Γιαούρτι

Βασικά, δεν ξεκίνησα να γράψω το σημερινό για να δώσω συνταγή για γιαούρτι, αν και θα γίνει κι αυτό. Το πράγμα ξεκίνησε όταν πριν λίγες μέρες συζητάγαμε με τη Μαίρη για τα γιαούρτια που φτιάχνει, με απλό γάλα απ' το σουπερμάρκετ. Κι εγώ τα απέρριψα μιας και έχω μια κάποια παράδοση στο γιαούρτι. Βλέπετε έκανα γιαουρτάς. Πωλητής γιαουρτιού δηλ. Στα πολύ μικρά μου χρόνια, εκεί στην δεκαετία του 70. Κι αφού πούλαγα γιαούρτι, έχω άποψη για το πώς είναι το καλό, το σωστό γιαούρτι και δεν συμβιβάζομαι με μοιάζει με πηγμένο γάλα. Πολύ περισσότερο δεν συμβιβάζομαι, βέβαια, με το πήξιμο που γίνεται με ζελατίνα ή άλλα τέτοια μέσα και παρουσιάζεται σαν γιαούρτι (αν και, για προστασία τους οι εταιρίες δεν γράφουν πάνω τη λέξη "γιαούρτι" αλλά "επιδόρπιο".

Σταφιδόψωμα της Γκόλφως

Πριν κάμποσο καιρό είχα δει μια συνταγή για σταφιδόψωμα στο "συνταγές της παρέας". Την είχα κρατήσει κάπου και πρόσφατα έπεσα πάνω της, οπότε την Κυριακή είπα να την φτιάξω. Το αποτέλεσμα μ' ενθουσίασε, παρά το γεγονός πως τη μέρα εκείνη φτιάξαμε διάφορα, ήμασταν ώρα στην κουζίνα και (προφανώς) κουραστήκαμε ενώ, μιας και δουλεύαμε συνταγές παράλληλα, κάπου μας έφυγε κι ο χρόνος και πήραν παραπάνω χρώμα απ' όσο θα ήθελα. Η συνταγή έλεγε για φρέσκια μαγιά, εγώ προτίμησα την ξερή. Κανέλα έγραφε μια τσιμπιά. έβαλα κάμποση, αλλά θα ήθελα παραπάνω. Το κουταλάκι το χρειάζεται. Α! κι από πάνω, αντί για αυγό, άλειψε με γάλα (που το έδινε στα εναλλακτικά :) )

Επέτειος πτυχίου

Σήμερα έχω επέτειο. Συνήθως όταν λέμε επέτειο, εννοούμε επέτειο γάμου. Αλλά όχι. Σαν σήμερα, το μακρινό εκείνο 1983 το μορφωτικό επίπεδο στο προφίλ μου στο φέισμπουκ άλλαξε: από απόφοιτος Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης έγινε πτυχιούχος Τριτοβάθμιας. (Δεν μ' αρέσει το ύφος σου. Τι πάει να πει δεν υπήρχε φέισμπουκ τότε; Είναι δυνατόν; Και πώς επικοινωνούσαμε χωρίς φέισμπουκ; Μόνο με απλά η-μέιλ; Τι ούτε η-μέιλ υπήρχαν ούτε καν ίντερνετ; Τι; Ούτε ο όρος πληροφορική δεν ήταν σε χρήση ούτε οι αντίστοιχες σχολές μόνο κάτι μαθήματα για την "Επιστήμη των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών" είχαμε; Καλά, τόση αρχαιολογία; Πόσο παράξενα ακούγονται όλ' αυτά! Κι ειδικά σε ανθρώπους που τότε δεν είχαν ή είχαν μόλις γεννηθεί. Κλείνει η παρένθεση).

