Ιστορία ενός ακορτνεόν

Έβαλα προχτές αυτήν τη φωτογραφία όπου πρωταγωνιστεί ένα ακορντεόν. Κι άρχισα να σκέφτομαι τη μακριά του ιστορία. Γράφοντας για τις εκδρομές που είχαμε κάνει όταν ήμασταν μικροί είχα γράψει "Να αναφέρω και κάποιες εκδρομές που γινόντουσαν με γκαζολίνα (= μικρό ντιζελοκίνητο καΐκι). Συνήθως στο Τάρτι. Μια απ' αυτές, ήταν με το θείο Φώτη πάλι. Εκεί η Τζένη μας έπαιξε κι ακορντεόν που μάθαινε τότε και τόχαν κουβαλήσει απ' την Αυστραλία. Στην επιστροφή το άφησε σε μένα, αλλά δεν έμαθα να παίζω". Η ξαδέρφη μου η Τζένη είναι λίγο πιο μικρή από μένα και στην Αυστραλία είχε αρχίσει να μαθαίνει ακορντεόν. Της είχαν αγοράσει αυτό της φωτογραφίας που δεν είναι παιδικό. Δεν φαίνεται το μέγεθος, αλλά είναι με 48 μπάσα, τα πέντε πλήκτρα στη μέση για αλλαγή περιοχής δείχνουν πως είναι ένα μεσαίο όργανο.

Σ' αυτά που έμαθε η Τζένη ήταν διάφορα ελληνικά τραγούδια, αλλά είπαμε, στα 10 - 11 πόσα νάχει προλάβει. Από κει και πέρα το ότι το κουβάλησαν από την Αυστραλία μέχρι την Ελλάδα ήταν αρκετά μεγάλος μπελάς. Γιατί μαζί με τη θήκη του ζύγιζε περίπου 10 κιλά, χώρια τον όγκο. Έτσι στην επιστροφή τους μου πρότειναν αν το ήθελα να το κρατήσω για να μάθω να παίζω κι εγώ μιας κι είχα εντυπωσιαστεί. Θ' αγόραζαν άλλο στην Αυστραλία όταν γύριζαν, τα 10 κιλά το βάρος θα το εκμεταλλεύονταν παίρνοντας πράγματα απ' την Ελλάδα (και τους είχαν κάνει αρκετά δώρα που ακόμα κι έτσι το υπέρβαρο δεν το γλύτωναν).

Πράγματι όταν γύρισαν απ' τις πρώτες δουλειές πούκανε ο μπάρμπας μου ήταν ν' αγοράσει καινούριο ακορντεόν για την κόρη. Και μάλιστα μεγαλύτερο. Αλλά πήγε άδοξα. Ελάχιστα μαθήματα έγιναν ακόμα, το παράτησε και τέλειωσε.

Αυτό που μου άφησαν εδώ έπρεπε να μάθω. Ο γείτονάς μου ο Μπουρλής έπαιζε σαντούρι κι ήταν πολύ καλός σαντουρτζής. Αυτοδίδακτος, παλιότερα έπαιζε κλαρίνο αλλά τα πνευμόνια του δεν του επέτρεπαν να συνεχίσει. Κι ο άνθρωπος προσφέρθηκε να με μάθει, αλλά θάπρεπε να μάθω ουσιαστικά μόνος μου. "Εγώ θα σου παίζω σαντούρι, θ' ακούς και θα παίζεις". Καλή μέθοδος αλλά για κάποιον που τόχει. Όχι για μένα. Δεν την δοκίμασα καν.

Αφού με τον Μπουρλή δεν προχώρησε το πράγμα, ο πατέρας μου απευθύνθηκε στον ακορντεονίστα της κομπανίας του χωριού. Πολύ καλός κι αυτός, εκτός από ακορντεόν έπαιζε και κιθάρα κι αργότερα άλλα όργανα με πλήκτρα (π.χ. αρμόνιο, συνθεσάιζερ και τέτοια). Αυτός ήξερε και από νότες κι αρχίσαμε τα μαθήματα. Πρώτα το σολφέζ και γυμνάσματα στην αρχή, Κι επειδή ήταν βαρετά όλ' αυτά τα ντο-ρε-μι κι άντε πάλι, ψευτοέμαθα και τα κάλαντα. Όμως ήρθε η επιστράτευση και το πράγμα κρύωσε. Μεγάλωσαν κι οι τάξεις στο γυμνάσιο άρα και οι απαιτήσεις κι έτσι η εκμάθηση μουσικού οργάνου έμεινε για το μέλλον όταν θα το επέτρεπαν οι συνθήκες.

Το ακορντεόν το ανέβασα και στα Γιάννενα. Το πρώτο έτος ήδη (η φωτογραφία είναι στο 298 της εστίας). Ο Μπάμπης το χάρηκε. Εγώ όχι!

Για να μάθω ακορντεόν αποφάσισα να πάω στο ωδείο. Ήταν ένα κοντά στα δικαστήρια, λίγο κρυμμένο στη Δωδώνης, με διευθυντή τον Μπαϊρακτάρη. Γράφτηκα και ξεκίνησα. Πάλι απ' την αρχή (σιγά δηλαδή που είχα προχωρήσει και καθόλου). Πάλι γυμνάσματα. Κι οι προπονήσεις να πρέπει να γίνονται στην εστία. Με την ανύπαρκτη μόνωση που επέτρεπε ν' ακούς τι λέγανε ή τι κάνανε στο διπλανό δωμάτιο. Έπαιζα εγώ αυτά τα μονότονα γυμνάσματα και ενοχλούσα όχι μόνο το δικό μου διάδρομο αλλά και τους από πάνω. Παρά τις διαμαρτυρίες το προσπάθησα. Πήγαινα πιο νωρίς στο ωδείο για εξάσκηση.

Αλλ' αυτό θέλει δουλειά, με μισάωρα δεν βλέπεις αποτέλεσμα. Έτσι τέλειωσε και για μένα η φάση με το ακορντεόν. Το πρώτο καλοκαίρι το άφησα στην αποθήκη στην εστία, αλλά το χειμώνα το πήρα μαζί μου και το άφησα στο χωριό.

Το άφησα στον πατέρα μου αλλά τι να το κάνει αυτός. Έτσι είπε να το πουλήσει. Κάποια στιγμή βρέθηκε ένας ξάδερφός μου που ενδιαφέρθηκε και τ' αγόρασε. Όμως δεν ήταν τυχερός. Τον σκότωσαν με τσεκούρι (ατύχημα έβγαλε η ανάκριση). Πάλι έρμο τ' ακορντεόν. Πάλι για πούλημα. Το πήρε ο ακορντεονίστας που λέγαμε παραπάνω. Τι τόκανε παραπέρα δεν ξέρω.