Εξυπηρέτηση από τα ΜΜΜ

Τι σημαίνει ΜΜΜ; Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Λεωφορεία, τραμ, μετρό, τρένα και τέτοια. Κι όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς και από τον τίτλο που μιλάει για εξυπηρέτηση σ' αυτά και από τη φωτογραφία που δεν δείχνει ελληνικό μέσο, δεν θα κάνω αναφορά σε ελληνικά ΜΜΜ. Γιατί οι περιπτώσεις που θ' αναφέρω είναι αδιανόητες για την Ελλάδα. Για τα τρένα δεν έχω άποψη, έχω καιρό να μπω σε τρένο του ΟΣΕ, αλλά δεν έχω τις καλύτερες εντυπώσεις (εκτός από μια φορά που θα τη βάλω στο τέλος). Αλλά οι καταστάσεις που θα περιγράψω είναι αδιανόητες ειδικά για τα λεωφορεία που γκαζώνουν να φύγουν από τη στάση γιατί δεν πρόλαβες να σηκώσεις το χέρι σου (καλά, αν τρέχεις να φτάσεις προφανώς και είσαι αόρατος) ή που σταματάνε τόσο μακριά από το πεζοδρόμιο (ή την ειδική επέκταση που έχει μπει στις στάσεις) ώστε να πρέπει να κατέβεις στην άσφαλτο κι από κει να σηκώσεις το πόδι σου να μπεις μέσα (κι αν δεν μπορείς να το σηκώσεις τι θέλεις και παίρνεις λεωφορεία είναι η απάντηση).

Πριν ξεκινήσω να γράφω για τις στιγμές στη Γερμανία, να κάνω μια σύντομη περιγραφή του χρόνου που πέρασα και του τρόπου που μετακινήθηκα όσο έμενα εκεί. Για κάποιους αυτά είναι γνωστά οπότε μπορούν να προχωρήσουν στην μεθεπόμενη παράγραφο, αλλά για άλλους όχι, οπότε να μπουν κι αυτοί στο κλίμα. Ήμουν αποσπασμένος στη Γερμανία για τρία χρόνια από 01/09/2009 μέχρι 31/07/2012, δηλαδή σχεδόν τρία χρόνια. Όλ' αυτά τα χρόνια έμενα στο Μόναχο και δούλευα σε Λύκεια του Μανχάιμ, της Στουτγάρδης, του Άουγκσμπουργκ και του Μονάχου (όχι ταυτόχρονα, δυο μαζί μόνο). Έτσι χρησιμοποιούσα πολύ το τρένο (εκτός απ' τις 3 μέρες του τρίτου χρόνου που πήγαινα στο λύκειο του Μονάχου κι ήθελα μόνο μετρό - U bahn το λένε οι Γερμανοί ή σκέτο U).

Η ρουτίνα λοιπόν ήταν: το πρωί σηκωνόμουν, έπαιρνα το U3 ( σταθμός του ήταν πολύ κοντά στο σπίτι και στο μεγαλύτερο κομμάτι του μπορούσα να περπατάω σε σκεπασμένα μέρη κι έτσι χιόνια και βροχές δεν μ' ενοχλούσαν). Μετά από δυο στάσεις άλλαζα στο U2 (οι δυο συρμοί έρχονταν δίπλα δίπλα την ίδια ώρα και απλά έπρεπε ν' αλλάξω βαγόνι) και μετά από 5 στάσεις ακόμα έφτανα στο (κεντρικό σιδηροδρομικό) σταθμό του Μονάχου, στα υπόγεια. Δυο τρεις (ηλεκτρικές) σκάλες πιο πάνω ήταν τα τρένα. Έμπαινα και κατέβαινα στον προορισμό μου, όπου έπαιρνα τραμ (Μανχάιμ και Άουγκσμπουργκ, εκεί έπαιζαν και πόδια άμα ο καιρός ήταν καλούτσικος) ή προαστιακό (αν πούμε έτσι το S-Bahn) κι έφτανα στο σχολείο μου. Για την επιστροφή ίσχυε το αντίστροφο.

