Κομματική αφοσίωση

Άλλο ένα πολικό σήμερα και μετά πάμε γι' άλλα. Το 1981 ήταν οι εκλογές. Το ΚΚΕ τότε είχε βάλει σαν σύνθημα "ΚΚΕ αλλαγή - δεύτερη κατανομή" μιας και το εκλογικό σύστημα προσπαθούσε να κόψει έδρες από τα μικρά κόμματα. Όλοι έπαιρναν στην πρώτη κατανομή τις έδρες που αντιστοιχούσαν στη διαίρεση του αριθμού έγκυρων ψηφοδελτίων διά του αριθμού των εδρών της συγκεκριμένης εκλογικής περιφέρειας (το εκλογικό μέτρο της περιφέρειας). Όμως μ' αυτόν τον τρόπο έμεναν αρκετές έδρες αδιάθετες αφού το υπόλοιπο δεν κάλυπτε το μέτρο. Κι έτσι γινόταν δεύτερο μοίρασμα σε μεγαλύτερες ενότητες (κι εκεί πού θα πάρει ένα κόμμα έδρα και πού όχι ήταν αρκετά μπλεγμένη υπόθεση) μόνο που για να πάρει μέρος ένα κόμμα σ' αυτό το δεύτερο μοίρασμα, τη δεύτερη κατανομή εδρών, έπρεπε να έχει πιάσει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Τη χρονιά εκείνη αυτό ήταν στο 17%, κατά συνέπεια το ΚΚΕ έβαλε στόχο να πιάσει τόσα στις εκλογές (που δεν τα κατάφερε). Και σήμερα παρόμοιος είναι ο τρόπος κατανομής, αν και δεν μπαίνει πια ο περιορισμός του ποσοστού (έτσι κι αλλιώς έχει άλλους περιορισμούς, 3% για να βγει έστω και ένας βουλευτής).

Την εποχή εκείνη λοιπόν, υπήρξε κατεύθυνση, ντιρεκτίβα, οι Κνίτες φοιτητές (κι οι κομματικοί πολλοί περισσότερο) να μην φύγουν απ' τα Γιάννενα αλλά να μείνουν να βοηθήσουν στην προεκλογική δουλειά. Εγώ τότε ήμουνα μέλος της ΚΝΕ άρα έπρεπε να μείνω. Έλα όμως που ήμουνα από τη Μυτιλήνη, περιοχή που μάλλον θα έβγαζε βουλευτή (όπως και έβγαλε). Κάπου πήγαν να πουν πως δεν είχε ανάγκη βοήθειας εκεί, αλλά εγώ δεν είχα καμιά διάθεση να μείνω κι έτσι έφυγα, υποσχέθηκα μόνο να επιστρέψω νωρίς, αρχές Σεπτέμβρη (πού έτσι κι αλλιώς είχα μαθήματα να δώσω). Ήταν το πρώτο καλοκαίρι που χωριστήκαμε με τη Μαρία, αυτή στη Δραπετσώνα στους γονείς της κι εγώ στην Πλαγιά στους δικούς μου.

Η επιστροφή ήταν προγραμματισμένη να γίνει με αεροπλάνο. Τις μέρες της επιστροφής το να βρεις την τελευταία στιγμή εισιτήριο είτε με πλοίο είτε με αεροπλάνο είναι δύσκολο. Ναι, και στο βαπόρι. Ο Δημήτρης π.χ. κάποια στιγμή θέλησε να φύγει μια βδομάδα νωρίτερα απ' τον προγραμματισμό. Δεν τον άφηναν να μπει στο βαπόρι και μπήκε με χίλια παρακάλια. Άλλο παράδειγμα: εγώ λόγω ηλικίας και λόγω προβλημάτων στο μυοσκελετικό σύστημα (λίγο εδώ, λίγο εκεί, πολύ στην άλλη) τώρα πια ταξιδεύω σε καμπίνα αν το ταξίδι είναι νυχτερινό. Πέρυσι λοιπόν τέτοια εποχή δεν υπήρχε διαθέσιμη καμπίνα για τέλος Αυγούστου. Όχι σε μια μέρα, σε καμιά δεκαριά είχα ψάξει. Κι έτσι επέλεξα ημερήσιο ταξίδι. Οπότε φέτος έβγαλα τα εισιτήρια αρχές Απρίλη, με το που άνοιξαν τα πλάνα (για πηγαιμό δεν είχ' αποφασίσει πότε, αλλά η επιστροφή ήταν γνωστή οπότε)... Κι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει αλλά φέτος τα πλάνα άνοιξαν αρκετά νωρίς. Πέρυσι άργησαν γιατί περίμεναν να δουν πώς θα κινηθούν με τα λοκντάουν και με το που άνοιξαν εξαφανίστηκαν πριν πάρω χαμπάρι.

Αλλά ξέφυγα. Πίσω στο μακρινό 1981. Όπως έλεγα θα επέστρεφα με αεροπλάνο, είχα βγάλει εισιτήριο νωρίς, είχαμε μιλήσει με τη Μαρία τάδε ώρα θα είμαι στο Ελληνικό, μια χαρά. Πάω στο αεροδρόμιο κι είν' εκεί ο Στρατής ο Κόρακας, στέλεχος του κόμματος και υποψήφιος βουλευτής με τον οποίο γνωριζόμαστε. Ήθελε να πετάξει για Αθήνα για να παρευρεθεί σε κάποια συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής του κόμματος (νομίζω) και βέβαια αυτά βγαίνουν έκτακτα και τελευταία στιγμή. Είχε γραφτεί μεν στη λίστα αναμονής, αν υπήρχε θέση θα του την δίναν κατά προτεραιότητα, αλλά αυτό ήταν ρίσκο. Οπότε μου ζήτησε να του δώσω τη θέση μου κι αυτός (δηλαδή κάποιος άλλος απ' το κόμμα) θ' αναλάμβανε να με χώσει στο βαπόρι (νέοι τότε ταξιδεύαμε κατάστρωμα χωρίς θέμα). Περιμέναμε μέχρι τελευταία στιγμή και μιας και δεν βρέθηκε θέση άλλη του έδωσα τη δική μου. Κομματικό καθήκον.

Μαζί μου είχα και την κούκλα της φωτογραφίας. Την είχα πάρει για τη Μαρία που της άρεσαν οι τέτοιες κούκλες. Την κούκλα την πήρε ο Κόρακας κι όταν έφτασε στο αεροδρόμιο φώναξε απ' τα μεγάφωνα τη Μαρία και της παρέδωσε με τη συγγνώμη του για την ανατροπή των σχεδίων. Η Μαρία που είχε φύγει το πρωί απ' το σπίτι της λέγοντας πως πάει στο σταθμό των λεωφορείων αλλά πήγε και με περίμενε στην έξοδο των επιβατών. Δεν με είδε κι όταν άκουσε να τη φωνάζουν νόμισε πως κάποιο μπλέξιμο έγινε και χαθήκαμε. Που να σκεφτεί τι είχε γίνει. Της ήρθε κόλπος. Αλλά τι να κάνει, πήρε την κούκλα κι έφυγε για τα Γιάννενα μόνη της και με περίμενε την επόμενη το βράδι!