Εξυπηρέτηση από τα ΜΜΜ 2

Για τις μετακινήσεις μου προς και από Μανχάιμ και Στουτγάρδη χρησιμοποιούσα δυο ειδών τρένα. Το ένα είν' αυτό, πρώτης γενιάς ICE, κάπου 400 μέτρα μάκρος μονοκόματα. Πίσω απ' τον οδηγό, μισό βαγόνι η μηχανή.

Έγραφα λοιπόν για χαρακτηριστικές περιπτώσεις εξυπηρέτησης του επιβάτη από τα γερμανικά ΜΜΜ. Μίλησα για τραμ και μετρό, καιρός να μιλήσω και για τρένα. Πριν απ' αυτό να πω πως στα ΜΜΜ οι πόρτες είναι ημιαυτόματες. Απελευθερώνονται από τον οδηγό αλλά για ν' ανοίξουν τελείως πρέπει να πατήσεις εσύ κουμπί (που γίνεται πράσινο). Αν το όχημα μείνει σταματημένο για αρκετή ώρα η πόρτα κλείνει αυτόματα αλλά το πράσινο στο κουμπί σου δείχνει πως αν το πατήσεις θ' ανοίξει. Όταν είναι να ξεκινήσει τις κλείνει ο οδηγός όλες, κοκκινίζει το κουμπί οπότε όσο να πατάς δεν ανοίγει. Στα τρένα, υπάρχει συνοδός που επιβλέπει την επιβίβαση. Για να μην γίνει καμιά στραβή και κλειστεί ο συνοδός απ' έξω, αυτός έχει ένα κλειδί και κλειδώνει ανοιχτή την πόρτα που θα μπει, είναι η τελευταία πόρτα που θα κλείσει και θ' αναχωρήσει το τρένο.

Δεύτερης γενιάς ICE. Δυο κομμάτια από 200 το καθένα, αξιοποιημένα όλα (οι μηχανές δεν πιάνουν χώρο).

Ανάλογα πότε τέλειωνα απ' τη Στουτγάρδη ήταν και το τρένο που θα έπαιρνα. Αν είχα εξάωρο ήμουνα χαλαρός. Τέλειωνα το μάθημα πριν τη μιάμιση, είχα χρόνο να πω καμιά κουβέντα με τους συναδέλφους ή να κανονίσω κάτι με τη διευθύντρια και μετά να πάρω το S-Bahn, τον προαστιακό ας πούμε και να κατέβω στον κεντρικό σταθμό και να μπω στο τρένο των 13:55. Αυτό ήταν ένα EC, δηλαδή παλιότερα αναβαθμισμένα τρένα που πήγαινε και στο εξωτερικό, νομίζω στο Γρατς (Graz). Αυτό ήταν κάθε δυο ώρες στο παραπέντε. Αν δεν το προλάβαινα αυτό, στις 14:12 έφευγε το τρένο που ερχόταν απ' το Βερολίνο και τερμάτιζε στο Μόναχο κι ήταν κάθε ώρα και τη συγκεκριμένη ώρα ήταν από τα δεύτερα ICE, αυτό με τα δυο κομμάτια. Το λέω αυτό γιατί έχει νόημα στη συνέχεια της ιστορίας.

Φωτογραφία από την εταιρία που δείχνει το κομμάτι απ' το δεύτερο ICE.

Αν είχα εφτάωρο τότε έπρεπε με το που τέλειωνα να τρέξω στο σταθμό του Ες κι όσο κινούμασταν να παρακολουθώ τι γινόταν με το τρένο προς Μόναχο. Κανονικά θα μας προσπέρναγε στο δρόμο αλλά σε ποιο σημείο ήταν η προσπέραση; Για να ξέρω αν υπήρχε περίπτωση να το προλάβω ή όχι. Αν δεν τόβλεπα να περνάει, έψαχνα την ώρα που μπαίναμε στο σταθμό, λίγο πριν πάρουμε τη ράμπα για τα υπόγεια, να δω αν είναι στη θέση του ή αν είχε αρκετή καθυστέρηση (σ' αυτήν ποντάριζα!) για να τρέξω ή όχι. Συνήθως έτρεχα, αλλά όχι πάντα με θετικό αποτέλεσμα. Έφτανα στην αποβάθρα και πότε χωνόμουνα απ' την τελευταία πόρτα πότε το έβλεπα να έχει μόλις ξεκινήσει.

Τα τρένα που χρησιμοποιούσα ήταν τα γρήγορα. Στο κομμάτι Στουτγάρδη - Μανχάιμ η ταχύτητες ήταν πολύ ψηλές - όπως φαίνεται στη φωτογραφία!

