Αιμοδοσία

Μιας και πιάσαμε τα περί υγείας, ιδού μια ακόμα ιστορία. Καλοκαίριαζε το 1978. Τέλος του πρώτου έτους, αλλά με το δεύτερο εξάμηνο να τελειώνει το Γενάρη, τις παραδόσεις να έχουν σταματήσει, εξετάσεις δεν είχα σε κανένα μάθημα άρα δεν έχω τίποτα να κάνω στα Γιάννενα. Εκτός απ' το να συμμετάσχω σε μια εκδρομή στη Βουλγαρία. Που θα γινόταν αρχές Ιούλη. Άρα κάθομαι και δεν αδειάζω. 5 ο Ιούνης, απογευματάκι. Και στην εστία μου λένε πως κάποιος χρειάζεται αίμα, πιθανά ένας θυρωρός να ήταν εκείνη τη φορά (πιθανά τη δεύτερη). Προϋπόθεση να είσαι καλά (απ' όσο ήξερα, ήμουν) και να είσαι πάνω από 18 (ήμουν σίγουρα). Αποφασίζω να πάω στο Χατζηκώστα (που λέγαμε και στο προηγούμενο). Πάω, δίνω αίμα, μου κάνουν ομάδα (έλεγχο ομάδας αίματος) και μου δίνουν ένα δελτίο εθελοντή που λέει πως το αίμα μου ανήκει στην ομάδα 0 θετικό.

Έναν ακριβώς χρόνο αργότερα ξανά ψάχνουν για αίμα. Τώρα έχω και εξετάσεις κι απ' όλα, αλλά δεν έχω αντίρρηση να πάω να δώσω. Πάω, τους δείχνω το δελτίο αλλά η νοσοκόμα μου λέει πως δεν είναι τίποτα, θα κάνει ομάδα να το επιβεβαιώσει. Το κάνει και μου λέει πως έχω λάθος. Το αίμα είναι μεν της ομάδας 0 αλλά είναι αρνητικό, όχι θετικό. Να, έλα να δεις μου λέει και μου δείχνει στο μικροσκόπιο. Τι να δω και τι να καταλάβω; Κάτι μου εξήγησε, να δες πως αυτά δεν κολλάνε ενώ τα άλλα κολλάνε, το είδα αλλά και τι έγινε, τέλος πάντων μου αλλάζει το δελτίο που γράφει πως το αίμα μου είναι της ομάδας  0 - και μούγραψε και τις δυο φορές που είχα δώσει αίμα.

Αποφάσισα να δίνω αίμα πιο τακτικά, δεν ήταν καμιά διαδικασία δύσκολη. Αργότερα που πλήθυναν κι οι φοιτητές της ιατρικής φτιάχτηκε κι ένας σύλλογος αιμοδοτών (Φοιτητική Ομάδα Εθελοντικής Αιμοδοσίας - υπάρχει ακόμα) κι εντάχτηκα κι εγώ σ' αυτόν. Με τη συνεργασία τους οι αιμοδοσίες μου ήταν πιο στοχευμένες. Μου είπαν να μην πηγαίνω εγώ κάθε 4 - 5 μήνες που έλεγα, αλλά θα με ειδοποιούσαν εκείνοι μιας και το 0- έχει την ιδιότητα να μπορεί να δώσει σε όλους αλλά μπορεί να πάρει μόνο από 0-. Κι ενώ δεν είναι τόσο σπάνιο στον πληθυσμό, είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει επάρκεια σ' αυτό γιατί δεν μπορούν να πάρουν και να βάλουν από κάποια συγγενική ομάδα. Κι έτσι γινότανε. Χτύπαγαν το κουδούνι στο σπίτι, αν μπορούσα (που συνήθως μπορούσα) πήγαινα και έδινα.

