Η Εστία

Βρέθηκα λοιπόν να μένω στην εστία. Προσωρινά στην αρχή κι όταν έγινε η επίσημη επιλογή κανονικά και με τον νόμο. Η επιλογή γινόταν με βάση το οικογενειακό εισόδημα. Ο πατέρας μου δήλωνε τότε έσοδα 69.000 δραχμές στην εφορία και με βάση αυτό ήμουν απ' αυτούς που πήραν δωμάτιο τις δυο  πρώτες χρονιές. Μετά μπήκε σαν κριτήριο το κατά κεφαλή οικογενειακό εισόδημα. Εμείς τρία άτομο από 23.000 λοιπόν. Πού να φτάσω εγώ που το όριο για τα αγόρια ήταν οι 278 δραχμές (ή κάπου εκεί - για τα κορίτσια ήταν ακόμα χαμηλότερο). Το πώς γινόταν αυτό, είναι άλλη ιστορία. Αντί να λέμε για τις κομπίνες με το εισόδημα ας πούμε για την εστία καθαυτή.

Η παραπάνω φωτογραφία δείχνει την εστία όπως φαίνεται στους χάρτες της Γκουγκλ. Η δομή δεν έχει αλλάξει, απλά τώρα έχει αποκτήσει και κεραμοσκεπή. Κατά τα άλλα και τότε ήταν ένα μεγάλο κεντρικό τετράγωνο στο οποίο ήταν η είσοδος. Αριστερά και δεξιά εκτείνονταν από δυο πτέρυγες που όλες είχαν διαφορετικό μέγεθος. Όπως τη βλέπαμε από τα σκαλάκια της εισόδου ήταν αριστερά τα κορίτσια και δεξιά τα αγόρια.

Μίλησα για σκαλάκια εισόδου αλλά δίπλα τους είχαν ένα ανοιχτό θέατρο (που δεν θυμάμαι να το χρησιμοποιήσαμε ποτέ) κι έτσι αντί να κατεβαίνουμε απ' τα κανονικά σκαλιά προτιμούσαμε να πηδάμε τις βαθμίδες του θεάτρου!

Μπαίνοντας στον κυρίως χώρο (το τετράγωνο) αριστερά ήταν η ρεσεψιόν. Ο χώρος που υπήρχε ένας θυρωρός σε 24ωρη βάση. Εκεί ήταν το τηλεφωνικό κέντρο καθώς και θυρίδες που έμπαιναν τα γράμματα ή ό,τι άλλο υπήρχε για τα δωμάτια. Μια οργάνωση όπως στα ξενοδοχεία. Το τηλεφωνικό κέντρο έδινε γραμμή σε 20 τηλέφωνα ένα για κάθε όροφο και διάδρομο. Χτύπαγε ένας βομβητής στο δωμάτιο κι ο ένοικος έβγαινε στην άκρη του διαδρόμου και σήκωνε το τηλέφωνο. Αν πέρναγες κι άκουγες το τηλέφωνο που χτύπαγε μπορούσες να το σηκώσεις και ν' απαντήσεις εσύ ο άσχετος, διευκολύνοντας κατά κανόνα την κατάσταση (αφού όλοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας).

Γιάννης Θ.

Όπως έλεγα παραπάνω, υπήρχαν τέσσερις πτέρυγες που η κάθε μια είχε πέντε ορόφους με δωμάτια απ' τη μια και την άλλη μεριά ενός μακριού διαδρόμου. Στο βάθος του διαδρόμου ήταν οι τουαλέτες (κοινές για όλους) και στις πτέρυγες των αγοριών και 4 - 5 μπάνια για κάθε όροφο. Στο ένα ισόγειο, εκεί που έμεινα τον πρώτο χρόνο στο 298, είχε δωμάτια απ' τη μια μεριά μονάχα, απ' την άλλη ήταν ο βράχος.

Ελευθερία Κ.

