Γενικές συνελεύσεις

Δεν είχα στο νου μου να γράψω για τις συνελεύσεις. Αλλά μούγραψε τις προάλλες η Χριστίνα πως υπάρχει σύλλογος συνταξιούχων εκπαιδευτικών που είχε κάνει συνέλευση και θα είχε εκλογές που θα πήγαινε. Το μεσημέρι τόλεγα στη Μαρία και θυμηθήκαμε τις δικές μας συνελεύσεις της εποχής εκείνης κι είπα να βάλω και γι' αυτές. Όχι για όλους τους συλλόγους, μαθηματικός ήμουνα, στις συνελεύσεις του μαθηματικού συμμετείχα απ' αυτές οι εμπειρίες. Όμως κάποια πράγματα σαφώς ήταν κοινά. Και στο σύλλογο της εστίας γίνονταν συνελεύσεις, αλλά ήταν πιο τυπικές, χωρίς έντονους διαξιφισμούς. Οι φωτογραφίες άσχετες με το θέμα, απλά να σπάει η μονοτονία του κειμένου

Σε κάθε σύλλογο το καταστατικό προβλέπει ότι τον πρώτο και τελευταίο λόγο για τις αποφάσεις τις έχει η γενική συνέλευση (ΓΣ), εκεί δηλαδή που μαζεύονται όλα τα μέλη του συλλόγου και αποφασίζουν. Για το ενδιάμεσο διάστημα και για την εφαρμογή των αποφάσεων είναι το διοικητικό συμβούλιο (ΔΣ). Βέβαια, πολλές φορές αυτή η σειρά ξεχνιέται αφού τα μέλη του συλλόγου ασχολούνται με τον σύλλογο μόνο την μέρα των εκλογών κι από κει και πέρα αφήνουν τους λίγους του ΔΣ. Κι αν οι εκλογές είναι την ίδια μέρα με την εκλογαπολογιστική συνέλευση (αυτή που το καταστατικό κι ο νόμος προβλέπουν να γίνεται πριν τις εκλογές) τότε μπορεί αυτή να έχει κάποιο κόσμο αλλιώς κι αυτή γίνεται με ελάχιστους, τους εκπροσώπους των παρατάξεων (αν υπάρχουν) ή αυτούς που έχουν πάρει ζεστά το θέμα του συλλόγου και έχουν αποφασίσει να βάλουν υποψηφιότητα για το ΔΣ.

Η κατάσταση που περιγράφω παραπάνω είναι για τους περισσότερους συλλόγους που υπάρχουν σήμερα, που συνεχίζουν την ύπαρξή τους μόνο και μόνο γιατί κάποια στιγμή συστάθηκαν. Η ύπαρξη των συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι λίγο διαφορετική. Εκεί μαζεύεται λίγος κόσμος παραπάνω ανάλογα και με το θέμα. Πάντως, για να είναι ισχυρές οι αποφάσεις της ΓΣ προβλέπεται να υπάρχει τουλάχιστον ένα ποσοστό από τα μέλη του συλλόγου ώστε η συνέλευση να έχει απαρτία (να μπορεί δηλ. ν' αποφασίσει). Το πόσο ψηλό θα είν' αυτό το ποσοστό εξαρτάται από το καταστατικό. Κι έτσι σε άλλους συλλόγους είναι 50% ενώ σε άλλους 20%.

Βέβαια ακόμα κι οι μισοί είναι πολλοί και δύσκολα μαζεύονται (προφανώς εκεί που προβλέπεται 20% είναι σε συλλόγους που δεν μαζεύεται κανείς). Θυμάμαι πως στο πανεπιστήμιο συνελεύσεις με απαρτία ήταν μια ή δυο. Και τι κάνουμε όταν δεν μπορούμε να έχουμε απαρτία; Ο σοφός νομοθέτης προβλέπει πως με την πρόσκληση για ΓΣ καθορίζεται η μέρα και ώρα που θα γίνει αυτή με την προβλεπόμενη απαρτία αλλά και πότε θα επαναληφθεί και θα έχει απαρτία με μικρότερο ποσοστό συμμετοχής ή και με όσους παραβρίσκονται. Κι έτσι όταν καθορίζαμε συνέλευση ήταν π.χ. για την Δευτέρα στις 14:00 με απαρτία και στις 14:30 χωρίς απαρτία. Κι όλοι ξέραμε πως έχουμε συνέλευση στις δυόμιση, το άλλο δεν το παίρναμε υπόψη μας (ή και μπορεί να μην το μαθαίναμε ποτέ).

Στη συνέλευση με το που ξεκινάει εκλέγεται ένα (τριμελές συνήθως) προεδρείο που διευθύνει τη συζήτηση. Κι είναι τριμελές κι όχι μονομελές ώστε να αποφεύγονται αυθαιρεσίες. Έτσι με το που μπαίναμε μέσα μετριόμασταν (καταμέτρηση - σηκώνονταν κάποιοι που είχαν την ευθύνη να μετρήσουν τα άτομα που παρευρίσκονταν, έπρεπε να ξέρουν ποιοι ήταν φοιτητές απ' το συγκεκριμένο τμήμα γιατί παρακολουθούσαν πολλές φορές κι από άλλα τμήματα). Καταμέτρηση γινόταν σε διάφορες φάσεις, όχι μόνο στην αρχή, όχι μόνο για το πόσοι βρίσκονται στην αίθουσα εκείνη τη στιγμή (που αν αραίωνε ο κόσμος μπορούσε να ζητηθεί να γίνει ξανά καταμέτρηση και να γινόταν πρόταση για διακοπή της ΓΣ). Γινόταν και στις ψηφοφορίες. Τότε οι καταμετρητές ήταν τουλάχιστον δυο μαζί, από διαφορετικές προτάσεις ώστε να είναι σίγουρο το νούμερο που βγάζανε.

