Το μικρό έκανε, βασικά, τα δρομολόγια για τα πάνω τα χωριά (Μεγαλοχώρι απ' τη μια και Παλιοχώρι - Μπουρό (Νεοχώρι) - Ακράσι - Αμπελικό). Τα δρομολόγιά του ήταν κάποιες μέρες και ώρες στην αρχή, οι δρόμοι προς τα εκεί ήταν ακόμα χωματόδρομοι κι έτσι οι μαθητές από κει που πήγαιναν στο γυμνάσιο του Πλωμαριού νοίκιαζαν μια κάμαρα σε οικογένειες στο Πλωμάρι. Κατέβαιναν τη Δευτέρα κι έφευγαν το μεσημέρι του Σαββάτου. Όταν φτιάχτηκε ο δρόμος για το Μεγαλοχώρι (κάνα χιλιόμετρο έξω απ' το χωριό, μην τα θέλουνε όλα δικά τους οι Μεγαλοχωριανοί - αργότερα έφτασε και μέχρι εκεί αλλά ακόμα δεν έχουν στρωθεί 6 χιλιόμετρα που χρειάζεται για να ενωθεί με την Αγιάσο), όταν φτιάχτηκε, λοιπόν, ο δρόμος άρχισε ν' ανεβαίνει ένα λεωφορείο δυο φορές τη μέρα προς τα εκεί για να μετακινούνται οι μαθητές. Γύρω στο 73; 74; φτιάχτηκαν κάπως οι δρόμοι και προς τα άλλα χωριά κι άρχισαν τακτικά δρομολόγια πρωί μεσημέρι κι έτσι οι μόνοι μαθητές που νοίκιαζαν ήταν μόνοι αυτοί που ερχόντουσαν με βάρκα απ' τη Μελίντα και τη Δρότα!
Τα άλλα τέσσερα είχαν φτιάξει ένα τέτοιο πρόγραμμα που μπορούσαν να βγάλουν αρκετά δρομολόγια τη μέρα: Το πρώτο ξεκίναγε στις 5:30 το πρωί για τη Μυτιλήνη. Έφτανε εκεί κατά τις 7 και αμέσως επιστροφή στο Πλωμάρι. Έτσι, όποιος είχε δουλειά πρωί ήταν άνετα στο ένα ή το άλλο μέρος. Το επόμενο λεωφορείο για Μυτιλήνη ήταν στις 7 με επιστροφή 11, και 7:45 με επιστροφή 12:30. Τέρμα τα πρωινά, αλλά όχι και της ημέρας. Υπήρχαν άλλα δύο: ένα στις 13:15 με επιστροφή 15 κι ένα 16:30 με επιστροφή 18:30. Όλ' αυτά εξυπηρετούσαν και τα ενδιάμεσα χωριά και ξέραμε πως περίπου μια ώρα κι ένα τέταρτο μετά την αναχώρηση απ' τη Μυτιλήνη μπορούσαμε να πάρουμε το λεωφορείο για το Πλωμάρι. Βέβαια, αυτό δεν ήταν στάνταρ. Εξαρτιόταν απ' τον οδηγό αλλά και απ' το τι στάσεις θα χρειαζόταν να κάνει ενδιάμεσα.
Το μεσημεριανό λεωφορείο βόλευε πολύ όταν φοιτητής έπαιρνα το βαπόρί που έφευγε στις 4 από τη Μυτιλήνη. Αν και, το τέρμα του ήταν αρκετά μακριά κι έτσι φορτωμένος με δυο βαλίτσες συνήθως γύρω στα 40 κιλά, έπρεπε να πάω απ' την πλατεία του ΚΤΕΛ μέχρι το βαπόρι, όχι και τόσο εύκολο...
Τα τοπικά τώρα: 6:30 ή 7 έφευγε το πρώτο λεωφορείο από Πλωμάρι. Το χειμώνα 6:30 γιατί ήταν "αγροτικό" μετέφερε κόσμο για τα κτήματα και έφτανε μέχρι τα Καφενεδέλια. Επίσης τ' απόγευμα έφευγε κατά τις 16 μάλλον και στις 16:30 επέστρεφε απ' τα Καφενεδέλια. Μακρύ δρομολόγιο που γινόταν όσο διάστημα διαρκούσε η ελαιοσυλλογή. Όταν αραίωναν οι επιβάτες, κόβονταν το δρομολόγιο κι έφτανε μόνο μέχρι τον Τρύγονα. Το πρωί ξεκίναγε από κει στις 7:15 και μετέφερε τους μαθητές (και δυο καθηγητές) του γυμνασίου. Η επιστροφή τους στις 13:15 (ήταν η ώρα που χτύπαγε το κουδούνι και τρέχαμε να το προλάβουμε, αλλά βέβαια δεν το παίρναμε απ' την αφετηρία αλλά απ' το "Έσο Πάπας", περίπου 800 μέτρα και δυο στάσεις μετά). Υπήρχαν όμως κι άλλα δρομολόγια: στις 9, στις 10:30 και στις 18 με περίπου άμεση επιστροφή από Τρύγονα. Αυτό των 11 ήταν το λεωφορείο που μετέφερε το καλοκαίρι τον κόσμο για μπάνιο στον Άγιο Ισίδωρο (αν και κάποιοι προτιμούσαν το επόμενο από Μυτιλήνη για λιγότερη ώρα παραμονής στην παραλία - όλοι γύρναγαν με των 13:15).
Τέσσερα λεωφορεία, τέσσερις ιδιοκτήτες, τέσσερις οδηγοί, τέσσερις εισπράκτορες. Στα τρία ο ιδιοκτήτης δούλευε μέσα (στα δύο οδηγός, στο ένα εισπράκτορας). Απ' τους εισπράκτορες (που είχαν άμεση επαφή με τους επιβάτες) ο πιο απότομος ήταν ο Λάκης. Το καλοκαίρι του 67 ήταν το τελευταίο που κάναμε εξοχή στα Κρέμια. Εγώ, ο παππούς κι η γιαγιά κι η θεία η Βενετία που για απειλή μου έλεγε πως όταν θα με καταραστεί όταν θα φεύγω να πετύχω τον Λάκη εισπράκτορα (θα με κατέβαζαν μέχρι τον δρόμο που πέρναγε το λεωφορείο και θα με έβαζαν μέσα για παραλαβή στη Μυτιλήνη απ' τους δικούς μου που είχαν μετακομίσει εκεί). Μπορεί να ήταν απειλή μόνο, αλλά η ιδέα πραγματοποιήθηκε Σ' αυτόν έπεσα.
Αλλά στον ίδιο έπεσε κι η Μαρία στην πρώτη της επίσκεψη στο χωριό. Και γνώρισε όλη την αγένεια που μπορούσε να πετύχει (και της έκανε άσχημη εντύπωση βέβαια).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.