Στο κεντρικό τετράγωνο το επίπεδο ήταν ανάμεσα στον δεύτερο και τον τρίτο όροφο των πτερύγων. Οι δυόμισι όροφοι ύψος από το έδαφος έπιανε ο χώρος του εστιατορίου ενώ από το χώρο της εισόδου το υπόλοιπο ύψος ήταν για το κυλικείο και χώρος προβολών και εκδηλώσεων.

Με τον +Αντρέα Γ. Κορμάρες!

Το ιδιαίτερο είναι πως κάτω από το εστιατόριο υπήρχε και πισίνα που όμως πολύ λίγο διαφημιζόταν κι  έτσι λίγο την χρησιμοποιούσαμε. Εγώ είχα πάει δυο τρεις φορές όλες κι όλες αλλά μόνοι μας ήμασταν. Κάποια στιγμή δόθηκε για ευρύτερη χρήση, λεπτομέρειες δεν γνωρίζω.

Παράλληλα στα υπόγεια υπήρχαν και χώροι αποθήκευσης όπου βάζαμε τα πράγματά μας το καλοκαίρι. Γιατί στο τέλος του Ιούνη (άντε αρχές Ιούλη, ανάλογα πότε τέλειωναν τα μαθήματα) άδειαζε πλήρως η εστία (όχι όπως στη ΦΕΠΑ που ήξερα). Το Σεπτέμβρη γινόταν η κατανομή απ' την αρχή και με κλήρωση δίνονταν τα δωμάτια ενώ κάποια μέναν για τους πρωτοετείς που θα ερχόντουσαν.

Η εστία ήταν πολύ κοντά στο πανεπιστήμιο, ουσιαστικά τους χώριζε ένας δρόμος μόνο (και κάτι χωράφια). Για να πας απ' το ένα στο άλλο κτίριο μπορούσε ν' ακολουθήσεις το δρόμο γύρω γύρω αλλά πιο εύκολο ήταν να το κάνεις από μια μεταλλική σκάλα που υπήρχε κι έκοβες δρόμο.

Το δεύτερο χρόνο έμεινα στο 331, δίπλα στο Σπύρο. Ψηλά αυτό αλλά πάλι έβλεπε στην εσωτερική αυλή.

Χρήστος Α.

Η θέα δηλαδή ήταν προς αυτούς που έμεναν στην απέναντι πτέρυγα. Τι να δεις δηλαδή (εκτός κι αν είχαν ξεχάσει να κατεβάσουν τα στόρια και παράλληλα είχε και κάτι ενδιαφέρον στο δωμάτιο).

Ενώ αυτοί που έμεναν απ' την άλλη πλευρά του διαδρόμου, που έβλεπε προς το ξενοδοχείο Βυζάντιο μεριά, άνοιγε το μάτι τους. Ακόμα και τις συννεφιασμένες μέρες (που δεν ήταν λίγες)

Ομίχλη προς τη μεριά του νεκροταφείου. Χαμηλά που έμοιαζε σαν να είναι άλλη μια λίμνη

Βέβαια, τ' αγόρια της άλλης πτέρυγας που έβλεπαν προς το δρόμο είχαν θέα και προς το κοντινό νεκροταφείο. Αλλά αν δεν γύριζες το κεφάλι σου στα δυτικά δεν το έβλεπες οπότε κοίταζες το δασάκι!

Γιώργος, Μπάμπης και Γιάννης με τον Ηλία τον επιμελητή της εστίας

Στο τέλος του ισογείου της μικρής (νότιας) πτέρυγας των κοριτσιών υπήρχε μια προέκταση από 6 δωμάτια ακόμα που για κάποιο λόγο είχαν τα νούμερα από 465 και πάνω. Σαν να τα έδωσαν τελευταία στιγμή, να τα είχαν για κάποιον άλλο λόγο. Το κακό είναι πως αυτά τα δωμάτια φαινόντουσαν από τον δρόμο χαμηλά και κάποιες φορές δεχόντουσαν και απρόσκλητες επισκέψεις...

Και μερικές σύγχρονες φωτογραφίες (του 2015)