Φράουλες μεσ' στο χειμώνα

Το Σάββατο είχαμε πάει βόλτα στο κέντρο της Αθήνας: Ομόνοια, Ψυρρή, Μοναστηράκι και πίσω την ίδια διαδρομή. Στο Μοναστηράκι λοιπόν, πέσαμε πάνω σε φράουλες. Φράουλες το Φλεβάρη, παράξενο μου φαίνεται, αλλά έτσι είναι. Και μάλιστα σε πολύ καλή τιμή, μόλις 2€. Κανονικά, θα περίμενα ν' αρχίσουν να εμφανίζονται στην αγορά σε καμιά 15αριά μέρες, και σε τιμή γύρω στα 4 - 5 ευρώ. Βέβαια, είναι δεύτερη φορά που αγοράζω φράουλες. Είχα βρει και στη γειτονιά πριν κάποιες μέρες (ακόμα πιο πρώιμα δηλαδή). Και την βδομάδα που αρχίζει, στο Λιντλ είδα διαφήμιση πως θα έχει φράουλες με 2,22€. Αλλά αυτές θα είναι για λίγες μέρες και σε προσφορά (ειδικά διαφημισμένη). Ενώ αυτές οι φράουλες στον πάγκο, ωραία ωραία στημένες ήταν σκέτη πρόκληση. Και με μια μυρωδιά απίθανη, που η φωτογραφία δεν μπορεί (ακόμα τουλάχιστον) να αποδώσει :)

Κεφτεδάκια με σάλτσα κάρυ

Μια συνταγή απ' τα παλιά. Μια φορά θαρρώ πως τις έχω κάνει πριν από πάρα πολλά χρόνια (χωρίς τις πίκλες βέβαια!). Το κάρυ το έχω για ινδικό μπαχαρικό (και είναι) και συνήθως το χρησιμοποιώ στο πιλάφι. Η σάλτσα κάρυ, απ' την άλλη, ήταν η αγαπημένη σάλτσα των Γερμανών για τα λουκάνικα. Λουκάνικα ψητά, με σάλτσα κάρυ, σε χάρτινο βαθύ πιατάκι συν ίσως και πόμες φρίτες (πατάτες τηγανητές δηλ.) ήταν ο παραδοσιακός μεζές.

Φύλλο για πίτες

Πριν λίγες μέρες είχα γράψει για φύλλο με τη μηχανή. Σήμερα, κοιτάζοντας τα πρόχειρα που είχα, είδα πως είχα σημειώσει τα υλικά για φύλλο στο χέρι. Που είν' αυτή που υπάρχει στα κολοκυθοπιτάκια της μάνας μου, αλλά αν θέλεις να φτιάξεις φύλλο πρέπει να θυμάσαι πως υπάρχει εκεί για να την ψάξεις. Οπότε καλό θα ήταν να υπάρχει και αυτόνομη! Η βασική διαφορά είναι στα υγρά: εδώ η ζύμη πρέπει να είναι μαλακιά ενώ στην άλλη περίπτωση πρέπει να είναι σχετικά σφιχτή, να σκάει. Πάντως, επειδή τη δοκίμασα και στη μηχανή, μια χαρά μπορεί να περάσει κι από κει (με λιγότερο νεράκι).

Τουρκία: Η προσευχή

Οι μουσουλμάνοι,γενικά, είναι γνωστό πως έχουν πολλές προσευχές κάθε μέρα. Σύμφωνα με την παράδοσή τους, κάθε πιστός μουσουλμάνος πρέπει να προσεύχεται 5 φορές τη μέρα. Όπου και να βρίσκεται, βγάζει τα παπούτσια του, γυρίζει προς τη Μέκκα, γονατίζει και προσεύχεται. Και για να γονατίσει έχει το ειδικό χαλί προσευχής. Και για να ξέρει που είναι η Μέκκα έχει πυξίδα. Και για να ξέρει την ώρα, αφενός μεν ακούγεται το κάλεσμα του μουεζίνη από κάποιο κοντινό μιναρέ ενώ απ' την άλλη υπάρχουν και ειδικά υπενθυμιστήρια που υπολογίζουν την ώρα (ένα απλό ρολόι δεν αρκεί γιατί η σωστή ώρα έχει να κάνει με το φεγγάρι, άρα αλλάζει καθημερινά).

