Θεατρικά

Την εποχή που ήμαστε φοιτητές κάναμε κάποιες προσπάθειες για ν' ανεβάσουμε κάνα θεατρικό. Γενικά θέατρο βλέπαμε από τον Οργανισμό Ηπειρωτικού Θεάτρου (ΟΗΘ - αργότερα έγινε ΔΗΠΕΘΕ) που ανέβαζε αρκετές εξαιρετικές παραστάσεις στην περιοχή. Όμως θέλαμε να κάνουμε κάτι εμείς οι φοιτητές. Το καταφέραμε δυο φορές με την αρωγή του ΟΗΘ. Ο ΟΗΘ είχε κάποιους ντόπιους ηθοποιούς αλλά για τις ανάγκες κάποιου έργου έπαιρνε και βοήθεια από ηθοποιούς από άλλα μέρη. Το 76-77 μαζευτήκαμε κάμποσοι που είχαμε όρεξη να κάνουμε κάτι. Τότε είχε έρθει η Βάσω η Φιλιππίδη (βρήκα ότι έπαιξε και το 78-79) που μιας κι ήταν από άλλο μέρος (Καλαμάτα θαρρώ) δεν είχε άλλο εκτός από το έργο που θα έπαιζε κι έτσι ανέλαβε να μας βοηθήσει.

Διαλλέχτηκε (με τη βοήθεια της Βάσως) το έργο "Κομμάτια και θρύψαλα" του Γιώργου Σκούρτη. Ένας λόγος που επιλέχτηκε το συγκεκριμένο έργο είναι ότι αποτελείται από (7 νομίζω) μονόπρακτα πράγμα που δίνει την ευκαιρία α) να μπορούν να δουλεύονται χωριστά κατά ομάδες και β) να μην επιλεγούν όλα. Θυμάμαι μερικά: Ο φαντάρος, ο άνεργος, ο απεργοσπάστης, η πάλη, η υστερία. Οι πρόβες ξεκίνησαν στο αναγνωστήριο της εστίας (πάνω από τη ρεσεψιόν, ανάμεσα στη γραμματεία και το γραφείο του διευθυντή Φραγκούλη).

Στον Άνεργο, θυμάμαι, κάπου λέει «Δεν μ’ έκανε αδερφή η πουτάνα η μάνα μου». Το ρόλο τον έχει ο αδικοχαμένος Φώτης Βαρουκτσής. Κι ο Φώτης να μη μπορεί με τίποτα να ξεστομίσει την ατάκα. Το έκοβε. «Δεν μ’ έκανε αδερφή η μάνα μου». Παρατηρήσεις από την σκηνοθέτρια αλλά αυτός τίποτα. Προσπαθούσε να του εξηγήσει πως δεν το λέει για τη δικιά του μάνα αλλά για το ρόλο. Αυτός τίποτα. Κάποια φορά απ’ το πολύ το ζόρι να το λέει αλλά την επόμενη φορά άντε πάλι. Και φτάνουμε τη μέρα που παρουσιάζαμε το έργο και νάχουμε την απορία θα το πει ή όχι. Τελικά το είπε.

Το επόμενο θεατρικό ήταν το "Θάψτε τους νεκρούς". Πρόβες κυρίως στην αίθουσα τελετών του πανεπιστημίου. Απαιτητικό έργο, τότε δεν είχε βγει η πατέντα με τα αφαιρετικά σκηνικά. Το έργο διαδραματίζεται στα χαρακώματα ενός πολέμου. Κι έτσι στήσαμε γαιόσακους κανονικά!

Στα θεατρικά εγώ είχα το ρόλο του φωτιστή. Χειριστής του πίνακα που αναβόσβηνε τα φώτα. Στο πρώτο ήταν εύκολο, μια αίθουσα ήταν όλη η σκηνή. Στο δεύτερο όμως φωτίζαμε διάφορες περιοχές κάθε φορά ώστε να ξεχωρίζει το ένα στρατόπεδο των αντιμαχόμενων απ' το άλλο ή η σκηνή του κάθε επικεφαλής. Καλά τα κατάφερα, κάνα δυο φορές μόνο έκανα λάθος!