Το καλοκαίρι του 1982 γίνεται μαζική αιμοδοσία για τους Παλαιστίνιους (αν δεν κάνω λάθος). Μιας και σε λίγες μέρες θα έφευγα σε διακοπές και δεν θα ήμουν στα Γιάννενα πήγα να δώσω αίμα κι εγώ. Εκεί ήταν και εκπρόσωπος της ΦΟΕΑ για τους φοιτητές που θα έδιναν. Με βλέπει και με διώχνει. Όχι, εσύ δεν θα δώσεις. Μα θα φύγω σε λίγες μέρες, δεν έχει νόημα να μην δώσω κλπ. Ανένδοτος αυτός. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα γίνει κι αν χρειαστεί άμεσα. Το δικό σου αίμα θέλουμε να το έχουμε τη στιγμή που το χρειαζόμαστε. Φεύγω.

Κι είχε δίκιο. Δεν πέρασαν τρεις μέρες. Γύρω στα μεσάνυχτα χτυπάει το κουδούνι. Είναι κάποιος εκπρόσωπος της ΦΟΕΑ που αφού μου ζητήσει συγγνώμην για το ακατάλληλο της ώρας μου ζητάει αν μπορώ να πάω για να δώσω αίμα εκείνη την ώρα γιατί υπήρχε μια γυναίκα με μητρορραγία που το χρειαζόταν επειγόντως. Δεν είχα πρόβλημα με την ώρα. Συμφώνησα. Με πήγαν (και με έφεραν) με ταξί. Και διαπίστωσα πόσο δίκιο είχε ο άλλος που επέμενε να μην δώσω με τους πολλούς.

Στα Γιάννενα έδωσα συνολικά 10 φορές (βλέπω). Αργότερα άρχισα να δίνω στο Ιπποκράτειο της Αθήνας (ΙΓΝΑ). Εκεί έδωσα καμιά 30αριά φορές. Μάλιστα μου έδωσαν και τιμητικό δίπλωμα για τις 25 αλλά συνολικά είχα δώσει 60 που όμως επειδή ήταν περαδώθε δεν τις μέτρησαν όλες! Μάλιστα, εκεί μου έκαναν και (δωρεάν) εξετάσεις αίματος για στίγμα και μου είπαν πως στίγμα δεν έχω, έχω όμως ολική έλλειψη G6PD. Αυτό είν' ένα ένζυμο στο αίμα που όταν λείπει μπορεί να προκληθεί αιμόλυση (να γίνει το αίμα νερό, δηλαδή). Έχουν ενοχοποιηθεί τα κουκιά και κάποια άλλα τρόφιμα, κι έτσι τα έκοψα ενώ μέχρι τότε είχα φάει πολλά κουκιά (ήταν το βασικό φαγητό στο χωριό).

Έδινα αίμα για πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή άρχισα μια φαρμακευτική αγωγή κι όταν στην επόμενη αιμοδοσία το ανέφερα ο γιατρός που ήταν εκείνη τη στιγμή εκεί μου είπε πως δεν πρέπει να δώσω. Έτσι σταμάτησα. Μετά από μερικά χρόνια ο Αντρέας είναι στο νοσοκομείο με λευχαιμία κι έχει ανάγκη από τεράστιες ποσότητες αίματος. Έχω πάει να τον δω και συμπτωματικά στο θάλαμο έρχεται κι η αιματολόγος. Καθώς κουβεντιάζουμε της λέω πως κάποτε έδινα αλλά σταμάτησα για το τάδε φάρμακο και μου λέει πως το συγκεκριμένο δεν είναι αντένδειξη. Πάω λοιπόν να δώσω. Πιάνει να συμπληρώσει το ερωτηματολόγιο και της λέω για την έλλειψη του G6PD. Φρενάρει. Δεν μπορείς να δώσεις μου λέει. Μα τόσα χρόνια έδινα ενώ ήταν γνωστό το θέμα μου. Άλλαξαν οι κανονισμοί, μου λέει. Διαπιστώθηκε πως υπάρχει μικρός κίνδυνος να αποκτήσει αυτό το χαρακτηριστικό ο μεταγγιζόμενος και μιας και δεν θα το ξέρει να παίρνει τα μέτρα του, να πάθει ζημιά. Έτσι δεν ξαναδοκίμασα να δώσω. Έτσι κι αλλιώς τώρα πέρασα και τα 60 και δεν είμαι στην ηλικιακή κατηγορία των αιμοδοτών. Έμεινα στις 60 φορές.