Ρυζόγαλο

Μπήκε το τριώδιο. Και στο χωριό μου, το κατεξοχήν γλύκισμα αυτής της περιόδου είναι το ρυζόγαλο. Οι κουδουνάτοι (μασκαράδες) που γύριζαν παλιότερα, χτύπαγαν τις πόρτες και έλεγαν:
Αν έβρασε το ρυζόγαλο
κατέβασέ το κάτω
να φάω εγώ το ρυζόγαλο
κι εσύ να φας το πιάτο :)
Εγώ δεν μπορώ να πω πως τρελαίνομε γι' αυτό, άλλοι όμως είναι φαν! Εμένα μ' αρέσει μόνο ζεστό - ζεστό, μόλις βγει απ' την κατσαρόλα (καλά, να μην κάψουμε και τον στόμα μας :) )

Τουρκία: Επίσκεψη σε τζαμί

Πολύ καιρό έχω να βάλω θέμα απ' την Τουρκία. Όχι γιατί μου τελειώσανε όσα είχα κατά νου αλλά γιατί βγαίναν άλλα στη μέση. Αλλά και γιατί απ' το Σεπτέμβρη του 2014 που έβαλα τους τίτλους να τους θυμάμαι (και κάποιες φωτογραφίες) πέρασε πολύς καιρός και έχω ξεχάσει και τι ήθελα να γράψω. Όμως για τις επισκέψεις στα τζαμιά, θυμάμαι ακόμα! Το να μπει ο οποιοσδήποτε σε τζαμί είναι επιτρεπτό. Στα μικρά τζαμιά δεν υπάρχει συνήθως κανένας για να σε ελέγξει, αλλά στα μεγάλα, αυτά που τραβάνε τουρίστες, υπάρχουν οδηγίες που θυμίζουν τους κανόνες που πρέπει ν' ακολουθήσει κάποιος αν θέλει να μπει μέσα. Ενδυματολογικοί κανόνες για άντρες και για γυναίκες. Στους πρώτους, τα πράγματα είναι πιο απλά, να μη φοράνε σορτσάκια. Για τις δεύτερες, δεν πρέπει να είναι ακάλυπτο κανένα σημείο του σώματος. Βέβαια, πάντα υπάρχουν διαθέσιμες μαντίλες για τύλιγμα :)

Κέικ Καρότου μαμάς

Προσωπικά φίλος με τα κέικ δεν είμαι και τόχω δηλώσει. Αλλά υπάρχουν κάποια που είναι λίγο ιδιαίτερα και μου κάνουν κλικ! Έν' απ' αυτά είναι και το κέικ με καρότο. Με μια ιδιαίτερη γεύση, το έφτιαξε κάποια στιγμή η μάνα μου και δεν ξέρω πού είχε βρει τη συνταγή, αλλά με τα μπαχαρικά που βλέπω, για παλιακιά, με επιρροές ανατολής :)

Πιροσκί Γιώργου

Πιροσκί έχω ξαναβάλει. Τότε ήταν της γιαγιάς Κεράσας, αυτά είναι του Γιώργου. Εκείνα ήταν με πατάτα, κλασσικά δηλαδή, αυτά είναι με λουκανικάκι. Επίσης στη ζύμη προβλέπονται αυγά. Γούστα είν' αυτά :)

