεται σαν πτήση εκτός Σέγκεν σε όλα τα τμήματά της, αλλ' αυτό είναι μικρό το κακό, το κόστος ήταν παρόμοιο με τη Ryanair αν ήθελες να έχεις την καμπινάτη βαλίτσα (γιατί η τελευταία στον φτηνό της ναύλο επιτρέπει μόνο ένα σακβουαγιάζ).

Ήμασταν, λοιπόν, τρία άτομα με μια μικρή βαλίτσα ο καθένας (τις καμπινάτες που λέγαμε) αλλά και μια μεγάλη για από κάτω. Αυτή την ήθελε η Ειρήνη για το γυρισμό γιατί είχε στο νου της πως θα ψώνιζε (όπως και έκανε) ενώ στον πηγαιμό είχε πράγματα για το γιο (τυριά, λουκάνικα(! - ναι κουβαλούσαμε λουκάνικα Λειβαδιάς στην πατρίδα του λουκάνικου :) ) κάτι φάρμακα (παυσίπονα) και χόρτα βρασμένα (τάχα πάρει από τη λαϊκή του Σαββάτου την Παρασκευή κι ήμουνα όλος χαρά που έγινε η λαϊκή) και μελομακάρονα λόγω των ημερών. Είχε και κάτι άλλα ψιλολόγια αλλά όχι τίποτα άμεσης ανάγκης. Κι αυτό έγινε σκόπιμα, μιας και μπορεί να μην μου έχει τύχει να μην έρθει η βαλίτσα μου σε κάποιο από τα αεροπορικά ταξίδια αλλά ξέρω πως αυτά συμβαίνουν.

Φτάνουμε στο (καινούριο) αεροδρόμιο του Βερολίνου και περιμένουμε να πάρουμε την βαλίτσα. Βασικά την είχε χρεωθεί στο εισιτήριό της η Ειρήνη κι έτσι εγώ καθόμουνα χαλαρός κι είχα αυτήν να περιμένει. Ήδη καθώς βγήκαμε (και μέχρι να περάσομε έλεγχο διαβατηρίων) ξέραμε πως οι βαλίτσες απ' αυτήν την πτήση θα ήταν στον ιμάντα (π.χ.) 8. Κι η οθόνη πάνω από τον ιμάντα έλεγε πως σ' αυτόν είχε τελειώσει η παράδοση από μια προηγούμενη πτήση και μετά θαρχόταν η δικιά μας.

Η ώρα περνάει, η ένδειξη αλλάζει πως τώρα βγαίνουν οι βαλίτσες, μετά πως τέλειωσε η παράδοση, εμφανίστηκε καινούρια πτήση από κάτω, άρχισαν να βγαίνουν οι βαλίτσες απ' αυτήν αλλά οι δικές μας τίποτα. Και λέω οι δικές μας μιας και δεν εμφανίστηκε καμιά βαλίτσα από την πτήση 722. Ήδη από την ώρα που άλλαξε η ένδειξη σε "ολοκληρώθηκε" εγώ κόλλαγα στην Ειρήνη να πάει στην εταιρία που ήταν υπεύθυνη για τις αποσκευές (WISAG - τώρα δεν ασχολούνται οι ίδιες οι αεροπορικές με τα υπόλοιπα αλλά καθένας στην ειδικότητά του) αλλά όλο και ήλπιζε πως θα έρχονταν αφού ήταν όλες οι βαλίτσες της πτήσης.

Αφού πέρασε κοντά μια ώρα κι αφού βαλίτσα δεν φαινόταν μετακινηθήκαμε όλοι μαζί στο γκισέ της WISAG. Του έδωσαν ένα χαρτάκι με μια ιντερνετική διεύθυνση να συμπληρώσουν τα στοιχεία τους και τι είδους αποσκευή ήταν αυτή που χάθηκε (χρώμα, σχήμα, αν ήταν με ροδάκια ή με χερούλι για τράβηγμα σάματις το ένα δεν συνδυάζεται με το άλλο) ενώ παράλληλα έψαχναν να δουν τι έγινε. Η σκέψη ήταν πως μάλλον ξεχάστηκε να ξεφορτωθεί το κοντέινερ με τις βαλίτσες από το αεροπλάνο οπότε να ψάξουν μπας και το βρουν. Αλλά ήδη το αεροπλάνο μάλλον είχε φύγει κι έτσι προχώρησε η δήλωση απώλειας. Πήραν έναν αριθμό για αναζήτηση από το σάιτ και τους είπαν πως θα τους ειδοποιήσουν όταν υπάρχει νεότερο.

