Για τις τουαλέτες (και πάλι)

Πού είν' η τουαλέτα, οέο;

Εμβόλιμο και το σημερινό άρθρο, δεν έχει σχέση δηλαδή με τις ιστορίες απ' τα χρόνια του πανεπιστημίου που δημοσιεύω τελευταία. Είναι ένα θέμα που μ' έχει απασχολήσει πολλές φορές τόσο σ' αυτό όσο και στο παλιό μπλογκ. Η μη ύπαρξη τουαλέτας για το κοινό σε χώρους που μαζεύεται κόσμος. Είναι κάτι που το θεωρώ ανεπίτρεπτο για τα σημερινά δεδομένα. Δεν μπορεί να καμαρώνει ένα δήμος πως έφτιαξε μια παραλία για να πηγαίνει ο κόσμος (ο δικός του αλλά και από άλλες περιοχές) επειδή έβαλε κάμποσες ομπρέλες (κάποια αρμυρίκια θάταν ακόμα καλύτερη) μερικές καμπίνες περαδώθε και κάποιες ντουζιέρες ενώ δεν υπάρχει ούτε μια τουαλέτα. Γιατί τι θα κάνει ο κόσμος που βρίσκεται στην παραλία; πού θα πάει για "την ανάγκη" του; Μια λύση είν' η θάλασσα (που προφανώς δεν είν' η καλύτερη) αλλά έλα που υπάρχουν και περιπτώσεις που ούτ' αυτή μπορεί να βοηθήσει (πέρα απ' το ότι δεν είναι βολικά, το αποτέλεσμα είναι εμφανές κι απεχθές)!

Για κάποιες περιπτώσεις επιβλήθηκε το να υπάρχουν τουαλέτες. Μια τέτοια περίπτωση είν' οι λαϊκές. Όταν πριν καμιά 30αριά χρόνια έμενα στο Άργος ο σπιτονοικοκύρης μου είχε πάγκο στις λαϊκές της Αθήνας. Συνήθως ερχόταν μαζί με τη γυναίκα του. Και θυμάμαι το πρόβλημα που είχαν για εξεύρεση τουαλέτας. Φεύγανε απ' το Άργος 3 - 3:30 τα χαράματα. Φτάνανε στην Αθήνα να στήσουν τους πάγκους, να βάλουν τα πορτοκάλια πάνω ώστε να είναι έτοιμοι την ώρα που ξεκίναγε η λαϊκή (κι έπρεπε να γίνει νωρίς για να υπάρχει χρόνος να φύγουν τ' αυτοκίνητο μετά). Το μεσημέρι, άντε δυο το καλύτερο να μαζέψουν και να γυρίσουν απόγεμα στο σπίτι. Προφανώς όλες αυτές τις ώρες κάπου έπρεπε να πάνε. Η λύση ήταν να τους εξυπηρετήσει κάποιο καφενείο (αν υπήρχε κοντά τους). Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια οι δήμοι βάζουν τουαλέτες στη μια ή και στις δυο άκρες (αν και δεν είν' εύκολο ν' αφήσουν τον πάγκο για να πάνε μέχρις εκεί, αλλά δεν γίνεται να τα έχεις όλα).

Άλλη περίπτωση που μπαίνουν προσωρινές τουαλέτες είναι στις οικοδομές. Αλλά δεν είμαι σίγουρος αν ισχύει για όλες τις οικοδομές, στην Αθήνα τις βλέπω τακτικά. Ή στους αυτοκινητόδρομους που οι περισσότεροι έχουν πια τουαλέτες κάθε κάποια απόσταση. Όμως δεν υπάρχει τέτοια πρόβλεψη για κάθε συγκέντρωση κόσμου. Π.χ. στις παραλίες με τις οποίες ξεκίνησα. Ή στα πανηγύρια - χωρίς να είμαι σίγουρος γι' αυτά.

Βέβαια συγκέντρωση κόσμου υπάρχει και στα πάρκα, στις πλατείες, στους σταθμούς για τις δημόσιες συγκοινωνίες κλπ. Στην επαρχία έχω βρει σε κάποιες πόλεις δημοτικές τουαλέτες (άλλες δωρεάν κι άλλες επί πληρωμή). Στην Αθήνα είχε κάποτε όπως και στους σταθμούς του ηλεκτρικού (νυν μετρό γραμμή 1). Όμως οι τουαλέτες χρειάζονται καθάρισμα. Ποιος ν' ασχολείται τώρα με τέτοια. Το πιο απλό τις καταργούμε και δεν υπάρχουν παράπονα για βρωμιά!

ΥΓ. Την πρώτη φωτογραφία την πλήρωσα ακριβά. Την τράβηξα ακριβώς γιατί ήθελα να γράψω το σημερινό. Στέκομαι σ' ένα σημείο αλλά δεν μ' αρέσει αυτά που εμφανίζονται. Και κάνω ένα δυο βήματα πίσω. Όμως πίσω υπάρχει ένα τσιμεντάκι που εξέχει κάπου 10 πόντους απ' την άμμο. βρίσκει το πόδι μου. Προσπαθώ να μην πέσω γιατί πίσω υπάρχουν μεγάλες πέτρες. Και δεν πέφτω μεν, αλλά το πόδι έχει μεγάλο πρόβλημα. Ήταν το γόνατο με προβλήματα, τούτυχε κι αυτό. Δεν μπορώ να το πατήσω καλά. Καταλήγω στο νοσοκομείο. Ακτινογραφία. Δεν είναι σπάσιμο, δεν φαίνεται κάτι οπότε συστήνεται παγοθεραπεία και το πόδι ψηλά. Οι συστάσεις έπιασαν τόπο. 10 μέρες μετά έχω επανέλθει σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Περπατάω, ανεβοκατεβαίνω σκάλες, όμως με προσοχή ακόμα. Όχι με κανονική βήμα.

Από πέσιμο δεν πήγα ο γέρος. Για να δούμε αν θα επαληθευτεί η παροιμία...