Ομελέτα φούρνου με πατάτες και λουκάνικο

Πριν μερικές μέρες είδα στο ίντερνετ μια συνταγή για ομελέτα φούρνου με πατάτες και λουκάνικο. Τίποτα το παράξενο το να βλέπεις κάτι καθώς περιδιαβαίνεις στις διάφορες ιστοσελίδες. Και καθόλου παράξενο που η ομελέτα αυτή μ' άρεσε, χώρια που έφερε και θύμησες από τα πανεπιστημιακά χρόνια που τρώγαμε παρόμοια ομελέτα (πολύ σχετικό το παρόμοια, τότε ήταν μόνο μ' αυγά!) κι είπα να τη φτιάξω. Κράτησα τη σελίδα ανοιχτή μερικές μέρες, δεν βόλευε να τη φτιάξω, την έκλεισα κι όταν χτες ήρθε η ώρα, δεν κατάφερα να τη βρω. Έψαξα, αλλά όλες οι συνταγές ξεκίναγαν με το "τηγανίζατε τις πατάτες". Αυτό δεν μ' άρεσε. Αν είναι να τηγανίσω τις πατάτες γιατί να μην την φτιάξω όλη στο τηγάνι; Έτσι, αυτοσχεδίασα. Και το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό.

Χυλοπίτες Φιορεντίνα

Και μιας και έβαλα για το πώς κατασκευάζονται χυλοπίτες, να δώσω και μια συνταγή πιο "ψαγμένη", για πιο μαγειρεμένες χυλοπίτες. Φουρνιστές και με σπανάκι!

Προσφυγικό και Σέγκεν

Πολύ προβληματίστηκα για το σημερινό. Να το γράψω ή όχι. Οι ειδήσεις για πρόσφυγες καθημερινές και καταιγιστικές. Το θέμα δεν έχει τελειωμό (και δεν φαίνεται πως θα γίνει κάτι να σταματήσει, εκτός από το να κλείσουν τα σύνορα). Παράλληλα τον τελευταίο καιρό γίνονται συζητήσεις για τη συνθήκη Σέγκεν. Αν θα πρέπει η συνθήκη να ανασταλεί γενικότερα ή ειδικά για την Ελλάδα (αν και, στην πραγματικότητα ήδη υπάρχουν ήδη περιορισμοί). Γίνεται τόση κουβέντα και τόσο πυκνά που κάπου σκέφτομαι πως οι δικές μου απόψεις δεν έχουν σημασία. Απ' την άλλη, έχω συνηθίσει να μεταφέρω εδώ τις σκέψεις μου κι έτσι τελικά αποφάσισα να το κάνω άλλη μια φορά. Κυρίως σχολιασμός σε ειδήσεις των τελευταίων ημερών.

Χυλοπίτες σπιτικές

Όπως έγραφα στο προηγούμενο, πήραμε μια μηχανή που βοηθάει ν' ανοιχτεί φύλλο αλλά και κόβει σε λουρίδες ζυμαρικά. Λεπτά σε στιλ μακαρονιού ή πιο πλατιά σε στιλ χυλοπίτας. Κι αφού την πήραμε κι αρχίσαμε τις δοκιμές δοκιμάσαμε να φτιάξουμε και τις δικές μας χυλοπίτες. Η απεργία ήταν καλή ευκαιρία! Ακολουθήσαμε τη συνταγή που συνόδευε τη συσκευή και τις φάγαμε σκέτες. Μόνο με τυρί. Ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και θα το επαναλάβουμε.

Ζύμη για φύλλο πίτας με μηχανή

Στις πίτες που φτιάχνουμε συνήθως το φύλλο είναι αγοραστό. Παλιότερα έπαιρνα το "Χωριάτικο" από τη "Χρυσή Ζύμη". Τελευταία δεν το βρίσκω αυτό αλλά έχω βρει το "Ζαγορίσιο" που είναι κι αυτό σχετικά χοντρό κι έχει το καλό πως είναι κάθε φύλλο τυλιγμένο σε δική του ζελατίνα, αν και, αφού είναι καταψυγμένο και το αποψύχω, πρέπει να χρησιμοποιηθεί όλο. Ο Γιώργος, αντίθετα, φτιάχνει το δικό του φύλλο. Το έχει βολευτεί κι οι πίτες τους είναι με δική του ζύμη που όμως την ανοίγει με μηχανή. Όχι τίποτα πολύπλοκο, δυο κύλινδροι που προσαρμόζεις το πόσο μακρυά θα είναι ο ένας απ' τον άλλον και άρα και το πάχος του φύλλου.

