Αφισοκολλήσεις και δίκες - μέρος 1

Στο προηγούμενο σημείωμα ξεκίνησα να γράφω για δίκες την εποχή που ήμουνα φοιτητής. Συνεχίζω σήμερα, η σειρά δεν είναι χρονολογική. Γιατί για τις αφίσες ξεκίνησα στο προηγούμενο που άρχισαν οι περιπέτειες το 77 αλλά τελικά κατέληξα να γράφω για μια άλλη δίκη που η αρχή της ήταν το 80. Τέλος πάντων. Για την αφισοκόλληση, λοιπόν, χρειάζονται τρία πράγματα: αφίσες, κόλλα (συνήθως σε κουβά) που φαίνονται κι από τα συνθετικά της λέξης, αλλά χρειάζεται επίσης και μια βούρτσα, μπορεί μπατανόβουρτσα σε κοντάρι, μπορεί μια σκούπα που κάνει εξαιρετική δουλειά (κι είναι εύκολο να βρεθεί και κοστίζει λίγα). Όλ' αυτά μπορεί να τα κουβαλήσει κι ένα άτομο, όμως συνήθως βγαίναμε τουλάχιστον τρεις, από ένα κομμάτι ο καθένας, αυτός που είχε τη σκούπα έκανε συνήθως και το κόλλημα.

Πολιτικές δίκες

Δεν είν' αυτός ο Γιάννης που λέω. Αυτός είναι ο Τραϊανός που όμως μας άφησε νωρίς

Μιας και πιάσαμε για παρατάξεις και πολιτικά ας συνεχίσουμε στον ίδιο ρυθμό μετά το μικρό διάλειμμα λόγω καιρού 😀. Όπως έλεγα παλιότερα, το διάστημα πριν απ' τις εκλογές του 77 μαθήματα δεν είχαν ξεκινήσει, εγώ καθόμουνα στα Γιάννενα, δουλειά δεν είχα κι έδινα καθημερινά το παρόν στα γραφεία του ΚΚΕ (που τότε ήταν στον πρώτο όροφο του Τιτάνια) κι αναλάμβανα από κει διάφορες αποστολές. Οι οποίες όμως, τα χρόνια εκείνα δεν ήταν χωρίς ρίσκο. Πάντα υπήρχε κίνδυνος σύλληψης από την αστυνομία κι αν όχι σύλληψη τουλάχιστον μήνυση. Βασικά πλήρη συνείδηση του κινδύνου δεν είχα. Όταν πήγαμε στο Νησί για πούλημα εφημερίδας μούχαν πει πως εκεί είναι αρκετά ασφαλές, αλλά δεν τόπιασα. Και το τι συνέπειες μπορούσε να έχει μια καταδίκη για πούλημα εφημερίδας ή για αφισοκόλληση δεν τόβαζε ο νους μου. Κάποια χρόνια αργότερα όταν έγινε ολόκληρη κινητοποίηση για νομοθετική ρύθμιση ώστε να μπορέσουν να διοριστούν κάποιοι που είχαν καταδικαστεί για τέτοια δουλειά, τότε τόπιασα το μήνυμα (ή περίπου αφού δεν άλλαξε η αντιμετώπιση των καταστάσεων).

Για τις τουαλέτες (και πάλι)

Πού είν' η τουαλέτα, οέο;

Εμβόλιμο και το σημερινό άρθρο, δεν έχει σχέση δηλαδή με τις ιστορίες απ' τα χρόνια του πανεπιστημίου που δημοσιεύω τελευταία. Είναι ένα θέμα που μ' έχει απασχολήσει πολλές φορές τόσο σ' αυτό όσο και στο παλιό μπλογκ. Η μη ύπαρξη τουαλέτας για το κοινό σε χώρους που μαζεύεται κόσμος. Είναι κάτι που το θεωρώ ανεπίτρεπτο για τα σημερινά δεδομένα. Δεν μπορεί να καμαρώνει ένα δήμος πως έφτιαξε μια παραλία για να πηγαίνει ο κόσμος (ο δικός του αλλά και από άλλες περιοχές) επειδή έβαλε κάμποσες ομπρέλες (κάποια αρμυρίκια θάταν ακόμα καλύτερη) μερικές καμπίνες περαδώθε και κάποιες ντουζιέρες ενώ δεν υπάρχει ούτε μια τουαλέτα. Γιατί τι θα κάνει ο κόσμος που βρίσκεται στην παραλία; πού θα πάει για "την ανάγκη" του; Μια λύση είν' η θάλασσα (που προφανώς δεν είν' η καλύτερη) αλλά έλα που υπάρχουν και περιπτώσεις που ούτ' αυτή μπορεί να βοηθήσει (πέρα απ' το ότι δεν είναι βολικά, το αποτέλεσμα είναι εμφανές κι απεχθές)!