Αφού γινόταν η καταμέτρηση η πρώτη απόφαση, για το προεδρείο. Μπορεί να ήταν χαλαρή η κατάσταση και να εκλεγόταν προεδρείο σε κοινή συμφωνία των παρατάξεων (διαπαραταξιακό) αλλά μπορεί να ήταν και αυξημένου ενδιαφέροντος. Τότε έμπαινε θέμα να έχει μια παράταξη (δηλ. εμείς της ΠΣΚ) τα δυο απ' τα τρία μέλη. Οι άλλοι πάλι θέλανε ν' αποφύγουν αυτή τη σύνθεση. Σταθερός στο προεδρείο από τη ΣΑΚ ήταν ο Γιώργος. Ο οποίος μπορεί να μην παρενέβαινε ακόμα κι όταν οι της παράταξής του το ζητούσαν. Αλλά όταν η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει και να γίνεται χαμός έβαζε μια φωνή, άρπαζε το μικρόφωνο και τόκλεινε και δεν είχε κανένας το λόγο μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να υπάρξει ησυχία.

Μετά το προεδρείο άνοιγε ο κατάλογος των ομιλητών. Συνήθως ο κατάλογος έμενε ανοιχτός για κάποια ώρα και μετά έκλεινε, όποιος γράφτηκε θα μιλήσει, όχι όποιος το θυμηθεί. Και καθορίζονταν ο χρόνος που θα είχε ο κάθε ομιλητής ώστε να τελειώσουμε και καμιά ώρα. Βέβαια, η παραβίαση του χρόνου ήταν μάλλον κανόνας, το θέμα ήταν για πόσο θα γινόταν ανεκτό απ' το προεδρείο (εδώ έπαιζε ρόλο η σύνθεση). Συνέβαινε επίσης κάποιος ομιλητής να παραιτηθεί υπέρ κάποιου άλλου (προφανώς απ' την ίδια παράταξη - σπάνιοι οι ομιλητές που ήταν εκτός παρατάξεων). Βέβαια, η σειρά των ομιλητών έπαιζε ρόλο μιας και αυτοί που ήταν τελευταίοι είχαν την ευκαιρία να απαντήσουν σε προλαλήσαντες (αν και αυτό τυπικά απαγορευόταν - για τις απαντήσεις υπήρχαν οι δευτερολογίες).

Αφού τέλειωναν οι τοποθετήσεις (η έκφραση των απόψεων των παρατάξεων δηλαδή) ερχόταν η ώρα των αποφάσεων επί των προτάσεων. Εδώ γινόταν άλλο παιχνίδι. Με ποιο τρόπο θα τεθούν οι διάφορες προτάσεις ώστε να αποκλειστούν κάποιες και να μείνει η δική μας ως μόνη επιλογή. Π.χ, Υπάρχουν οι προτάσεις για μονοήμερη διήμερη και πενθήμερη αποχή ή και καθόλου. Είναι διαφορετικό να μπουν τέσσερις προτάσεις και διαφορετικό να μπουν πρώτα το ναι ή όχι και μετά το πόσες μέρες. Που αν αυτός που πρότεινε μονοήμερη δεν έβλεπε να περνάει η πρότασή του, συμβιβαζόταν με τη διήμερη μπροστά στο να επικρατήσει η πενθήμερη. Ή αυτός που είχε πει να μην γίνει, σε δεύτερη φάση θα ψήφιζε μια μέρα αντί δυο ή πέντε. Κι έτσι το ποιος τρόπος θα ακολουθηθεί κάθε φορά δεν ήταν σίγουρο, είχε να κάνει με τους συσχετισμούς της στιγμής (κι εκεί ήταν η μαγκιά των συνδικαλιστών να κάνουν τις σωστές επιλογές).

Το ποιος τρόπος θ' ακολουθηθεί είτε για την ψηφοφορία είτε για τις ομιλίες κλπ καλείται διαδικασία. Κι είναι ένας συνηθισμένος τρόπος να διακόπτεται ένας ομιλητής. Γιατί ενώ οι διακοπές δεν επιτρέπονται, όταν μπαίνει θέμα διαδικασίας είναι υποχρεωτικές. Το κακό είναι πως μερικές φορές αυτός που έπαιρνε το λόγο επί της διαδικασίας έκανε τοποθέτηση - απάντηση στον ομιλητή για δημιουργία (ή άμβλυνση) εντυπώσεων. Μια άλλη αιτία που μπορούσε να πάρει το λόγο εκτός σειράς (αλλά αφού τέλειωνε ο ομιλητής που ήταν στο βήμα) ήταν επί προσωπικού, αν δηλαδή κάποιος θεωρούσε ότι θιγόταν ο ίδιος προσωπικά κι έτσι ήθελε να απαντήσει άμεσα στον κατήγορό του και να του ζητήσει να πάρει το λόγο του πίσω κατά κάποιο τρόπο.

Το τέλος μιας συνέλευσης που είχε έντονο ενδιαφέρον, αντιπαραθέσεις και διαξιφισμούς γινόταν αργά το απόγευμα και οι αντεγκλήσεις συνεχίζονταν στα πηγαδάκια που στήνονταν μετά.