Προώθησε αυτό το μέιλ, τσάμπα είναι

Πολλές φορές έχουμε πάρει μέιλ που η κατακλείδα τους είναι μια προτροπή να το προωθήσουμε σ' όλες τις επαφές μας. Επίσης παρόμοιες προτροπές εμφανίζονται και στο φέισμπουκ. Που εκεί προτρέπουν για κοινοποίηση ή έστω για ένα απλό λάικ! Το θέμα τους συνήθως είναι καταστροφολογικό ή απλά μια έκκληση στα φιλάνθρωπα αισθήματα του αναγνώστη. Με κορυφαίο την ζήτηση για αίμα για τον Βαγγέλη Μερισιώτη. Ιδού δυο παραδείγματα από παρόμοια μηνύματα:

Ορεινή Κορινθία

Η χρονιά του νερού τέλειωσε, όπως έλεγα, με επίσκεψη στις λίμνες της ορεινής Κορινθίας. Καιρός να τις παρουσιάσω κι αυτές να ολοκληρωθεί ο κύκλος. Όπως έγραψα λοιπόν, είχαμε δει κι είχαμε δει λίμνες. Κι έπεσε ιδέα να πάμε κάπου στις 28 του Οκτώβρη. Και καταλήξαμε πάλι σε λίμνες! Της ορεινής Κορινθίας αυτή τη φορά. Λίγο τυχαία και συμπτωματικά ήτανε, θέλαμε κάτι (προφανώς) κοντά στην Αθήνα. Σε διάφορα μέρη είχαμε πάει πρόσφατα, ενώ προς τα κει δεν είχαμε πάει σχεδόν καθόλου κι έτσι έγινε η επιλογή. Ξεκινήσαμε από την Στυμφαλία αλλά προσθέσαμε και την κοντινή τεχνική λίμνη Δόξα, στον Φενεό.

Τ(ρ)όποι Λατρείας

Το σημερινό σημείωμα το είχα στο νου μου να το γράψω από πολύν καιρό. Ο τίτλος που είχα δώσει ήταν "Χώροι Λατρείας". Τον είχα βάλει κι έμενε κι αυτός στον αέρα, κάποια στιγμή να βρεθεί η διάθεση για εξομολογήσεις (γιατί βασικά έτσι ήταν το σχέδιο). Στις αρχές του μήνα όμως είδα τον τίτλο "Τ(ρ)όποι Λατρείας" για μια φωτογραφική έκθεση που υπήρχε στο μουσείο Μπενάκη. Η έκθεση ήταν να τελειώσει στις 10 του μήνα αλλά είχε ήδη από τότε δοθεί παράταση μέχρι αύριο. Τώρα που κάθομαι και γράφω είναι μάλλον αργά για να το προτείνω για επίσκεψη. Κι όμως είναι μια καταπληκτική δουλειά που πολύ θα μ' άρεσε να την είχα κάνει κι εγώ.

Εκμέκ (ξανά)

Τρίτο αυτό το εκμέκ. Μετά το δήθεν και της Φωτεινής, να βάλω και το τρίτο που έχω για να ολοκληρωθεί η παρουσίαση. Ποιο απ' όλα προτιμώ; Δύσκολη απάντηση, η ευκολία του δήθεν ακαταμάχητη, αλλά κι η τέχνη της Φωτεινής ασύγκριτη. Εν πάση περιπτώσει, καθένας δοκιμάζει και αποφασίζει! Βασικά η διαφορά είναι στην κρέμα. Στην περίπτωση αυτή είναι λιγότερη αναλογικά και λείπει η σαντιγί.

