Μηχανάκια, το τέλος

Ακόμα συνεχίζονται οι ιστορίες με τα μηχανάκια. Κι ακόμα είμαστε στο δεύτερο. Το ηρωικό!
Το 1985, αφού απολύθηκα από φαντάρος, μείναμε λίγο στη Μυτιλήνη μέχρι να τελειώσει η σεζόν και τα μαθήματα που έκανε η Μαρία και μετακομίσαμε στην Αθήνα. Μείναμε στους Αμπελόκηπους για να είμαστε σε ένα μέρος που να έχει συγκοινωνία με πολλές περιοχές ώστε να μπορούμε να μετακινηθούμε που θα πιάναμε δουλειά σε φροντιστήρια ή σε ιδιαίτερα. Πήγαμε και στον ΟΑΕΔ της γειτονιάς και γραφτήκαμε στους άνεργους. Τους ρωτήσαμε για δουλειά και μας λένε να τους ξαναρωτήσουμε από Δευτέρα,

Τη Δευτέρα ξαναπάμε και μας κοιτάνε κάπως. Ακούστε μας λένε, μην περιμένετε από μας να σας ειδοποιήσουμε. Αυτά είναι για τον τύπο. Αν θέλετε δουλειά, πάτε στην Πειραιώς που είναι τα κεντρικά και έχει διάφορες ανακοινώσεις για δουλειές κι αν κάποια σας κάνει την παίρνετε. Αμ έπος αμ έργον. Καβαλάμε το μηχανάκι και δρόμο για την Πειραιώς. Εκεί οι ανακοινώσεις για το ζητούνται ήταν για εφαρμοστές και κοπτοραπτούδες. Δεν κολλάγαμε πουθενά. Είχε επίσης τρεις (αν θυμάμαι καλά) που έλεγαν "ζητείται νέος με μηχανάκι". Νέος ήμουνα τότε, μηχανάκι είχα, αποφάσισα να πάω. Ρωτάω τον υπεύθυνο, μου δίνει ένα χαρτάκι με τη διεύθυνση και τα υπόλοιπα. Του ζήτησα και για άλλο, όχι μου λέει, δεν χρειάζεται, πήγαιν' εκεί και θα σε πάρει. Πήγαμε με τη Μαρία να δούμε και να μάθουμε για τη δουλειά. Ήταν για κούριερ.

Το γραφείο ήταν στα Εξάρχεια, πίσω απ' το αστυνομικό τμήμα. Μπαίνουμε, του λέω πως πήγα για δουλειά. Με ρωτάει την Αθήνα την ξέρεις; Τι να του πω. Εγώ από Αθήνα ελάχιστα πράγματα ήξερα αφού συνολικά είχα ζήσει εκεί 3 μήνες περίπου, έναν το '76 και δυο το '77. Από κει και πέρα διερχόμενος. Του το είπα, πως είναι σχετικά τα πράγματα. Δεν μου λες, μου λέει, από δω που είμαστε ξέρεις να πας στην Πατησίων; Ε, εντάξει, μέχρις εκεί, αλίμονο. Στην Κηφησίας; Μα αφού προς τα κει έμενα. Στη Συγγρού; Αυτήν την είχα μάθει γιατί είχα μπερδευτεί τη μέρα που ανέβαινα με το μηχανάκι απ' το λιμάνι στο σπίτι. Εντάξει μου λέει, άμα ξέρεις αυτά τα υπόλοιπα τα βρίσκεις, προσλαμβάνεσαι. Με το βασικό μισθό (σαν παντρεμένος ήταν κάπου 30 χιλιάρικα) συν 3 χιλιάρικα το μήνα για το μηχανάκι (οι βενζίνες πληρωμένες) συν 3 χιλιάρικα ακόμα πριμ παρουσίας, αν δεν έλειπα παραπάνω από 2 - 3 φορές το μήνα!

Με το μηχανάκι έκανα δρόμους. Όργωνα την Αθήνα καθημερινά. 70 - 80 ή και 100 χιλιόμετρα τη μέρα. Τα 3 χιλιάρικα που έπαιρνα για το σέρβις δεν φτάνανε. Έβαζα και τα 3 του πριμ για να ικανοποιούνται οι ανάγκες του σε σέρβις και επισκευές. Το καλό ήταν πως η εταιρία ανέβαινε συνέχεια και σύντομα επεκτάθηκε προς το εξωτερικό αναλαμβάνοντας την αντιπροσώπευση μιας διεθνούς εταιρίας. Κι επειδή είχα πτυχίο κι επειδή ήμουνα καλός στη δουλειά μου κλπ εγώ άλλαξα τομέα κι αντί να είμαι νέος με μηχανάκι, έγινα γέρος με αυτοκίνητο :) Βέβαια, δεν ήμουνα καλό υπάλληλος αφού έκανα απεργίες και με τιμώρησαν να ξαναγίνω νέος σε μηχανάκι, αλλ' αυτή τη φορά ευτυχώς όχι με το δικό μου. Το Χόντα το είχα μόνο για την πάρτη μου.