Μια φορά φτάνω στην αποβάθρα το τρένο είν' εκεί, αλλά έχει κλείσει τις πόρτες. Πατάω το κουμπί, δεν ανοίγει η πόρτα. Μέγιστη απογοήτευση. Αλλά κάποιος μου φωνάζει Geradeaus πάει να πει ευθεία. Ευθεία; Τι ευθεία; Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω πως ο συνοδός είχε κατέβει στο μπροστινό κομμάτι του τρένου κι είχε ανοιχτή την πόρτα του. Τρέξιμο κάπου 300 μέτρα για να φτάσω μέχρις εκεί. Αλλά οι άνθρωποι με περίμεναν. Μπήκα μέσα και μετά φύγαμε!

Και μιας και η ανάρτηση αυτή είναι μικρή να γράψω κάτι ακόμα σχετικό με τα ΜΜΜ.

Στη Γερμανία αν σε βρουν χωρίς εισιτήριο το πρόστιμο είναι 40€. Κι είναι τόσο είτε για μεγάλες αποστάσεις είτε για μικρές. Αλλά αν ταξιδεύουν 5 άτομα μαζί τα 40€ θα είναι για όλους μαζί αφού ένα ομαδικό εισιτήριο είναι που τους λείπει (το διαπίστωσα όταν φίλη είχε μπερδέψει τα εισιτήρια). Όπως έχω ξαναγράψει υπάρχουν εισιτήρια για διαφορετικές περιπτώσεις και με ξεχωριστούς όρους το καθένα. Υπάρχει για παράδειγμα ένα εισιτήριο που σου επιτρέπει να κινηθείς μέσα σε ένα κρατίδιο (ή και μέχρι τα όρια του γειτονικού - από το Μόναχο μπορούσαμε να πάμε στην Ουλμ αλλά και στο Σάλτσπουργκ). Το εισιτήριο αυτό ισχύει μόνο στα τοπικά τρένα (τα ρεγκιονάλ - Regional) και ισχύει όλη μέρα απ' τις 9 το πρωί τις καθημερινές κι όλη τη μέρα τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες.

Κάποια εποχή λοιπόν έχουν διακοπές στη Βαυαρία αλλά όχι στη Βάδη Βυρτεμβέργη. Οπότε είπαμε να κάνουμε εκδρομή στο Μανχάιμ, Και καλά τις μέρες που δούλευα εκεί. Όταν όμως δούλευα στη Στουτγάρδη; Ε, θα παίρναμε ένα τέτοιο κρατιδιακό εισιτήριο (Länder-Ticket το λένε). Βρήκαμε τα τρένα που μας εξυπηρετούσαν ώστε να είμαι στην ώρα μου για το μάθημα (έπρεπε να φύγουμε από Χαϊδελβέργη) ξεχάσαμε όμως πως αυτό ισχύει από τις 9 και μετά. Στο τραμ για Χαϊδελβέργη δεν είχαμε πρόβλημα αφού δεν πετύχαμε έλεγχο. Αλλά στο ρεγκιονάλ, που ξεκινούσε κάπου στις 8:15 δεν υπήρχε περίπτωση να μη μας ελέγξουν.

Όχι πως δεν έχουν κίνηση οι σταθμοί 😀

Έρχεται λοιπόν η ελέγκτρια, της δείχνουμε το εισιτήριο και μας λέει πως αυτό δεν ισχύει για κείνη την ώρα και θα πρέπει να πληρώσουμε πρόσθετο εισιτήριο μέχρι τη στάση που θα έκανε στις 9:02. Μετά ήμασταν καλυμμένοι. Παράλληλα, αφού δεν είχαμε εισιτήριο κανονικό μας πήρε τα στοιχεία και μας έκοψε ένα χαρτί για το πρόστιμο των 40€. ΑΛΛΑ μας είπε πως δεν πρέπει να το πληρώσουμε. Και μας έδωσε και το σχετικό χαρτί απ' τους Γερμανικούς σιδηροδρόμους που έλεγε πως ναι μεν κόβουν το πρόστιμο σύμφωνα με τη νομοθεσία όμως αρνούνται να το εισπράξουν αφού αυτοί κάνουν έλεγχο στα τρένα τους κι έτσι δεν έχουν διαφυγόντα έσοδα. Κι είν' αλήθεια πως οι ελεγκτές έκαναν και έκδοση εισιτηρίων για όποιον δεν είχε (κι ήταν εξοπλισμένοι από τότε και με POS, τα μηχανάκια που είναι για πληρωμή με κάρτα).