Νέα τέλη

Εμβόλιμο και το σημερινό άρθρο, δεν έχει σχέση δηλαδή με τις ιστορίες απ' τα χρόνια του πανεπιστημίου που δημοσιεύω τελευταία. Είναι που διάβαζα προχτές μια είδηση που λέει ότι επιβάλλεται νέο τέλος για τα πλαστικά μιας χρήσης που χρησιμοποιούνται. Τέλος ανακύκλωσης το λένε και θα ισχύει για τα πλαστικά που είναι από PVC. Το τέλος αυτό των 0,08€ θα το πληρώνουμε οι καταναλωτές και πάει στον δημόσιο κορβανά απευθείας κι έρχεται να προστεθεί στα 0,09€ που ισχύει για τις σακούλες (θα σχολιάσω παρακάτω) και στα 0,05€ για κάθε πλαστικό ή επικαλυμμένο χάρτινο(!) που χρησιμοποιείται στα σελφ σέρβις (ή τα ντελίβερι) που μεταφράζεται σε 0,10€ στον καφέ π.χ. αφού και να μην χρειάζεται στο κυπελάκι μπαίνει καπάκι. Παράλληλα, το σήμα που υπάρχει παραπάνω παρότι παραπέμπει σε ανακύκλωση πλαστικών και αλουμινένιων δεν είν' ελληνικό αλλά γερμανικό. Για τον τρόπο που επιβάλει η Γερμανία την ανακύκλωση τέτοιων συσκευασιών έχω γράψει στο παλιό μπλογκ ένα σύντομο σημείωμα και θα μεταφέρω ακόμα πιο σύντομα παρακάτω.

Ο καιρός στα Γιάννενα

Όταν ακούτε για Γιάννενα με τι καιρό τα σκέφτεστε; Η ερώτηση απευθύνεται βέβαια σε ανθρώπους που δεν έχουν ζήσει στην πόλη. Εγώ πριν πάω την σκεφτόμουνα σαν ένα μέρος με πολύ κρύο και το ίδιο έχω ακούσει κι από άλλους. Κι όμως. Πιο πολύ έμοιαζαν τα Γιάννενα με το Λονδίνο. Κρύο δεν είχε. Μπορεί το θερμόμετρο να έδειχνε πως ο καιρός κρύωσε. Όμως ήταν πολύ εύκολο να το αντιμετωπίσεις. Κρύο ένιωσα στο Διδυμότειχο. Ή στην Αθήνα. Γιατί το κρύο της είναι ψιλό, διαπεραστικό σ' αντίθεση με τα Γιάννενα (που ίσως λόγω υψομέτρου) είναι χοντρό: ντύνεσαι και δεν καταλαβαίνεις τίποτα.

Πηγαδάκια

Το γεγονός ότι οι φοιτητικές παρατάξεις στα Γιάννενα δεν ήταν πολλές (σε σχέση με τα υπόλοιπα πανεπιστήμια της Ελλάδας) δεν πάει να πει πως δεν υπήρχαν έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ τους. Και μπορεί συνήθως να μην είχαν τα αποτελέσματα που φαίνονται στις φωτογραφίες όμως τα πηγαδάκια στήνονταν πολύ γρήγορα και εύκολα. Για τους μη γνωρίζοντες να εξηγήσω τι είναι ένα πηγαδάκι: αποτελείται από δυο άτομα που λογομαχούν για ένα θέμα και γύρω τους μαζεύονται πολλοί ακροατές έτσι που μοιάζει σαν να βρίσκονται γύρω από ένα πηγάδι. Οι ακροατές δεν συμμετέχουν στη συζήτηση, αν πάνε να παρέμβουν αποδοκιμάζονται. Όμως μπορούν να αρχίσουν δυο απ' τους ακροατές συζήτηση μεταξύ τους μ' αποτέλεσμα να στηθεί δεύτερο πηγαδάκι που θα μετακινηθεί λίγο παραπέρα. Το πόσοι θα μαζευτούν στο καθένα εξαρτάται από το θέμα αλλά κυρίως από τον τρόπο που δίνουν τη μάχη οι ομιλητές.