Στην εταιρία τη θέση μου την πήρε κάποιος άλλος. Αλλά επειδή οι δουλειές πήγαιναν καλά, χρειάστηκε και δεύτερος να ασχολείται με τις δουλειές με αυτοκίνητο. Κι αυτός ήμουν εγώ. Κι αργότερα κι ένας τρίτος. Ε, με τρία άτομα χρειαζόταν κι ένας προϊστάμενος και προϊστάμενος έγιναν εγώ. Μετά προϊστάμενος και στα μηχανάκια και στα αυτοκίνητα. Μέχρι το 1989 που η εταιρία πουλήθηκε (δηλ. εξαγοράστηκε από τη μητρική της του εξωτερικού). Και με τον καινούριο προϊστάμενο (Εγγλέζο απ' το Ιράκ) δεν τα βρήκαμε κι απολύθηκα.

Τον καιρό που ήμουν άνεργος εισέπραξα παραπάνω χρήματα απ' όσα αν θα δούλευα το ίδιο διάστημα, αλλά τα ξόδεψα όλα κι όχι μόνο αυτά. Ανάμεσα στις άλλες αγορές ήταν κι ένα καινούριο μηχανάκι. Καβασάκι Μαξ αυτό. 100άρι. Αναβάθμιση. Το Χόντα πουλήθηκε.

Το καινούριο μηχανάκι το κράτησα κάμποσα χρόνια, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο δεν είχε εκτός απ' το ότι με μετέφερε απ' την Αθήνα στη Δάφνη Καλαβρύτων (και πίσω) όταν πρωτοδιορίστηκα αναπληρωτής. Η Μαρία ήταν στην Αθήνα και παρακολουθούσε ένα σεμινάριο, κι ήταν έγκυος στην Ειρήνη οπότε έπρεπε να έχει το αυτοκίνητο. Εγώ θα βολευόμουνα με συναδέλφους στο εβδομαδιαίο ανεβοκατέβασμα στη Δάφνη, αλλά για τις εκεί μετακινήσεις μου να είχα το μηχανάκι. Και πώς να το πάω; Το καβαλάω και φύγαμε. Ειδοποιώ πως δεν θα πάω με τον άλλο συνάδελφο που με προσπέρασε λίγο μετά το Λεβίδι. Και μετά από λίγο τους βλέπω σταματημένους στη μέση του δρόμου, είχαν τρακάρει μετωπικά, το αυτοκίνητο πήγε για πέταμα, αλλά ευτυχώς κανένας δεν έπαθε τίποτα.

Τα χρόνια πέρασαν κι η χρήση δίκυκλου περιορίστηκε. Όταν μεγάλωσε ο Δημήτρης έβγαλε κι αυτός δίπλωμα, άρχισε να το ψιλοκυκλοφορεί κι είπα να πάρω ένα πιο καινούριο. Αγόρασα ένα κινέζικο που είχαν πια κατακλύσει την αγορά. Το Καβασάκι το άφησα στο χωριό να τόχω για όταν πηγαίνω το καλοκαίρι αλλά έκρινα πως δεν αξίζει τον κόπο κι έτσι το πούλησα. Το καινούριο έμεινε, εγώ έφυγα στη Γερμανία χωρίς αυτό. Το κράτησε ο Δημήτρης αλλά ελάχιστα το κυκλοφόρησε. Όσα χρόνια το είχα, 1000 χιλιόμετρα το χρόνο δεν τα έκανε. Κι όσο πέρναγαν τα χρόνια, ακόμα λιγότερα. Εν τω μεταξύ είχε διάφορα πάγια έξοδα. Ασφάλεια, τέλη κυκλοφορίας, ΚΤΕΟ και δεν θυμάμαι τι άλλα. Κι έτσι πέρυσι αποφάσισα και το πούλησα κι αυτό κι αγόρασα ξανά ποδήλατο. Ένα με ηλεκτρική υποβοήθηση. Αυτό που μου κλέψανε μέσ' απ΄την αυλή του σχολείου...