Πολιτικές δίκες

Δεν είν' αυτός ο Γιάννης που λέω. Αυτός είναι ο Τραϊανός που όμως μας άφησε νωρίς

Μιας και πιάσαμε για παρατάξεις και πολιτικά ας συνεχίσουμε στον ίδιο ρυθμό μετά το μικρό διάλειμμα λόγω καιρού 😀. Όπως έλεγα παλιότερα, το διάστημα πριν απ' τις εκλογές του 77 μαθήματα δεν είχαν ξεκινήσει, εγώ καθόμουνα στα Γιάννενα, δουλειά δεν είχα κι έδινα καθημερινά το παρόν στα γραφεία του ΚΚΕ (που τότε ήταν στον πρώτο όροφο του Τιτάνια) κι αναλάμβανα από κει διάφορες αποστολές. Οι οποίες όμως, τα χρόνια εκείνα δεν ήταν χωρίς ρίσκο. Πάντα υπήρχε κίνδυνος σύλληψης από την αστυνομία κι αν όχι σύλληψη τουλάχιστον μήνυση. Βασικά πλήρη συνείδηση του κινδύνου δεν είχα. Όταν πήγαμε στο Νησί για πούλημα εφημερίδας μούχαν πει πως εκεί είναι αρκετά ασφαλές, αλλά δεν τόπιασα. Και το τι συνέπειες μπορούσε να έχει μια καταδίκη για πούλημα εφημερίδας ή για αφισοκόλληση δεν τόβαζε ο νους μου. Κάποια χρόνια αργότερα όταν έγινε ολόκληρη κινητοποίηση για νομοθετική ρύθμιση ώστε να μπορέσουν να διοριστούν κάποιοι που είχαν καταδικαστεί για τέτοια δουλειά, τότε τόπιασα το μήνυμα (ή περίπου αφού δεν άλλαξε η αντιμετώπιση των καταστάσεων).

Και για με το πούλημα του Ριζοσπάστη ή του Οδηγητή το πράγμα έγινε κάποια στιγμή πιο εύκολο, είχαμε μια άδεια απ' τον εκδότη της εφημερίδας (αλλά ήθελε ανανέωση όταν ο εκδότης άλλαζε). Όχι πως αυτό μας κατοχύρωνε πάντα. Θα μπορούσε το όργανο να μην το δεχότανε οπότε μετά έπρεπε να επιμένεις να καταγραφεί στην κλήση που σου έκοβε γιατί μετά το δικαστήριο μπορούσε να πει πως την άδεια την παρουσίασες εκ των υστέρων.

Χαρακτηριστικά τον Σεπτέμβρη του 80 στην Τουρκία έγινε το πραξικόπημα του Εβρέν. Λίγες μέρες αργότερα βγαίνουμε στην πλατεία, απέναντι από τη νομαρχία. Κινητοποίηση της ΚΝΕ με δυο πανό, συνθήματα και τέτοια. Κάποιος πουλάει και Οδηγητή. Τα πανό τα κρατάμε από δυο άτομα το καθένα. Έρχεται η αστυνομία και μας ζητάει να διαλυθούμε. Σιγά και μην. Γίνονται συζητήσεις ανάμεσα στον επικεφαλής της αστυνομίας κι από τους συγκεντρωμένους το λόγο είχαν κυρίως ο Θανάσης Τσ, κι η Λαμπρινή Ν. Το πράγμα φαίνεται πως δεν θα πάει καλά, οι αστυνομικοί είναι αποφασισμένοι να μας διαλύσουν (αλλά όχι με βία). Το πρόσχημα ότι κάνουμε κατάληψη δημόσιου χώρου χωρίς άδεια. Κάνουμε σύμπτυξη. Διώχνουμε τον έναν που κρατάει το πανό κι έτσι είμαστε τρεις που τα κρατάμε τα δυο, με τον μεσαίο να κρατάει με το ένα χέρι το ένα και με το άλλο το άλλο.

Όντως μετά από λίγο μας ζητάνε τα στοιχεία. Τα δίνουμε. Ψάχνουν τέσσερις κι αφού έχουμε διώξει τον έναν πιάνουν για τέταρτο τον Γιάννη Μπ. που πούλαγε τον Οδηγητή. Που χτυπιότανε πως ήταν νόμιμος, να και η άδειά μου. Τίποτα αυτοί. Όμως δεν τους φτάνει αυτό. Συλλαμβάνουν τον Θανάση και τη Λαμπρινή. Τους πάνε στο αστυνομικό μέγαρο και τους κρατάνε όλη νύχτα, δήθεν για αντίσταση κατά της αρχής. Μετακινούμαστε από την πλατεία προς την αστυνομία. Δεν θυμάμαι αν τους άφησαν αργά την ίδια νύχτα ή την επόμενη το πρωί. Και σχηματίζονται δυο δικογραφίες: μια για μας για κατάληψη και χωριστή για τους δυο για αντίσταση.

Μετά από κάποιο διάστημα μας έρχεται και η κλήση για τις δίκες. Πάμε εμείς με οδηγίες για το τι θα πούμε στις απολογίες μας. Και να διαμαρτύρεται ο Γιάννης πως από σπόντα βρέθηκε κατηγορούμενος εκεί. Αλλά μας λέει ο δικηγόρος (στις περισσότερες τέτοιες δίκες από το κόμμα έμπαινε ο Λευτέρης ο Ζώλας, σε κάποιες πιο ιδιαίτερες έμπαιναν κι άλλοι) πως θα κάνει μια τρίπλα στην αρχή, έτσι για να τους τη σπάσει. Και λέει στο δικαστήριο πως υπάρχει νόμος που απαγορεύει την αυθαίρετη κατάληψη δημόσιου χώρου και προβλέπει πως για κάτι τέτοιο χρειάζεται άδεια. Όμως για να εφαρμοστεί ο νόμος αυτός θα πρέπει το δημοτικό συμβούλιο να πάρει τις σχετικές αποφάσεις που θα καθορίζει και τη διαδικασία που θα έπρεπε να ακολουθήσει κάποιος για να πάρει αυτή την άδεια (και το τίμημα που θα έπρεπε να καταβληθεί - η ιδέα ήταν να πληρώσεις στο δήμο). Και μιας κι ο ίδιος ήταν δημοτικός σύμβουλος ήξερε και μπορούσε να βεβαιώσει το δικαστήριο πως τέτοια απόφαση δεν είχε παρθεί. Γυρνάει ο πρόεδρος και ρωτάει τον δημόσιο κατήγορο (για την κατηγορία του δικαστηρίου δεν υπήρχε εισαγγελέας αλλά αξιωματικός της αστυνομίας) αν έχουν πάρει τέτοια απόφαση την οποία ζήτησαν να έχει εφαρμοστεί. Όχι, λέει εκείνος. Και μας διώχνει διότι δεν υπήρχε αδίκημα (διαμαρτυρόμενος από πάνω γιατί ταλαιπωρούμασταν όλοι τσάμπα). Δεν αθωωθήκαμε. Μας έδιωξαν!

Αντίθετα οι άλλοι δυο δεν καθάρισαν έτσι εύκολα. Πρωτόδικα καταδικάστηκαν. Και πήγαν στο εφετείο. Έγινε μεγάλη κινητοποίηση. Αλλά ευτυχώς το εφετείο τους αθώωσε.

Άλλες δικές από την εποχή εκείνη σε επόμενα...