Βελτίωση οικογενειακών οικονομικών

Κι ενώ το 1967 τα πράγματα ήταν άγρια και μετακομίσαμε στη Μυτιλήνη το 1968 ήρθε με άλλες διαθέσεις. Τέλος Μάρτη φεύγουμε από τη Μυτιλήνη κι επιστρέφουμε στο χωριό. Κι αυτό γιατί οι δουλειές του πατέρα άρχισαν να πηγαίνουν καλά. Συνεταιρίστηκε με άλλον έναν οικοδόμο απ' το χωριό (τον Κρανίδα όπως ήταν γνωστός) για να δουλέψουν μαζί. Αγόρασαν ξύλα για καλουπώματα και μια μπετονιέρα και είχαν ήδη κλείσει να φτιάξουν μια οικοδομή, το σπίτι κάποιου που μόλις είχε γυρίσει από το Σουδάν. Ο συνεταιρισμός αυτός δεν κράτησε πολύ, ένα χρόνο μόνο αλλά τη χρονιά εκείνη έφτιαξαν 7 ή 8 οικοδομές, αριθμό ρεκόρ. Όταν λέμε οικοδομή την ξεκινούσαν απ' τα θεμέλια, σκελετός από μπετόν και χτίσιμο τούβλων. Τα υπόλοιπα άλλοι μάστορες.

Από τη Μυτιλήνη φύγαμε με τρίκυκλο που φόρτωσε όλα μας τα υπάρχοντα. Καθώς ήρθε να φορτώσει στην καρότσα του υπήρχε ήδη ένα ηλεκτρικό ψυγείο. Μέχρι τότε το ψυγείο που είχαμε ήταν ένα του πάγου που το είχε πάρει από έναν θείο μου όταν είχαμε πάει στην Αθήνα. Στο χωριό πάγο το καλοκαίρι βρίσκαμε, κάποιος έφερνε και πουλούσε, εξάλλου πάγο είχαν και τα ψυγεία σε καφενεία. Στη Μυτιλήνη πάγο είχαμε κάθε μέρα σε μικρή απόσταση απ' το σπίτι και δεν είχαμε θέμα. Τώρα που θα επιστρέφαμε; Έτσι ο πατέρας μου είχε αγοράσει ηλεκτρικό ψυγείο με (10; ) δόσεις των 500 δραχμών. Η πρώτη δόση ήταν το ψυγείο του πάγου!

Η οικονομική ανάκαμψη (βασικά βελτίωση ήταν γιατί για να μιλήσεις για ανάκαμψη πρέπει να προϋπήρχε μια καλή κατάσταση) έφερε τη δυνατότητα για διάφορες κινήσεις ώστε να πάμε ακόμα καλύτερα. Πρώτη κίνηση η ανακαίνιση του σπιτιού. Στο σπίτι είχαμε τρεχούμενο νερό με δυο βρύσες μια στην κουζίνα και μια στο κάτω σπίτι σε μια χτιστή γούρνα όπου πλενόντουσαν τα ρούχα. Εμείς πλενόμασταν στη σκάφη από νερό που ζεσταινόταν σ' ένα καζάνι δίπλα. Την εποχή εκείνη είχε βρεθεί πατέντα ώστε το νερό που ζεσταίνεται στο καζάνι να κυκλοφορεί αυτόματα παραπέρα και να μπορείς να έχεις ζεστό νερό στη βρύση. Να είναι δηλαδή ένα μπόιλερ με ξύλα. Απαραίτητη προϋπόθεση ήταν να υπάρχει και τεπόζιτο για νερό ώστε να είναι χαμηλή η πίεση κι όχι η πίεση του δικτύου. Ο πατέρας μου έχτιζε καζάνια τέτοια για διάφορα σπίτια (π.χ. αυτά που φτιάχτηκαν το 68 ήταν μ' αυτό το σύστημα - όχι, δεν χρησιμοποιούσαμε ηλεκτρικούς θερμοσίφωνες τότε) ενώ στο σπίτι του πλενόταν με το κανάτι. Οπότε μια μέρα το παίρνει απόφαση: "Να φτιάχνω καζάνια για τους άλλους κι εγώ να μην έχω; Θα βάλουμε κι εμείς". Παράλληλα φτιάχτηκε και μπάνιο ενώ κι η γούρνα αντικαταστάθηκε με μια έτοιμη σκάφη από μωσαϊκό που ήταν πιο όμορφη κι είχε πιο καλή επιφάνεια (και με παροχή ζεστού και κρύου νερού).

