Παραλία Μοσχάτου

Πολλές φορές μας αρέσει ν' αράζουμε στην παραλία του Μοσχάτου, ανάμεσα στις εκβολές των ποταμών Κηφισού και Ιλισού. Ανάμεσα στο ΣΕΦ, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και το γήπεδο του Τάε Κβο Ντο. Ακριβώς απέναντι έχεις το Τροκαντερό με τον Αβέρωφ και τα υπόλοιπα. Δύσκολη η πρόσβαση, πρέπει να ξέρεις για να πας μέχρις εκεί. Κι εμείς το ξέρουμε από σπόντα, κάποτε δούλευε ο πεθερός μου εκεί, τα πολύ παλιά χρόνια. Καλά, η φωτογραφία που έχω παραπάνω δείχνει κάτι το μαγευτικό, αν πας όμως από κοντά τα πράγματα αλλάζουν κατά πολύ. Αλλά εμείς απτόητοι, ειδικά αν ο καιρός είναι περίεργος και δεν βολεύει για περπάτημα, βάζουμε το αυτοκίνητο με θέα τη θάλασσα κι απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας μέσ' απ' τη θαλπωρή που προσφέρει ο κλειστός χώρος!

Το περίεργο είναι ότι οι εκβολές του Ιλισού έχουν μετατραπεί σε αγκυροβόλιο, κι είναι ο μόνος πλωτός ποταμός στην Ελλάδα, έστω και σε μικρό μήκος. Και, ναι, ξέρω πως σε πολλούς άλλους κυκλοφορούν ψαρόβαρκες ή τουριστικές βάρκες, αλλά βάρκες. Εδώ μιλάμε για σκάφη πολυτελείας! Κι εκτός απ' αυτά, μπροστά στα μάτια μας ξεδιπλώνονται δεκάδες πανιά από μικρά και μεγάλα ιστιοπλοϊκά που κάνουν βόλτες και μαθαίνουν να τα κοντρολάρουν.

Η παραλία διαμορφώθηκε με την ευκαιρία των Ολυμπιακών αγώνων. Κι είχε τη μοίρα των υπόλοιπων ολυμπιακών έργων. Ερημιά κι εγκατάλειψη. Αντί για αξιοποίηση, έχει αφεθεί και καταστρέφεται. Ακόμα και την εποχή εκείνη, ήταν απλά για να είναι κάπως διαμορφωμένη η άκρη της στεριάς αν ήθελα κάποιος να πάει απ' το ένα γήπεδο στο άλλο με τα πόδια. Κι η διαμόρφωση δεν ολοκληρώθηκε προς τα μέσα.

Όμως το τέλειωμα της στεριάς, η άκρη της παραλίας, φτιάχτηκε πλήρως. Μπετόν, πλάκες, διάδρομος για τυφλούς, και ηλεκτροφωτισμός. Που δεν συνδέεται με το δίκτυο γιατί είχε αυτόνομη τροφοδοσία. Με ανεμογεννήτριες και ηλιακά πάνελ.

Προηγμένης τεχνολογίας (κι ας είναι πάνω από 19 χρονών) που παρακολουθούν την πορεία του ήλιου για μέγιστη απόδοση. Η παραγόμενη ισχύς αποθηκευόταν σε μπαταρίες που υπήρχαν στη βάση κάθε φωτιστικού, ενσωματωμένες αισθητικά με το φωτιστικό. Γιατί χρησιμοποιώ παρελθοντικούς χρόνους; Γιατί όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, σήμερα έχουν μείνει τα πάνελ να χάσκουνε, οι μύλοι να γυρίζουνε αλλά το ρεύμα να μην πάει πουθενά. Ούτε ένας στύλος δεν είναι πλήρης. Από παντού οι μπαταρίες έχουν κλαπεί. Έχουν μείνει μόνο τα ηλεκτρονικά συστήματα που καθορίζουν πώς θα διοχετευτεί το ρεύμα.

Κι ενώ είναι σε μια προνομιακή θέση, η μοίρα της παραλίας είναι ίδια με όλα τα σχετικά έργα. Να καταστραφεί και να ξαναγίνει όπως ήταν παλιά (ή περίπου, μιας και έχει πέσει κάμποσο μπάζωμα).

Ο χώρος πίσω απ' τη διαμορφωμένη παραλία χρησιμοποιείται σήμερα για αποθήκες αλλά εργασίες προετοιμασίας υλικών για την επέκταση του τραμ. Εντάξει, ελάχιστος χώρος απ' τα εκατοντάδες στρέμματα. Το υπόλοιπο μένει ως έχει κι είναι η χαρά των αερομοντελιστών που πετάνε τ' αεροπλανάκια τους (αλλά και κάποιων με μηχανοκίνητο παραπέντε). Βόλτες πάνω απ' την περιοχή χωρίς να υπάρχει κάτι να τους εμποδίσει.