Φοιτητικές παρατάξεις το 1977

Μιας και έλεγα προχτές για τις φοιτητικές εκλογές ας πω και για το ποιες ήταν οι παρατάξεις που υπήρχαν το 1977. Όταν έφτασα εγώ στα Γιάννενα γύρω στις 20 Οκτώβρη στο πανεπιστήμιο υπήρχαν 4 παρατάξεις που αντιστοιχούσαν σε 4 από τα κόμματα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (και τις αντίστοιχες νεολαιίστικες οργανώσεις τους) και 2 παρατάξεις που αντιστοιχούσαν σε κόμματα χωρίς κοινοβουλευτική παρουσία (που δεν είχαν και οργανώσεις) και μια παράταξη που (έλεγε ότι) δεν είχε πολιτικό φορέα. Είχε βέβαια σαφή ιδεολογική θέση αλλά όχι κόμμα (αν και, τελικά δεν ήταν έτσι). Πάμε αναλυτικά.

Φοιτητικές εκλογές

Μιας και αύριο είναι φοιτητικές εκλογές (μετά από κάμποσα χρόνια), ταιριαστό να μπει σήμερα το σχετικό άρθρο που είχα στο νου μου να γράψω. Κι αφού εγώ ήμουνα ΚΝίτης κι η φοιτητική παράταξη της ΚΝΕ ήταν η Πανσπουδαστική, λογικό να έχω φωτογραφίες απ' αυτήν (κάποια στιγμή θα γράψω και για τις κομματικές οργανώσεις της εποχής). Να επισημάνω μια διαφορά: τότε ήταν η ΠΣΚ, Πανσπουδαστικές συνδικαλιστικές κινήσεις, σήμερα βλέπω πως είναι η ΠΚΣ, Πανσπουδαστική κίνηση συνεργασίας, λέει, αλλά σπάνια χρησιμοποιούσαμε το αρκτικόλεξο, συνήθως λέγαμε Πανσπουδαστική και τέλος.

Άλλες εκδρομές

Μιας και πιάσαμε τις εκδρομές ν' αναφέρω μερικές ακόμα. Όχι αυτές που κάναμε όποτε μας ερχόταν διάθεση π.χ. στο Νησί ή σε κοντινά χωριά (π.χ. στους Μουζακαίους). Αλλά τις άλλες, τις οργανωμένες που γίνοντας στα πέριξ. Αρκετές ήταν με την ΚΝΕ που όμως ήταν με συγκεκριμένο σκοπό. Συνήθως σε συνδυασμό με διακίνηση εφημερίδων με αφορμή κάποιο κομματικό γεγονός. Θυμάμαι π.χ. μια στο Λούρο. Με μπουγέλα για αφισοκόλληση, με μπογιές κλπ εξοπλισμό. Όμως υπήρχαν κι άλλες έτσι, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, απλά για τη βόλτα. Τέτοιες κάναμε θυμάμαι στο Μονοδέντρι (και τη χαράδρα του Βίκου), στους Ασπραγγέλους και στο Μέτσοβο (απ' όπου οι φωτογραφίες της αρχής - απ' τα άλλα μέρη στο τέλος).

Ανάβαση στο Μιτσικέλι

Φωτογραφία από τον Φρόντζο που φαίνεται το Μιτσικιέλι χιονισμένο ενώ διακρίνονται κι οι Λιγκιάδες

Εκδρομών συνέχεια αλλά με μια διαφορά: Η εκδρομή αυτή δεν είναι του πανεπιστημίου. Αν και, εκτός από εμένα και τη Μαρία συμμετείχαν κι άλλοι φοιτητές, η εκδρομή ήταν του Ορειβατικού συλλόγου Ιωαννίνων. Αυτός είχε αναλάβει τη διαδικασία και την τροφοδοσία. Τότε γιατί την αναφέρω; Πέρα απ' το ότι οι ιστορίες δεν είναι πανεπιστημιακές αλλά προσωπικές το βασικό είναι οι φωτογραφίες που είναι εντυπωσιακές. Διάλεξα κάμποσες και τις παρουσιάζω μαζί με το πώς πήγαμε μέχρι πάνω (και πόσο πάνω)!