Τηγανόψωμο

Συνήθως ετοιμάζω το υλικό για δημοσίευση αρκετές μέρες πριν. Όμως τελευταία έχω στεγνώσει. Μ' έπιασε κι ένα κρύωμα και ξέμεινα τελείως. Η δεξαμενή των συνταγών όμως είναι μεγάλη και δίνει λύσεις της τελευταίας στιγμής. Πόσο μάλλον που το τηγανόψωμο το είδα πρόσφατα σε άλλη εκδοχή, στριφτό, αλλά δεν θυμάμαι πού να βάλω λίνκι :)

Για το προσφυγικό και πάλι

Πάλι; Γιατί πάλι. Τι έχει συμβεί στις λιγότερο από μέρες απ' την προηγούμενη δημοσίευση που πρέπει να επανέρθω; Πολλά και διάφορα θα έλεγα.Οι σχετικές ειδήσεις πληθαίνουν είτε μιλούν για αφίξεις παρά την κακοκαιρία (που καθημερινά σημειώνονται νέα ρεκόρ), είτε για πνιγμούς (βοηθάει η κακοκαιρία που λέγαμε) είτε για το πώς εγκλωβίζονται οι πρόσφυγες στη διαδρομή τους προς την κεντρική Ευρώπη (αφού κακά τα ψέματα, αυτός είν' ο προορισμός τους) και τα παιχνίδια που παίζονται στη διαδρομή τους αυτή. Συγχρόνως πληθαίνουν και τα βίντεο-ντοκουμέντα της διαδρομής. Όμως, δεν είν' αυτοί οι λόγοι που γράφω ξανά σήμερα. Ο λόγος είν' η Νίκη, Και κάποιες φωτογραφίες που ανέβασε στο φέισμπουκ (ΦΒ) και τις οποίες "έκλεψα" και μεταφέρω εδώ.

Εκμέκ Κανταΐφι (Φωτεινής)

Μιας και μπήκε το σαν εκμέκ γλυκό (αν και, εκμέκ στα τούρκικα πάει να πει ψωμί και το τι υλικό ακριβώς θα μπει σαν ψωμί είναι σχετικό, το τσουρέκι πιο κοντινό είναι) είπα να βάλω σήμερα και τη συνταγή για εκμέκ κανταΐφι που μου είχε δώσει η (χρυσοχέρα) Φωτεινή :)

Εκμέκ από πολίτικο τσουρέκι

Η Ειρήνη μας παρουσίασε μια συνταγή που γεύτηκε από μια συνάδελφό της και μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Τις προσεχείς ημέρες θα την φτιάξω γιατί μ αρέσει πολύ αυτό το γλυκό. Τόφτιαξα δυο φορές! Το κακό στη συνταγή είναι πως οι αναλογίες δεν είναι ακριβώς αλλά στο περίπου. Ας πούμε, εγώ δεν βάζω ολόκληρο το τσουρέκι στο ταψί μου. Επίσης, ανάλογα με το πόσο γλυκό είναι προσαρμόζεται η ζάχαρη. Αλλά και πόση ώρα θα μείνει στο φούρνο εξαρτάται από το πόσο στεγνό είναι.

Τροκαντερό και Φλοίσβος

Προχτές με τη μεγάλη νοτιά, πήγα απ' την απέναντι πλευρά της παραλίας Ν. Φαλήρου - Μοσχάτου που συμπτωματικά έγραφα την ίδια μέρα! Στη μαρίνα Φλοίσβου και στα πέριξ. Είχε διαβολεμένο αέρα, αλλά καταφέραμε και κάναμε τη βόλτα μας. Πρώτη στάση, στο Τροκαντερό, εκεί που είναι τα πλοία του (μελλοντικού) Μουσείου Ναυτικής Παράδοσης. Με ιδιαίτερα πλοία που υπάρχουν εκεί.