Στο Μανχάιμ λοιπόν, το τραμ που έπαιρνα ήταν αυτό της πρώτης φωτογραφίας που πήγαινε απ' τον κεντρικό σταθμό της πόλης μέχρι τον κεντρικό σταθμό της Χαϊδελβέργης, σε καμιά 20αριά χιλιόμετρα απόσταση (όπως έχω ξαναγράψει, στη Γερμανία οι βασικές συγκοινωνίες είναι των τρένων - σ' αυτά περιλαμβάνω και το μετρό - και τα υπόλοιπα μέσα ενώνουν σταθμούς των πρώτων). Έφτανα στις 9:30 κι έπαιρνα αυτό που ξεκίναγε απ' το σταθμό στις 9:38. Μετά από 20 λεπτά ήμουν στη στάση απέναντι από το σχολείο, κατέβαινα, πέρναγα (φουλαριστός) την πεζογέφυρα μπροστά από ένα γερμανικό σχολείο, κι έφτανα στο δικό μου στις 10:04, 10:05 χτύπαγε το κουδούνι, ίσα που προλάβαινα ν' αφήσω τα πράγματα που κουβάλαγα, να πάρω τα σχολικά και να φύγω για την τάξη.

Το μεσημέρι όμως, το ωράριο ήταν πιο σφιχτό. 13:55 χτύπαγε το κουδούνι. Να κατέβουν τα παιδιά, να κλείσω την αίθουσα, ν' αφήσω τα βιβλία μου, να πάρω τα πράγματά μου και να φτάσω στη στάση του τραμ που πέρναγε στις 14:03. Αν πήγαινα κανονικά δεν υπήρχε περίπτωση να το προλάβω. Κι αν δεν προλάβαινα αυτό, δεν θα προλάβαινα και το τρένο των 14:30 και θάπρεπε να περιμένω μια ώρα ακόμα (στη Γερμανία τόχουν συνήθεια τα ΜΜΜ να περνάνε το ίδιο λεπτό κάθε ώρα, είτε είναι κάθε 5 λεπτά είτε κάθε κάποιες ώρες - π.χ. περνάνε στα τριάρια 03, 13, 23, 33, 43, 53 απ' το πρωί μέχρι το βράδυ). Οπότε έκανα τη διαδρομή που βλέπετε με κίτρινο στη φωτογραφία. Έβγαινα απ' τον περίβολο, διέσχιζα το δρόμο (δυο λουρίδες) μέχρι τη μέση που είχε μπάρες, τις καβάλαγα, διέσχιζα το άλλο ρεύμα του δρόμου (άλλες δυο λουρίδες), έφτανα στο διαχωριστικό τοιχάκι για τις γραμμές του τραμ, το καβάλαγα κι έφτανα επιτέλους στην αποβάθρα. Συνήθως ήταν 2:01, ή 2:02. Υπήρχαν όμως και φορές που κάτι συνέβαινε κι έφτανα στα μισά του δρόμου κι έβλεπα ότι το τραμ έφτασε. Ε, όλες αυτές τις φορές ο τραμβαγέρης μ' έβλεπε και με περίμενε να περάσω όλα τα εμπόδια, να φτάσω, να μπω μέσα και μετά να ξεκινήσει.