Εκδρομές με τους Κυπραίους

Στα Γιάννενα υπήρχαν λίγοι συντοπίτικοι σύλλογοι (δηλαδή σύλλογοι αυτών που κατάγονταν απ' το ίδιο μέρος - τότε ήταν της μόδας, ήταν ένας τρόπος για να έρθουν σε επαφή άνθρωποι με κοινά στοιχεία). Θυμάμαι τους συλλόγους Κρητών και Κυπρίων. Απ' τον πρώτο δεν έχω να μαρτυρήσω κάτι αλλά ο δεύτερος είχε διάφορες εκδηλώσεις (π.χ. υποδοχή των πρωτοετών Κυπρίων και κατατόπισή τους στα των Ιωαννίνων) αλλά επίσης διοργάνωνε κάποιες εκδρομές στις οποίες συμμετείχαν και μη Κύπριοι. Σε δυο τρεις είχα συμμετάσχει κι εγώ (θυμάμαι τρεις αλλά βρίσκω δυο μόνο). Η μια ήταν στη Θεσσαλονίκη την άνοιξη του 1982. Από κει και η παραπάνω φωτογραφία του πύργου του ΟΤΕ, του μόνου πύργου τηλεπικοινωνιών που ξέρω στην Ελλάδα, στη Γερμανία θυμάμαι πως ήταν κάθε πόλη κι ο πύργος της!

Κακαβιάς και Πωγωνίου

Έτσι όπως είναι ο τίτλος, θυμίζει δεσπότη ή γωνία δρόμων. Αλλά όχι, τίποτ' απ' αυτά, για στρατιωτικά φυλάκια πρόκειται (γι' αυτό και οι φαντάροι στη φωτογραφία. Που είχαμε πάει επίσκεψη εκεί. Και ιδού η ιστορία. Με την ευκαιρία του Όχι, από την πρυτανεία του πανεπιστημίου αποφασίζεται να γίνει μια εκδρομή που να δώσουμε δώρα στους στρατιώτες στα φυλάκια Κακαβιάς και Πωγωνίου (βασικά, μόνο στην πρώτη πήγαμε). Ως ημέρα επίσκεψης ορίστηκε να είναι η Τρίτη 24 Οκτώβρη του 1978. Ήταν η μέρα που έκοψα το κάπνισμα την ώρα που θα το άρχιζα. Είχαμε δηλώσει ποιοι θα ήμασταν, κανονίσαμε με τις παρέες μας και το πρωί δυο λεωφορεία μας περίμεναν απέναντι απ' την πύλη του πανεπιστημίου. Το πρόγραμμα, εκτός απ' την επίσκεψη στα φυλάκια είχε για την επιστροφή στάση και στη μονή Βελλάς.

Η περιπέτεια μιας επιστροφής

Η τελευταία φωτογραφία της εκδρομής. Έλληνες και Βούλγαροι, λίγο πριν τον αποχαιρετισμό.

Η επιστροφή απ' την εκδρομή στη Βουλγαρία ήταν σκέτη περιπέτεια. Ο νόμος του Μέρφι χτύπησε επανειλημμένα. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, στράβωσε. Βέβαια, όλα ξεπεράστηκαν, αλλά με πολύ άγχος και αγωνία. Τα προβλήματα φάνηκαν από πολύ νωρίς, αφού η καλή μέρα φαίνεται απ' το πρωί έτσι φάνηκε κι η κακή, μόνο που δεν το υπολογίσαμε. Την ώρα που ήταν να φύγουμε, ας πούμε 8, μαζευόμαστε όλοι με τα συμπράγκαλά μας αλλά δεν είναι οι οδηγοί. Γιατί είχαν ξενυχτήσει σε μια ντισκοτέκ μέχρι τις 5 ή 6 το πρωί και δεν ήταν εύκολο να συνέρθουν και να πάρουν το τιμόνι. Αλλά τους ξυπνήσαμε και ξεκινήσαμε με μια καθυστέρηση.