Παραλία Μοσχάτου

Πολλές φορές μας αρέσει ν' αράζουμε στην παραλία του Μοσχάτου, ανάμεσα στις εκβολές των ποταμών Κηφισού και Ιλισού. Ανάμεσα στο ΣΕΦ, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και το γήπεδο του Τάε Κβο Ντο. Ακριβώς απέναντι έχεις το Τροκαντερό με τον Αβέρωφ και τα υπόλοιπα. Δύσκολη η πρόσβαση, πρέπει να ξέρεις για να πας μέχρις εκεί. Κι εμείς το ξέρουμε από σπόντα, κάποτε δούλευε ο πεθερός μου εκεί, τα πολύ παλιά χρόνια. Καλά, η φωτογραφία που έχω παραπάνω δείχνει κάτι το μαγευτικό, αν πας όμως από κοντά τα πράγματα αλλάζουν κατά πολύ. Αλλά εμείς απτόητοι, ειδικά αν ο καιρός είναι περίεργος και δεν βολεύει για περπάτημα, βάζουμε το αυτοκίνητο με θέα τη θάλασσα κι απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας μέσ' απ' τη θαλπωρή που προσφέρει ο κλειστός χώρος!

Κοινωνικά δίκτυα

Σήμερα κλείνουν έξι χρόνια που ασχολούμαι με τα μπλογκ. Το παλιό, τα "Γράμματα από τη Γερμανία" που κράτησε τρία χρόνια κι αυτό που κρατάει άλλα τρία. Απίστευτο μου φαίνεται. Η σχέση μου με το ίντερνετ πάει πάρα πολύ παλιά. Στα 1994, μετά από κάτι χρόνια οριακής δουλειάς και ανεργίας άρα και οικονομικής στενότητας, αρχίσαμε να δουλεύουμε πολύ. Το πολύ σημαίνει πως βγάζαμε τέσσερα μεροκάματα τα δύο άτομα. Όταν δουλεύεις πολύ υπάρχουν δύο θέματα: αφενός βγάζεις πολλά λεφτά (αν και αυτό είναι λίγο σχετικό) και αφετέρου δεν έχεις χρόνο μετά να τα φας. Έτσι λοιπόν και εμείς λεφτά βγάζαμε. Απ' αυτά δώσαμε πάρα πολλά για την τεχνολογία. Ενισχύσαμε την πρόοδο της τεχνολογίας αγοράζοντας προϊόντα αιχμής. Τα πληρώσαμε αρκετά παραπάνω απ’ όσο αν τα παίρναμε 1 – 2 χρόνια αργότερα, πληρώνοντας το τίμημα της εξέλιξης. Έτσι είναι η πρωτοπορία :)

Μετέωρα

Με αφορμή τον Βενέτικο, έγραφα τις προάλλες και για την περίπτωση των Μετεώρων. Ως γεωλογικό φαινόμενο. Γιατί τα Μετέωρα είναι σύνθετη περίπτωση. Εκτός απ' τους βράχους είναι και τα μοναστήρια. Έτσι κι αλλιώς θα περνάγαμε από Καλαμπάκα κι είχαμε στο πρόγραμμά μας να τα δούμε. Βέβαια, την ώρα που θα φτάναμε, μάλλον θα ήταν κλειστά τα μοναστήρια για να τα επισκεφτούμε, αλλά θα μπορούσαμε να πάρουμε μια γεύση απέξω.