Να σημειώσω ότι οι χρόνοι τηρούνται. Μπορεί, βέβαια, να σημειωθούν καθυστερήσεις, αλλά ποτέ, το όποιο, μέσο δεν θα φύγει πιο πριν απ' τον προγραμματισμένο χρόνο. Οι οδηγοί (σ' όλα τα ΜΜΜ) έχουν δίπλα στο τιμόνι μια οθόνη που τους λέει προς ποια στάση πηγαίνουνε (ή βρίσκονται), ποιες είναι οι 2 -3 επόμενες (αυτές τις πληροφορίες τις έχουν και οι επιβάτες είτε φωνητικά είτε και από οθόνη), αλλά και πόσο νωρίτερα ή αργότερα είναι (την κάθε στιγμή) απ' τον προβλεπόμενο χρόνο. Κάτι που τους βοηθάει να είναι εντάξει στην ώρα τους είτε καθυστερώντας λίγο είτε επιταχύνοντας. Και για μεγάλες αποστάσεις, όπου σίγουρα θα μαζευτούν καθυστερήσεις, προβλέπονται σημεία ανασύνταξης. Με ένα κενό ας πούμε 5 λεπτών, να μπορεί κι ο οδηγός να κάνει ένα μικρό διάλειμμα να φάει ή να πιει κάτι, αλλά και να είναι συνεπής στους χρόνους του.

Το προηγούμενο που έγραφα γινόταν τακτικά. Το συγκεκριμένο μου συνέβη μόνο μια φορά αλλά ήταν αρκετή. Σχολώντας από το σχολείο μου, είχα πάει στο συντονιστικό γραφείο στη Στουτγάρδη (που επιβλέπει τα τοπικά σχολεία) για κάποια δουλειά. Το γραφείο ήταν σχεδόν πάνω από κάποιο σταθμό του U (που στη συγκεκριμένη πόλη είναι αυτό που λέμε ελαφρό μετρό, λίγα βαγόνια, στο κέντρο υπόγειο, παραέξω επίγειο, σαν τραμ). Φτάνω, πάω στο γραφείο και επιστρέφω γρήγορα ευελπιστώντας πως θα πάρω το αμέσως επόμενο συρμό. Κατέβαινα από μια ράμπα και το βλέπω να έχει ξεκινήσει. Με βλέπει και η οδηγός. Σταματάει, κάνει 3 - 4 μέτρα πίσω για να φτάσει στο σημείο που είναι η κανονική στάση και με περιμένει να πάω και να μπω μέσα για να ξεκινήσει.

Είπαμε, να με περιμένει το τραμ που με βλέπει να φτάνω, άντε καλά, Αλλά να έχει ξεκινήσει και να γυρίσει πίσω; Δεν το περίμενα. (Να σημειώσω πως το να περιμένει το όχημα που βλέπει πως φτάνουν επιβάτες μου ξανάτυχε στο Βερολίνο, στον προαστιακό. Ανεβαίναμε τις σκάλες ή με το ασανσέρ, μας έβλεπε ο οδηγός και δεν ξεκίναγε αν δεν φτάναμε κι εμείς, εκτός κι αν του κάναμε νόημα να φύγει).

Αλλά βλέπω πως αρκετά μάκρυνε το σημερινό οπότε αφήνω τα υπόλοιπα για το επόμενο.

Συμπλήρωση:

Τα λεωφορεία στη Γερμανία όχι μόνο κολλάνε στο πεζοδρόμιο (και κάθε φορά που τους βλέπω νάρχονται τραβιέμαι πίσω γιατί έχω τη συνήθεια να στέκω στην άκρη κι οι οδηγοί για να καταφέρουν να κολλήσουν το πλάι πάνε τη μούρη πάνω απ' το πεζοδρόμιο) ώστε το ύψος που πρέπει να σηκώσεις το πόδι σου να είναι αυτό από το πεζοδρόμιο μέχρι το λεωφορείο, αλλά γέρνουν κιόλας (σε κάθε στάση, αυτόματα) για να μικρύνουν κι άλλο αυτό το ύψος λαμβανομένου υπόψη του γεγονότος ότι το λεωφορείο το χρησιμοποιούν και μεγάλοι άνθρωποι που τα πόδια τους δεν μπορούν ν' ανοίξουν πολλοί ή μικρά παιδάκια που δεν έχουν άνοιγμα.