Θαλασσινές περιπέτειες (ζούλα σε μια βάρκα μπήκα)

Εγώ δικιά μου βάρκα δεν είχα ποτέ. Κι αν στην παραπάνω φωτογραφία φαίνομαι να κρατάω το διάκι της εξωλέμβιας, αυτό έγινε για τις ανάγκες της φωτογράφισης, η βάρκα ήταν δεμένη. Το γεγονός όμως ότι δεν είχα βάρκα δεν με απέτρεψε απ' το να έχω περιπέτειες. Τα κατάφερα όταν ζούλα σε μια βάρκα μπήκα. Αυτό έγινε τα χρόνια που ήμουνα φοιτητής αλλά όχι στη λίμνη, στα Γιάννενα, αλλά στο χωριό, ένα καλοκαίρι. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Τα χρόνια εκείνα ο Γιώργος είχε μια βαρκούλα, αυτή της φωτογραφίας που την έπαιρνε και το βραδάκι έριχνε τα δίχτυα του. Το πρωί πήγαινε και τα σήκωνε κι έβλεπε την καζάντια του. Ερασιτεχνικό ήταν το δίχτυ, μικρό σε μήκος αλλά μανομένο, αν έβγαζε ένα κιλό ψάρι τη φορά. Το θέμα ήταν το γούστο, η διαδικασία (κι η προσμονή). Την άραζε έτσι μπροστά στην παραλία του Αγίου Ισιδώρου. Εγώ συνήθως την ώρα που έβγαινε να ρίξει το δίχτυ ήμουνα στην παραλία και χάζευα οπότε μου λέει μια μέρα να πάω μαζί του αν ήθελα ώστε να τραβάω κουπί την ώρα που εκείνος θα καλάριζε (= αμολούσε, έριχνε) το δίχτυ. Ή αν ήταν πιο βολικό το σημείο να κρατάω τη μηχανή σταθερή σε χαμηλές στροφές, εκείνη την ώρα δεν χρειάζεται καθόλου ταχύτητα, πρέπει ίσα να μετακινείται η βάρκα. Σπάνια πήγαινα και τα πρωινά για το σήκωμα, αυτό ήταν πιο εύκολη διαδικασία αλλά ήθελε να σηκωθείς πολύ πρωί, με το χάραμα.

Πήγαμε κάμποσες φορές μαζί εκείνη τη χρονιά. Και το επόμενο καλοκαίρι που ήρθε στο χωριό κι έριξε τη βάρκα ήμουν πια με πείρα (τρομάρα μου). Μπορεί αυτό να έγινε και τρίτη, δεν θυμάμαι πόσα καλοκαίρια. Κάποια στιγμή ο Γιώργος άλλαξε θέση της βάρκας. Αντί να είναι στην παραλία τελείως εκτεθειμένη, την πήγε σ' ένα δήθεν λιμανάκι που σχηματιζόταν ανάμεσα στα βράχια στην Αγιαβαρβάρα, λίγο παραδίπλα. Το βαρκάκι με τη μηχανή δεμένο εκεί, το τεπόζιτο της βενζίνας για τη μηχανή το έπαιρνε μαζί ώστε να μην μπορεί κάποιος να βάλει μπροστά εύκολα.

Ένα βράδυ έχουμε πάει μ' έναν φίλο να πιούμε ένα ούζο σ' ένα καφενεδάκι - ταβερνάκι εκεί στην Αγιαβαρβάρα. Κι όπως πίνουμε μούρχεται εμένα η ιδέα να πάμε για νυχτερινή βαρκάδα. Ο άλλος δεν ήξερε καθόλου από κουπί, εγώ τα βασικά. Παρόλ' αυτά το αποφασίσαμε. Λύνουμε το βαρκάκι κι ανοιγόμαστε λίγο. Προφανώς στη ζούλα και χωρίς ο ιδιοκτήτης να έχει ιδέα.

Καλά πηγαίναμε και κάποια στιγμή λέμε να γυρίσουμε. Και τότε καταλαβαίνουμε πως ένα μέτρο προχωράμε εμείς προς τη στεριά δυο μας σπρώχνει το κύμα προς τα μέσα. Ωχ. τι γίνεται ρε παιδιά; Βάζουμε δύναμη παραπάνω, προσπαθούμε να συντονιστούμε, τραβάμε κι οι δυο κουπί αλλά αποτέλεσμα κανέναν. Αρχίζουμε να φωνάζουμε για βοήθεια μπας και μας ακούσει κανένας απ' τους υπόλοιπους θαμώνες του μαγαζιού.

Πράγματι κάποιος κάτι άκουσε. Και κάποιος άλλος μας είχε δει που πηγαίναμε προς τη βάρκα και κατάλαβαν τι συμβαίνει. Λύνουν μια δικά τους βάρκα με μηχανή κι έρχονται προς εμάς. Με φωνές από τη μια βάρκα κι απ' την άλλη καταφέρνουμε να βρεθούμε (προφανώς εμείς δεν είχαμε μαζί μας ούτε σινιάλα, ούτε φωτοβολίδες ούτε καν ένα φως. Αν είχε κάπου η βάρκα δεν έχω ιδέα, μάλλον θάχε, ήταν υποχρεωτικό να υπάρχουν σωστικά μέσα, αλλά δεν είχαμε γνωριστεί μέχρις εκεί μαζί της 😀).

Έρχονται οι άνθρωποι, μας ρίχνουν σκοινί, δένουμε, μας τραβάνε, ψιλοζορίζεται η μηχανή και στο τέλος καταφέρνει να μας τραβήξει. Σε λίγο ήρθε κοντά κι άλλη βάρκα με πιο μεγάλη μηχανή αλλά δεν χρειάστηκε. Μας συνόδεψε μέχρι τη στεριά, δέσαμε το βαρκάκι στη θέση του και γυρίσαμε στα σπίτια μας.

Το επεισόδιο έγινε βέβαια γνωστό στον ιδιοκτήτη που μούκανε τις σχετικές παρατηρήσεις και δεν με ξαναπήρε μαζί του. Ευτυχώς δεν έφτασε μέχρι το λιμενικό. Για καιρό μετά όταν μ' έβλεπε αυτός που μας τράβηξε μου θύμιζε το περιστατικό.

Μ' αυτά και μ' αυτά φτάσαμε στο τέλος του Ιούνη και τέλειωσαν οι αφηγήσεις από τα χρόνια που ήμουν φοιτητής. Καινούριο κεφάλαιο (μικρό) η ζωή στο στρατό και μετά η δουλειά στην εταιρία. Όμως τώρα είναι καιρός για διακοπές. Οι δημοσιεύσεις κάθε δεύτερη μέρα θα σταματήσουν. Ραντεβού το Σεπτέμβρη που λέγαν κάποτε κι οι χειμερινοί σινεμάδες. Για το καλοκαίρι, αν προκύπτει κάτι θ' ανεβαίνει, αλλά αραιά και πού.