Εκδρομή στη Βουλγαρία

Η Σόφια από τελεφερίκ για Βίτοσα

Όπως έλεγα, από την ΕΤΕΛΕΠ διοργανώσαμε μια εκδρομή στη Βουλγαρία. Εμείς μαζέψαμε συμμετοχές (και μαζεύτηκαν πολλές, γεμίσαμε δυο πούλμαν) και τα πρακτικά τα ανέλαβε το πρακτορείο LEV Tours, ένα πρακτορείο που ειδικευόταν τότε σε εκδρομές στις τότε σοσιαλιστικές χώρες. Έγινε στις αρχές Ιούλη του 78 κι η διαδρομή ήταν Θεσσαλονίκη - Σόφια - Φιλιππούπολη - Θεσσαλονίκη μιας και ο κόσμος ήταν σκορπισμένος ο περισσότερος αφού τον Ιούνη η εξεταστική ήταν πετσοκομμένη λόγω της αναστολής του εξαμήνου. Εγώ έπρεπε να πάω μέχρι τη Μυτιλήνη κι αυτό ήταν μεγάλη ταλαιπώρια, οπότε κι έμεινα στην εστία κι ανέλαβα τα διαδικαστικά.

ΕΤΕΛΕΠ & ΠΠΚ

ΕΤΕΛΕΠ & ΠΠΚ; Τι είν' αυτά τα γράμματα; Για το δεύτερο, μια ιδέα παίρνετε απ' τη φωτογραφία. Και το πρώτο, για να συμπεθεριάζει με το δεύτερο, κάποια σχέση θα έχει με τον πολιτισμό. Σωστά, αλλά δεν είναι το Π που του δίνει τη σύνδεση αλλά ο σκοπός της ύπαρξης όπως περιγραφόταν στο καταστατικό. Θα μου πείτε, με γρίφους μιλάς γέροντα. Σωστά. Εκτός απ' τους φοιτητές της περιόδου 73 - 78 που διαβάζουν τα κείμενα κι ίσως θυμούνται κάτι, οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι είν' αυτά που γράφω. Ας εξηγήσω το όνομα και θα πω και τις σχετικές ιστορίες. ΕΤΕΛΕΠ, λοιπόν πάει να πει ΕΤαιρία ΕΛεύθερης ΕΠικοινωνίας. Ήταν ένα φοιτητικό σωματείο που δρούσε στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων τα χρόνια που λέω. Πότε ακριβώς ξεκίνησε δεν ξέρω, ξέρω όμως σίγουρα πότε (και πώς) τέλειωσε: την κατέστρεψαν οι κομματικές αντιπαραθέσεις.

Σου

Η μάνα μου τη δεκαετία του 80. Φτιάχνει ζύμη για κουλούρια, αλλά κι η σημερινή παρόμοια υλικά έχει!

Υλικά

125 γρ. γάλα
125 γρ. νερό
110 γρ. βούτυρο ή μαργαρίνη
5 γρ. (1 κουταλάκι) αλάτι
5 γρ. (1 κουταλάκι) ζάχαρη
140 γρ. αλεύρι
5 αυγά

Εκτέλεση

Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνω το γάλα με το νερό, το βούτυρο, το αλάτι και τη ζάχαρη. Μόλις αρχίσουν να βράζουν προσθέτω το αλεύρι ανακατεύοντας συνεχώς με μια κουτάλα για περίπου 3’. Κατεβάζω από τη φωτιά, αδειάζω το μείγμα αυτό στο μίξερ και ανακατεύω σε χαμηλή ταχύτητα με το φτερό (όχι με το σύρμα) προσθέτοντας ένα – ένα τα αυγά μέχρι να γίνει λεία και μαλακιά η ζύμη. Στη λαμαρίνα του φούρνου βάζω μια λαδόκολλα και σχηματίζω με ένα κορνέ τα σου. Ψήνω σε συμβατικό φούρνο στους 200° C για 30 – 35 λεπτά έως ότου πάρουν σκούρο χρυσαφί χρώμα. Δεν ανοίγω τον φούρνο κατά τη διάρκεια του ψησίματος. Όταν βγουν, αφήνω τα σου να κρυώσουν, τα χωρίζω στη μέση και προσθέτω τη γέμιση που μου αρέσει (π.χ. ζαμπόν και τυρί ή κρέμα ή ροκφόρ με βούτυρο κλπ).