Το πιο δύσκολο δεν ήταν για μας, αλλά για μια ομάδα νεαρών που θάμεναν πέντε μέρες και δεν είχαν πάρει καμπινάτες βαλίτσες αλλά είχαν όλα τα πράγματά τους στις παραδοτέες αποσκευές. Πράγμα που σημαίνει πως δεν θάχαν ούτε βρακί ν' αλλάξουν. Γιατί έμπαινε τακτικά η Ειρήνη στη διεύθυνση αναζήτησης που τους έδωσαν κι η απάντηση ήταν "ουδέν νεότερο".

Μέχρι που τη Δευτέρα το βράδυ πήρε ένα μέιλ πως η βαλίτσα εντοπίστηκε και θα προωθηθεί στην τάδε εταιρία για παράδοση. Έτσι το στάτους άλλαξε. Δεν έδινε καμιά απάντηση πια! Να προσπαθεί με μέιλ και με τηλέφωνα να βρει άκρη πού βρίσκεται η βαλίτσα κι αν μπορούμε να πάμε να την παραλάβουμε εμείς αλλά απάντηση καμιά.

Πέμπτη πρωί νέο μέιλ πως εντός της ημέρας θα μας παραδοθεί η βαλίτσα. Ποια ώρα ρε παιδιά; Κάποια στιγμή εντός της ημέρας. Ευτυχώς που ο Δημήτρης τηλεργαζόταν στο σπίτι κι έτσι δεν ήταν ανάγκη να μείνουμε μπαστακωμένοι μέσα. Με τα πολλά της είπαν πως η παράδοση θα γίνει 3 - 6 το απόγεμα. Και όντως λίγο μετά τις 5 χτυπάει το κουδούνι και μας φέρνουν τη βαλίτσα! Πέντε και κάτι μέρες μετά.  Η οποία πιθανότατα ταξίδεψε μέχρι τη Σιγκαπούρη (κάποιο αυτοκόλλητο το έγραφε -  μάλλον ίσχυε η εκδοχή για το κοντέινερ που δεν ξεφορτώθηκε) και επέστρεψε.

Με το άνοιγμα άρχισε ο έλεγχος. Γιατί φοβόμασταν πως τα πράγματα που ήταν μέσα θα είχαν χαλάσει τόσες μέρες εκτός ψυγείου κι όχι μόνο θα ήταν αυτά για πέταμα, αλλά θάχε βρομίσει κι όλη η βαλίτσα. Το καλό ήταν όμως πως γενικά υπήρχαν χαμηλές θερμοκρασίες (εκτός απ' τις ώρες στη Σιγκαπούρη που δεν έχω ιδέα πόσες ήταν και τι γινόταν στο Βερολίνο η θερμοκρασία ήταν από -10 όταν φτάσαμε μέχρι 8 όταν παραλάβαμε ενώ κατά την πτήση στ' αμπάρια του αεροπλάνου επικρατεί πολικό ψύχος). Αποτέλεσμα δεν χάλασε σχεδόν τίποτα. Από το πέτα από δω, πέτα από κει έσπασε σε κάποια σημεία η βαλίτσα (το ξέρω πως η αντιμετώπιση δεν είναι η καλύτερη δυνατή). Στράβωσε το μεταλλικό κουτί απ' τα μελομακάρονα, αλλά τα ίδια έμειναν ακέραια. Τα λουκάνικα και τα τυριά δεν χάλασαν. Μόνο τα χόρτα πετάχτηκαν, δεν τα περίμενα να κρατηθούν τόσες μέρες. Πέρα απ' το ότι έσπασε και το πλαστικό που τα είχα μέσα και γέμισε ζουμιά η βαλίτσα. Αλλά μιας και τα υπόλοιπα πράγματα ήταν σε επιμέρους συσκευασίες, τελικά δεν είχαμε άλλες απώλειες.

Άλλο κακό να μη μας βρει...