Για τις ανάγκες αποθήκευσης κάποιων εργαλείων αλλά και για στάβλο για τα ζώα που είχαμε (μια κατσίκα κι έναν γάιδαρο) ήταν νοικιασμένο ένα κτίριο απέναντι από το σπίτι. Την εποχή εκείνη δεν ξέρω πόσα πληρώναμε για νοίκι, αλλά κάποια στιγμή χτυπάει η πόρτα μας: "Ανεψιά, ώ ανεψιά" (α-νε-ψι-ά τετρασύλλαβο, ασυναίρετο). Ο ιδιοκτήτης ήταν παντρεμένος με μια αδερφή της γιαγιάς μου που είχε πεθάνει πριν από πολλά χρόνια, άρα όντως ήταν θείος της μάνας μου. Κι είχε έρθει για να μας πει πως για νοίκι δεν ήθελε χρήματα αλλά τόσο λάδι. Αυτό σήμαινε αύξηση στο νοίκι αλλά επίσης ότι στο μέλλον αυτό θα διαμορφωνόταν με βάση την τιμή του λαδιού που είχε αρχίσει να παίρνει τα πάνω του. Καθόλου καλό προμήνυμα.

Η αύξηση στο νοίκι του στάβλου ήρθε μαζί ή λίγο μετά τη διάλυση του συνεταιρισμού του πατέρα μου. Η διάλυση έφερε και διανομή του "κεφαλαίου": ο πατέρας μου πήρε την ξυλεία κι ο άλλος την μπετονιέρα. Αλλά η ξυλεία ήθελε και χώρο για ν' αποθηκευτεί. Έτσι αποφασίστηκε να βρεθεί και ν' αγοραστεί ιδιόκτητος χώρος. Αυτός βρέθηκε στον Πλάτανο. Ήταν ένα παλιό σπίτι που δεν μπορούσε να κατοικηθεί (παρόλο που η ιδιοκτήτριά του το παίναγε πως είχε πρόσωπο από τέσσερις μεριές πράγμα όχι απολύτων ακριβές αφού από τις δυο ήταν αυθαίρετα ανοίγματα). Στο πίσω μέρος υπήρχε άλλος χώρος, ξεχωριστός που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για στάβλος. Κι έτσι αγοράστηκε. Στο ισόγειο η ξυλεία, στο πάνω πάτωμα η μάνα μου βρήκε χώρο και έστησε κρεβατή (αργαλειό) ενώ πίσω μαζεύτηκαν οι κότες που μέχρι τότε ήταν 4 - 5 δίπλα στο σπίτι αλλά και τα ζώα μας. Και μιας κι ο χώρος ήταν αρκετά μεγάλος ο γάιδαρος απέκτησε συντροφιά ένα μουλάρι, η κατσίκα ένα πρόβατο, και σιγά σιγά μαζεύτηκαν κι άλλα πρόβατα (κι οι κατσίκες έγιναν δυο).

Πολλά ζώα, πολύ γάλα αλλά και ανάγκες για φαγητό περισσότερες. Αποτέλεσμα αγοράστηκε κι ένα κτήμα κοντά στο χωριό για τη βόσκησή τους! Και το γάλα; Ναι, να έχουμε παραπάνω τυρί. Και πάλι πολύ ήτανε. Κάποιο γάλα μοιραζόταν σε διάφορες γριές στο χωριό. Συγγενείς αλλά μπορεί και όχι. Όχι καθημερινά. Αλλά η μάνα μου φρόντιζε κι έστελνε λίγο γαλατάκι σε κάποιες. Αλλά το πρόβειο γάλα γινόταν γιαούρτι για πούλημα! Κι έτσι η βελτίωση των οικονομικών έφερνε περισσότερη βελτίωση :)