Περιοδικά δρόμου

Όταν ήμουν στη Γερμανία έβλεπα πολλές φορές κάποιους που πουλάγανε ένα περιοδικό. Biss το λέγανε. Συνήθως ήταν στους σταθμούς του τρένου ή του μετρό. Προσπαθούσα να καταλάβω τι περιοδικό ήταν αυτό. Γιατί δεν το έβλεπα κάπου αλλού να το πουλάνε. Απ' την άλλη, οι πωλητές του στεκόντουσαν στο πόστο τους ακίνητοι και περίμεναν να τους πλησιάσει κάποιος ν' αγοράσει. Μου θύμιζαν του γιαχωβάδες αλλά απ' την άλλη, το στυλ του περιοδικού δεν έμοιαζε με τη Σκοπιά ή κάτι τέτοια που ήξερα από δω. Το είχα ψιλοψάξει στο ίντερνετ, αλλά δεν έβγαλα άκρη. Κι έφυγα απ' τη Γερμανία με την απορία.

Προσφυγικός τουρισμός, μέρος β'

Το καλοκαίρι, γυρίζοντας απ' τη Μυτιλήνη, έγραφα για τους πρόσφυγες που είχαν κατακλύσει το νησί. Ξαναπήγα όμως εκεί πρόσφατα, να κάνω Χριστούγεννα με τη μάνα μου κι έτσι λέω να γράψω πώς είδα τα πράγμα τώρα. Τι έχει αλλάξει αυτούς του μήνες. Γιατί όντως έχουν αλλάξει πολλά.

Αγία Φωτεινή Σμύρνης

Με τη θρησκεία έχω κόψει τις σχέσεις από το Μάη του 1976, 40 χρόνια τώρα. Μέχρι τότε ήμουν τακτικός στον εκκλησιασμό κι όχι μόνο αυτό, αλλά ήμουν το δεξί χέρι του παπά (και πιο μπροστά έλεγα να γίνω και παπάς, μην πω και δεσπότης). Από τότε, σπάνια πάω σε εκκλησία, συνήθως το Πάσχα (εκτός από γάμους - κηδείες - βαφτίσεις) αν και πάντα μ' αρέσει ν' ακούω τις ψαλμωδίες, ειδικά τα ιδιόμελα. Όμως, όταν είμαι στο εξωτερικό, δεν ξέρω γιατί, αλλά θεωρώ πως πρέπει να επισκεφτώ τους εκεί ελληνορθόδοξους ναούς. Επίσκεψη, όχι για να τους δω σαν μνημεία, αλλά για να τους δω σαν εκκλησίες. Και μάλιστα, να παρακολουθήσω και ακολουθίες.

Τρούλοι στη Λέσβο

Οι τρούλοι των εκκλησιών είναι συνήθως επιβλητικοί. Και συνηθίζονται όχι μόνο στις μεγάλες και τις στολιστές αλλά και σε μικρές κι απομονωμένες εκκλησιές. Το κακό είναι πως οι περισσότεροι έχουν μια ομοιομορφία απελπιστική. Ειδικά σε εκκλησίες που φτιάχνονται σήμερα ή που επισκευάζονται. Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός που τα κανονίζει αυτά, αλλά συνήθως είναι μια αντιγραφή από ένα ιδεατό "βυζαντινό" μοντέλο. Αντίθετα, στη Μυτιλήνη οι τρούλοι έχουν ένα δικό τους σχέδιο και χρώμα: κόχες και βαμμένοι γκρι - μπλε. Χωρίς κεραμίδια.

Ομελέτα με πατάτες ραπέ

Για ομελέτα με λουκάνικα και πατάτες έχω ήδη βάλει συνταγή. Αυτή, που είναι παραλλαγή, την είδα στο σάιτ της Ελένης και την δοκίμασα (και την προσάρμοσα). Εκεί την έλεγε "με λουκάνικο και τυρί κρέμα". Για μένα το ιδιαίτερο, αυτό που την διαφοροποιεί, είναι είναι όμως ο τρόπος που είναι φτιαγμένες οι πατάτες! Κι όσο για το τι τυρί, γιατί να είναι τυρί κρέμα κι όχι ένα κλασσικό γευστικό τυρί; Ορίστε λοιπόν η ιδέα μου: