Για τις τουαλέτες (και πάλι)

Πού είν' η τουαλέτα, οέο;

Εμβόλιμο και το σημερινό άρθρο, δεν έχει σχέση δηλαδή με τις ιστορίες απ' τα χρόνια του πανεπιστημίου που δημοσιεύω τελευταία. Είναι ένα θέμα που μ' έχει απασχολήσει πολλές φορές τόσο σ' αυτό όσο και στο παλιό μπλογκ. Η μη ύπαρξη τουαλέτας για το κοινό σε χώρους που μαζεύεται κόσμος. Είναι κάτι που το θεωρώ ανεπίτρεπτο για τα σημερινά δεδομένα. Δεν μπορεί να καμαρώνει ένα δήμος πως έφτιαξε μια παραλία για να πηγαίνει ο κόσμος (ο δικός του αλλά και από άλλες περιοχές) επειδή έβαλε κάμποσες ομπρέλες (κάποια αρμυρίκια θάταν ακόμα καλύτερη) μερικές καμπίνες περαδώθε και κάποιες ντουζιέρες ενώ δεν υπάρχει ούτε μια τουαλέτα. Γιατί τι θα κάνει ο κόσμος που βρίσκεται στην παραλία; πού θα πάει για "την ανάγκη" του; Μια λύση είν' η θάλασσα (που προφανώς δεν είν' η καλύτερη) αλλά έλα που υπάρχουν και περιπτώσεις που ούτ' αυτή μπορεί να βοηθήσει (πέρα απ' το ότι δεν είναι βολικά, το αποτέλεσμα είναι εμφανές κι απεχθές)!

Τουρκία: Δημόσιες τουαλέτες

Αν θέλει κάποιος να χρησιμοποιήσει τουαλέτα στην Τουρκία, αυτό είναι το ευκολότερο πράγμα. Υπάρχουν παντού. Και με πινακίδες που σας καθοδηγούν πού να τις βρεις. Ειδικά στην Κωνσταντινούπολη που έχει πολύ κόσμο στους δρόμους υπάρχουν τουαλέτες παντού. Μιλάμε για δημόσιες τουαλέτες, Που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας ελεύθερα. Και αξιοπρεπείς τουαλέτες, που δεν βρωμάνε.

Δημόσιες τουαλέτες

Πριν από μερικούς μήνες, το περιοδικό δρόμου Σχεδία, είχε ένα άρθρο για το δικαίωμα πρόσβασης σε τουαλέτα. Και βέβαια, λόγω θεματολογίας του συγκεκριμένου περιοδικού, εστίαζε κυρίως στην ανάγκη για χρήση τουαλέτας από τους άστεγους, αλλά έθιγε και τις ανάγκες ημών των υπολοίπων που όταν περπατάμε στους δρόμους χρειάζεται να κάνουμε κάπου την ανάγκη μας :). Δυστυχώς, το περιοδικό δεν υπάρχει ονλάιν (κι είναι σημαντική απώλεια γιατί έχει εξαιρετικά άρθρα) αλλά με το που το διάβασα, είπα πως αυτό το άρθρο έχει γραφτεί για μένα. Γιατί εδώ και πολλά χρόνια που είχα πρόβλημα με άμμο στα νεφρά, ο γιατρός μου είπε πως το φάρμακό μου είναι το να πίνω πολύ νερό. Το θεώρησα εύκολο και απλό φάρμακο και εφαρμόζω την νεροθεραπεία! Αλλά όταν πίνεις πολύ αφού κάνει τη δουλειά του και σε καθαρίσει χρειάζεται να το αποβάλλεις. Κι ο χώρος χρειάζεσαι γι' αυτό είν' η τουαλέτα. Κι όταν κυκλοφορείς στην Αθήνα (και γενικότερα στην Ελλάδα) το πράγμα είναι δύσκολο. Γιατί οι όποιες δημόσιες τουαλέτες υπήρχαν έχουν κλείσει. Το πρόβλημα καλείται να λυθεί με κάποιες που είχε αρχίσει να βάζει η Ντόρα Μπακογιάννη όταν ήταν δημαρχίνα που όμως δεν είναι αρκετές.

Εμπειρίες από τουαλέτες

Σήμερα στου Σαραντάκου είχε θέμα σχετικά με τις τουαλέτες. Τα αποχωρητήρια ή όπως αλλιώς το λέει ο καθένας (ο Νίκος έχει κάμποσες λέξεις που λέγονται για το ίδιο "μέρος" :) ). Και θυμήθηκα κι εγώ κάποιες σχετικές προσωπικές εμπειρίες. Με το θέμα έχω ασχοληθεί διάφορες φορές, κάθε φορά που επισκέπτομαι ένα μέρος πάντα παρατηρώ τι συμβαίνει εκεί σχετικά με τις τουαλέτες, είμαι ώρες στο δρόμο και τις χρειάζομαι συχνά. Απ' όλες όμως τις ιστορίες, μια ξεχωρίζει. Πρόκειται για εμπειρία μοναδική και μάλιστα απ' το μακρινό 1998, απ' τις πρώτες φορές που ταξίδευα στο εξωτερικό που είπα να τη μεταφέρω κι εδώ.

Αιδηψός

Η ιδέα να πάμε Αιδηψό το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος μας είχε έρθει πριν το Πάσχα. Την αφήσαμε για αργότερα, να δούμε αν θα είχαμε δυνάμεις αφού θα είχαμε περάσει το δεκαπενθήμερο του Πάσχα στο δρόμο. Και κάποια στιγμή βλέπει η Μαρία αυτή την αφίσα και το θυμάται αφενός, ενθουσιάζεται αφετέρου. Και κλείνουμε. Με 54€ για τρεις νύχτες.

Τα δωμάτια της εστίας

Άρχισα να γράφω προχτές για την φοιτητική εστία που έμεινα τα πρώτα δυο χρόνια που ήμουνα φοιτητής. Όπως είπα τα δωμάτια ήταν σε πτέρυγες με αντικριστά τα δωμάτια σ' έναν μακρύ διάδρομο. Αλλά πώς ήταν μέσα τα δωμάτια; Ε, αυτό θα προσπαθήσω να δείξω σήμερα. Θα ξεκινήσω από τα κοινά στοιχεία και μετά θα μιλήσουμε για διαφοροποιήσεις (γιατί υπήρχαν και τέτοιες). Να ξαναπώ πως οι τουαλέτες ήταν 4 κοινές για όλους στο τέλος του κάθε διαδρόμου. Επίσης να πω πως όλα τα δωμάτια είχαν πρόσβαση προς τα έξω, αυτά που ήταν στους ορόφους με μπαλκόνι (κοινό για όλα τα δωμάτια που έβλεπαν από εκείνη τη μεριά) κι αυτά που ήταν ένα με το έδαφος μπορούσες να βγεις έξω (και να πας βόλτα στους απέναντι, αν ήσουν στην εσωτερική αυλή).

Νερό απ' τον αέρα

Τελευταία στους ελληνικούς αυτοκινητόδρομους έχουν κάνει την εμφάνισή τους τουαλέτες. Καιρός ήταν, μέχρι τώρα η σχετική εξυπηρέτηση γινόταν στα πάρκινγκ - εσοχές των δρόμων (με τις όποιες δυσκολίες υπήρχαν εκεί). Και μάλιστα, τουαλέτες που είναι καθαρές (από όσες έχω εμπειρία). Το μόνο πρόβλημα που είχαν ήταν πως το νερό που υπήρχε δε ήταν πόσιμο, αλλά μικρό το κακό, το νερό που ήθελες όταν πήγαινες εκεί ήταν για να ρίξεις στην τουαλέτα και να πλύνεις τα χέρια σου. Βέβαια, πιθανά νάθελες και να πιεις, αλλά δεν βαριέσαι, τι να γίνει. Το πρόβλημα αυτό φαίνεται να λύνεται, τουλάχιστον στην Ολυμπία οδό.

Ερεσός

Η Ερεσός είναι μια από τις πόλεις που υπήρχαν από την Αρχαία Ελλάδα ακόμα. Μπορεί όχι ακριβώς στην ίδια θέση, αλλά λίγο πιο πέρα. Κι είναι ένας προορισμός που μ' αρέσει να επισκέπτομαι (και να μένω) κάθε χρόνο (όπως τώρα που γράφω αυτό το κείμενο - για ν' ανέβει, θα καθυστερήσει λίγο για να μπουν κι οι φωτογραφίες). Βασικά, όταν λέω Ερεσός, εννοώ τη Σκάλα κι όχι το κυρίως χωριό. Ίσως γιατί απ' την πρώτη φορά που την επισκέφτηκα, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 70, το πρόγραμμα της εκδρομής έλεγε Ερεσό και το λεωφορείο μας έβγαλε στη Σκάλα. (Θυμάμαι πως στη θάλασσα φαινόταν τότε ακόμα ένα μισοβυθισμένο σκαρί από μια αναβίωση για τα 150 χρόνια από την ανατίναξη της τούρκικης ναυαρχίδας στον όρμο της Ερεσού απ' τον Παπανικολή το 1821 - ήταν επί χούντας και τέτοιες παράτες ήταν συνηθισμένες, να σημειώσω πως εδώ έγινε το 1824 κι η ναυμαχία της Ερεσού).

Η Εστία

Βρέθηκα λοιπόν να μένω στην εστία. Προσωρινά στην αρχή κι όταν έγινε η επίσημη επιλογή κανονικά και με τον νόμο. Η επιλογή γινόταν με βάση το οικογενειακό εισόδημα. Ο πατέρας μου δήλωνε τότε έσοδα 69.000 δραχμές στην εφορία και με βάση αυτό ήμουν απ' αυτούς που πήραν δωμάτιο τις δυο  πρώτες χρονιές. Μετά μπήκε σαν κριτήριο το κατά κεφαλή οικογενειακό εισόδημα. Εμείς τρία άτομο από 23.000 λοιπόν. Πού να φτάσω εγώ που το όριο για τα αγόρια ήταν οι 278 δραχμές (ή κάπου εκεί - για τα κορίτσια ήταν ακόμα χαμηλότερο). Το πώς γινόταν αυτό, είναι άλλη ιστορία. Αντί να λέμε για τις κομπίνες με το εισόδημα ας πούμε για την εστία καθαυτή.

"Φυλετικές" διακρίσεις

Φυλετικές διακρίσεις όταν λέω εννοώ τις διαφορές στο φύλο κι όχι στη φυλή. Και τέτοιες διακρίσεις σήμερα υπάρχουν στη χρήση της τουαλέτας. Που υπάρχει πολλή φαντασία για το ποια σήματα θα χρησιμοποιηθούν για να επισημανθούν οι διαφορές. Το κλασικό είναι το σχέδιο ενός άνδρα που φοράει πανταλόνια και μιας γυναίκας που φοράει φούστα. Βέβαια, το γεγονός είναι πως όλο και περισσότερες γυναίκες φοράνε πανταλόνια σήμερα, κάτι που δεν φαίνεται να επηρεάζει τη σήμανση.

(Μη) Χρήση τουαλέτας και άλλα τινά

Η Πρωτοπορία είναι ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο της Αθήνας (και όχι μόνο). Μεγάλο γιατί έχει ένα τεράστιο απόθεμα βιβλίων που μπορείς να πας και να διαλέξεις αλλά έχει κι ένα ιντερνετικό κατάστημα (όπως επιβάλλουν οι μέρες - αν και το έχει πολλά χρόνια τώρα) κι αν θέλεις ένα βιβλίο που δεν υπάρχει διαθέσιμο, αναλαμβάνει να το παραγγείλει. Μάλιστα πολλά από τα βιβλία που έχει τα διαθέτει και με έκπτωση (10% στα καινούρια, όπως (περι)ορίζει ο νόμος, αρκετά σημαντικές στα παλιότερα). Έχω περάσει αρκετές ώρες στο κατάστημα της Αθήνας ψάχνοντας για βιβλία (συνήθως για καλοκαίρι ή κάποια άλλη περίοδο διακοπών - τότε που περίμενα διακοπές). Το άλλο βιβλιοπωλείο που έχω ξοδέψει αρκετό χρόνο είναι του Σαββάλα που εκεί έψαχνα συνήθως βιβλία για το σχολείο.

Καταρράκτης Πέτρας

Ωραία φωτογραφία καταρράκτη (κατά τη γνώμη μου) που δεν έχω ξαναβάλει, αλλά πού βρίσκεται και πώς προέκυψε; Για να μην υπάρχει αγωνία πού βρίσκεται το λέω στα γρήγορα εδώ και αναλυτικά παρακάτω: Είναι έξω από την Αλίαρτο, και τον έμαθα από σπόντα. Αλλά με εντυπωσίασε κι έτσι είπα να τον παρουσιάσω. Αλλά ας πιάσουμε την ιστορία απ' την αρχή στο πώς έγινε και βρέθηκα από κει. Αφορμή ο γιος μου κι αιτία η κόρη μου.  Το προπερασμένο Σάββατο μας πρότεινε η Ειρήνη να πάμε να φάμε σε μια ταβέρνα στα νότια προάστια. Αλλά κατά τις 4 μας λέει γιατί θα πήγαινε για καρτ μεσημεριάτικα. Ε, κανένα πρόβλημα, πάμε. Φτάνουμε εμείς λίγο πιο νωρίς και  βλέπουμε πως η ταβέρνα έχει αλλάξει κι έχει γίνει ρέστο(!) πιο μοντέρνο πράγμα. Ε, αφού εκεί έχουμε πει, μπαίνουμε καθόμαστε. Είμαστε απέναντι με τη Μαρία, αυτή βλέπει προς την πόρτα κι εγώ προς την αίθουσα. Κάποια στιγμή μου λέει πως ήρθε η Ειρήνη και της εξετάζουν τα διαπιστευτήρια 😀 (δηλαδή το πιστοποιητικό). Ξαφνικά βγάζει μια κραυγή. Τη ρωτάω τι συμβαίνει, α, κάποιον γνωστό είδα, μου λέει, εγώ δεν γυρίζω να δω ποιος είν' ο γνωστός της και συνεχίζω να κάθομαι και να μελετώ το μενού. Κι έρχεται η Ειρήνη στο τραπέζι κι από πίσω της ένας ψηλός: ο Δημήτρης

Γερμανία: ετοιμασίες για αναχώρηση

Το 2009 ήταν χρονιά με πολλά γεγονότα (για μας). Η Ειρήνη έδινε πανελλαδικές. Εμείς είχαμε κάνει μαθήματα Γερμανικών (κάποια μόνοι μας και αργότερα ιδιαίτερο) και δώσαμε κι εμείς εξετάσεις. Αρχές Απρίλη. Εκτός από Γερμανικά δώσαμε κι Αγγλικά χωρίς να κάνουμε ούτε καν επανάληψη. Μ' ό,τι ξέραμε. Περίμενα καλύτερη βαθμολογία στ' Αγγλικά απ' ότι στα Γερμανικά αλλά ατύχησα. 54% στα πρώτα (από ορθογραφία δεν πήγα καθόλου καλά, είχα πάψει να γράφω χρόνια πριν), 63% στα δεύτερα (που έχοντας κάνει και παρόμοια θέματα ήξερα να τα χειριστώ), άρα για τις μη αγγλόφωνες εκτός Γερμανίας χώρες (π.χ. Τουρκία ή Αίγυπτο που είχαμε δηλώσει) τα Αγγλικά που εξετάστηκαν δεν χρειάζονταν, πήγαινα με τον καλύτερο βαθμό. Για τη Μαρία τα πράγματα ήταν ανάποδα, τα Αγγλικά πήγαν καλύτερα. Έτσι κι αλλιώς στην αίτηση είχαμε ζητήσει συναπόσπαση: ή και οι δυο ή κανένας.

Ευρώπη 2005

Ηλιοβασίλεμα στην Αδριατική

Το 2004 είναι χρονιά ορόσημο για την Ελλάδα. Πήραμε το ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο (πληθυντικός μεγαλοπρεπείας, εγώ δεν έκανα τίποτα γι' αυτό), διοργανώσαμε τους Ολυμπιακούς (εδώ ο πληθυντικός είναι ταιριαστός αφού κι εγώ πλήρωσα και πληρώνω γι' αυτούς), ήμασταν όλο δόξα κι όλο χάρη. Σαν οικογένεια, την προηγούμενη χρονιά είχαμε αλλάξει κι αυτοκίνητο, είχαμ' αγοράσει ένα Όπελ Ζαφίρα 1,8, ένα αυτοκίνητο που ήταν ένα κι ένα για μεγάλα ταξίδια. Με πολλούς χώρους και μπόλικη δύναμη στο δρόμο. Εκείνο το καλοκαίρι λοιπόν, βρισκόμαστε με την οικογένεια της κουνιάδας μου και μας υπενθυμίζουν αυτό που είχαμε πει όταν ήμασταν στις Βρυξέλλες: πως θα ξαναπάμε και μάλιστα οδικά. Ιδού η ευκαιρία. Να το προγραμματίσουμε για τον επόμενο χρόνο το Πάσχα. Μιας κι είμαστε δύσκολοι στο να κάνουμε ταξίδια (όταν αρχίσαμε να μαζεύουμε χρήματα για να πάρουμε σπίτι η μάνα μου μας έδωσε 5 εκατομμύρια δραχμές λέγοντας, πως εγώ σας τα δίνω αυτά και ελπίζω να γίνουν σπίτι κι όχι ταξίδια 😀) κάναμε πέτρα την καρδιά μας κι είπαμε το ναι 😂

Χρόνια στα βαπόρια

Δεν υπάρχει νησιώτης που να μην έχει μετακινηθεί με πλοίο. Κι εγώ την παράδοση αυτή την τηρώ καλά. Έχω ξαναγράψει κομμάτια για τέτοιες μετακινήσεις μου παλιά, σήμερα θα επικεντρωθώ βασικά στην φοιτητική περίοδο. Τότε που την πρώτη χρονιά έκανα το Μυτιλήνη - Γιάννενα και επιστροφή πέντε συνολικά φορές (συν μια το καλοκαίρι για φροντιστήριο και εξετάσεις έξι), και τα επόμενα χρόνια τρεις. Μετά τα Γιάννενα μια φορά το χρόνο τουλάχιστον, σπάνια και δεύτερη αλλά από εμπειρίες δόξα τω θεώ. Κι αν έγραφα το 2013 για τις ιστορίες με τα καράβια μας, τα χρόνια που πέρασαν από τότε μόνο χειροτέρεψαν την κατάσταση αντί να την βελτιώσουν.

Παρίσι 2005

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2005 κάναμε ένα οδικό ταξίδι στις Βρυξέλλες κι από κει επισκεφτήκαμε διάφορες πόλεις σε άλλες χώρες, πέρ' απ' το Βέλγιο. Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Σειρά έχει το Παρίσι. Το πιο χαρακτηριστικό του μνημείο είναι μάλλον ο Πύργος του Άιφελ και μ' αυτόν ξεκινάμε σε νυχτερινή φωτογράφιση.

Αξιολόγηση

Για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών (και όχι μόνο) και τις αντιρρήσεις μου γι' αυτήν έχω ξαναγράψει παλιότερα. Γιατί επανέρχομαι σήμερα; Γιατί έκανα κάποιους συνειρμούς και θέλω να τους μοιραστώ. Ο γιος μου ο Δημήτρης είναι στρατιώτης και τις τελευταίες μέρες μου έλεγε πως έχουν κάμποσα τρεξίματα μιας και φτιάχνουν το στρατόπεδο ενόψει της επιθεώρησης που περιμένουν από κάποιον στρατηγό. Μέχρις εδώ τίποτα το περίεργο. Αλλά μιλώντας πρόσφατα με φίλο - πατέρα άλλου στρατιώτη, σε άλλη περιοχή άκουσα το ίδιο πράγμα. Στην αρχή λέω πως έτυχε. Μετά όμως αρχίζουν οι συνειρμοί που λέγαμε.

Λήμνος - το νησί

Ιδού λοιπόν να γράφω από την ταμπλέτα που απόκτησα πρόσφατα, τελευταίος από την οικογένεια, μετά από προτροπή της Μαρίας που κι αυτή δεν την έχει πολύν καιρό αλλά την βολεύτηκε εξαιρετικά. Για τη Λήμνο, λοιπόν. Που ξεκίνησα ήδη να γράφω (κι είχα βάλει τίτλο Λήμνος τις προάλλες, αλλά τον άλλαξα αφού εκεί έγραφα για τις συγκοινωνιακές δυσκολίες που έχει το νησί). Τη Λήμνο που έχει τη χάρη να κάθεσαι και ν' απολαμβάνεις από κει ένα ηλιοβασίλεμα πίσ' απ' τον Άθω!

Λονδίνο, καθαριότητα.

Έγραφα τις προάλλες για την καθαριότητα στην Τουρκία. Και πως όπου έτυχε να πάω κι ήταν καθαρά (σ' αντίθεση με τα δικά μας που δεν είναι) αυτό δεν σήμαινε καθόλου αυτό που συνήθως προβάλλεται: πως δηλαδή οι άλλοι λαοί είναι προσεκτικοί και δεν βρομίζουν ενώ εμείς ο Έλληνες πετάμε τα σκουπίδια μας περαδώθε. Οι Εγγλέζοι για παράδειγμα κάθε άλλο παρά προσεκτικοί είναι με τα σκουπίδια. Το έγραφα και παλιότερα. Βγάζουν τα σκουπίδια τη μέρα που είναι να περάσει το σκουπιδιάρικο σύμφωνα με τον γενικό προγραμματισμό κι αν για κάποιο λόγο αυτό δεν μπορεί να γίνει, τα σκουπίδια μένουν στους δρόμους τροφή όχι για τα αδέσποτα που δεν υπάρχουν αλλά για τα άγρια που έχουν γίνει ημι-ήμερα (κάτι αλεπουδίτσες π.χ.).

Παρίσι 2008

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2008 κάναμε ένα ταξίδι προς Γερμανία κι από κει επισκεφτήκαμε πόλεις σε άλλες χώρες, ενώ στην επιστροφή γυρίσαμε οδικά μέσω Βαλκανίων (αλλά χωρίς στάση στα Βαλκάνια εκείνη τη φορά). Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα σε μια ανάρτηση, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Για σήμερα έχουμε Παρίσι και ξεκινάμε με μια νυχτερινή φωτογραφία του πύργου του Άιφελ, όπως και με την επίσκεψη του 2005.