Φοιτητικές εκλογές

Μιας και αύριο είναι φοιτητικές εκλογές (μετά από κάμποσα χρόνια), ταιριαστό να μπει σήμερα το σχετικό άρθρο που είχα στο νου μου να γράψω. Κι αφού εγώ ήμουνα ΚΝίτης κι η φοιτητική παράταξη της ΚΝΕ ήταν η Πανσπουδαστική, λογικό να έχω φωτογραφίες απ' αυτήν (κάποια στιγμή θα γράψω και για τις κομματικές οργανώσεις της εποχής). Να επισημάνω μια διαφορά: τότε ήταν η ΠΣΚ, Πανσπουδαστικές συνδικαλιστικές κινήσεις, σήμερα βλέπω πως είναι η ΠΚΣ, Πανσπουδαστική κίνηση συνεργασίας, λέει, αλλά σπάνια χρησιμοποιούσαμε το αρκτικόλεξο, συνήθως λέγαμε Πανσπουδαστική και τέλος.

Η μέρα των εκλογών ήταν όπως κάθε μέρα εκλογών. Ένα πανηγύρι. Καλά, ότι δεν γίνονταν μαθήματα εννοείται (και φέτος ακόμα διάβαζα πως κάποιο πανεπιστήμιο ανακοίνωσε πως δεν θα γίνουν μαθήματα εκείνη τη μέρα - αυτό έλειπε). Αλλά το πανεπιστήμιο ήταν γεμάτο κόσμο. Γιατί δεν ήταν πήγαμε ψηφίσαμε τελειώσαμε. Εντάξει για κάποιους ήταν έτσι. Αλλά για άλλους ήταν και οι συζητήσεις και οι αντιπαραθέσεις εντυπωσιασμού μέχρι την τελευταία ώρα. Εννοείται πως το βράδυ των εκλογών όλοι ήταν ευχαριστημένοι και αλληλοσυγχαίρονταν (η όποια γκρίνια για κακά αποτελέσματα μπορούσε να περιμένει την επόμενη μέρα). Και μετά όλοι μαζί πηγαίναμε στην ακρογιαλιά - ε, λάθος αυτό είναι από ταινία, εμείς σε ταβέρνα πηγαίναμε.

Η βασική δουλειά γινόταν μέρες πριν. Τρέξιμο και επαφές με τους συμφοιτητές (ψηστήρι). Ας πούμε στις πρώτες μου εκλογές ήμουνα τόσο δοσμένος σ' αυτές που όταν πάγωσε η λίμνη δεν κατέβηκα να τη δω, νόμιζα πως θα ξανασυνέβαινε (ποτέ όσα χρόνια έμεινα). Κάποιες φοιτητικές παρατάξεις (όπως η δική μας) καλούσαν σε ολομέλεια. Εκεί εκτός απ' τους οργανωμένους στην ΚΝΕ είχαν την ευκαιρία (και το ζητούσαμε) να συμμετέχουν και φοιτητές που ήταν φιλικά διακείμενοι προς την παράταξη που κι αυτούς μέλη τους λέγαμε. Κι αυτό ώστε το πρόγραμμα (τουλάχιστον για το δικό μας πανεπιστήμιο) να έχει την έγκριση από όσο το δυνατόν πιο πλατιά βάση. Βέβαια, δεν θυμάμαι καμιά φορά που να έγινε ανατροπή της πρότασης που γινότανε (της εισήγησης ντε) αλλά σίγουρα συμπληρωνόταν από κάποιες προτάσεις που ακουγόντουσαν εκεί.

Από κάποια στιγμή και μετά την ίδια μέρα με τις εκλογές για τους φοιτητικούς συλλόγους (ανά τμήμα) γινόταν και οι εκλογές για τον σύλλογο της εστίας. Τα πρώτα χρόνια την πλειοψηφία την είχε η Πανσπουδαστική και δικός της ήταν ο πρόεδρος. Το 79 όμως τα πράγματα δεν πήγαιναν (για την παράταξη) καλά. Όταν γινόταν η καταμέτρηση (με κόσμο πολύ να παρακολουθεί) φαίνεται πως θα χανόταν η μια έδρα (μέχρι τότε είχε 3). Η εφορευτική επιτροπή ήταν τριμελής κι είχε δυο μέλη της Πανσπουδαστικής οπότε (από τον Φώτη νομίζω) έπεσε η ιδέα να ακυρωθούν ψηφοδέλτια ώστε να πέσει το μέτρο. Αλλά τα ψηφοδέλτια των άλλων παρατάξεων δεν ήταν εύκολο να τα ακυρώσεις. Δεν πειράζει, ακυρώστε δικά μας. Και να κάνει ένσταση ο αντιπρόσωπος της ΠΑΣΠ, ότι συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο της Πανσπουδαστικής κακώς ακυρώθηκε κι η πλειοψηφία της εφορευτικής να επιμένει.

Βέβαια, όταν ακυρώνεις δικά σου ψηφοδέλτια, ακόμα και να πέσει το μέτρο εσύ είσαι πιο κάτω πάλι. Το αποτέλεσμα ήταν να βγάλουμε μόνο δυο έδρες. Και το διακωμωδήσαμε (κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία) τραγουδώντας στο ρυθμό του Λούλα:
Είχαμε τρεις έδρες και χάσαμε μία
ήτανε της εφορευτικής μαλακία.
Βλέπετε ο πρόεδρος ήταν μαλάκας
και οι άλλοι γύρω ήταν της πλάκας
Έδρα, έδρα, παμ παμ παμ παμ έδρα.
Ο πρόεδρος της εφορευτικής, οδηγίες ακολούθησε ο καημένος, εκείνη την ώρα πού να μπορέσει να καταλάβει τι γίνεται, είχε να κοιτάζει τι έβγαζε η κάλπη, αλλά αυτός τα φορτώθηκε (τουλάχιστον σε επίπεδο χαβαλέ).

Εγώ πήγα στα Γιάννενα το 1977. Την εποχή εκείνη οι φοιτητικοί σύλλογοι έχαιραν εκτίμησης από τον κόσμο. Έτσι τους είχε παραχωρηθεί το κτίριο στη Μάρκου Μπότσαρη που σήμερα στεγάζει τη Ζωσιμαία Βιβλιοθήκη (τότε η βιβλιοθήκη ήταν εκεί που σήμερα είναι το Δημαρχείο). Αλλά γρήγορα (ίσως με την αλλαγή στη διοίκηση του δήμου το 79) ζητήθηκε να φύγουν από κει κι έτσι μετακόμισαν στο κεντρικό κτίριο της Δόμπολη, στην αίθουσα απέναντι (και δίπλα) απ' το εστιατόριο. Δηλαδή το μετακόμισαν είναι τυπικό αφού σε κάθε σύλλογο ο πρόεδρος είχε τη σφραγίδα στο σπίτι του, ο γραμματέας το βιβλίο των πρακτικών στο δικό του το ίδιο κι ο ταμίας τα λεφτά και τα βιβλία του. Οι συνεδριάσεις του ΔΣ γίνονταν όπου βόλευε, αλλά όταν υπήρχαν θέματα με μεγάλες αντιπαραθέσεις η αίθουσα αυτή (που ήταν και μεγάλη) ήταν καλή ώστε να παρακολουθούν τη συνεδρίαση κι άλλοι. Το κτίριο της Μπότσαρη έμεινε για κάμποσο καιρό άδειο, μετά χρησιμοποιήθηκε σαν αποθήκη (και ρήμαζε) και μόνο σχετικά τελευταία αξιοποιήθηκε.